To jest wersja przejrzana tej strony
 EP03-01 | |||
| Producent | |||
|---|---|---|---|
| Lata budowy | 1951 | ||
| Układ osi | Bo’Bo’ | ||
| Wymiary | |||
| Masa służbowa | 81,2 t | ||
| Długość | 14 170 mm | ||
| Szerokość | 3050 mm | ||
| Średnica kół | 1220 mm | ||
| Napęd | |||
| Trakcja | elektryczna | ||
| Typ silników | LIB 117 | ||
| Liczba silników | 4 | ||
| Parametry eksploatacyjne | |||
| Moc ciągła | 1620 kW | ||
| Moc godzinna | 1800 kW | ||
| Stosunek przekładni | 83:24 | ||
| Prędkość konstrukcyjna | 100 km/h | ||
| Nacisk osi na szyny | 20,3 t | ||
| System hamulca | Westinghouse | ||
| |||
ASEA E150 (seria PKP początkowo E150, następnie E03 i EP03) – serialokomotyw elektrycznych zakupionych w roku 1951 wSzwecji w liczbie 8 egzemplarzy dlaPolskich Kolei Państwowych. Początkowo lokomotywom nadano numery w serii E150 (numery od E151 do 158), w roku 1951 zmienionooznaczenie serii na E03 (numery od E03-01 do E03-08), a w 1959 ostatecznie na EP03.
Przed wybuchemII wojny światowej zelektryfikowano niektóre odcinkiWarszawskiego Węzła Kolejowego, m.in.linię średnicową. Wojnę przetrwał tylko jeden elektrowóz seriiEP01, dlatego postanowiono zakupić więcej pojazdów tego rodzaju do prowadzenia pociągów w węźle warszawskim. Na skutek rozmów prowadzonych od 1946 roku, PKP zamówiły u szwedzkiego producentaASEA w ramach umowy kredytowej m.in. osiem lokomotyw przeznaczonych do prowadzenia lekkich pociągów pasażerskich i towarowych[1].
Pudło całkowicie spawane, zostoją nie przenosząca obciążeń wzdłużnych[1]. Urządzenia cięgłowo-zderzne były zamocowane na czołownicach wózków, które były połączone ze sobą układem zderzakowo-sprzęgłowym[1]. Rozstaw osi wózków wynosił 3150 mm, rozstaw między czopami skrętu – 6500 mm[1]. Ostojnice wózków były blachownicowe; zestawy kołowe ułożyskowane w łożyskach tocznych miały widłowe prowadzenie maźnic i były odsprężynowane niezależnie resorami piórowymi, podpieranymi przez belki i sprężyny śrubowe[1]. Kabiny wyłożone zostały drewnem. Nastawniki jazdy napędzano przy wykorzystaniu korby lub dźwigni[potrzebny przypis]. Silniki trakcyjne zawieszone były systemem tramwajowym („za nos”) i posiadały dwa stopnie osłabienia pola wzbudzenia[1]. Lokomotywa miała rozruch oporowy[1]. Dwie przetwornice prądu stałego 3000/110 V zasilały urządzenia pomocnicze, w tym dwawentylatory silników trakcyjnych[1]. Zastosowano przejściowe połączenie mostkowe grup silników orazprzekaźnik różnicowy obwodu głównego z wyłącznikiem szybkim[2]. Gniazdo czopów skrętu miało luz wzdłużny 60 mm. Skutkowało to tym, że w momencie rozruchu lokomotywy najpierw ruszały wózki, a po wyczerpaniu luzu – pudło lokomotywy[potrzebny przypis].Elektrowozy te mogły prowadzić pociągi pasażerskie o masie do 550 ton.
Lokomotywy weszły do eksploatacji w latach 1951–1952[1]. Pierwotnie wykorzystywano do obsługi ruchu w węźle warszawskim, a później w pociągach podmiejskich kursujących z Warszawy do Skierniewic[2]. W latach późniejszych przekazano je do lokomotywowniŁódź Olechów do prowadzenia lokalnych pociągów pasażerskich[2].Z czasem elektrowozy przesuwano do obsługi pociągów podmiejskich. Lokomotywy eksploatowano do 1970 roku; pierwszą (nr 06) skreślono z inwentarza w 1971 roku, a pozostałe – 21 października 1974 roku[1]. Pierwsza lokomotywa (EP03-01) została zarezerwowana jako eksponat zabytkowy dlaMuzeum Kolejnictwa w Warszawie, po czym stała odstawiona w lokomotywowni na Odolanach. Dopiero w 1992 roku została przekazana doskansenu w Chabówce i poddana renowacji, zaś w 1997 roku została przywrócona do sprawności w ZNTK w Mińsku Mazowieckim (z użyciem części podzespołów pojazdów serii EN57 i ET22)[3]. Tym samym seria EP03 wróciła do eksploatacji – do prowadzenia pociągów retro, stacjonując w Chabówce[3]. Druga zachowana lokomotywa (EP03-08) jest eksponatem zabytkowym wparowozowni Skierniewice[4].
