Movatterモバイル変換

[0]ホーム
URL:

Przejdź do zawartości
Wikipediawolna encyklopedia
Szukaj

Arvicolini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arvicolini
J.E. Gray, 1821[1]
Ilustracja
Karczownik ziemnowodny (Arvicola amphibius)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

chomikowate

Podrodzina

karczowniki

Plemię

Arvicolini

Typ nomenklatoryczny

Plemię:ArvicolaLacépède, 1799
Rodzaj:Mus amphibiusLinnaeus, 1758

Synonimy

Plemienia:

Rodzaju:

Rodzaje igatunki

ArvicolaLacépède, 1799[17] – karczownik[18]
9 gatunków (w tym 5 wymarłych) – zobacz opis w tekście

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Arvicolini –monotypoweplemięssaków zpodrodzinykarczowników (Arvicolinae) w obrębierodzinychomikowatych (Cricetidae).

Rozmieszczenie geograficzne

[edytuj |edytuj kod]

Plemię obejmuje gatunki występujące wEurazji[19][20][21].

Morfologia

[edytuj |edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 120–230 mm, długość ogona 54–139 mm; masa ciała 55–320 g[20][22].

Systematyka

[edytuj |edytuj kod]

Plemię Arvicolini obejmuje jeden rodzaj –Arvicola, który zdefiniował w 1799 roku francuskiprzyrodnikBernard Germain de Lacépède w publikacji swojego autorstwa poświęconej podziałowi systematycznemu ssaków[17].Gatunkiem typowym jest (oznaczenie monotypowe) karczownik ziemnowodny (A. amphibius).

Etymologia

[edytuj |edytuj kod]
  • Arvicola (Alviceola,Arvicula):łac. arvum ‘pole’;-cola ‘mieszkaniec’, odcolere ‘zamieszkiwać’[23].
  • Hemiotomys:gr. ἡμι-hēmi- ‘pół’, od ἡμισυςhēmisus ‘połowa’; ουςous, ωτοςōtos ‘ucho’; μυςmus, μυόςmuos ‘mysz’[24]. Gatunek typowy:Mus amphibiusLinnaeus, 1758.
  • Paludicola: łac.paludicola ‘mieszkaniec bagien’, odpalus,paludis ‘bagno’;-cola „mieszkaniec”, odcolere ‘zamieszkiwać’[25]. Gatunek typowy: Blasisu wymienił trzy gatunki –Arvicola ratticepsKeyserling & Blasius, 1841:319 (=Mus oeconomusPallas, 1776),Mus amphibiusLinnaeus, 1758 iHypudaeus syriacusBrants, 1827 – z których gatunkiem typowym ejstMus amphibiusLinnaeus, 1758.
  • Ochetomys: gr. οχετοςokhetos ‘kanał, rura’, od οχεωokheō ‘nosić’; μυςmus, μυόςmuos ‘mysz’[26]. Gatunek typowy: Fitzinger wymienił kilka gatunków –Mus amphibiusLinnaeus, 1758,Arvicola americanaJ.E. Gray, 1842 (=Mus amphibiusLinnaeus, 1758),Arvicola destructor[d]Savi, 1838,Arvicola pertinaxSavi, 1838 (=Arvicola italicusSavi, 1839),Mus terrestrisLinnaeus, 1758:61 (=Mus amphibiusLinnaeus, 1758),Arvicola monticolaSélys-Longchamps, 1838 (=Mus amphibiusLinnaeus, 1758) iHypudaeus nageriSchinz, 1845 (=Mus glareolusvon Schreber, 1780) – z których gatunkiem typowym jestMus amphibiusLinnaeus, 1758.
  • Praticola: łac.pratum,prati ‘łąka’;-cola ‘mieszkaniec’, odcolere ‘zamieszkiwać’[27]. Gatunek typowy: Fatio wymienił kilka gatunków –Mus amphibiusLinnaeus, 1758,Arvicola nivalisMartins, 1842 (=Hypudaeus syriacusBrants, 1827),Mus arvalisPallas, 1779,Arvicola ratticepsKeyserling & Blasius, 1841 (=Mus oeconomusPallas, 1776) iArvicola campestrisBlasius, 1853 (=Mus arvalisPallas, 1779) – z których gatunkiem typowym jestMus amphibiusLinnaeus, 1758.

Podział systematyczny

[edytuj |edytuj kod]

Wyróżniany gatunekA. monticola[21][20][19] w świetle ostatnich analiz (2020) opartych o dane molekularne i morfologiczne powinien być traktowany jako podgatunek lub synonimA. amphibius[28][29]; w takim ujęciu do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[30][22][19]:

GrafikaGatunekAutor i rok opisuNazwa zwyczajowa[18]Podgatunki[20][19][22]Rozmieszczenie geograficzne[20][19][22]Podstawowe wymiary[20][22][e]Status
IUCN[31]
Arvicola sapidusG.S. Miller, 1908karczownik zachodni2 podgatunkisiedliska wodne weFrancji,Hiszpanii iPortugaliiDC: 16,5–22 cm
DO: 10,7–13,5 cm
MC: 100–275 g		 VU 
Arvicola amphibius(Linnaeus, 1758)karczownik ziemnowodnygatunek monotypowyEuropa na wschód doKaukazu,Azja Środkowa, południowaSyberia (na wschód do rzekiLena), północnaMongolia i północno-zachodniaChińska Republika LudowaDC: 12–23 cm
DO: 5,4–13,9 cm
MC: 55–320 g		 LC 
Arvicola italicusSavi, 1839gatunek monotypowywilgotne siedliska weWłoszech, docierający marginalnie do południowejSzwajcarii (Ticino)DC: 16,2–19,1 cm
DO: 8,4–10,2 cm
MC: 83–139 g		 NE 
Arvicola persicusDe Filippi, 1865gatunek monotypowyendemitIranu (góryElbrus (być może dalej na zachód))brak danych NE 

Kategorie IUCN: LC  –gatunek najmniejszej troski, VU  –gatunek narażony; NE  –gatunki niepoddane jeszcze ocenie.

Opisano również gatunki wymarłe:

Uwagi

[edytuj |edytuj kod]
  1. ↑abNiepoprawna późniejsza pisowniaArvicolaLacépède, 1799.
  2. ↑MłodszyhomonimPaludicolaWagler, 1830 (Amphibia).
  3. ↑Młodszy homonimPraticolaSwainson, 1837 (Aves).
  4. ↑PodgatunekA. italicus.
  5. ↑DC – długość ciała;DO – długość ogona;MC – masa ciała

Przypisy

[edytuj |edytuj kod]
  1. ↑J.E. Gray. On the Natural Arrangment of Vertebrose Animals. „The London Medical Repository”. 15, s. 303, 1821. (ang.). 
  2. ↑Ch.-L. Bonaparte: Saggio di una distribuzione metodica degli animali vertebrati. Roma: Antonio Boulzaler, 1831, s. 128. (wł.).
  3. ↑R.-P. Lesson: Nouveau Tableau du Règne Animal: Mammifères. Paris: Arthus Bertrand, 1842, s. 144. (fr.).
  4. ↑J.-Ch. Chenu: Encyclopédie d’histoire naturelle; ou, traité complet de cette science d’après les travaux des naturalistes les plus éminents de tous les pays et de toutes les époques: Buffon, Daubenton, Lacépède, G. Cuvier, F. Cuvier, Geoffroy Saint-Hilaire, Latreille, De Jussieu, Brongniart, etc.. Cz. 10: Rongeurs et pachydermes. Paris: Maresq, 1850, s. 72. (fr.).
  5. ↑Ch.G.A. Giebel: Die säugethiere in zoologischer, anatomischer und palæontologischer beziehung umfassend dargestellt. Leizpzig: A. Abel, 1855, s. 602. (niem.).
  6. ↑T.N. Gill. Arrangement of the Families of Mammals; with Analytical Tables. „Smithsonian Miscellaneous collections”. 11, s. 21, 1872. (ang.). 
  7. ↑E.R. Alston. On the classification of the Order Glires. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1876, s. 85, 1876. (ang.). 
  8. ↑A.N.Ch. Acloque: Faune de France: contenant la description des espèces indigènes disposées en tableaux analytiques; et illustrée de figures représentant les types caractéristiques des genres. Paris: Librairie J.-B. Baillière et Fils, 19 rue Hautefeuille, près du boulevard Saint-Germain, 1900, s. 51. (fr.).
  9. ↑M. Kretzoi. Dolomys andOndatra. „Acta Geologica Academiae Scientiarum Hungaricae”. 3, s. 353, 1955. (ang.). 
  10. ↑И.Я. Павлинов & О.Л. Россолимо: Систематика млекопитающих СССР. Москва: Московский университет [МГУ] им. М.В. Ломоносова, 1987, s. 187. (ros.).
  11. ↑H.M.C. da Blainville: Nouveau dictionnaire d’histoire naturelle, appliquée aux arts, à l’agriculture, à l’économie rurale et domestique, à la médecine, etc. Par une société de naturalistes et d’agriculteurs. Wyd. Nouv. éd. presqu' entièrement refondue et considérablement angmentée. T. 9. Paris: Chez Deterville, 1817, s. 287. (fr.).
  12. ↑S.D.W.. The mammals of Britain systematically arranged. „The Analyst”. 4, s. 69, 1836. (ang.). 
  13. ↑E. de Sélys Longchamps: Essai monographique sur les Campagnols des environs de Liège. Liège: Desoer, 1836, s. 7. (fr.).
  14. ↑J.H. Blasius: Naturgeschichte der Säugethiere Deutschlands und der Angrenzenden Länder von Mitteleuropa. Braunschweig: F. Vieweg und Sohn, 1857, s. 333. (niem.).
  15. ↑L. Fitzinger. Versuch einer natürlichen Anordnung der Nageihiere (Rodentia). „Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften. Mathematisch-Naturwissenschaftliche Classe”. 56 (1), s. 103, 1867. (niem.). 
  16. ↑V. Fatio: Les campagnols du bassin du Léman. Paris: Bale et Genève, 1867, s. 36. (fr.).
  17. ↑abB.G. de Lacépède: Tableau des divisions, sous-divisions, ordres et genres des mammifères. W: B.G. de Lacépède: Discours d’ouverture et de clôture du cours d’histoire naturelle, donné dans le Muséum national d’Histoire naturelle, l’an VII de la République, et tableaux méthodiques des mammifères et des oiseaux. Paris: Plassan, 1799, s. 16. (fr.).
  18. ↑abNazwy polskie za:W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 235.ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  19. ↑abcdeC.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 352–354.ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  20. ↑abcdefU. Pardiñas, P. Myers, L. León-Paniagua, N.O. Garza, J. Cook, B. Kryštufek, R. Haslauer, R. Bradley, G. Shenbrot & J. Patton. Opisy gatunków Cricetidae: U. Pardiñas, D. Ruelas, J. Brito, L. Bradley, R. Bradley, N.O. Garza, B. Kryštufek, J. Cook, E.C. Soto, J. Salazar-Bravo, G. Shenbrot, E. Chiquito, A. Percequillo, J. Prado, R. Haslauer, J. Patton & L. León-Paniagua: Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 316–318.ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
  21. ↑abD.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): GenusArvicola. [w:]Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-11-24].
  22. ↑abcdeClass Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 227.ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  23. ↑Palmer 1904 ↓, s. 123.
  24. ↑Palmer 1904 ↓, s. 318.
  25. ↑Palmer 1904 ↓, s. 507.
  26. ↑Palmer 1904 ↓, s. 468.
  27. ↑Palmer 1904 ↓, s. 561.
  28. ↑A. Mahmoudi, L.C. Maul, M. Khoshyar, J. Darvish, M. Aliabadian & B. Kryštufek. Evolutionary history of water voles revisited: Confronting a new phylogenetic model from molecular data with the fossil record. „Mammalia”. 84 (2), s. 171–184, 2020.DOI:10.1515/mammalia-2018-0178. (ang.). 
  29. ↑P. Chevret, S. Renaud, Z. Helvaci, R.G. Ulrich, J.P. Quéré & J.R. Michaux. Genetic structure, ecological versatility, and skull shape differentiation in Arvicola water voles (Rodentia, Cricetidae). „Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research”. 58 (4), s. 1323–1334, 2020.DOI:10.1111/jzs.12384. (ang.). 
  30. ↑N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, J. Zijlstra & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:]ASM Mammal Diversity Database (Version 1.13) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2024-08-28]. (ang.).
  31. ↑Taxonomy:Arvicola – Genus. The IUCN Red List of Threatened Species. [dostęp 2024-08-28]. (ang.).
  32. ↑Л.П. Александрова. Грызуны антропогена европейской части СССР. „Труды Геологического Института Академия Наук СССР”. 291, s. 93, 1976. (ros.). 
  33. ↑G. Cuenca-Bescós, J. Agustí Ballester, J. Lira, M.M. Rubio & J. Rofes. A new species of water vole from the Early Pleistocene of southern Europe. „Acta Palaeontologica Polonica”. 55 (4), s. 570, 2010.DOI:10.4202/app.2009.0027. (ang.). 
  34. ↑B.C. Зажигин. Грызуны позднего плиоцена и антропогена юга Западной Сибири. „Труды Геологического института АН СССР”. 339, s. 1–159, 1980. (ros.). 
  35. ↑O. Schmidtgen. Über Reste von Wühlmausen aus dem Mosbacher Sand. „Notizblatt des Vereins für Erdkunde und der Hessischen Geologischen Landesanstalt”. 4 (32), s. 186, 1911. (niem.). 
  36. ↑L.C. Maul, R. Rabinovich & R. Biton. At the southern fringe: extant and fossil water voles of the genus Arvicola (Rodentia, Cricetidae, Arvicolinae) from Israel, with the description of a new species. „Historical Biology”. 33 (11), s. 2773–2793, 2020.DOI:10.1080/08912963.2020.1827240. (ang.). 

Bibliografia

[edytuj |edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Arvicolini&oldid=75110164”
Kategorie:
[8]ページ先頭
©2009-2025 Movatter.jp