 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 29 sierpnia 1918 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 lutego 1977 | ||
| Minister spraw zagranicznych | |||
| Okres | od 8 kwietnia 1976 | ||
| Przynależność polityczna | |||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| |||
Charles Anthony Raven Crosland (ur.29 sierpnia1918 wSt Leonards-on-Sea w hrabstwieSussex, zm.19 lutego1977 wOksfordzie) –brytyjski polityk, członekPartii Pracy, minister w rządachHarolda Wilsona iJamesa Callaghana, teoretyk socjalizmu, którego poglądy wywarły poważny wpływ nablairowskąNew Labour.
Jego ojciec, Joseph Beardsall Crosland, był urzędnikiem w ministerstwie wojny. Oboje rodziców byli członkamiPlymouth Brethren. Anthony dorastał w północnymLondynie. Wykształcenie odebrał w Highgate School oraz w Trinity College naUniwersytecie Oksfordzkim. W 1940 r. uzyskał dyplom studiów klasycznych. PodczasII wojny światowej służył oddziałach spadochronowych na froncie zachodnim (brał m.in. udział wbitwie pod Arnhem). Dosłużył się stopniakapitana. Po wojnie Crosland powrócił na uniwersytet i uzyskał dyplom z filozofii, politologii i ekonomii. Był również przewodniczącym Oxford Union. Następnie rozpoczął karierę akademicką, jako wykładowca ekonomii.
W 1950 r. wybrany został doIzby Gmin jako reprezentant okręguSouth Gloucestershire. W parlamencie zasiadał do 1955 r., kiedy to przegrał kolejne wybory parlamentarne. Do Izby Gmin powrócił w 1959 r., wygrywając wybory w okręguGreat Grimsby. Należał do stronnikówHugh Gaitskella. Po jego śmierci w 1963 r. popierał kandydaturę Jamesa Callaghana nalidera laburzystów. Callaghan odpadł jednak już w pierwszej turze i ostateczna walka o zwycięstwo rozegrała się między Haroldem Wilsonem aGeorge’em Brownem. Crosland głosował na Browna, ale zwycięzcą został Wilson.
Po wyborczym zwycięstwie laburzystów w 1964 r. Crosland został ministrem stanu w ministerstwie spraw ekonomicznych. W 1965 r. został członkiem gabinetu jako minister edukacji i nauki. Dążył do upowszechnienia w Wielkiej Brytanii średnich szkół publicznych. Wprowadził również podział uczelni wyższych na uniwersytety i niezależne od nich politechniki. We wrześniu 1967 r. Crosland został przewodniczącym Zarządu Handlu. W 1969 r. został ministrem samorządu lokalnego i planowania regionalnego. Pozostał na tym stanowisku do porażki Partii Pracy w wyborach 1970 r.
W kwietniu 1972 r. Crosland wystartował w wyborach na wiceprzewodniczącego Partii Pracy, ale zdobył tylko 61 głosów poparcia, co wyeliminowało go już w pierwszej turze. Po powrocie Partii Pracy do władzy w 1974 r. został ministrem środowiska. Po rezygnacji Wilsona w 1976 r. wystartował w wyborach na lidera partii, ale z 17 głosami poparcia zajął ostatnie miejsce. W kolejnych turach popierał późniejszego zwycięzcę, Jamesa Callaghana, który mianował Croslanda ministrem spraw zagranicznych.
Od listopada 1952 r. Crosland był żonaty z Hilary Sarson, z którą rozwiódł się po pięciu latach. 7 lutego 1964 r. poślubił Susan Catling, amerykankę zBaltimore. Obydwa małżeństwa pozostały bezdzietne. Crosland był fanempiłki nożnej. W 1976 r. zaprosiłHenry’ego Kissingera do obejrzenia meczu drużyny z jego okręguGrimsby Town F.C. zGillingham F.C. Ponownie zaprosił Kissingera na mecz w grudniu 1976 r. (był to meczChelsea F.C. zWolverhampton).
Crosland wraz z żoną zakupili w 1975 r. dom wAdderbury. Tam po południu 13 lutego 1977 r. doznałudaru mózgu podczas studiów nad dokumentami dotyczącymiRodezji. Tego wieczoru Crosland miał wygłosić przemówienie na ten temat. Po sześciu dniachśpiączki zmarł w szpitalu Radcliffe Infirmary Hospital 19 lutego 1977 r. Po śmierci został skreomowany. 4 marca jego prochy wsypano do morza niedalekoGrimsby.
Po utracie miejsca w Izbie Gmin w 1955 r. Crosland rozpoczął pisanie książki, która ukazała się w 1956 r. pod tytułem „Przyszłość socjalizmu” (The Future of Socialism). W tej książce zawarł tezę, żesocjalizm musi przystosować się do zmian w świecie. Była to tzw. doktryna rewizjonizmu. Legła ona u podstaw doktryny New Labour, przyjętej w latach 90. przezTony’ego Blaira.
| Wiceprzewodniczący Komitetu Edukacji 1857–1902 | |
|---|---|
| Przewodniczący Rady Edukacji 1900–1944 |
|
| Ministrowie edukacji 1944–1964 | |
| Ministrowie edukacji i nauki 1964–1992 | |
| Ministrowie edukacji 1992–1995 | |
| Ministrowie edukacji i zatrudnienia 1995–2001 | |
| Ministrowie edukacji i zdolności 2001–2007 | |
| Ministrowie dzieci, szkół i rodzin 2007–2010 | |
| Ministrowie innowacji, uniwersytetów i zdolności 2007–2009 | |
| Ministrowie edukacji od 2010 |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie gabinetu |
