Należą do drugiej generacji cząstek elementarnych i wykazują pokrewieństwo zelektronem, tzn. posiadają takie same własności, co elektron, z wyjątkiem około 207 razy większej masy.
Podstawowym źródłem mionów są rozpadymezonów, przede wszystkim naładowanychpionów. Na powierzchnię Ziemi dociera nieustannie strumień mionów, stanowiących tzw. wtórnepromieniowanie kosmiczne. Wysokoenergetyczne cząstki pierwotnego promieniowania kosmicznego (głównieprotony i jądra lekkich pierwiastków) w zderzeniach z jądrami atomów gazów atmosferycznych produkują wtórnehadrony, w tym najliczniej piony. Docierające do powierzchni Ziemi tzw. miony kosmiczne są produktami ich rozpadów (nie są więc cząstkami pochodzenia kosmicznego, stąd nazwa „miony kosmiczne” jest myląca).
Obserwacja na powierzchni Ziemi silnego strumienia mionów, wytworzonych w górnych warstwach atmosfery, jest często cytowana jako dowód zjawiskadylatacji czasu, przewidzianego przezszczególną teorię względności. Bez dylatacji mion poruszający się z prędkością bliskąprędkości światła powinien rozpadać się średnio po przebyciu drogi około 660 m. Tymczasem na Ziemi obserwujemy miony powstałe na wysokości kilkudziesięciu kilometrów. Jest to rezultatem relatywistycznego wydłużenia czasu życia szybko poruszającej się cząstki.
W laboratoriach miony produkowane są najczęściej w podobny sposób, tzn. w rozpadach pionów wyprodukowanych w zderzeniach wiązki protonów zakceleratora ze stałą tarczą. Energie procesów zachodzących podczas rozpaduizotopów promieniotwórczych, czy wreaktorach jądrowych są zbyt niskie by umożliwić ich produkcję.
Miony są najsilniej penetrującymi cząstkami naładowanymi, gdyż nieoddziałują silnie z jądrami ośrodka, zarazem dzięki wyższej masie nie tracąc znacząco energii napromieniowanie hamowania (jak to się dzieje z elektronami). Jedynym znaczącym mechanizmem utraty energii przez mion przechodzący przez ośrodek materialny jestjonizacja atomów tego ośrodka. Miony kosmiczne są przez to obserwowane nawet na głębokości kilkuset metrów pod powierzchnią Ziemi.
Mion został odkryty przezC.D. Andersona w roku 1937 jako składnik wtórnegopromieniowania kosmicznego. Początkowo został zakwalifikowany domezonów ze względu na masę pośrednią pomiędzy masą elektronu a protonu. W miarę rozwoju rozumienia budowy i oddziaływań cząstek elementarnych, nazwamezon została zarezerwowana dlahadronów ospinie całkowitym, a dawną nazwęmezon µ zastąpiła współczesna nazwamion.
