Syn Emila Piechniczka i Magdaleny z domu Marczok[1]. Jego ojciec pochodził z Raciborza, pod koniec II wojny światowej jako Ślązak zostałprzymusowo wcielony do Wehrmachtu, później dostał się do niewoli radzieckiej, z której nie wrócił. Został uznany za zmarłego z dniem 9 maja 1945 w sowieckim łagrze wWitebsku[1][2].
W 1972 był kandydatem na szkoleniowcaStali Stalowa Wola, nie doszedł jednak do porozumienia z klubem po tym, jak zaproponowano mu poprowadzenie zespołu wspólnie zJerzym Kopą[3]. Pierwszym klubem w karierze trenerskiej byłBKS Bielsko-Biała, jego trenerem został w sierpniu 1973[4]. Początkowo mieszkał w Chorzowie, następnie przeprowadził się do Bielska-Białej[5]. W pierwszym sezonie jego drużyna przegrała walkę o awans zPiastem Gliwice[6]. W sezonie 1974/1975 zajął z drużyną piąte miejsce[7]. Jego bilans jako trenera klubu BKS Stal Bielsko-Biała wyniósł 26 zwycięstw, 20 remisów i 14 porażek[8]. Został następnie szkoleniowcemOdry Opole; w sezonie 1975/1976 wygrał z tym klubem II ligę[9]. W pierwszym spotkaniu I ligi jego zespół pokonał drużynę Legii Warszawa 4:1[9]. W sierpniu 1979 został szefem wyszkolenia Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Katowicach[10]. Prowadził też drużyny Ruchu Chorzów iGórnika Zabrze, pracował także w klubach zagranicznych zKataru iZjednoczonych Emiratów Arabskich. Prowadził też tunezyjską drużynęEspérance Tunis. W 1987 zdobył mistrzostwo Polski z Górnikiem Zabrze.
Pod koniec grudnia 1980 został powołany na stanowiskotrenera i selekcjonera reprezentacji Polski; obowiązki objął 5 stycznia 1981. Zadebiutował 25 marca 1981 w przegranym 2:0 meczu z reprezentacją Rumunii[11]. Ostatecznie uzyskał awans namistrzostwa świata w Hiszpanii w 1982. W spotkaniu półfinałowym jego zespół przegrał z Włochami 0:2. W meczu o trzecie miejsce Polacy pokonali reprezentację Francji 3:2. Prowadzona przez niego drużyna wywalczyła również awans namistrzostwa świata w Meksyku w 1986. Na turnieju reprezentacja przegrała w 1/8 finału. Antoni Piechniczek złożył rezygnację w czerwcu 1986. Ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji w maju 1996. Nie udało mu się doprowadzić zespołu do awansu namistrzostwa świata we Francji w 1998. Podał się do dymisji 7 czerwca 1997. Pracował również jako selekcjoner reprezentacjiTunezji (brał z nią udział wLetnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988) orazZjednoczonych Emiratów Arabskich.
