Alianci, od 1 stycznia 1942 nazywani takżeNarodami Zjednoczonymi – państwa, które wspólnie przeciwstawiły się blokowipaństw Osi w czasieII wojny światowej.
W 1920 rokuRosja Radziecka pomogła rządowiKuomintangu przeorganizować partię, przynajmniej powierzchownie, według modeluleninizmu. Po zjednoczeniu ChinCzang Kaj-szek oczyścił jednak partię z lewicowców, a następnie odmówił połączenia się zKomunistyczną Partią Chin, by razem walczyć przeciwko Japończykom. Tak pozostało nawet poincydencie mukdeńskim, po którym to Japonia ustanowiłareżim marionetkowy w Mandżurii po wkroczeniu sił w 1931 roku. Skierowana przeciwkoKPCh kampaniaCzang Kaj-szeka rozgrywała się w tym samym czasie, co liczne potyczki graniczne z Japonią. W tym okresie Chiny nieustannie traciły terytoria na rzecz Japonii. Na początku 1930III Rzesza iRepublika Chińska były bliskimi partnerami w sprawach wojskowych i przemysłowych. Niemcy w tym czasie dostarczyły państwu chińskiemu dosyć pokaźną liczbę broni. Podczasincydentu na moście Marco Polo, w lipcu 1937, Chiny i Japonia zostały uwikłane w wojnę na szeroką skalę, która trwała do 1945 roku. Początkowo Niemcy potępiały japońskie zbrodnie wojenne w Chinach, między innymimasakrę nankińską w 1937, potem jednak uznały, że Japonia będzie dobrym sojusznikiem w walce przeciw Związkowi Radzieckiemu, i przez to współpraca z Chinami została przerwana w maju 1938. Związek Radziecki, chcąc, aby Chiny pozostały w walce przeciwko Japonii, przekazywał pomoc militarną do 1941 roku, do chwili podpisania z Japonią paktu o neutralności, by przygotować się na wojnę przeciwko Niemcom.
Chociaż Chiny walczyły najdłużej ze wszystkich państw sprzymierzonych, to do koalicji oficjalnie dołączyły dopiero 7 grudnia, poataku na Pearl Harbor.Czang Kaj-szek, przeczuwając zwycięstwo aliantów, poczekał do wejścia Stanów Zjednoczonych do wojny, a następnie wypowiedział wojnę Niemcom ipaństwom Osi. Pomoc aliantów była jednak niewielka, ponieważ droga łączącaBirmę z Chinami została zamknięta przez Japonię. Alianci ponosili serie porażek przeciw Japonii w tym teatrze działań. Koalicyjna pomoc nie docierała aż do wiosny 1945. Ponad 1,5 miliona japońskich żołnierzy walczyło w Chinach. Oddziały, które inaczej mogłyby zostać rozmieszczone, poddały się i zawarły oddzielny pokój z Chinami.
1 września 1939 roku niemiecka inwazja na Polskę zapoczątkowała II wojnę światową. Zgodnie zestatutem westminsterskim (1931)dominia z Brytyjskiej Wspólnoty Narodów miały prawo do neutralności, niemniej jednak Australia, Nowa Zelandia i Nowa Fundlandia zaakceptowały i powtórzyły brytyjską deklarację.Nepal, inny niezależny członekWspólnoty Narodów, wypowiedział wojnę Niemcom 4 września. PremierZwiązku Południowej Afryki,Barry Hertzog, odmówił wypowiedzenia wojny, prowadząc do upadku jego rządu koalicyjnego 6 września; nowy premier,Jan Smuts wypowiedział wojnę tego samego dnia.Kanada wypowiedziała wojnę Niemcom 10 września.
Stany Zjednoczone dołączyły do koalicji poataku na Pearl Harbor, 7 grudnia 1941 roku. 1 stycznia 1942 roku powstałaDeklaracja Narodów Zjednoczonych, pod którą podpisało się 26 państw (deklaracja ta stanowi podstawę dzisiejszejONZ). Z niej wyłonili się tak zwaniczterej policjanci, którymi byli Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, ZSRR i Chiny[6][7]. To oni przewodzili sojuszowi do końca wojny i to oni nadali kształt przyszłemu porządkowi światowemu po pokonaniupaństw Osi.
Te państwa były połączone siecią wspólnych paktów obronno-wojskowych podpisanych jeszcze przed wojną. Francusko-brytyjskie przymierza:Entente cordiale iTrójporozumienie podpisane zostały w 1904 oraz 1907 roku i były aktywne przez całą I wojnę światową. Francusko-polskie przymierze zostało podpisane w 1921 roku, z poprawkami w 1927 i 1939 roku. Polsko-brytyjski wspólny pakt obrony, podpisany w dniu 25 sierpnia 1939 roku, zawarł obietnice wzajemnej wojskowej pomocy w razie agresji Niemiec. Polska nigdy oficjalnie nie poddała sięIII Rzeszy.Polski rząd na uchodźstwie po 1939 roku kontynuował udział Polski w II wojnie światowej. Setki tysięcy żołnierzy polskiej armii dzielnie walczyło na froncie zachodnim, jak również w okupowanej Polsce (patrz:polski ruch oporu). Związek Radziecki, po zerwaniu stosunków dyplomatycznych zRządem RP na uchodźstwie, w 1943 roku utworzyłLudowe Wojsko Polskie, wokół którego zbudowano powojenny rząd Polski.
Ponadto, brytyjskie, holenderskie i francuskie kolonie walczyły u boku macierzystych państw przez całą wojnę.
Indie Brytyjskie oraz inne brytyjskie terytoria zamorskie również stanęły u boku królaJerzego VI. Indie poniosły 1 500 000 ofiar wśród cywilów, więcej niż sama Wielka Brytania. Z 2 500 000 żołnierzy zginęło 87 000, więcej niż w jakimkolwiek innym państwie Wspólnoty, wyłączając Wielką Brytanię.
Atak na Danię rozpoczął się 9 kwietnia 1940 roku. Duński rząd nie wypowiedział wojny. Poddał się tego samego dnia, pod warunkiem, że zatrzyma kontrolę nad sprawami wewnętrznymi. Dania nie miała rządu na emigracji. Walczyła zarówno ze Sprzymierzonymi, jak i siłami Osi. Islandia i Grenlandia, które były terytoriami zależnymi od Danii, były okupowane przez aliantów przez całą wojnę. Brytyjskie siły przejęły kontrolę nad Islandią w 1940 roku zgodnie z ustawąLend Lease. Stany Zjednoczone, mimo oficjalnej neutralności w tym czasie, podpisały traktat z Danią 9 kwietnia 1941 roku, dający ich siłom zbrojnym prawo do zakładania swoich baz wojskowych naGrenlandii. Później, 7 lipca 1941, Amerykanie przejęli kontrolę także nadIslandią. Wyspa ta ogłosiła pełną niepodległość od Danii w 1944 roku, ale nigdy nie wypowiedziała wojny państwom Osi.
ChociażPortugalia pozostawała oficjalnie neutralna, to jednak brytyjsko-portugalskie przymierze pozwoliło aliantom w czasie II wojny światowej ustanowić bazę naAzorach. Portugalia protestowała przeciwko okupacjiTimoru przez sprzymierzonych w 1942 roku, ale nie podjęła w tej sprawie żadnych działań. Kolonia później została zajęta przez Japonię. Timorscy i portugalscy cywile wspierali alianckich komandosóww stawianiu silnego oporu Japończykom. Podczas wojny inna portugalska kolonia,Makau, także została zajęta przez Japonię.
CzłonkowieUnii Panamerykańskiej, którzy byli neutralni w latach 1939–1941, podpisali pakt o wspólnej obronie na konferencji ministrów spraw zagranicznych w Hawanie, 21-30 lipca 1940 roku.
Organizacje i partie komunistyczne podporządkowaneKominternowi walkę przeciwko siłom Osi podjęły poataku III Rzeszy na ZSRR 22 czerwca 1941 roku lub wcześniej (jak to miało miejsce w przypadku np. Jugosławii). Były to:
Polska Partia Robotnicza (utworzona w styczniu 1942) zGwardią Ludową (jej organizacją zbrojną). PPR oficjalnie nie należała do Kominternu, ale byłade facto mu podporządkowana.
Międzynarodówka Komunistyczna została formalnie rozwiązana 15 maja 1943. Koordynacja działań partii komunistycznych była kontynuowana kanałami nieoficjalnymi.
Karta Atlantycka została ogłoszona 14 sierpnia 1941 roku na pokładach okrętów zakotwiczonych w Argentii (Nowa Fundlandia) i określiła wizję świata po II wojnie światowej. Do deklaracji nie przyłączyły sięStany Zjednoczone, zachowując status państwa neutralnego. Państwa, które podpisały dokument, przyjęły następujące postanowienia:
sygnatariusze nie będą dążyli do ekspansji terytorialnej ani jakiejkolwiek innej
sygnatariusze nie godzą się na zmiany terytorialne państw bez ich zgody
uznaje się wolny dostęp do surowców i wolność handlu
wzywa się do przywrócenia autonomii państw, którym zabrano ją siłą
deklaracja dążenia do współpracy gospodarczej
zapowiedź ustanowienia pokoju dającego bezpieczeństwo narodom
deklaruje się wolność mórz i oceanów
wyraża się nadzieję, że narody nie będą stosować przemocy (w związku z czym należy wprowadzić system bezpieczeństwa na szeroką skalę i rozbroić narody zagrażające pokojowi).
Karta Narodów Zjednoczonych została podpisana 26 czerwca 1945 roku wSan Francisco przez 50 z 51 państw członkowskich (Polska podpisała ją dwa miesiące później) i weszła w życie 24 października tego samego roku. Przedstawiciele pięciu państw założycielskich, mianowicie Chiny, Francja, Związek Radziecki, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone wielokrotnie spotykali się podczas wojny, w celu omówienia sytuacji po zakończeniu konfliktu, m.in. w drugiej połowie 1944 roku spotkali się w Waszyngtonie, gdzie przedyskutowano zakres, cele i sposoby działania Rady Bezpieczeństwa. Pierwsze posiedzenie Rady Bezpieczeństwa nastąpiło tuż po wojnie, 17 stycznia 1946 roku.
Lista 51 sygnatariuszy karty Narodów Zjednoczonych (członkowieRady Bezpieczeństwa zaznaczeni sąwytłuszczonym drukiem):
↑KeithK.SainsburyKeithK.,The Turning Point: Roosevelt, Stalin, Churchill, and Chiang Kai-Shek, 1943: The Moscow, Cairo, and Teheran Conferences, Oksford:Oxford University Press, 1986(ang.). Brak numerów stron w książce
_tank.jpg)
