.jpg) | |||
| Imię i nazwisko | Antoni Wincenty Rutkowski | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 21 stycznia 1859 | ||
| Pochodzenie | |||
| Data i miejsce śmierci | 14 grudnia 1886 | ||
| Przyczyna śmierci | |||
| Instrumenty | |||
| Gatunki | |||
| Zawód | |||
| |||
 | Zobacz w WikiźródłachhasłoAntoni Rutkowski w Encyklopedii Muzycznej PWM |
Antoni Wincenty Rutkowski (ur.21 stycznia1859 wWarszawie, zm.14 grudnia1886 tamże)[1][2] –polskikompozytor,pianista ipedagog.
Pochodził z wielodzietnej, ubogiej rodziny urzędnika pocztowego. Po ukończeniu niemieckiej, katolickiej szkoły elementarnej przykościele św. Ducha w Warszawie, dzięki ufundowaniu ze społecznych składek rocznego stypendium, jesienią 1869 rozpoczął naukę wwarszawskim Instytucie Muzycznym, w którym uzyskał dyplom w 1876. Studiował tam grę nafortepianie uJuliusza Janothy,harmonię uStanisława Moniuszki (do 1872),kompozycję iinstrumentację uWładysława Żeleńskiego (1872–1876) oraz grę nawaltorni u Karola Wecka. W latach 1881–1883 kontynuował naukę kompozycji studiując prywatnie uZygmunta Noskowskiegoformypolifoniczne,sonaty iwariacje[1][3].
Tuż po dyplomie objął stanowisko nauczyciela fortepianu w klasie niższej, później też średniej Instytutu Muzycznego. Razem z Aleksandrem Różyckim przygotował i wydał w 1886Szkołę techniki fortepianowej. Brał czynny udział w życiu muzycznym Warszawy, zwłaszcza w koncertach kameralnychWarszawskiego Towarzystwa Muzycznego (WTM), którego członkiem został 1877. Prasa warszawska i sprawozdania komitetu WTM odnotowały co najmniej 12 koncertów, na których kompozytor prezentował swoje utwory (np.Sonatę c-moll op. 5, prawykonanie 18 października 1882 z Zygmuntem Noskowskim, realizującym partię skrzypiec), wykonywał też utwory innych kompozytorów lub występował jako akompaniator. Jako pianista zyskiwał pochlebne recenzje, zdobywał też nagrody na konkursach kompozytorskich WTM, np. za pieśńLetni wieczór (III nagroda, 1885) i zaWariacje na temat własny cis-moll (wyróżnienie, 1886)[1].
Zmarł nagruźlicę w wieku 27 lat. Został pochowany nacmentarzu Powązkowskim (kwatera 40-3-8/9)[1][4].
W ciągu zaledwie 10 lat twórczego życia osiągnął bardzo wiele i był na najlepszej drodze do ukształtowania indywidualnego stylu, o czym świadczy m.in.Sonata skrzypcowa op. 5. czyTrio fortepianowe op. 13[5][2]. Wzorował się na muzyce klasycystycznej (np. na technice i formie wariacyjnejBeethovena), nawiązywał do melodycznych formułWebera (I temat wSonacie B-dur). Ulegał wpływomSchumanna,Moniuszki,Chopina[5].
Specyfikę jego muzyki fortepianowej stanowi znamienna dla stylu późnoromatycznego zagęszczonafaktura, charakteryzująca się wielodźwiękową idysonansowąakordyką, aktywnością czynnika rytmicznego i bogactwem środków pianistycznych, a takżepolifonią. Trafnie łączył zmysł wirtuozowski i pewną wybujałość emocjonalną (Wariacje na temat własny C-dur) z przemyślaną koncepcją formy (Wariacje na temat własny cis-moll) i wyrazistymi tematami. W miniaturach fortepianowych, zwłaszcza wMurmure de ruisseau iChant du soir uzyskał kolorystykę zapowiadającąimpresjonizm[5].
| Kompozytorzy |
|
|---|---|
| Wirtuozi | |
| Ważniejsze utwory | |
| Czasopisma muzyczne |
|
| Drukarnie | |
| Początki badań etnograficznych | |
| Inne sztuki |
|
