Adiafora (l.mn. odstgr. ἀδιάφορον,adiaphoron – obojętne) – rzecz czy kwestia moralnie obojętna. Pojęcie wywodzi się zfilozofii starożytnej. Następnie zostało przejęte przez chrześcijaństwo, gdzie oznacza obrządek, zwyczaj, ceremoniał, który jest dopuszczalny, ale nie nakazany.
Termin pojawił się wfilozofii hellenistycznej. Wprowadzony został przezstoików, dla których oznaczał rzeczy, które sytuują się między moralnymdobrem (cnotami) azłem (wadami). Były to np.życie iśmierć,zdrowie ichoroba,młodość istarość,piękno ibrzydota,bogactwo ibieda. Obojętność tych rzeczy miała charakter moralny, gdyż np. dla ciała (dla biologicznej części człowieka) niektóre z nich były korzystne, a inne szkodliwe (przy czym nadrzędne znaczenie miała ich wartość wobec cnoty)[1].
Stoicy różnili się co do traktowania rzeczy obojętnych. Część z nich (np.Ariston z Chios,Herillos z Kartaginy) uważała, że adiofora są rzeczami całkowicie obojętnymi i nie powinny być traktowane jako godnepożądania. Powinno się wobec nich przyjmować postawę obojętności (adiaforia). Z kolei inni (np.Zenon z Kition,Chryzyp) uważali, że ze względu na ich wartość dla części biologicznej człowieka, niektóre adiafora są wartościowe i godne wyboru (zasługują na uznanie i są cenione), a inne są bezwartościowe (nie zasługują na uznanie i nie są cenione)[1][2].
Pojęcie to występowało również usceptyków, którzy nadawali mu znaczenieontologiczne. Dla sceptyków rzeczy pozbawione były istotnych ontologicznie różnic, były nieokreślone, "pozbawione zróżnicowań" (adiafora). StądPyrron z Elidy wyciągał konieczność powstrzymania się od opowiadania się za jakąkolwiek z nich i przyjęcia postawyafazji i beznamiętności[1].
Ucynika adiaforia Hegezjasza oznacza postawę zdystansowania wobec życia, pozwalającą uodpornić się na zło[1].
Pojęcie to znalazło się także w etyceKanta, który odróżnia dobrą wolę moralną mającą wartość konieczną od rzeczy mających wartość niekonieczną, ale godnych pożądania[3].
W tradycjiluterańskiej za adiaforę uważa się np. obrazy lub rzeźby w kościele. Mogą one być częścią wystroju świątyni, ale nie są obiektem kultu i pełnią jedynie funkcję dekoracyjną lub edukacyjną, nie odgrywają natomiast żadnej roli w istocie nabożeństwa i dlatego w wielu kościołach luterańskich obrazów nie ma. Tymczasemkościoły katolickie iprawosławne praktykują kult obrazów, więc nie uznają ich za adiaforę.
W tradycjiewangelicko-reformowanej,prezbiteriańskiej,kongregacjonalnej,baptystycznej,adwentystycznej izielonoświątkowej podejście do obrazów, rzeźb, czy bogatych szat liturgicznych jest bardziej surowe. Wyznania te nie zalecają umieszczania obrazów w świątyniach, choć zdarzają się wyjątki (np. w niektórych kościołach występująwitraże). Typowym elementem wystroju Kościoła reformowanego jest tzw.trójdźwięk liturgiczny, na który składa się pusty krzyż (bez postaci Chrystusa cierpiącego),ambona ichrzcielnica.
 | Zobacz w WikiźródłachhasłoAdiafora w Encyklopedii kościelnej |
 | Zobacz hasłoadiafora w Wikisłowniku |
| Historia |
| ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Teologia |
| ||||||||
| Postacie | |||||||||
| Wyznania | |||||||||
