| Data i miejsce urodzenia | 18 kwietnia 1922 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 23 marca 2008 |
| Zawód, zajęcie | lekarka |
| Odznaczenia | |
  | |
.jpg)
Alina Margolis-Edelman (ur.18 kwietnia1922 wŁodzi, zm.23 marca2008[1] wParyżu) –polskalekarka idziałaczka społecznażydowskiego pochodzenia, uczestniczkapowstania warszawskiego (1944), żonaMarka Edelmana.
Urodziła się wŁodzi w rodzinieżydowskiej, jako córka lekarza i działacza społecznegoAleksandra Margolisa (1887–1939) iAnny z domu Markson (1892–1986). Do niej nawiązuje zdanie „Ala ma kota” zElementarzaMariana Falskiego (wydania z lat 30. i 40.), zaprzyjaźnionego z rodzicami. Z kolei jej brat Jan (1928–1998) występuje wElementarzu jako Olek[2][3].
W czasieII wojny światowej przebywała wwarszawskim getcie, gdzie jej matka była lekarką, a sama Alina była uczennicą i pielęgniarką wŻydowskiej Szkole Pielęgniarek prowadzonej przezLubę Blum-Bielicką. Z getta wyszła po drugiej akcji likwidacyjnej[4], która zaczęła się 18 stycznia 1943[5].
Podczaspowstania warszawskiego (1944) była pielęgniarką, odznaczonaKrzyżem Walecznych. Po wojnie została lekarzem pediatrą, m.in. w II Klinice Pediatrycznej w Łodzi. Opiekowała się dziećmi chorymi na cukrzycę, założyła także poradnię dla dzieci z chorobami nerek oraz ośrodek leczenia cukrzycy dziecięcej wRabce.
W 1968 powydarzeniach marcowych i rozpętanej kampanii antysemickiej nie pozwolono jej na kontynuację pracy naukowej, odrzucając rozprawę habilitacyjną, dotyczącą teorii typówcukrzycy.
Wyjechała wraz z dziećmi doFrancji. Zaangażowana w działalność organizacjiLekarze bez Granic. Po 1980, gdy organizację opuściłBernard Kouchner, współtworzyła wraz z nim organizacjęLekarze Świata (była także współzałożycielką polskiej sekcji). Pracowała m.in. na statkach-szpitalach, wyławiających naMorzu Południowochińskim uciekinierów z komunistycznegoWietnamu (tzw.boat people), a także w szpitalach wSalwadorze,Czadzie,Afganistanie orazBośni i Hercegowinie, gdzie podczas wojny domowej współtworzyła m.in. ośrodek wsparcia dla ofiargwałtów. Współpracowała m.in. zDanielle Mitterrand, żoną prezydenta Francji. Współzałożycielka francusko-polskiego stowarzyszeniaSOS Aide aux Malades Polonais (pol. Pomoc Chorym w Polsce), zajmującego się leczeniem za granicą osób nieuleczalnie chorych, a także organizowaniem staży profesjonalnych dla polskich lekarzy i pomocą finansową dla polskich szpitali. Była prezeską stowarzyszeniaAssociation Les Cahiers Littéraires, wydającego w okresie paryskim kwartalnikZeszyty Literackie.
Po wprowadzeniustanu wojennego w Polsce organizowała pomoc dla opozycji demokratycznej. Po 1989 założycielka Fundacji Dzieci Niczyje (obecnieFundacja Dajemy Dzieciom Siłę), współzałożycielka Biura Pomocy Inicjatyw Społecznych. 6 kwietnia 1998 na wniosek dzieci otrzymałaOrder Uśmiechu, który odebrała w Warszawie 6 stycznia 1999.
Zmarła wParyżu[6]. Jest pochowana na cmentarzu ekumenicznym wBagneux. Jej symboliczny grób znajduje się nacmentarzu żydowskim przyulicy Okopowej wWarszawie.
Z małżeństwa zMarkiem Edelmanem (1919–2009) miała dwoje dzieci: synaAleksandra (ur. 1951) i córkę Annę (ur. 1956).
 | Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt.Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę przyjmuje zgłoszenia do XI Nagrody im. Aliny Margolis-Edelman |