%2c_Bestanddeelnr_916-7880.jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 24 marca 1936 |
| Data i miejsce śmierci | 9 grudnia 2020 |
| Wzrost | 179 cm |
| Gra | praworęczny |
| Status profesjonalny | 1960 |
| Zakończenie kariery | 1977 |
| Gra pojedyncza | |
| Australian Open | W (1959) |
| Roland Garros | 2R (1972) |
| Wimbledon | W (1959) |
| US Open | F (1959) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open | SF (1959) |
| Roland Garros | 3R (1969) |
| Wimbledon | 3R (1968) |
| US Open | W (1958) |
Alex Olmedo, właśc.Alejandro Rodríguez Olmedo (ur.24 marca1936 wArequipie, zm.9 grudnia2020 wLos Angeles[1]) –peruwiańskitenisista, reprezentujący pod koniec lat 50.Stany Zjednoczone wPucharze Davisa.
Jego córka, Amy Olmedo, w latach 70. zdobywała tytuły mistrzowskie w USA w kategoriach juniorskich.
Studiował w USA (Uniwersytet Południowej Kalifornii) i zdobywał tytuły w mistrzostwach międzyuczelnianych (1956 i 1958 mistrz zarówno w singlu, jak i w deblu).
Olmedo jest jednym z najbardziej utytułowanych sportowców w historii Peru. W 1959 roku został zwycięzcą gry pojedynczejAustralian Championships, po pokonaniu w finaleNeale’a Frasera orazWimbledonu, po pokonaniu w finaleRoda Lavera. W tym samym roku awansował do finałuU.S. National Championships, lecz poniósł porażkę z Neale’em Fraserem.
W 1958 roku Olmedo zdobył tytuł deblowy wU.S. National Championships, razem zHamiltonem Richardsonem, a rok później dotarł do finału w parze zButchem Buchholzem. W 1958 roku był również uczestnikiem finału w zmaganiach gry mieszanej, u bokuMarii Bueno.
W 1959 rokuThe Daily Telegraph sklasyfikował go na drugim miejscu listy najlepszych aktywnych tenisistów. W 1959 był liderem wśród amerykańskich tenisistów.
Jako rezydent USA został powołany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych w Pucharze Davisa przez jej kapitanaPerry’ego Jonesa. Jones argumentował to powołanie m.in. tym, że nie brała wówczas udziału w rozgrywkach reprezentacja Peru. Olmedo miał udział w zdobyciu Pucharu Davisa w 1958 roku, występował także w kolejnym roku, jednak Amerykanie nie sprostali w obronie trofeumAustralijczykom.
W 1987 roku został wpisany doMiędzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1959 | Australian Championships, Adelaide | Trawiasta |  Neale Fraser | 6:1, 6:2, 3:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 2. | 1959 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Rod Laver | 6:4, 6:3, 6:4 |
| Finalista | 1. | 1959 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | Neale Fraser | 3:6, 7:5, 2:6, 4:6 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1958 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta |  Hamilton Richardson | Sam GiammalvaBarry MacKay | 3:6, 6:3, 6:4, 6:4 |
| Finalista | 1. | 1959 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta |  Butch Buchholz | Roy EmersonNeale Fraser | 6:3, 3:6, 7:5, 4:6, 5:7 |
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1958 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta |  Maria Bueno | Margaret Osborne DuPontNeale Fraser | 3:6, 6:3, 7:9 |
| 1905–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 |
|
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 |
|
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 |
|
| 1921–1930 | |
| 1931–1939 | |
| 1940–1950 |
|
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
| 1901–1910 | |
|---|---|
| 1911–1920 | |
| 1921–1930 | |
| 1931–1940 | |
| 1941–1950 | |
| 1951–1960 | |
| 1961–1970 | |
| 1971–1980 | |
| 1981–1990 | |
| 1991–2000 |
