 | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Wicemarszałek Senatu I kadencji (II RP) | |||
| Okres | od 1922 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| |||
Antoni Stychel (ur.13 czerwca1859 wKrasnym Dłusku[1], zm.13 stycznia1935 wPoznaniu) – polski ksiądz i polityk, prezes Związku Katolickich Towarzystw Robotników Polskich, poseł naSejm Ustawodawczy oraz senator I kadencji wII RP, członekNaczelnej Rady Ludowej w 1918 roku[2].
Był synem urzędnika sądowego. W czasie nauki w gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu należał doTowarzystwa Tomasza Zana. Po maturze w 1880 roku rozpoczął studia politechniczne wBerlinie, ale wkrótce przeniósł się doWürzburga na teologię. W czasie studiów był prezesem Naukowego Towarzystwa Akademików Polaków i działał w środowisku polskiej emigracji robotniczej. Święcenia kapłańskie przyjął w 1889 roku.
Pełnił szereg funkcji w archidiecezji poznańskiej. Był m.in. kanclerzem kurii i prepozytem kolegiaty św. Marii Magdaleny (1896). W 1925 roku otrzymał honorowy tytuł papieskiego prałata domowego.
Był jednym z pionierów katolickiego ruchu społecznego w Polsce. W 1893 roku założył Katolickie Towarzystwo Robotników Polskich[3], wokół którego w ciągu kilku lat skupił jeszcze kilka mniejszych organizacji i po zjednoczeniu przez wiele lat był prezesem (od 1900 do końca życia). Był aktywny również w Katolickim Towarzystwie Rzemieślników Polskich[4]. W latach 1898–1914 zasiadał wsejmie pruskim, a 1904–1918 wparlamencie Rzeszy Niemieckiej. CzłonekKoła Polskiego w Landtagu. W 1908 roku wysuwano jego kandydaturę na prezesaKoła Polskiego w parlamencie (z ramienia narodowej demokracji). Zasłynął w parlamencie Rzeszy jako dobry mówca, zdecydowanie występujący w obronie polskości, m.in. w sprawie dzieci wrzesińskich. PodczasI wojny światowej wchodził w skład tajnego Komitetu Międzypartyjnego; w 1918 roku prowadził w Szwajcarii rozmowy z paryskimKomitetem Narodowym Polskim.
Był członkiemLigi Narodowej[5], a takżeKomitetu Obrony Górnego Śląska w Poznaniu (1919) iZwiązku Obrony Kresów Zachodnich. Poseł na Sejm Ustawodawczy i jego wicemarszałek, członek komisji konstytucyjnej i oświatowej. W latach 1923–1927 wicemarszałek Senatu. Jeden z członków założycieliTowarzystwa Miłośników Miasta Poznania. W 1928 wycofał się z czynnego życia politycznego po zakazie kandydowania duchownych do Sejmu i Senatu, wydanym przez prymasaHlonda, ale do końca życia pozostał członkiemStronnictwa Narodowego.
