| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| profesor | |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | |
| Rektor | |
Andrzej z Kokorzyna,Andreas de Cokorzino (ur. ok.1379, zm. ok.1435) – polskifilozof,teolog iduchowny katolicki, profesorAkademii Krakowskiej i kilkukrotnyrektor tej uczelni; pełnił też funkcje krakowskiegoarchidiakona i sandomierskiegoscholastyka[1].
Jako filozof przedstawiałnominalizm, a w teologii zwalczałhusytyzm.
Był synem Wisława zKokorzyna podKościanem (Wielkopolska). Po studiach wPradze (uzyskał tam w roku 1399 bakalaureat, a następniemagisterium znauk wyzwolonych) uczył się naUniwersytecie Krakowskim. W roku 1402 został magistrem filozofii, nieco później wykładał na wydzialeartium. Potem podjął studia teologii: z początkiem roku 1425 występował jako bakałarz formatus, a magister teologii od półrocza 1425/1426. Od roku 1404 wykładał stale w Akademii Krakowskiej, przed półroczem 1408/1409 przyjął święcenia kapłańskie i został rektorem uczelni w półroczu 1408/1409 (jeszcze dwukrotnie w roku 1426 i 1429). Dziekan wydziału filozofii (półrocze 1406/1407). W roku 1410 zbliżył się doElżbiety Granowskiej (1370–1420), a po jej wyniesieniu na królową przebywał prawdopodobnie w jej otoczeniu. W 1417 posełkróla PolskiWładysława Jagiełły nasobór w Konstancji. Proponowanej mu w 1420 roku godnościbiskupa przemyskiego nie przyjął. W roku 1424 został kanclerzem królowejZofii Holszańskiej. Archidiakon krakowski (od końca roku 1428) przy kardynaleZbigniewie Oleśnickim. Jako teolog był scholastykiem-dialektykiem tomistą. Występował przeciw husytom: w roku 1431 uczestniczył w dyspucie z poselstwem husyckim w Krakowie. Uważany przezJędrzeja Gałkę z Dobczyna za najwybitniejszego filozofa o poglądach nominalistycznych na uczelni krakowskiej na początku XV wieku[2].
Obok komentarza do I ks. Sentencji P. Lombarda (rkp. BJ 1525), napisanego pod wpływemGrzegorza z Rimini(inne języki), napisał także komentarz doFizykiArystotelesa pt.Puncta super octo libros Physicorum, powstały zapewne około roku 1406/1407 i który zachował się jedynie w późniejszej przeróbce. Zachowały się także dwa jego kazania (rkp BJ 2372) oraz traktat o Komunii pod dwiema postaciami (Tractatus de communione sub utraque specie, rkp BJ 425), w którym polemizował z husytami. Pozostawił jeszcze niedokończony podręcznik dla kleru pt.Speculum sacerdotum (rkp.: BJ 2600, 2213, Oss. 380).