 | |||
 | |||
| Cesarz bizantyński | |||
| Okres | |||
|---|---|---|---|
| Koronacja | 8 listopada1272 | ||
| Poprzednik | |||
| Następca | |||
| Dane biograficzne | |||
| Dynastia | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
| Data i miejsce śmierci | |||
| Ojciec | |||
| Żona | |||
| Dzieci | |||
| Żona | |||
| Dzieci | 1.Jan Paleolog | ||
| Moneta | |||
 | |||
| |||
Andronik II Paleologzwany Starszym (ur.25 marca1259 wKonstantynopolu; zm.13 lutego1332 wKonstantynopolu) –cesarz bizantyński, najstarszy synMichała VIII Paleologa i Teodory Doukainy Watatziny, wnuczki cesarzaJana III Watatzesa. MążAnny Węgierskiej – córkiStefana V króla Węgier. Po śmierci Anny żonaty zJolantą z Montferratu[1].
Andronik II był pobożnym intelektualistą, zręcznym dyplomatą i rozważnym administratorem na tronie bizantyńskim. Seria nieszczęść, jakie spadły na Cesarstwo za jego panowania, często wypacza ocenę dokonań tej postaci, szczególnie w zestawieniu z poprzednikiem, wojowniczym Michałem VIII, okrytym chwałą restauratoraBizancjum. Andronik nie lubił ojca, diametralnie różnił się odeń temperamentem, a na dodatek musiał stawić czoła trudnemu dziedzictwu rządów Michała. W trosce o spójność państwa natychmiast anulował unię lyońską (z1274). Usunął patriarchęJana Bekkosa i przywrócił na tron patriarchę Józefa. Wraz z kolejnym patriarchą Nifonem doprowadził do zakończenia konfliktu ze stronnictwem arsenitów - zwolenników patriarchy Arseniusza, obalonego przezMichała VIII.
Usiłował zahamować postępy tureckie w zaniedbanejAzji Mniejszej uciekając się do rekrutowanianajemników i zabezpieczyć pozycję Bizancjum naBałkanach poprzez przyjaźń zSerbią (1299). Realizację pierwszego zadania okupił ruiną finansową i spustoszeniem państwa przezKatalończyków, a drugiego – tragicznym losem swej pięcioletniej córeczkiSymonidy oddanej za żonę brutalnemuStefanowi Urošowi II Milutinowi (1282–1321) i utratą północnejMacedonii na rzeczSerbów.
W trakcie jego rządów doszło do dalszego upadku gospodarczego państwa. Andronik II dewaluował monetę i podwyższał podatki by ratować skarb Cesarstwa. Z oszczędności zmniejszył armię i zrezygnował z utrzymywania floty, co okazało się dużym błędem strategicznym.
Bizancjum uległo w tych latach dalszej feudalizacji i decentralizacji, a niemal cała Anatolia padła łupemOsmanów, którzy w 1326 roku zdobyliBursę. Fatalny okres rządów Andronika zakończyła abdykacja w wyniku przegranej z wnukiem i imiennikiem,Andronikiem III (1328–1341), kolejnej wojny domowej, która pogłębiła rozkład Cesarstwa[2].
Mimo klęsk politycznych Cesarstwo przeżywało rozwój kultury i nauki. W otoczeniu Andronika II znajdowali się pisarzTeodor Metochita, uczonyNicefor Chumnos, historycyJerzy Pachymeres orazNicefor Gregoras[3].
ZAnną Węgierską miał dwóch synów:
Natomiast zJolantą z Montferratu doczekał się trójki dzieci:
Bękarci:
Małżeństwo z Jolantą z Montferratu nie należało do udanych, a sama Jolanta za stosunek do męża i wtrącanie się do polityki była krytykowana przez bizantyjskich historyków.[3]
