Adam Ignacy Chałupczyński (ur.30 lipca1822 wPiotrkowie Trybunalskim, zm.16 marca1887 weWłocławku)[1][2][3]- polski lekarz, literat, autor prac o charakterze filozoficznym, działacz niepodległościowy, uczestnik powstania styczniowego.
Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Jego ojciec był kowalem. Edukację odebrał szkołach w Piotrkowie Trybunalskim. W 1837 r. ukończył gimnazjum a następnie uzyskał stopień podaptekarza. W 1849 r. ukończył studia medyczne naUniwersytecie Moskiewskim.[1]
W 1849 r. po ukończeniu studiów uniwersyteckich objął posadę lekarza miejskiego wKozienicach. Pracę wykonywał tylko do momentu aresztowania pod zarzutem uczestnictwa w sprzysiężeniu antypaństwowym (1850). Po zwolnieniu z więzienia prowadził praktykę lekarską wDziałoszynie (1853-1858). Następnie pracował jako lekarz szpitala dominialnego św. Konstancji wMaciejowicach, gdzie dał się poznać jako położnik i chirurg. Po upadku powstania styczniowego pracował jako lekarz wIzbicy Kujawskiej. Od 1876 r. prowadził prywatną praktykę lekarską we Włocławku.[1][2]
7 kwietnia 1850 r. został aresztowany pod zarzutem udziału w sprzysiężeniu antypaństwowymSzymona Konarskiego a następnie skazany na trzy lata więzienia wtwierdzy Zamość. Uczestniczył w powstaniu styczniowym (1863) jako dowódca oddziału złożonego z 300 podlaskich chłopów. Brał udział w bitwie pod Łaskarzewem jako dowódca i jako lekarz (udzielając pomocy rannym w zaimprowizowanym szpitalu).[1][2]