Anglokatolicyzm – prąd wewnątrzKościoła anglikańskiego, zainicjowany przez L. Andrewsa. Skłania się on ku zmienianiu stosunków zKościołem katolickim poprzez ponowne przyjęcie:
Jako kierunek w teologii anglikańskiej anglokatolicyzm wiąże się z działalnością intelektualistów oksfordzkich (ruch oksfordzki), skupionych przymiejscowym uniwersytecie w pierwszej połowieXIX w. W kręgach tych dominowała literaturamistyczna oraz pisma starochrześcijańskie. Bardzo wyraźnie przeciwstawiali się tendencjomliberalistycznym iracjonalistycznym. Znalazło to wyraz w traktatach (Tracts for the Times), które nadały anglokatolicyzmowi nazwętraktarianizmu. Główną tematyką tych pism jest ostrzeganie przed niebezpieczeństwemdekadencji duchowej, jaka zagraża Kościołowi anglikańskiemu przez zbyt bliski i ryzykowny związek tego Kościoła z władzą świecką oraz zbyt małą troskę odoktrynalną czystość wyznawanej wiary. W ten sposób jednocześnie promowano pewien rodzaj „drugiejreformy”, ukierunkowanej na znalezienie złotego środka między rzymskim katolicyzmem a anglikanizmem.
Wkrótce przywódcy ruchu podzielili się:
Anglokatolicy zostali mniejszością, jednak dzięki wpływowi znakomitych członków, takich jaklord Ch.L. Halifax iT.S. Eliot stali się bardzo ważnym ośrodkiem, ożywiającym życie duchowe ieklezjalne. Ma to miejsce również w naszych czasach, kiedy to ich pozycja umacnia się dzięki prowadzonemu dialogowiekumenicznemu.
