Pochodził ze znanego rodu bankierów, podniesionego do godności hrabiowskiej. Jego ojciec, Flavio[3], był krewnymPawła V. W dzieciństwie Chigi nie cieszył się dobrym zdrowiem i nauki początkowe pobierał w domu, pod kierunkiem matki Laury Marsigli oraz prywatnych nauczycieli[3]. Na Uniwersytecie wSienie obroniłdoktorat filozofii, prawa i teologii (1626)[3]. W grudniu tego samego roku udał się do Rzymu i wstąpił do stanu duchownego[3]. Pracował wKurii Rzymskiej, był referendarzemTrybunału Sygnatury Apostolskiej oraz zastępcąlegata w Ferrarze[3].
W grudniu 1634 przyjął święcenia kapłańskie, a miesiąc później został mianowanybiskupem Nardò i inkwizytorem Malty[3]. W czerwcu 1639 udał się z misją nuncjusza apostolskiego doKolonii, gdzie pozostawał aż do 1651[2]. Odmówił wzięcia udziału w negocjacjach wWestfalii kończącychwojnę trzydziestoletnią – argumentował, że nie może układać się w imieniu papieża z protestantami[1]. W 1651 papieżInnocenty X mianował gosekretarzem stanu, a 19 lutego 1652 obdarzył godnościąkardynalską (z tytułem prezbiteraSanta Maria del Popolo)[3]. 13 maja 1652 kardynał Chigi został biskupemImoli[3]. W Kurii Rzymskiej, obok pełnienia funkcji sekretarza stanu, kardynał Chigi był także członkiem Kongregacji Świętego Oficjum, Kongregacji Rozkrzewiania Wiary i Kongregacji Konsystorialnej[4].
Konklawe po śmierci Innocentego X trwało prawie trzy miesiące i było miejscem starć kilku frakcji, popieranych przez europejskie monarchie katolickie. Ostatecznie 7 kwietnia 1655 wybrano, mimo zdecydowanego sprzeciwu Francji, kardynała Chigiego, który przyjął imię Aleksandra VII[1] (na cześć XII-wiecznego papieżaAleksandra III). Nowy papież został koronowany 18 kwietnia 1655, a 9 maja odbył uroczystyingres dobazyliki laterańskiej.
W pierwszych dniach pontyfikatu Aleksander VII jawił się jako zdecydowany przeciwnik powszechnej praktykinepotyzmu[2]. Jedną z pierwszych decyzji był nakaz opuszczenia Rzymu przez wszechwładnąOlimpię Maidalchini, szwagierkę zmarłego papieża Innocentego. Aleksander VII początkowo zabronił krewnym odwiedzać Rzym, ale już po roku, za namową swojego otoczenia z Kurii Rzymskiej, przywrócił panujące uprzednio obyczaje i rozdał rodzinie wiele ważnych, dochodowych stanowisk[1] (m.in. bratankaFlavio mianował kardynałem w 1657).
Polityka zagraniczna papieża stała pod znakiem konfliktu z Francją. Opiekę w Rzymie znalazł kardynałRetz, przeciwnik pierwszego ministra kardynałaMazarina[1]. W odpowiedzi dwór francuski poparł pretensje arystokratycznych rodów włoskichFarnese id’Este do części terytoriów Państwa Papieskiego, a Mazarin udaremnił plany papieża odegrania roli negocjatora między Francją i Hiszpanią[1]. Śmierć kardynała Mazarina (1661) nie zatrzymała konfliktu. KrólLudwik XIV oskarżył gwardię papieską o zamach na ambasadora Francji i zerwał stosunki dyplomatyczne, a następnie zajął enklawy papieskie (m.in.Awinion[2]) i zagroził najazdem naPaństwo Kościelne. Papież został zmuszony do podpisania traktatu wPizie (1664), w którym uznał wszystkie żądania francuskie, w tym prawo nominacji biskupich we Francji dla króla Ludwika[1]. Papież naraził się także kardynałowi Mazarinowi, popierając kandydaturęLeopolda I, po śmierci cesarzaFerdynanda III[1].
Poprawnie układały się stosunki dyplomacji papieża Aleksandra z Republiką Wenecką, natomiast doszło do konfliktu z Hiszpanią i Portugalią. KrólJan IV nie zaakceptowałnuncjusza, w odpowiedzi papież odmówił nominacji biskupich dla kandydatów królewskich[1]. Król pozostawił w tej sytuacji diecezje bez biskupów, zyski z nich kierując do skarbu państwa[1]. W okresie pontyfikatu Aleksandra VII w Rzymie osiadła, nawrócona na wiarę katolicką w 1665, była królowaSzwecji,Krystyna Waza[2].
Niepowodzenia dyplomatyczne spowodowały, że Aleksander nie uzyskał prawie żadnego wsparcia finansowego, ani nie utworzył Ligi Katolickiej przeciw Turkom, choć w 1664 udało mu się skłonić Francję (tradycyjną sojuszniczkę Turcji) do wysłania posiłków na pomoc zagrożonej Austrii[2]. Turcy zostali wprawdzie pokonani w tej kampanii, ale nie zostali całkiem wyparci z Europy[2].
Ważne decyzje papież podjął w sprawach misyjnych. 23 marca 1656 wydał dekret, który zezwoliłjezuickim misjonarzom wChinach na stosowanie w ceremoniach kościelnych niektórych obrzędów lokalnych oraz rezygnacji złaciny podczas nabożeństw[1]. Decyzja ta została potem zmieniona przez jednego z następców,Klemensa XI (1704). W 1656 Aleksander VII potwierdził potępienie 5 tezjansenistycznych[1].
Jako opiekun sztuk pięknych papież zlecił architektowiBerniniemu otoczenie placu św. Piotra półkolistą kolumnadą[1]. Bernini zaprojektował także grobowiec papieża wbazylice watykańskiej.
.jpg)
