Arminianizm – pojęcie oznaczające zarówno tendencjęteologiczną wkalwinizmie, jak iprotestancki ruch religijny, których początek datuje się na przełom XVI i XVII wieku.
Powstanie arminianizmu wiąże się z działalnościąJakuba Harmenzsa (albo Arminiusa[1], według formyzlatynizowanej). Wystąpił on przeciwko właściwej dlakalwinizmu ideipredestynacji. Podkreślał, żezbawienie jest darem, jaki Bóg proponuje każdemu, oraz że to sam człowiek przez swoją postawę może go dostąpić i określić swojąwieczność. Tak więc to obdarzonywolną wolą człowiek decyduje, jaki będzie jego los w wieczności.
Wywołana przy tympolemika, prowadzona jeszcze ostrzej po śmierci Arminiusa w 1609 roku, dała początek arminianom. Występowali oni z protestami i żądaniami uznania za poprawne głoszonych przez siebie tez, które streszczono w pięciu punktach (tzw.Pięć Artykułów Remonstrancji). Wiele miejsca poświęcono w nich zagadnieniu ludzkiejwolności.
Kontynentalny kalwinizm w większości odrzucił poglądy arminianizmu naSynodzie w Dordrechcie (1618–1619), jednak ustalenia synodu nie stały się wiążące dla wszystkich kościołów reformowanych. Anglosaski kalwinizm potępił arminianizm wwestminsterskim wyznaniu wiary, którego twierdzenia do dziś podzielają konserwatywne kościoły tradycji reformowanej.
Wybitnym przedstawicielem arminianizmu był prawnikHugo Grocjusz.
