Dyskryminacja poprzez wiekizm kreowana jest poprzez wykorzystanie zarówno stereotypów, dotyczących starczego okresu życia, jak i realnych problemów, związanych z postępującą starością, a następnie skierowanie ich przeciwko takim osobom. Najczęściej, choć nie zawsze, dotyczy problemów narynku pracy, zarówno od strony poszukiwania stanowiska, jak i jego skutecznego utrzymania.
Sposób oraz charakterystyka dyskryminacji zależy od źródła, środowiska, celu oraz osób, wobec których jest ona kierowana. Zachowania marginalizujące mogą charakteryzować się:
całkowitym zignorowaniem wieku danej osoby oraz wynikających z tego potrzeb
wyznaczeniem zadań niewspółmiernych do stanu psychofizycznego osoby starszej
stosowaniem pogardy i szykan wobec osób i posiadanych przez nich cech, charakterystycznych dla procesu starzenia
brakiem uwzględnienia osób starszych w planach, inicjatywach i wydarzeniach, zarówno oddolnych, komercyjnych, jak i urzędowych.
Dyskryminacja może być również maskowana podwyższoną troską i znajomością życia osób starych, wobec czego mogą się one spotykać z:
całkowitym zignorowaniem rzeczywistego dobrostanu i sprawczości osoby dyskryminowanej
odgórnym wyznaczeniem i podkreślaniem rzekomych problemów, z jakimi zmagać się ma osoba dyskryminowana, jej bliskie środowisko jak i całe społeczeństwo
zignorowaniem bądź umniejszeniem wkładu w skuteczne pokonywanie trudności, realnie dotykających osobę dyskryminowaną
Praca zbiorowa pod red. prof. dr hab. Barbary Szatur-Jaworskiej: Stan przestrzegania praw osób starszych w Polsce. Warszawa, Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich, 2008-09-24. [dostęp 2010-02-27].