Domowe mecze rozgrywane są naStadio Olimpico mogącym pomieścić 70 634 widzów. Najczęściej występuje w bordowych koszulkach ze złoto-żółtym dodatkiem, białych spodenkach i czarnych getrach. Klub posiada dwa przydomki – „Giallorossi” (Żółto-Czerwoni), „I Lupi” (Wilki) oraz „La Magica” (Magiczna). Od stycznia 2024 trenerem zespołu jestDaniele De Rossi. Funkcę kapitana pełniLorenzo Pellegrini.
Na początku XX wieku, gdy piłka nożna dotarła naPółwysep Apeniński, sytuacja piłkarska w Rzymie przypominała tę zLondynu. Już w 1922 w pierwszej dywizji regionu Lazio występowało osiem klubów ze stolicy kraju: Roman, Juventus, Fortitudo,Alba, Audace, Pro Roma, U.C. Romana i Lazio. Fortitudo weszło do finału mistrzostw krajowych, jednak uległo w nim 0:3 i 2:5 drużyniePro Vercelli. Niedługo potem doszło do fuzji U.C. Romana i Pro Roma, a z czasem do tychże dwóch dołączyło Fortitudo i nowy twór został nazwany Fortitudo Pro Roma. Rozpadła się drużyna Audace – jej gracze trafili do Alby oraz rozwiązany został także Juventus. W związku z tym w Rzymie działały już tylko cztery kluby: Fortitudo Pro Roma, Alba, Roman i Lazio:
Alba
Fortitudo
Roman
U.S. Alba[3]. Była to najbogatsza wówczas drużyna Rzymu (piłkarzom płacono stypendia za grę – zawodnicy Alby dostawali najwyższe kwoty spośród rzymskich klubów). Przez wiele lat była zarządzana przez stołecznego przedsiębiorcę Umberto Farnetiego, który potrafił nakłonić do gry w jego zespole takich piłkarzy jakGiovanni Degni,Attilio Corbyons czy Alessandroni.
F.C. Roman[3]. Roman był klubem elit miejskiej ludności, a jego kibicami byli przedstawiciele najwyższych klas społecznych. Klub swoje mecze rozgrywał na boisku „Due Pini” znajdującym się przy ośrodku tenisowym Tennis Club Parioli. Piłkarze grali w barwach żółto-czerwonych, takich samych jak obecne Romy, które były symbolem arystokracji.
S.S. Fortitudo[3]. Zespół ten został założony jeszcze w 1908 roku. Występował na różnych obiektach takich jak: „Daini”, „Olmo” czy „Madonna del Riposo”. Najbardziej znanym wychowankiem tego klubu jestAttilio Ferraris, później gracz Romy.
W sezonie 1925/1926 Alba dotarła do finału mistrzostw Włoch, jednak uległa w nim 1:7 i 0:5Juventusowi.
Z powodu dominacji klubów Północy nad klubami Południa postanowiono założyć nowy klub w Rzymie. 22 lipca 1927 roku powstałaAssociazione Sportiva Roma w wyniku fuzji Alby, Roman i Fortitudo. Do fuzji nie przystąpił za to zespół Lazio[4]. Autorami tego pomysłu byli Ulisse Igliori,Vittorio Scialoja iItalo Foschi, sekretarzNarodowej Partii Faszystowskiej. Formalnie nowy klub został zarejestrowany 7 czerwca tego samego roku, a wydarzenie to zostało odnotowane w największych rzymskich dziennikach:Il Tevere,La Tribuna iIl Messaggero. Prezesem klubu został sam Foschi, a barwami klubowymi wybrano kolory czerwony i żółty, czyli te, które używał zespół Roman. Oficjalnym herbem żółto-czerwonych stał się herb miasta Rzym, czyli wilczyca karmiąca Remusa i Romulusa. Natomiast nazwa „Associazione Sportiva”, wjęzyku polskim znacząca dosłownie „towarzystwo sportowe”, powstała na wzór nowo utworzonych klubów w innych miastach Włoch, takich jakBari,Florencja czyNeapol. Pierwszym stadionem klubu byłMotovelodromo Appio[5].
Jeszcze w tym samym roku nowo powstały zespół pod wodząangielskiego treneraWilliama Garbutta przystąpił do rozgrywek ligowych, w grupie Girone B. W debiutanckimsezonie 1927/1928 zajął 8. pozycję w lidze, wyprzedzając m.in. o 12 lat starsze od siebieAS Livorno Calcio czy o 24 lataHellas Werona. Jeszcze w tym samym sezonie Roma zdobyła swój pierwszy tytuł:Puchar CONI (obecny Puchar Włoch). W dwóch pierwszych finałowych meczach zModeną padały remisy 0:0 i 2:2, ale trzecim decydującym spotkaniu „giallorossi” pokonali przeciwników 2:1. Liderem zespołu stał sięAttilio Ferraris, były gracz zespołu Fortitudo.
Przedsezonem 1928/1929 do Romy zInteru Mediolan przybyłFulvio Bernardini, który z czasem stał się legendą klubu. Doszło też do zmiany prezesa klubu. Foschi zrezygnował z pełnienia tej funkcji, a jego miejsce zająłRenato Sacerdoti. W nowym sezonie piłkarze Garbutta zajęli 3. miejsce w lidze, a rzymski zespół został wyprzedzony jedynie przezA.C. Milan iTorino Calcio. W 1929 roku, już wsezonie 1929/1930 Roma swoje mecze zaczęła rozgrywać na nowo wybudowanym stadionieCampo Testaccio[6] zaprojektowanym przez Silvio Sensiego, a już 8 grudnia rozegrane zostały pierwsze piłkarskiederby Rzymu, w których Roma zwyciężyła Lazio 1:0. Jedyną bramkę meczu strzeliłRodolfo Volk, w początkowych sezonach czołowy strzelec zespołu. Wcześniej, 13 października rzymianie pokonaliUS Cremonese aż 9:0 (hat trick Volka) i do tej pory jest to najwyższe zwycięstwo w historii klubu. Przed sezonem nowym tymczasowym trenerem zostałGuido Baccani, jednak z czasem został zastąpiony przez innego AnglikaHerberta Burgessa.
Wsezonie 1930/1931 Roma pod wodzą Burgressa osiągnęła kolejny sukces zdobywając wicemistrzostwo Włoch, tracąc 4 punkty doJuventusu, który zdobywał „scudetto” po raz piąty z rzędu. Historycznym wyczynem był ten z dnia 15 marca, gdy „giallorossi” pokonali „Starą Damę” aż 5:0 – dwie bramki zdobyłFulvio Bernardini, a po jednejRodolfo Volk,Nicola Italo Lombardo iCesare Augusto Fasanelli. Sam Volk z 30 golami na koncie został pierwszym królem strzelców ligi w barwach „żółto-czerwonych”. Po raz pierwszy Roma wystąpiła wPucharze Europy Centralnej, czyli pierwszych międzynarodowych rozgrywkach w Europie. W ćwierćfinale okazała się lepsza odSlavii Praga (1:1, 2:1), ale już w półfinale nie sprostałaaustriackiemu zespołowiFirst Vienna FC (2:3, 1:3), późniejszemu triumfatorowi rozgrywek.
Wsezonie 1931/1932 zespół przejąłAustriakJanos Baar i doprowadził go do 3. miejsca wSerie A za Juventusem iBolonią, ale już w połowiesezonu 1932/1933 został zwolniony z powodu porażki 1:2 wderbach zS.S. Lazio. Były to zresztą pierwsze wygrane derby przez „biancocelestich” w historii. Nowym szkoleniowcem został wówczasWęgierLajos Kovács. Latem 1933 pomimo sprzeciwu „tifosich” z klubu odszedł Rodolfo Volk, który zasilił szeregiPisy Calcio. W zamian do zespołu sprowadzono trzechArgentyńczyków zwanychtre moschettieri („trzej muszkieterowie”): pomocnicyAlejandro Scopelli iAndrés Stagnaro oraz napastnikEnrique Guaita[7], który z czasem po przyjęciu włoskiego obywatelstwa zasiliłwłoską kadrę. Na koniecsezonu 1933/1934 Roma zajęła 5. miejsce w lidze, a do historii przeszły kolejne derby Rzymu, tym razem wygrane przez „giallorossich” aż 5:0 (trzy goleErnesta Tommasiego i dwa Fulvia Bernardiniego).
Przed sezonemsezonie 1934/1935 prezesRenato Sacerdoti sprzedał kapitana zespołu, Ferrarisa do odwiecznego rywala Lazio, co spotkało się z krytyką fanów, a w ostateczności rezygnacją ze stanowiska prezesa klubu. W kontrakcie Attilio z drużyną „biancocelestich” istniała klauzula, że piłkarz nie może wystąpić w derbach Rzymu, jednak 18 listopada wystąpił w spotkaniu przeciwko swojej byłej drużynie (1:1), przez co Lazio zapłaciło Romie karę. Pod wodzą nowego prezesa,Vittoria Scialoji, Roma zajęła 4. miejsce w rozgrywkach Serie A, a z rozgrywkami o Puchar Europy Centralnej pożegnała się już po 1/8 finału wygrywając 3:0, a następnie doznając klęski 0:8 zFerencvárosi TC.
Latem 1935 roku doszło do zmian w Romie. Przybyli dwajmistrzowie świata 1934Eraldo Monzeglio z Bolonii iLuigi Allemandi z Ambrosiany. WAfryce wybuchławojna włosko-abisyńska i wtedy to trzej Argentyńczycy Scopelli, Stagnaro i Guaita uciekli do ojczyzny z obawy przed włączeniem do armii włoskiej i potrzebne były kolejne transfery, w wyniku czego zakupiono m.in.Dantego Di Benedettiego, który wsezonie 1935/1936 został najlepszym strzelcem nowego wicemistrza Włoch. Roma wystąpiła w Pucharze Europy Centralnej, ale udział zakończyła na ćwierćfinale (1:1 i 0:3 zeSpartą Praga).
Sezon 1936/1937 stał pod znakiem kłopotów finansowych i obniżki formy piłkarzy rzymskiego zespołu. Doszło do zmiany prezesa – nowym wybranoIgina Bettiego. W lidze „żółto-czerwoni” zajęli 10. pozycję, a w finale krajowego pucharu ulegli 0:1 zespołowiGenoi. O mistrzostwo kraju walczyło Lazio, jednak to rywal zza miedzy odebrał „biancocelestim” tytuł dwukrotnie wygrywając derby (3:1 na Campo Testaccio i 1:0 naStadio Nazionale), w efekcie czego Lazio zakończyło rozgrywki 3 punkty za Bolonią. W tamtym sezonie w Romie zadebiutował 17-letni wówczasAmedeo Amadei, który z czasem stał się czołowym piłkarzem zespołu.
Wsezonie 1937/1938 Roma rozgrywała mecze naStadio Flaminio z powodu remontu Campo Testaccio. Nowy szkoleniowiecGuido Ara odprowadził zespół do 6. miejsca w lidze. Latem 1938 Amadei został wypożyczony doAtalanty BC, a do drużyny wrócił Ferraris, który po roku zakończył sportową karierę, podobnie jak inny czołowy zawodnik zespołu Bernardini.Sezon 1939/1940 był ostatnim Romy na swoim stadionie. Doszło do sporych zmian w kadrze zespołu – sprowadzono czterech kolejnych Argentyńczyków:Antonio Campilongo,Miguela Angela Pantó,Francesco Eugenio Provvidente iCataldo Spitale, a także Amadeiego. W trakcie sezonu doszło też do zmiany na stanowisku pierwszego trenera – Arę zastąpiłAustriakAlfréd Schaffer. Po przyłączeniu się Włoch doII wojny światowej część piłkarzy „giallorossich” łączyła grę w piłkę ze służbą wojskową.
Pierwszym piłkarzem Romy, który reprezentował barwy włoskiej reprezentacji był Attilio Ferraris, który zaliczył debiut jeszcze w 1927 roku, a po nim w kadrze zadebiutował Bernardini. W 1934 roku do kadry na Mistrzostwa Świata 1934 powołani zostali Ferraris, Guaita orazGuido Masetti i Eraldo Monzeglio i tym samym stali się pierwszymi w historii piłkarzami Romy, którzy wywalczyli tytuł mistrza świata. 4 lata później naMistrzostwach Świata we Francji po tytuł znów sięgnęli Massetti i Monzeglio, ale takżeAldo Donati iPietro Serantoni.
W 1940 roku duży wpływ na rozwój sportu, nie tylko we Włoszech, ale i całej Europie miała wojna światowa. Światowy kryzys dotknął także Romę i z tego też powodu bramkarz klubu,Guido Masetti, opuścił połowęsezonu 1940/1941. W nim z kolei Roma dotarła do finału Pucharu Włoch, w którym nie sprostała drużynieVenezii najpierw remisując 3:3, a w rewanżu przegrywając 0:1. Jednak już rok później, wsezonie 1941/1942 Roma odniosła pierwszy sukces w latach 40., a największy w dotychczasowej 15-letniej historii klubu. 14 czerwca 1942 na Stadio Flaminio pokonałaModenę i po raz pierwszy w historii sięgnęła po tytuł mistrza Włoch. Sukces ten przerósł oczekiwania nie tylko nowego prezesa klubuEdgarda Bazziniego, ale także kibiców klubu. Roma w poprzednim sezonie zajęła dopiero 9. miejsce w Serie A, a latem nie dokonała znaczących transferów – do drużyny przybyli tylkoRenato Cappellini zSSC Napoli iEdmondo Mornese zNovary Calcio, a większość graczy sposobiła się do zakończenia kariery (Masetti,Miguel Angel Pantó,Aldo Donati iGiuseppe Bonomi). Czołowymi postaciami zespołu prowadzonego przez urodzonego wAustro-WęgrzechAlfréda Schaffera byli napastnik Amadei (18 goli, wicekról strzelców ligi) oraz skrzydłowi Pantó (12 goli) iNaim Krieziu (6 goli).
W 1943 roku nasiliły się działania wojenne w Europie, toteżsezon 1942/1943 był, jak się później okazało, ostatnim przed przerwą w rozgrywkach. Roma nie odniosła w nim większych sukcesów i jeszcze w trakcie zwolniono autora mistrzostwa kraju, Schaffera, a w jego miejsce zatrudnionoGézę Kértesza. Po sezonie zespół objął Masetti, który pełnił funkcję grającego trenera i poprowadził on zespół w regionalnych mistrzostwach okręgu rzymskiego. W tym czasie kilku zawodników przerwało swoje kariery, a inni, jak np. Pantó powrócili do ojczyzny. „Giallorossi” w osłabionym i składającym się w większości z młodych zawodników pochodzących z Rzymu składzie zajęli w rozgrywkach drugie miejsce za Lazio, a 8 goli w 7 meczach strzelił młodyMario Forlìvesi. W 1945 roku Rzym przeżył dramat, gdy zawodnik ten zmarł nazapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
Pierwszym sezonem po zakończeniu wojny byłsezon 1945/1946. Ligę włoską podzielono wówczas na dwie grupy: Północną i Centralno-Południową, a o mistrzostwo kraju w finałowej grupie miało walczyć 8 drużyn (6 z Serie A i 2 zSerie B). Romę prowadził wówczas były piłkarz drużynyGiovanni Degni. Pod jego wodzą klub zajął 3. miejsce w swojej grupie, a w finałowych rozgrywkach zajął miejsce 6. W kolejnych latach Roma spisywała się jednak słabiej. Wsezonie 1946/1947 zajęła w Serie A zaledwie 15. miejsce wyprzedzając w tabeli jedynieFiorentinę,Brescię, Venezię iTriestinę. Wsezonie 1947/1948 drużynę szkolił kolejny Węgier,Imre Senkey, który ściągnął do zespołu swojego rodaka,Gyulę Zsengelléra. W trakcie sezonu karierę zakończył obrońcaLuigi Brunella i po 26. kolejce ligowej (domowa porażka 0:2 z Bolonią) zastąpił Senkeya. W ostatecznym rozrachunku rzymianie zajęli 17. pozycję w ligowej tabeli. Latem 1948 z zespołu odszedł Amadei, który zasilił szeregi Interu Mediolan. Roma bez swojego czołowego zawodnika poprzednich lat zakończyła sezon na 15. miejscu, a jej kryzys trwał także w roku 1950, kiedy to na koniecsezonu 1949/1950 zakończyła rozgrywki zaledwie z dwupunktową przewagą nad strefą spadkową.
17 maja 1953 roku Roma przeniosła się ze Stadio Flaminio na nowoczesny i większyStadio Olimpico. Dokonano też hitowego transferu – zPeñarolu Montevideo przybył prawoskrzydłowyAlcides Ghiggia, czołowy graczreprezentacji Urugwaju,mistrz świata z 1950 i strzelec zwycięskiego gola w finałowym meczu zBrazylią (2:1). Do zespołu trafił też reprezentacyjny bramkarzGiuseppe „Bepi” Moro. Początek sezonu nie był udany dla Romy i po ośmiu kolejkach Vargliena zastąpiłangielski szkoleniowiecJesse Carver, autor mistrzostwa Włoch zJuventusem w 1950 roku. Doprowadził on Romę do 6. miejsca w lidze, a najlepszym strzelcem zespołu okazał się Pandolfini (13 goli).
Wsezonie 1954/1955 Carver zajął z Romą 3. pozycję w Serie A. W tabeli rzymian wyprzedził tylkoA.C. Milan iUdinese Calcio. Jednym z nowych zawodników stał sięWęgierIstván Nyers, który od razu wywalczył sobie miejsce w wyjściowej jedenastce i strzelił 11 goli będąc drugim strzelcem zespołu po Gallim (12 bramek). W 1955 roku Roma odpadła z rozgrywek oPuchar Europy Centralnej przegrywając w rundzie wstępnej zVojvodiną Nowy Sad (1:4, 4:5). Po tych spotkaniach zwolniony został Carver, a jego miejsce zajął WęgierGyörgy Sárosi. W Serie A najlepszym strzelcem zespołu (13 trafień) został nowy nabytekBrazylijczyk z włoskim paszportemDino da Costa. Roma zajęła w lidze 6. miejsce, asezon 1956/1957 zakończyła na miejscu 14. Da Costa, który 22-krotnie trafiał do siatki rywali został trzecim królem strzelców w historii rzymskiego klubu. Jego partnerem w ataku był Szwed Gunnar Nordahl, który przybył do „Wilków” z Milanu.
W 1957 roku trenerem Romy został kolejny Anglik,Alec Stock. Jednak z powodu nieznajomościjęzyka włoskiego nie potrafił porozumieć się z zawodnikami, w związku z czym w drużynie dochodziło do konfliktów. W trakcie sezonu Stock został zwolniony i został zastąpiony przez kończącego wówczas karierę Nordahla. W ostatecznym rozrachunku „żółto-czerwoni” zajęli 5. miejsce w lidze. W letnim oknie transferowym 1958 do zespołu przeszedł kolejnyreprezentant SzwecjiArne Selmosson. Wywalczył sobie miejsce na lewym skrzydle i z 16 golami na koncie był najlepszym strzelcem klubu wsezonu 1958/1959. W trakcie sezonu po raz drugi trenerem Romy został Węgier Sarosi.
Przedsezonem 1959/1960 doszło do kolejnych zmian w Romie. PrezesAnacleto Gianni na stanowisku pierwszego trenera zatrudniłAlfreda Foniego, który zInterem Mediolan zdobywał mistrzostwa Włoch w latach 1953 i 1954. Jednym z nowych nabytków został argentyński snajperPedro Manfredini. Roma zajęła 9. lokatę w Serie, a Pedro był najlepszym strzelcem zespołu (15 bramek). Po raz pierwszy w historii rzymianie wystąpili w istniejącym od rokuPucharze Miast Targowych. W pierwszej rundzie okazali się lepsi odniemieckiegoHannoveru, wygrywając 3:1 i remisując 1:1. W ćwierćfinale trafili naUnion Saint-Gilloise, z którym wBelgii przegrali 0:2, a na Stadio Olimpico zremisowali 1:1 i tym samym zespół zakończył swój premierowy udział w europejskich pucharach.
W 1960 roku przedsezonem 1960/1961 Gianni dokonał kolejnego hitu transferowego wykupując zA.C. MilanUrugwajczykaJuana Alberto Schiaffino, drugiego po Ghiggiimistrza świata z 1950. Nowym piłkarzem został także kolejny już ArgentyńczykFrancisco Lojacono, który do Romy trafił zFiorentiny. Z drużyny odszedł natomiastDa Costa, który przeszedł doAtalanty BC. W lidze Roma zajęła 5. miejsce, a wPucharze Włoch dotarła do ćwierćfinału. Większy sukces osiągnęła jednak w europejskich pucharach. W Pucharze Miast Targowych w pierwszej rundzie zespół trafił na swoich pogromców z poprzedniego sezonu, Union Saint-Gilloise. W wyjazdowym meczu Włosi zremisowali 0:0, a w Rzymie rozgromili rywali 4:1. W ćwierćfinale trafili na1. FC Köln. W pierwszym meczu Roma wygrała 2:0, w drugim zaś to Niemcy odnieśli zwycięstwo w takim samym stosunku i do awansu którejś z drużyn potrzebny był dodatkowy, trzeci mecz. W nim „giallorossi” zwyciężyli 4:1 i awansowali do półfinału. Potyczka zHamburger SV także zakończyła się w trzech spotkaniach: najpierw dwa remisy 2:2 i 3:3, a w dodatkowym meczu rzymianie pokonali Niemców aż 6:0 i wywalczyli promocję do finału. W pierwszym spotkaniu zBirmingham City po godzinie prowadzili 2:0 po dwóch golach Manfrediniego, jednak w ostatnich dwunastu minutachAnglicy wyrównali dzięki bramkomMike’a Hellawella iBryana Orritta. W rewanżu na Stadio Olimpico Roma nie dała rywalom szans i od 56. minuty prowadziła po samobójczym strzaleBriana Farmera, a w 90. minucie rywali dobiłPaolo Pestrin i dzięki temu rzymski zespół po raz pierwszy w historii sięgnął po europejski puchar. I dla tego klub został przeniesiony z dalszej części miasta w okolice centrum
Sezon 1961/1962 przeszedł w Rzymie bez większych sukcesów. Roma pod wodzą ArgentyńczykaLuisa Carniglii zajęła 5. miejsce w lidze i dotarła do półfinału Pucharu Włoch. Natomiast w Pucharze Miast Targowych w pierwszej rundzie wylosowała wolny los, a w 1/8 finału nie sprostała angielskiemuSheffield Wednesday w pierwszym meczu ulegając aż 0:4, a w rewanżu wygrywając skromnie 1:0. Największą gwiazdą stołecznego klubusezonu 1962/1963 po raz kolejny stał się Manfredini, który zaliczając 19 trafień w Serie A został czwartym w historii królem strzelców w czerwono-żółtej koszulce. Zespół powtórzył osiągnięcie sprzed roku zajmując 5. miejsce. Pod wodzą Carniglii, a następnieAlfredo Foniego lepiej spisał się w PMT. Kolejno eliminował takie zespoły jakAltay Izmir (3:2, 10:1),Real Saragossa (4:2, 1:2) iFK Crvena zvezda (3:0, 0:2). W półfinale los skojarzył rzymian z drużynąValencii, jednak już w pierwszym meczuHiszpanie wygrali 3:0, a w rewanżu Roma zwyciężyła tylko 1:0 i odpadła z pucharu, a Valencia w finale pokonałaDinamo Zagrzeb 4:1 po dwumeczu.
Na przełomie lat 1963 i 1964 „giallorossi” spisywali się coraz słabiej w lidze – dopiero 12. pozycja na koniec sezonu. Dużo lepiej piłkarze spisywali się w rozgrywkach pucharowych. Wywalczyli swój pierwszy w historii Puchar Włoch dzięki zwycięstwu 1:0 w dwumeczowym finale zTorino Calcio, a jedynego gola zdobyłBruno Nicolè. W Pucharze Miast Targowych odpadli jednak już w 1/8 finału (3:1 i 0:4 z1. FC Köln). Z czasem nastał jednak kryzys finansowy w klubie, a piłkarzom obcięto pensje. Z zespołu odszedłAngelo Sormani, który zasiliłSampdorię, a nowym szkoleniowcem został kolejny już ArgentyńczykJuan Carlos Lorenzo, który przybył z rywala zza miedzy, Lazio. Nie polepszył jednak gry drużyny, która zakończyła rozgrywki Serie A na 9. pozycji i po raz kolejny dość szybko odpadła z Pucharu Miast Targowych – w 1/8 finału 1:2, 0:1 zFerencvárosem. Po sezonie nowy prezesFranco Evangelisti rozpoczął naprawę sytuacji finansowej klubu.
Evangelisti dokonał też zmian personalnych w klubie. ZatrudniłOronza Pugliesego na miejsce zwolnionego Lorenzo, ale dopuścił do odejścia do Fiorentiny jednego z czołowych zawodników,Giancarla De Sistiego. Wsezonie 1965/1966 klub w dalszym ciągu nie osiągnął większych sukcesów. Zajął 8. lokatę w lidze, ale dużym osiągnięciem było pokonanie 1:0 zdobywcówPucharu Mistrzów, Interu Mediolan, prowadzonego przez legendarnegoHelenio Herrerę. Wsezonie 1966/1967 piłkarze „czerwono-żółtych” również spisali się przeciętnie zajmując 10. miejsce w tabeli ligowej. Latem 1967 Evangelisti dokonał transferów w postacimistrza świata z ChileJaira da Costy i młodegoGiuliana Taccoli z zespołu Genoi. Pod wodzą Pugliesego Roma nie przezwyciężyła kryzysu po raz drugi z rzędu kończąc sezon na 10. pozycji.
Przełomowym momentem miał być rok 1968. Nowy prezes klubu,Alvaro Marchini, zatrudnił Helenio Herrerę na stanowisku pierwszego trenera, znanego w środowisku piłkarskim jako „Maga”. Helenio zdecydowanie postawił naFabia Capella, który z czasem stał się jednym z czołowych włoskich piłkarzy. Pierwszym sukcesem nowego szkoleniowca było zdobycie Pucharu Włoch, dzięki wygraniu finałowej grupy z Torino,Cagliari Calcio iFoggią. W trakcie sezonu doszło jednak do tragedii. W grudniu 1968 zauważono zły stan zdrowia Taccoli, jednak badania lekarskie nie wykryły jego przyczyny. Lekarz klubowy Visalli postawił diagnozę o nawrocie kardiologicznej choroby zawodnika, jednak 16 marca 1969 Herrera postanowił wystawić zawodnika w meczu z Cagliari Calcio. Po zakończeniu meczu i udzieleniu wywiadu Giuliano przewrócił się na ziemię i mimo szybkiej reanimacji zmarł[9]. Pogrzeb zawodnika odbył się kilka dni później wbazylice św. Pawła za Murami. Zdobyty kilka miesięcy później puchar zawodnicy zadedykowali zmarłemu Giuliano.
Latem 1969 karierę piłkarską zakończyłGiacomo Losi, który obecnie dzierży rekord klubowy pod względem występów w Serie A (386 spotkań). Herrera w lidze nie odniósł sukcesu i doprowadził Romę do 10. pozycji. Po raz pierwszy w swojej historii rzymianie wystąpili w rozgrywkachPucharu Zdobywców Pucharów. W pierwszej rundzie pokonalipółnocnoirlandzki amatorskiArds Newtownards (0:0, 3:1), a w drugiej dzięki rzutowi monetą awansowali dalej kosztemPSV Eindhoven (1:0, 0:1). W ćwierćfinale na Włochów czekaliTurcy zGöztepe AŞ. W Rzymie Roma wygrała 2:0, a w Izmirze padł bezbramkowy remis. W półfinale „giallorossi” trafili naGórnik Zabrze. 1 kwietnia na Stadio Olimpico prowadzenie objęlizabrzanie po strzaleJana Banasia w 28. minucie, jednak w 53. minucie wyrównał z rzutu wolnegoElvio Salvori. Rewanż został rozegrany naStadionie Śląskim wChorzowie w obecności około 100 tysięcy widzów. Już w 9. minucie gola zdobył Fabio Capello dobijając swój strzał z rzutu karnego. Do 90. minuty podopieczni Herrery grali pokaz włoskiego catenaccio, jednak w ostatniej minucie sfaulowany w polu karnym zostałJerzy Gorgoń, a jedenastkę skutecznie wykorzystałWłodzimierz Lubański. W dogrywce po raz drugi trafił Lubański, a w 120. minucie wyrównałFrancesco Scaratti i do rozstrzygnięcia potrzebny był trzeci mecz. NaStade de la Meinau wStrasburgu w 40. minucie gola zdobył Lubański, a w 57. z rzutu karnego wyrównał Capello. Dogrywka także nie przyniosła awansu żadnej z drużyn i o tym zadecydował rzut monetą i to Górnik znalazł się w finale PZP. Mecze z Górnikiem były zarazem jedynym pojedynkiem Romy zpolskim zespołem.
Latem 1970 doszło do wymiany składu w Romie. Zespół opuścili Capello,Fausto Landini iLuciano Spinosi, którzy trafili do Juventusu. Transfery te spowodowały złość i manifestację „tifosich” klubu i w zamian prezes Marchini ściągnął do zespołu takich piłkarzy jakLuis del Sol,Gianfranco Zigoni,Roberto Vieri oraz drugi mistrz świata z 1962 po Jairze,Amarildo. W Serie A rzymianie zajęli 6. pozycję, ale jeszcze w trakcie sezonu Herrera zrezygnował ze stanowiska pierwszego trenera i jego miejsce zająłLuciano Tessari. Latem 1972 Marchiniego zastąpiłGaetano Anzalone, który ponownie namówił Herrerę do prowadzenia klubu. Argentyńczyk wywalczył kolejny sukces –Anglo-Italian Cup (wygrana 3:1 w finale zBlackpool F.C.). Wsezonie 1972/1973 „Mag” także poprowadził zespół, jednak 17 grudnia na Stadio Olimpico w spotkaniu z Interem (0:2) doszło do zamieszek, w wyniku których 25 osób zostało rannych. Kibice byli niezadowoleni z wyników zespołu i niedługo potem Herrerę zastąpiłAntonio Trebiciani.
W 1973 roku zespół objąłManilo Scopigno, który 3 lata wcześniej zdobył scudetto z Cagliari. W Romie jednak zupełnie nie sprawdził się, a po sześciu ligowych kolejkach zespół zdobył zaledwie 4 punkty. Wówczas Anzalone zatrudniłNilsa Liedholma, który ostatecznie zajął z klubem 8. miejsce. Wsezonie 1974/1975 Szwed jeszcze lepiej ustawił zawodników, że ci do przedostatniej kolejki walczyli o mistrzostwo kraju, ostatecznie tracąc 2 punkty doSSC Napoli i 4 do Juventusu. Wsezonie 1975/1976 „wilki” wystąpiły wPucharze UEFA (następcy Pucharu Miast Targowych), a swój udział zakończyły w nim po 1/8 finału dwukrotnie ulegając 0:1Club Brugge. Wsezonie 1976/1977 Nils przebudował zespół. Do Lazio odszedłFranco Cordova, a w pierwszym składzie coraz więcej zaczęli grywać młodzi wychowankowie klubuAgostino Di Bartolomei iBruno Conti. Zarówno w 1977, jak i 1978 rzymianie zajmowali 8. pozycję w lidze, a w tym drugim przypadku już pod wodzą treneraGustava Giagnoniego. W 1979 roku było to miejsce 10., pomimo że do zespołu trafiłRoberto Pruzzo z Genoi, a szkoleniowcem zostałFerruccio Valcareggi, były selekcjoner „Squadra Azzurra”.
Wsezonie 1979/1980 nowym prezesem Romy zostałDino Viola. Jego pierwszymi posunięciami było zatrudnienie Nilsa Liedholma na stanowisku pierwszego szkoleniowca zespołu i ściągnięcie do zespołu 20-letniego wówczasCarla Ancelottiego zParmy. Liedholm doprowadził zespół do kolejnego sukcesu, jakim było zdobycie Pucharu Włoch. Roma pokonała Torino po rzutach karnych, a największy udział w tym miał bramkarzFranco Tancredi, który tym występem wywalczył sobie pewne miejsce w wyjściowej jedenastce. W lidze rzymianie zajęli 7. pozycję, głównie z powodu afery korupcyjnej i ukaraniu Milanu i Lazio. Latem 1980 do zespołu ściągniętoreprezentanta BrazyliiFalcão. Liedholm prowadził zespół coraz lepiej i na koniecsezonu 1980/1981 wywalczył wicemistrzostwo Włoch tracąc dwa punkty do Juventusu. O mistrzostwie zadecydował jednak mecz zturyńczykami, w którym sędziaPaolo Bergamo nie uznał prawidłowo zdobytego gola przez obrońcęMaurizia Turonego. Ten sam arbiter rok wcześniej był uwikłany w aferę „calciopoli”. Indywidualnym sukcesemRoberta Pruzza był tytuł króla strzelców (18 goli). W czerwcu do wicemistrzostwa „giallorossi” dołożyli drugi z rzędu krajowy puchar i po raz drugi z rzędu pokonali poserii rzutów karnych Torino. Natomiast wPucharze Zdobywców Pucharów rzymianie niespodziewanie odpadli już w pierwszej rundzie przegrywając z NRD-owskimFC Carl Zeiss Jena (3:0, 0:4).
Wsezonie 1981/1982 Roma znów należała do czołówki ligowej. Kolejny raz wysoką skutecznością popisał się Pruzzo, który uzyskując 15 trafień znów był najlepszym strzelcem Serie A. Wraz z kolegami z drużyny znów zajął miejsce na podium, ale tym razem „żółto-czerwoni” stracili 7 punktów do drugiej Fiorentiny i 8 do mistrzowskiego Juventusu. Przygoda z Pucharem Zdobywców Pucharów dla rzymian zakończyła się w ćwierćfinale. Najpierw wyeliminowali oni północnoirlandzkąBallymenę United (2:0, 4:0), jednak właśnie w 1/4 finału odpadli po meczach zFC Porto (0:2, 0:0). Bardziej obfity w sukcesy sezon dopiero jednak nadszedł. W 1983 roku po raz pierwszy od 41 lat stołeczni piłkarze pod wodzą Liedholma sięgnęli po tytuł mistrzowski. W 30 kolejkach zdobyli wygrali 16 spotkań, a łącznie zdobyli 43 punkty, o 4 więcej od Juve i o 5 od trzeciego Interu. W lidze ponieśli tylko 3 porażki – 0:1 zSampdorią, oraz dwie po 1:2 z Juventusem. WPucharze UEFA podopieczni szwedzkiego szkoleniowca dotarli do ćwierćfinału, gdzie musieli uznać wyższość kolejnej portugalskiej drużyny,SL Benfica (1:2, 1:1).
Wsezonie 1982/1983 Roma uzyskała tylko 2 punkty mniej w Serie A od Juventusu i zawodnicy musieli się zadowolić wicemistrzostwem Włoch. Po raz trzeci w ciągu pięciu lat „żółto-czerwoni” sięgneli po krajowy puchar, tym razem w finale wygrywając z zespołemHellas Werona (1:0, 1:1). Jako mistrz Włoch wystąpili po raz pierwszy w historii wPucharze Europy. W pierwszej rundzie natrafili na szwedzkiIFK Göteborg, jednak awans praktycznie zapewnili sobie po pierwszym meczu wygrywając 3:0. Rewanż był formalnością i mistrz Szwecji wygrał wGöteborgu tylko 2:1. W 1/8 finału rywalem Romy zostaliBułgarzy zCSKA Sofia. Rzymianie zarówno na własnym stadionie, jak i na wyjeździe, wygrali po 1:0 awansując tym samym do 1/4 finału. Tam rywalem Włochów byłoDynamo Berlin, mistrz NRD, który w Rzymie poległ przegrywając 0:3, a u siebie wygrał zaledwie 2:1. Dużo bardziej dramatyczny przebieg miał dwumecz półfinałowy, w którym Roma zmierzyła się zeszkockimDundee United. W Szkocji rzymianie ponieśli porażkę 0:2, jednak na Stadio Olimpico po pierwszej połowie prowadzili 2:0 po dwóch trafieniach Pruzzo, a w 58. minucie trzeciego gola zdobyłAgostino Di Bartolomei i dzięki zwycięstwu 3:0 awansowali do finału Pucharu Europy. Finał z zespołemLiverpoolu odbył się na Stadio Olimpico, który miał być atutem Romy. W 13. minucie spotkania Franco Tancredi odbił się od napastnika „The Reds”Ronnie Whelana i wypuścił piłkę z rąk. ObrońcaMichele Nappi niefortunnie jednak wybił futbolówkę wprost w golkipera Romy, a ta trafiła doPhila Neala, który zdobył gola strzałem do pustej bramki. Roma atakowała by doprowadzić do remisu i w 42. minucie Pruzzo, lobującBruce’a Grobbelaara, wyrównał. Kolejne minuty, jak i dogrywka nie przyniosły rozstrzygnięcia i o wyniku meczu miały zdecydować rzuty karne. Po pierwszej serii było 1:0 dla Romy –Steve Nicol trafił nad bramką, a Di Bartolomei pokonał Grobbelaara. W drugiej seriiPhil Neal wyrównał, aBruno Conti posłał swój strzał, podobnie jak Nicol, nad bramką. Kolejne strzałyGraeme Sounessa,Ubalda Righettiego iIana Rusha lądowały w bramce i wtedy do piłki podszedłFrancesco Graziani. Grobbelaar rozpoczął tańce na linii bramkowej i wytrącił napastnika Romy z równowagi – piłka trafiła w poprzeczkę i wyszła w trybuny. Liverpoolowi wystarczyło pewne wykonanie karnego przezAlana Kennedy’ego i Anglicy po raz czwarty w historii sięgnęli po Puchar Europy.
Po przegranym finale Pucharu Europy z pracy zrezygnował Nils Liedholm. Jego miejsce w Romie zajął rodakSven-Göran Eriksson, który zdobył dwa tytuły mistrza Portugalii z Benficą. Zarówno w lidze (7. miejsce), jak i Pucharze Włoch (1/8 finału) nie odniósł on sukcesu. W Pucharze Zdobywców Pucharów natomiast Roma wyeliminowała najpierwSteauę Bukareszt (1:0, 0:0), a następniewalijskiWrexham A.F.C. (1:0, 2:0). Odpadła jednak w ćwierćfinale w pierwszym meczu przegrywając aż 1:4 zBayernem Monachium (w rewanżu padł remis 0:0). Latem 1985 do Romy ściągnięto z JuventusuZbigniewa Bońka, który miał stać się liderem drugiej linii zespołu. Piłkarze pod wodzą Erikssona początkowo zajmowali 9. miejsce w Serie A, jednak z czasem zaczęli wygrywać kolejne mecze, w tym 3:0 z Juventusem. W ostatnich dwóch kolejkach „giallorossi” podejmowali zdegradowane jużUS Lecce iCalcio Como. Z tymi pierwszymi niespodziewanie ulegli u siebie 2:3, a z Como ponieśli porażkę 0:1 i ostatecznie przypadło im wicemistrzostwo Włoch. Na pocieszenie Bońkowi i jego kolegom pozostał wygrany Puchar Włoch (1:2, 2:0 w finale z Sampdorią) oraz trzeci tytuł króla strzelców dla Pruzzo. Eriksson w Romie pracował jeszcze przez jeden sezon –1986/1987, ale już na dwie kolejki przed końcem zastąpił go były gracz klubu, Angelo Sormani. W Serie A Roma zajęła 7. lokatę, a z Pucharu Zdobywców Pucharów odpadła już w 1/6 finału (2:0, 0:2 i porażka w serii rzutów karnych z Realem Saragossa).
Przedsezonem 1987/1988 doszło do zmian personalnych. Nowym szkoleniowcem po raz kolejny został Liedholm, a do klubu sprowadzono piłkarza Lazio,Lionella Manfredonię. Jego transfer wywołał początkowo protesty u „tifosich” Romy z powodu udziału w aferze korupcyjnej „calciopoli”. Liedholm doprowadził Romę do 3. pozycji w tabeli za Milanem iSSC Napoli. Po sezonie z klubu odeszli Boniek i Pruzzo, a w ich miejsce zakupionoRuggiera Rizzitellego zAC Cesena, BrazylijczykówAndradego iRenato Gaúcho oraz wypożyczonoDaniele Massaro z Milanu. Grając nowym składem „giallorossi” zajęli 7. miejsce, a w Pucharze UEFA zostali wyeliminowani w 1/8 finału przezDynamo Drezno (0:2, 2:2). W trakcie sezonu obwiązki trenerskie Liedholma przejąłLuciano Spinosi. Najlepszym strzelcem zespołu po raz drugi z rzędu został pomocnikGiuseppe Giannini.
W nową dekadę lat 90. Romę wprowadził nowy trenerLuigi Radice. Wsezonie 1989/1990 nie osiągnął jednak większych sukcesów. Zajął 6. miejsce w lidze, a z Pucharu Włoch rzymianie zostali wyeliminowani w półfinale przez Juventus przegrywając 0:2 i wygrywając 3:2. Po roku pracy Radice został zwolniony, a Dino Viola zatrudnił 47-letniego wówczasOttavia Bianchiego. Doszło też do zmian w składzie. Legenda klubu Bruno Conti zakończył sportową karierę, a drużynę wzmocnionoAmedeo Carbonim z Parmy i BrazylijczykiemAldairem z Benfiki. W trakcie sezonu u bramkarzaAngela Peruzziego i napastnikaAndrei Carnevale wykryto niedozwolone substancje i ukarano ich roczną dyskwalifikacją (tzw. afera Lipopill). W maju Bianchi doszedł z Romą do finału Coppa Italia, w którym jego podopieczni okazali się lepsi od zawodników Sampdorii. Wygrywając 3:1 i remisując 1:1 zdobyli to trofeum. W 1. rundzie Pucharu UEFA rzymianie poradzili sobie z Benficą, dwukrotnie zwyciężając 1:0. W 1/16 finału natrafili naValencię i po remisie 1:1 wygrali na własnym stadionie 2:1 awansując do dalszej rundy. W 1/8 finału najpierw rozgromili 5:0, następnie wygrali 2:0 zGirondins Bordeaux by w ćwierćfinale wykazać wyższość nadbelgijskimAnderlechtem (3:0, 3:2). Zarówno w pierwszym meczu z Bordeaux, jak i AndrlechtemNiemiecRudi Völler zdobywał hat trick. Roma przebrnęła także fazę półfinałową uzyskując remis 0:0 i zwycięstwo 2:1 zBrøndby IF (w 88. minucie decydujący gol Völlera, który z 10 golami był królem strzelców Pucharu UEFA). W finale na rzymian czekał rywal z północy kraju, Inter. W 55. minucie meczu naSan SiroLothar Matthäus wykorzystałrzut karny po fauluAntonia Comiego naNicoli Bertim, a 10 minut później po rajdzieJürgena Klinsmanna wynik na 2:0 ustalił Berti. W rewanżu na Stadio Olimpico już w 6. minucieRuggiero Rizzitelli trafił w słupek, aleGiovanni Trapattoni ustawił zespół defensywnie i Roma nie potrafiła znaleźć sposobu na zdobycie gola. Dopiero w 81. minucie Rizzitelli pokonałWaltera Zengę, ale „giallorossi” nie zdołali wyrównać stanu dwumeczu i Puchar UEFA pojechał doMediolanu.
Latem 1993 na doszło do zmiany na stanowisku prezesa – Ciarrapico zastąpiłFranco Sensi. Jednym z pierwszych posunięć było zatrudnienie na stanowisku pierwszego trenera byłego piłkarza Romy,Carla Mazzonego. Nowym piłkarzem został ArgentyńczykAbel Balbo, który już w swoim pierwszym sezonie został najlepszym strzelcem klubu z 12 golami. Mazzone nie osiągnął jednak sukcesu z Romą i zajął 7. pozycję w Serie A. Wsezonie 1994/1995 było to miejsce piąte. Przed jego rozpoczęciem do zespołu trafiliUrugwajczykDaniel Fonseca, który stał się partnerem Balbo w ataku oraz szwedzki pomocnikJonas Thern. Doszło też do pierwszej od 12 lat zmiany sponsora – producentamakaronuBarillę zastąpiło przedsiębiorstwo ubezpieczenioweNuova Tirrena. Wsezonie 1995/1996 Romę znów prowadził Mazzone i po raz drugi z rzędu doprowadził klub do 5. miejsca w lidze oraz do ćwierćfinału Pucharu UEFA, z którego Roma dość niespodziewanie odpadła po meczach zeSlavią Praga (0:2, 3:1). W trakcie sezonuFrancesco Totti dostał pierwsze powołanie doreprezentacji Włoch.
Latem 1996 doSturmu Graz odszedł długoletni lider drugiej linii Romy,Giuseppe Giannini. Nowym szkoleniowcem zespołu został ArgentyńczykCarlos Bianchi. Do zespołu sprowadził m.in. swojego rodakaRoberto Trottę,RosjaninaOmari Tetradze i SzwedaMartina Dahlina. Żaden z zawodników nie sprawdził się, a Bianchi jeszcze w trakcie sezonu został zwolniony, gdy jeszcze rzymianie byli w strefie spadkowej. Zespół uratował Liedholm, który zajął z nim 12. miejsce w lidze. „Giallorossi” występowali także w Pucharze UEFA – odpadli w 1/16 finału zKarlsruher SC (0:3, 2:1). Wsezonie 1997/1998 trenerem „żółto-czerwonych” zostałCzechZdeněk Zeman, poprzednio prowadzący rywala Lazio. Zeman doprowadził zespół do 4. pozycji w Serie A. W drużynie grało już pięciu Brazylijczyków –Aldair,Cafu,Vágner,Antônio Carlos Zago iPaulo Sérgio. Wsezonie 1998/1999 Zeman zajął z Romą 5. lokatę, ale po sezonie został zwolniony (m.in. z powodu oskarżeń o stosowaniu dopingu przez piłkarzy i lekarzy Juventusu). W ćwierćfinale Pucharu UEFA Roma dwukrotnie uległa 1:2Atlético Madryt.
Ten artykuł wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji.
Niektóre treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując wprzypisach źródła informacji. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się wdyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon{{Dopracować}} z tego artykułu.
W 1999 rokuFabio Capello został zatrudniony na stanowisku trenera Romy. Wzmocnieniem ataku było przyjścieVincenza Montelli z Sampdorii. Został on partneremMarca Delvecchia w ataku i zdobywając 16 goli był najlepszym strzelcem klubu. Nowym kapitanem został 23-letni wówczas Francesco Totti. Na koniec sezonu rzymianie zajęli 6. pozycję, a wPucharze UEFA eliminowali kolejnoVitórię SC (7:0, 0:1), IFK Göteborg (2:0, 1:0),Newcastle United (1:0, 0:0), by odpaść w 1/8 zLeeds United (0:0, 0:1).
Podobizna Francesca Tottiego namalowana po zdobyciu mistrzostwa kraju w 2001 roku
Latem 2000 do zespołu trafiliGabriel Batistuta z Fiorentiny, a takżeWalter Samuel, obrońca zClub Atlético Boca Juniors i brazylijski pomocnik zBayeru 04 LeverkusenEmerson. W tym wzmocnionym składzie zespół wywalczył mistrzostwo kraju, swoje trzecie w historii i pierwsze od 1983 roku. Z 20 golami Batistuta był czwartym strzelcem ligi i najlepszym Romy, która na koniec sezonu uzyskała dwa punkty przewagi nad Juventusem. O mistrzostwie zadecydował mecz ostatniej kolejki z Parmą, który rzymianie wygrali 3:1 po golach Tottiego, Montelli i Batistuty. Byli także bliscy osiągnięcia sukcesu w rozgrywkach Pucharu UEFA. Po pokonaniuND Gorica (4:1, 7:0),Boavista FC (1:0, 1:1),Hamburger SV (1:0, 0:0) natrafili w 1/8 finału na Liverpool, jednak po porażce 0:2 w pierwszym meczu nie zdołali odrobić strat w rewanżu wygrywając tylko 1:0.
Latem 2001 Capello wywalczył z Romą kolejne trofeum –Superpuchar Włoch (3:0 z Fiorentiną). Zespół z Rzymu zadebiutował też w fazie grupowejLigi Mistrzów. W pierwszej fazie zajął drugie miejsce w grupie zaRealem Madryt, a przedLokomotiwem Moskwa i RSC Anderlecht. W drugiej trafił jednak naBarcelonę, Liverpool iGalatasaray SK i ostatecznie zajął 3. miejsce w swojej grupie. Roma była bliska wywalczenia drugiego z rzędu mistrzostwa Włoch, jednak do ostatniej kolejki nie zdołała dogonić Juventusu i w tabeli traciła do niego tylko jeden punkt. Wsezonie 2002/2003 jedynym osiągnięciem klubu było dotarcie do finału Pucharu Włoch, w którym jednak uległ Milanowi (1:4, 2:2). W lidze zajął 8. miejsce, a w Lidze Mistrzów odpadł w drugiej fazie grupowej, kończąc na 4. miejscu za Valencią,Ajaksem Amsterdam iArsenalem. W trakcie sezonu odszedł Batistuta, który zasilił skład Interu Mediolan.
Po zadyszce w poprzednim sezonie, w2003/2004 Roma znów walczyła o mistrzostwo kraju, jednak już na kilka kolejek przed końcem Milan zapewnił sobie tytuł mistrzowski wyprzedzając „giallorossich” o 11 punktów. Przed sezonem nowym nabytkiem Romy został były piłkarz VeneziiMancini, który stał się odkryciem sezonu. Roma dotarła zarówno do ćwierćfinału Coppa Italia, jak i Pucharu UEFA (0:2 i 2:1 zVillarrealem). Latem 2004 z Romy do Juventusu odszedł trener Capello, który zabrał ze sobą Emersona. Odszedł także Samuel, który został piłkarzem Realu Madryt. Transfery te spowodowane były kłopotami finansowymi klubu. Nastąpiły także problemy z zatrudnieniem pierwszego trenera. Nowym szkoleniowcem „giallorossich” zostałCesare Prandelli, jednak jeszcze przed rozpoczęciem sezonu zrezygnował z powodów osobistych (choroba żony), a na jego miejsce zatrudniono Rudiego Völlera, który pracował tylko miesiąc. Od września do marca 2005 zespół prowadziłLuigi Delneri, a do końca sezonu były zawodnik klubu, Bruno Conti. W Serie A piłkarze zajęli 8. pozycję, a w finale krajowego pucharu przegrali 0:2 i 0:1 z Interem. W grupie B Ligi Mistrzów zdobyli tylko 1 punkt zajmując ostatnie miejsce zaBayerem 04 Leverkusen, Realem Madryt iDynamem Kijów.
Latem 2005 Sensi zatrudnił nowego szkoleniowca, którym okazał sięLuciano Spalletti, wcześniej odnoszący sukcesy zUdinese Calcio. W Serie A początkowo rzymianie zajęli 5. miejsce, jednak po sezonieWłoska Federacja Piłkarska przesunęła ich na 2. pozycję z powodu afery korupcyjnej, w którą zamieszane były Juventus, Lazio, AC Fiorentina i A.C. Milan. 26 lutego 2006 „żółto-czerwoni” ustanowili rekord 11 kolejnych zwycięstw w Serie A wygrywając 2:0 z lokalnym rywalem Lazio. Passa trwała od 21 grudnia 2005 od zwycięskiego 4:0 spotkania zChievo Werona – w sezonie 2006/2007 osiągnięcie to pobił Inter Mediolan. W Pucharze UEFA Roma odpadła w 1/8 finału z późniejszym finalistąMiddlesbrough F.C. (0:1, 2:1). W trakcie sezonu, w styczniu, z klubu do Realu Madryt odszedłAntonio Cassano, który pokłócił się z trenerem Spallettim i prezesem Sensim odnośnie do przedłużenia kontraktu. Latem 2006 „wilki” zagrały o Superpuchar Włoch, ale po dogrywce przegrały z Interem 4:3 (chociaż pod koniec pierwszej połowy Rzymianie prowadzili aż 0:3), a następnie wygrały Puchar, tym razem gromiąc mediolańczyków 6:2 i przegrywając 1:2. W lidze nie zdołały dogonić „nerazzurrich”, ale zostały wicemistrzem kraju. Francesco Totti z 26 bramkami na koncie został królem strzelców ligi. Dotarł wraz z klubowymi kolegami do ćwierćfinału Ligi Mistrzów. Roma wygrała pierwszy mecz 2:1 zManchesterem United, jednak w rewanżu uległa aż 1:7. 24 maja 2008 Roma wygrała w jedynym meczu finału Pucharu Włoch z Interem Mediolan 2:1 zapewniając sobie 9. w historii klubu takie trofeum.
W sezonie2009/2010 Roma została wicemistrzem kraju tracąc w końcowej tabeli 2 punkty doInteru Mediolan. Została również finalistą Pucharu Włoch przegrywając finał z Interem 0:1.
Kolejne rozgrywki klub rozpoczął bardzo źle, po remisie zCeseną i po wysokiej przegranej 5-1 zCagliari klub znalazł się na dole tabeli. Dwa kolejne mecze były także nieudane, znów padł remis i mecz zakończony porażką. Dopiero w piątej kolejce klub zanotował ważne zwycięstwo nad Interem Mediolan 1-0. Potem klub nie przegrał siedmiu meczów z rzędu. 28 listopada doszło doprzegranej z Palermo. Do końca sezonu klub odnotował kilka zwycięstw, remisów i porażek, ostatecznie zajmując 6. miejsce.
Do kolejnych rozgrywek Roma zaczęła przygotowanie od sparingu z włoskim Sel. Val Pusteria. Klub odnotował wysokie zwycięstwo 9-0. Kolejne dziewięć sparingów, także wygrał. W jednym z meczów klub zmierzył się z polskimZagłębiem, wygrywając 4-0.W letnim okienku transferowym w roku 2013, do klubu dołączyli tacy piłkarze jak:Morgan De Sanctis,Kevin Strootman,Gervinho,Łukasz Skorupski,Maicon iAdem Ljajić. Z klubu odeszła jedna z największych gwiazdPablo Osvaldo. Barwy klubowe zmienił także bramkarz – Maarten Stekelenburg. Obecnym trenerem zespołu jest Rudi Garcia. W pierwszych dziesięciu meczach klub odnotował dziesięć zwycięstw, tracąc tylko jedną bramkę. 5 grudnia podczas meczu ligowego z Juventusem,Giallorossi ulegli 3-0. Była to wówczas pierwsza porażka od początku tych rozgrywek. 9 grudnia klub odniósł zwycięstwo 1-0 nadGenoą i awansował do dalszej fazy rozgrywek Pucharu Włoch.
Francesco Totti dzierży oficjalny rekord Romy w historii występów w tej drużynie. Występuje w Romie od 25 sezonów i ma na koncie 601 (248 goli) występów w Serie A (stan na 19 lipca 2016).
Licząc wszystkie rozgrywki Totti jest także liderem strzelców w historii Romy. Jest także na czele listy, jeśli chodzi o bramki strzelone w Serie A. Drugim najlepszym strzelcem jestRoberto Pruzzo, napastnik, który najwięcej bramek zdobywał w latach 80. W sezonie 1930/1931 pierwszym królem strzelców w barwach Romy zostałRodolfo Volk i zdobywając w nim 29 goli ustanowił niepobity dotąd rekord klubowy.
Swój pierwszy mecz wlidze włoskiej Roma rozegrała w sezonie 1928/1929 i pokonała wówczas 2:0 drużynęAS Livorno Calcio[13]. Największe zwycięstwo Roma odniosła w sezonie 1929/1930, kiedy to pokonałaUS Cremonese 9:0[14]. Największa porażka rzymskiego klubu to 1:7, a zdarzyło się to pięciokrotnie: w sezonie 1931/1932 zJuventusem, w sezonie 1947/1948 zTorino FC, w sezonie 2006/2007 zManchesterem United wLidze Mistrzów[14], w sezonie 2014/2015 z Bayernem Monachium w Lidze Mistrzów oraz w sezonie 2018/2019 zACF Fiorentiną.
Barwy Romy tobordo ze złoto-żółtym dodatkiem, reprezentującym tradycyjne barwy miasta Rzym[34]. Kolor złoty symbolizujeBoga wkościele rzymskokatolickim[35], podczas gdy kolor bordowy reprezentujeCesarstwo rzymskie[36]. Białe spodenki i czarne getry zazwyczaj są noszone w parze z bordowo-czerwonymi koszulkami, jednak podczas najważniejszych spotkań z największymi rywalami piłkarze grają w takich samych spodenkach i getrach jak koszulkach[37].
W takich strojach początkowo występowali piłkarze klubuRoman F.C., jednego z trzech zespołów, które wzięły udział w fuzji w 1927 roku[38]. Z tego powodu Roma najczęściej nazywana jesti giallorossi, czyliżółto-czerwoni. Stroje wyjazdowe są całe białe, natomiast trzecie stroje zmieniają swoje barwy od czasu do czasu. Przydomek i giallorossi nosi także zespółUS Lecce mający takie same barwy jak rzymski klub.
Innym popularnym przydomkiem klubu jesti lupi, czyli „wilki”. Wilk zawsze znajdował się w herbie klubowym pod różnymi formami. Obecne logo klubu jest takie, jak na początku jego istnienia – przedstawia wilczycę wraz z braćmiRomulusem i Remusem, symbolizując powstanie miasta Rzymu[39]. Tłem logo jest podzielona na pół tarcza. Jej dwie części są w kolorach żółto-złotym i bordowo-czerwonym.
Mit, z którego wzięły się przydomek i herb, opowiada o bliźniakach, synach bogaMarsa iRei Sylwii. Zostali oni wrzuceni do rzekiTyber przez ich wujkaAmuliusa, a następnie uratowani przez wilczycę, która karmiła i opiekowała się obojgiem braci. Ostatecznie bracia wzięli odwet na Amuliusie, a w końcu pokłócili się między sobą. Romulus zabił Remusa i mianował się królem nowo powstałego miasta Rzym.
Trzecim przydomkiem Romy jestLa Magica (Magiczna)[40]. Przylgnął on do klubu w latach 80., kiedy to prezesem klubu byłDino Viola, a symbolizował on ówczesny styl gry rzymian i wymawiany był z charakterystycznym rzymskim akcentem.
AS Roma jest czwartym co do liczby kibiców klubem we Włoszech. Za stołecznym klubem kibicuje około 6% fanów w tamtejszym futbolu (według badań Doxa Institute-L’Expresso z kwietnia 2006 roku)[41]. Od lat największa ich liczba zamieszkuje centrum miasta oraz południowe dzielnice, zamieszkane przez robotników, jak choćby dzielnicaTestaccio[42].
Kibice Romy na Stadio Olimpico
Najbardziej znaną grupąultras była ta o poglądachlewicowych zwanaCommando Ultrà Curva Sud[43], często używająca skrótuCUCS. Grupa ta została założona dzięki połączeniu wielu mniejszych grup kibiców i uznawana była za najstarszą w historii Europejskiej piłki. Jednak w połowie lat 90. grupa rozpadła się, a jej członkowie zasilili inne grupy kibiców. Od tego czasuCurva Sud na Stadio Olimpico jest kontrolowana przezprawicowych kibiców:AS Roma Ultras,Boys,Giovinezza i inne. Najstarsza z obecnych grup toFedayn, która jest apolityczna.
Mottem klubowym jestLa Roma non si discute, si ama[44]. Wjęzyku polskim znaczy to „O Romie się nię dyskutuje, Romę się kocha”. Hymn śpiewany jest przed każdym meczem przez lokalnego piosenkarzaAntonello Vendittiego. Powstał on w 1997 roku podczas 70. urodzin klubu. Zastąpił dawną pieśń „Grazie Roma” skomponowaną z okazji zdobycia przez piłkarzy mistrzostwa Włoch w 1983 roku. W ostatnim czasie zaprezentowano też inną piosenkęSeven Nation Army z repertuaru zespołuThe White Stripes[45], która stała się popularna podczas ligowych spotkań.
We włoskim futbolu Roma posiada wielu rywali. Pierwszym i najstarszym z nich jestS.S. Lazio, rywal zza miedzy, który dzieli Stadio Olimpico z Romą. Lokalnederby nazywane sąDerby della Capitale. W sezonie 1979/1980 podczas jednego z meczów derbowych zginął fan Lazio, Vincenzo Paparelli, trafionyracą woko[46]. Drugim incydentem był ten z sezonu 2003/2004, gdy derby zostały przerwane po tym, jak ultrasi Romy przekazali nieprawdziwą informację o śmierci dziecka zabitego przezpolicję podczas meczu[47]. Mecz został odwołany, jednak poza stadionem doszło do zamieszek kibiców z policjantami, w wyniku czego 150 funkcjonariuszy i kibiców zostało rannych.
Fani Romy nie mają jednak tylko rywali, ale posiadają także przyjazne stosunki z innymi klubami. Dobre relacje posiadają z fanamiUdinese Calcio, a konkretnie z grupąNord Kaos (Północny Chaos) – powodem tego jest nienawiść do Lazio. Inne przyjaźnie łączą fanów Romy z grupąWarriors zUS Palermo oraz grupąOnda D’Urto (Fala Uderzeniowa) zS.S. Sambenedettese Calcio.
W Polsce jest liczna grupa kibiców Giallorossich działająca prężnie i aktywnie od ponad dekady przez portale www.asroma.pl oraz www.lupipolacchi.fora.pl. Mimo iż polski fanclub jest nieoficjalny ma na swoim koncie wiele zorganizowanych wyjazdów na mecze Romy, zarówno na te rozgrywane w Rzymie, jak i te wyjazdowe, a także kilka zlotów zorganizowanych w różnych częściach Polski oraz wspólne oglądanie najważniejszych meczów. Nadmienić należy, że polscy Lupi „wypuścili” wiele własnych gadżetów (bluzy, czapki, smycze, kubki, vlepki itd.) i flag, które niejednokrotnie są prezentowane podczas telewizyjnych transmisji z meczów Romy.
Przez pierwsze dwa lata istnienia Roma rozgrywała mecze na starym stadionie Motovelodromo Appio. W 1929 roku przeniosła się naCampo Testaccio i grała tam mecze do 1940. Skonstruował go Silvio Sensi, ojciec zmarłego już prezesa klubu Franco. Stadion przez wielu kibiców uznawany był za prawdziwy dom Romy. Na tym obiekcie odbyły się pierwsze derby Rzymu z Lazio. Fakt ten miał miejsce 8 grudnia 1929 roku, zaledwie w miesiąc po oddaniu stadionu Testaccio do użytku. Roma wygrała ten mecz 1:0, a jedynego gola strzeliła późniejsza legenda klubu,Rodolfo Volk. Na tym stadionie Roma odniosła najwyższe zwycięstwo – 9:0 zUS Cremonese.
Po zburzeniu Campo Testaccio w 1940 roku Roma przeniosła się na Stadio Flaminio, zwany w tamtych czasachStadio Partito Nazionale Fascista[48] (czyli Stadion Narodowej Partii Faszystowskiej). Mógł on pomieścić około 24 tysięcy widzów, a piłkarze „giallorossich” rozgrywali na nim mecze do 1957 roku. Obecnie gra na nim lokalny klubA.S. Cisco Roma, a takżewłoska reprezentacja rugby.
Obecnie domowe mecze AS Roma rozgrywa na stadionieStadio Olimpico, który dzieli z odwiecznym rywalem Lazio. Obiekt ten został wybudowany w 1937 roku i obecnie może pomieścić 82 456 widzów. Roma gości na nim od 1957 roku.UEFA zakwalifikowała go do pięciogwiazdkowych obiektów piłkarskich w Europie. Najbardziej znana trybuną stadionu toLa Curva Sud, największa na tym obiekcie. Przeważnie jej miejsca zajmują najwierniejsi kibice AS Roma. Po przeciwnej stronieLa Curva Sud leżyLa Curva Nord – trybuna kibiców Lazio.
Centrum treningowe Romy „Trigoria” nosi imię byłego piłkarzaFulvia Bernadiniego[49]. Liczy 20hektarów powierzchni i posiada pięć boisk piłkarskich. Centrum zostało zakupione w 1979 roku przez prezesaGaetano Anzalone, który postanowił przenieść się ze starej siedziby Circo Massimo.
W Trigorii istnieją: placDino Viola, na cześć jednego z prezesów, a przy nim centralny trzypiętrowy pałac, liczący 26 pokoi. Mieszczą się w nim biura sektora szkoleniowego, kasa biletowa, pomieszczenia zarządu wraz z pokojem prezesa klubu i sekretariatem, a także część dla zawodników, w której można wyodrębnić centrum medyczne, fizjoterapeutyczne, rehabilitacyjne, ćwiczeniowe, saunę, szatnie, basen i magazyn oraz znajdujące się na pierwszym piętrze pokoje dla zawodników.
Jedna część rejonu treningowego nazywa się Campo Testaccio (na cześć jednego z dawnych stadionów klubu) i zawiera ona dwa boiska oraz miejsce treningu bramkarzy z drużyny młodzieżowej. W obozie leży też boisko główne, na którym trenuje młodzieżowa drużyna Primavera.
W 1999 roku, gdy funkcję prezesa klubu sprawowałFranco Sensi Romę przekształcono współkę akcyjną. Obecnie 64,3% należy do Compagnia Italpetroli SpA (holding rodziny Sensich), 2,7% doABN AMRO Holding NV, 2,5% do Danilo Coppoli i 30,4% do innych współakcjonariuszy[50]. Obok Lazio i Juventusu Roma jest jedynym klubem notowanym naBorsa Italiana (włoskiej giełdzie papierów wartościowych).
Zespołem Romy kierowało wielu prezesów. Niektórzy byli właścicielami klubu, a niektórzy tylko prezesami honorowymi. Obecnie funkcję prezesa pełniRosella Sensi, która przejęła władzę po śmierciFranco Sensiego, swojego ojca.
Piotr Leśniowski: Biblioteka Gazety Wyborczej, seria „Słynne kluby piłkarskie: AS Roma”. Gazeta Wyborcza, 2007.ISBN 978-83-7552-044-6. Brak numerów stron w książce
La squadra del mio cuore „La Roma”, allegato aCorriere dello Sport – Stadio – Modena, Franco Cosimo Panini Editore 1995
Francesco Valitutti,La storia della grande Roma – Roma, Periodici Locali Newton 1996
Francesco Campanella,Enciclopedia Giallorossa – Roma, Edizioni La Campanella 1999
Luca Prosperi,Attaccati alla maglia –le maglie della Roma dal 1927 al 2001 – Roma, Artexpò Promotion 2001
Lorenzo Contucci,La maglia del cuore – Roma, Ufficio Comunicazione della Regione Lazio 2004
Alberto Pallotta e Angelo Olivieri,Magica Roma – Storia dei 600 uomini giallorossi – Roma, Un Mondo a Parte 2004
Stefano Marsiglia,Maggica Roma – Roma, Malatempora 2006
.jpg)
