Alemtuzumab – humanizowaneprzeciwciało monoklonalne wytwarzane metodąrekombinacjiDNA i skierowane przeciwglikoproteinie błony komórkowej CD52 o masie 21–28 kD. Alemtuzumab to przeciwciało IgG1 kappa zawierające regiony zmienne oraz stałe ludzkiego przeciwciała, a także regiony determinujące dopasowanie z mysiego (szczurzego)przeciwciała monoklonalnego. Przybliżona masa cząsteczkowa przeciwciała to 150 kD.
Alemtuzumab jest kwalifikowany jako lek pierwszego rzutu przezEuropejską Agencję Leków do leczenia aktywnej, rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego i w praktyce stosowany zarówno jako lek pierwszego i drugiego rzutu. Jako lek trzeciego rzutu jest zarejestrowany przez amerykańskąAgencję Żywności i Leków. Alemtuzumab w terapii RRMS stosuje się w modelu leczenia eskalacyjnego lub leczenia indukcyjnego W schemacie eskalacyjnym uwzględniane są wskazania i zalecana kolejność podawania leków. Leki stosowane w leczeniu modyfikującym przebieg choroby zostały podzielone na leki pierwszego, drugiego i trzeciego rzutu. Leczenie eskalacyjne rozpoczyna się od leku pierwszego rzutu (mniej skutecznego o lepszym profilu bezpieczeństwa). W razie niewystarczającej odpowiedzi pacjenta na leczenie przechodzi się na leki o silniejszym działaniu. W terapii indukcyjnej leczenie rozpoczyna się odleku immunosupresyjnego o wysokiej skuteczności, który ma wcześnie i radykalnie zahamować postęp choroby, a dopiero później wprowadza się leczenie podtrzymujące oparte na bardziej bezpiecznym leku[3].
Alemtuzumab wiąże się z antygenem CD52 obecnym w dużych ilościach na powierzchnilimfocytów T (CD3+) orazlimfocytów B (CD19+), a także, w mniejszych ilościach, na powierzchnikomórek NK,monocytów imakrofagów. Ilośćantygenu CD52 na powierzchnineutrofilów,komórek plazmatycznych ikomórek macierzystych szpiku kostnego jest niewielka lub niewykrywalna. Alemtuzumab działa przezlizę zależną od przeciwciał oraz lizę zależną oddopełniacza następujące po związaniu z powierzchnią limfocytów T oraz B. Alemtuzumab podaje się dożylnie w dawce 12 mg na dobę przez 5 dni, a następnie po 12 miesiącach w tej samej dawce przez 3 doby. Ze względu na sposób dawkowania co 12 miesięcy jest to typowe leczenie indukcyjne i jego skuteczność w leczeniu rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego potwierdzono, wykazując zmniejszenie rocznego wskaźnika rzutów oraz redukcję ryzyka narastania niesprawności.
↑S.R. Mohan, M.J. Clemente, M. Afable, H.N. Cazzolli i inni. Therapeutic implications of variable expression of CD52 on clonal cytotoxic T cells in CD8+ large granular lymphocyte leukemia. „Haematologica”. 94 (10), s. 1407–1414, październik 2009.DOI:10.3324/haematol.2009.009191.PMID:19794084.
↑K.C. van Loenhout, S.C. Groves, M. Galazka, B. Sherman i inni. Early outcomes using alemtuzumab induction in lung transplantation. „Interact Cardiovasc Thorac Surg”. 10 (2), s. 190–194, luty 2010.DOI:10.1510/icvts.2009.213892.PMID:19939852.
↑P.T. Pham, G.S. Lipshutz, P.T. Pham, J. Kawahji i inni. The evolving role of alemtuzumab (Campath-1H) in renal transplantation. „Drug Des Devel Ther”. 3, s. 41–49, 2009.PMID:19920920.
↑Postępowanie w chłoniaku T-komórkowym skóry. „Medycyna po Dyplomie”. 21 (09(198)), s. 33, wrzesień 2012. [za:]Trautinger F, Knobler R, Willemze R, et al. EORTC consensus recommendations for the treatment of mycosis fungoides/Sézary syndrome. „Eur J Cancer”. 42, s. 1014–1030, 2006.
T.H. Brannagan, S.K. Patterson. Alemtuzumab: the future of chronic inflammatory demyelinating polyradiculoneuropathy treatment?. „Expert Rev Clin Immunol”. 6 (3), s. 319–321, maj 2010.DOI:10.1586/eci.10.23.PMID:20441416.
B. Bielekova, B.L. Becker. Monoclonal antibodies in MS: mechanisms of action. „Neurology”. 74 Suppl 1, s. S31–S40, styczeń 2010.DOI:10.1212/WNL.0b013e3181c97ed3.PMID:20038761.
F. Di Pauli, T. Berger, M. Reindl. Monoclonal antibodies in the treatment of multiple sclerosis. „Curr Med Chem”. 16 (36), s. 4858–4868, 2009.PMID:19929782.
P.S. Rommer, O. Stüve, R. Goertsches, E. Mix i inni. Monoclonal antibodies in the therapy of multiple sclerosis: an overview. „J Neurol”. 255 Suppl 6, s. 28–35, grudzień 2008.DOI:10.1007/s00415-008-6006-x.PMID:19300957.
