Przed wydaniem swojego pierwszego albumuHigh Voltage (1975) zespół parokrotnie zmieniał swój skład, który stał się bardziej ustabilizowany po dołączeniu w 1977 basistyCliffa Williamsa. W 1979 roku zespół nagrał jeden ze swoich najpopularniejszych albumówHighway to Hell, który jest także ostatnim nagranym z wokalistą i współautorem utworówBonem Scottem (zm. 19 lutego 1980). Członkowie zespołu po śmierci Scotta rozważali rozwiązanie grupy, jednak podjęli decyzję o kontynuowaniu działalności muzycznej i wybraliBriana Johnsona na następcę Scotta. W tym samym roku nagrali swój najlepiej sprzedający się album, czyliBack in Black. Wydany rok później krążekFor Those About to Rock We Salute You również osiągnął duży sukces i stał się pierwszym albumem zespołu, który dotarł do pierwszego miejsca na liście sprzedażyBillboard 200.
W 1983 roku z AC/DC został zwolniony perkusistaPhil Rudd, a jego miejsce w składzie zająłSimon Wright. W latach 80. spadła popularność grupy, lecz jej albumy wciąż plasowały się wśród najlepiej sprzedawanych w USA. W 1990 roku popularność grupy znów wzrosła wraz z albumemThe Razor’s Edge, który dotarł do drugiego miejsca na liście sprzedaży w USA. W 1994 roku do zespołu powrócił Phil Rudd i skład grupy nie zmieniał się aż do 2014. Na przestrzeni lat 2014–2016 z zespołu odeszli, kolejno: Malcolm Young, Phil Rudd, Brian Johnson i Cliff Williams.
Zespół sprzedał ponad 200 milionów albumów na całym świecie[4], wliczając w to ponad 69 milionów tylko w Stanach Zjednoczonych[5].Back in Black został sprzedany w ponad 49 milionach egzemplarzy[6], w tym ponad 22 miliony w USA[7], dzięki czemu jest trzecim najlepiej sprzedającym się albumem w historii oraz drugim (poThe Dark Side of the Moon) najlepiej sprzedającym się albumem jakiegokolwiek zespołu[6].
Zespół zajął czwarte miejsce na liście100 najlepszych artystów hard rocka sporządzonej przezVH1[8] oraz siódme miejsce na liście najlepszych zespołów metalowych wszech czasów wgMTV[9].
Angus i Malcolm Young twierdzą, że pomysł na nazwę zespołu pojawił się po zobaczeniu akronimu „AC/DC” z tyłumaszyny do szycia zakupionej przez ich siostrę Margaret. „AC/DC” jest oznaczeniem dla „alternating current/direct current”, informującym, że urządzenie elektryczne zawiera prostownik przetwarzający prąd przemienny na prąd stały. Założyciele zespołu byli zdania, że nazwa ta symbolizuje surową energię grupy, więc ją przyjęli[10].
Brian Johnson i Angus Young, 2008 r.Brian JohnsonBon ScottAngus Young 18 czerwca 2010 naStade de France
W listopadzie 1973 roku Angus i Malcolm Young założyli zespół AC/DC i przyjęli do składu wokalistęDave’a Evansa, perkusistęColina Burgessa(inne języki) oraz basistęLarry’ego van Kriedta(inne języki). 31 grudnia 1973 zagrali w tym składzie swój pierwszy koncert w klubie Chequers wSydney[11]. Później podpisali kontrakt z wytwórnią płytowąAlbert Productions[12], wydającą albumy na terenie Australii iNowej Zelandii. Na początku istnienia często dochodziło do zmian w składzie; Burgess był pierwszym wyrzuconym członkiem, później w ciągu ponad roku od założenia skład zespołu zmieniło kilku perkusistów i basistów.
W tym czasie Angus Young przyjął swój charakterystyczny sceniczny ubiór –mundurek szkolny, który pochodzi z jego drugiej szkoły,Ashfield Boys High School(inne języki) w Sydney; pomysłodawcą wykorzystania mundurku była siostra Younga, Margaret. Bracia Young doszli do wniosku, że Dave Evans nie jest odpowiednim frontmanem dla ich zespołu, ponieważ czuli, że jego wizerunek bardziej łączy się zglamrockowcami, jak np.Gary Glitter. Evans bywał nawet sporadycznie zastępowany na koncertach przez pierwszego menedżera zespołuDennisa Laughlina. Evans miał osobiste problemy z Laughlinem, co dodatkowo przyczyniło się do złego nastawienia zespołu do Evansa. W tym czasie zainteresowany śpiewaniem w zespole byłBon Scott, doświadczony wokalista, a zarazem przyjacielGeorge’a Younga.
We wrześniu 1974 Scott zajął miejsce Evansa w AC/DC. Zespół nagrał z poprzednim wokalistą tylko jedensingel – „Can I Sit Next to You Girl”, który został później ponownie nagrany ze Scottem. W listopadzie 1974 grupa nagrała swój debiutancki album pt.High Voltage, który został wydany przez Albert Productions tylko w Australii i Nowej Zelandii. Płyta powstała w zaledwie 10 dni[11] i została oparta na nagrywaniu instrumentalnych utworów napisanych przez braci Youngów, do których później dodane zostały teksty napisane przez Scotta. Album został wydany w lutym 1975 i dotarł do siódmego miejsca na liście sprzedaży w Australii[13]. W ciągu kilku miesięcy skład zespołu się ustabilizował, gdy do grupy dołączył perkusistaPhil Rudd i basistaMark Evans. W 1975 roku zespół wydał jeden ze swoich najpopularniejszych singli w Australii – „It’s a Long Way to the Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll)”[13], który stał się rockowym hymnem AC/DC[14] oraz dotarł do piątego miejsca na australijskiej liście przebojów. Utwór został zamieszczony na drugim albumie grupy pt.T.N.T., który również został wydany w Australii i Nowej Zelandii, gdzie zajął, kolejno, 2. i 35. miejsce na krajowych zestawieniach[13].
Od 1974 do 1977 roku zespół regularnie występował w telewizyjnym programieMolly’ego MeldrumaCountdown. Dzięki tym występom muzycy stali się jednym z najpopularniejszych zespołów w Australii. 3 kwietnia 1977 po raz ostatni wystąpili na żywo w tym programie, po czym nie pojawili się w nim przez kolejne ponad 20 lat[11].
W 1976 roku zespół podpisał międzynarodowy kontrakt z wytwórnią płytowąAtlantic Records, po czym przeprowadził się do Londynu[12]. W tym okresie muzycy dużo koncertowali w Europie, główniesupportowała popularniejsze wtedy zespoły, m.in.Aerosmith,Blue Öyster Cult,Kiss czyStyx, a także współprzewodzili występom z grupąCheap Trick[11].
Pierwszym albumem AC/DC wydanym przez wytwórnię Atlantic była kompilacja utworów z pierwszych dwóch płyt grupy pt.High Voltage. Składanka osiągnęła sprzedaż wynoszącą ponad 3 miliony egzemplarzy wStanach Zjednoczonych i ponad 60 tysięcy wWielkiej Brytanii[13]. Utwory na albumie pochodzą głównie zT.N.T., podczas gdy z pierwszej płyty zamieszczone zostały tylko dwa utwory. Następny album zespołu,Dirty Deeds Done Dirt Cheap, został wydany w tym samym roku w obu –australijskiej imiędzynarodowej – wersjach, jak jego poprzednik. Są różnice między obiema edycjami w okładkach i listach utworów; australijska zawiera utwór „R.I.P. (Rock in Peace)”, który do dziś nie został wydany poza Australią, gdy edycja międzynarodowa obejmuje „Love at First Feel”, który z kolei został wydany w Australii jedynie jako singel. Dodatkowo,Dirty Deeds Done Dirt Cheap nie został wydany w Stanach Zjednoczonych do 1981 roku.
W 1977 roku AC/DC wydałoLet There Be Rock, który jako pierwszy album grupy dostał się na krajowe zestawienia w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, osiągając – kolejno – 17. i 154. pozycję[13]. Po wydaniu albumu basista,Mark Evans, został zwolniony z AC/DC z powodu osobistych różnic z Angusem Youngiem. Na jego miejsce został wybranyCliff Williams.
W Stanach Zjednoczonych po raz pierwszy usłyszano o AC/DC w 1977 roku przez stację radiową ze stanuMichigan, AM 600 WTAC. Dyrektor stacji,Peter Cavanaugh zorganizował grupie występ w Capitol Theater weFlint w stanie Michigan. W roli supportu wystąpiła grupaMC5, która na krótko została reaktywowana w tamtym czasie.
W 1978 roku AC/DC wydało albumPowerage, na którym zadebiutował Cliff Williams. Został wydany tylko jeden singel z tego albumu, „Rock ‘n’ Roll Damnation”, i jako pierwszy singel AC/DC uplasował się nabrytyjskiej liście przebojów, zajmując 24 pozycję[13]. Podczas trasy koncertowej promującej nowy album grupa nagrała i wydała kolejny album, lecz tym razem koncertowy,If You Want Blood You’ve Got It. Był to pierwszy album koncertowy zespołu i, przez prawie 10 lat, ostatni album AC/DC wyprodukowany przezHarry’ego Vandę iGeorge’a Younga.
Szósty studyjny album zespołu,Highway to Hell, został wyprodukowany przezRoberta Lange’a i wydany w 1979 roku. Dostając się do czołowej 10. albumów w Wielkiej Brytanii i czołowej 20. w Stanach Zjednoczonych[2] stał się przełomową płytą grupy. Obecnie,Highway to Hell jest drugą najpopularniejszą płytą AC/DC w Stanach Zjednoczonych dzięki sprzedaniu jej w ponad 7 milionach egzemplarzy, a tytułowy singel jest jedynym z pięciu singli grupy, który uzyskał statuszłotej płyty za sprzedaż 500 tysięcy kopii[13].
Grób Bona ScottaPomnik Bona Scotta w rodzinnymFremantle
19 lutego 1980 wLondynie nietrzeźwyBon Scott zasnął w samochodzie znajomego, Alistaira Kinneara, który zostawił go śpiącego, a sam poszedł do domu. Rano Kinnear zawiózł nie dającego znaków życia wokalistę do szpitala King’s College Hospital w londyńskiej dzielnicy Camberwell, gdzie stwierdzono jego śmierć. Oficjalnie zmarł z powodu zadławienia się własnymi wymiocinami. Rodzina Scotta pochowała go weFremantle, w zachodniej Australii, gdzie wokalista spędził dzieciństwo.
Z powodu śmierci Scotta pozostali muzycy AC/DC przez krótki czas myśleli o rozwiązaniu zespołu, szybko jednak zmienili zdanie i zaczęli szukać następcy wokalisty. WybraliTerry’ego Slessera, ale ten postanowił zapoczątkować karierę solową. Następny kandydatBuzz Shearman również nie dołączył do zespołu z powodu problemów z głosem[15]. Ostatecznie nowym głosem AC/DC i współautorem piosenek zespołu zostałBrian Johnson[12], który na przesłuchaniu zaśpiewał utwór zespołu „Whole Lotta Rosie” z albumuLet There Be Rock oraz „Nutbush City Limits” z repertuaruIke’a &Tiny Turner[16].
Z Johnsonem zespół dokończył utwory, które zaczął pisać z Scottem do albumuBack in Black. Nagranie płyty miało miejsce wCompass Point Studios naBahamach kilka miesięcy po śmierci Scotta.Back in Black wyprodukowany przezRoberta Lange’a i nagrany przezTony’ego Platta stał się najlepiej sprzedającym się albumem zespołu – tylko wStanach Zjednoczonych sprzedano milion sztuk płyty w ciągu zaledwie kilku miesięcy od jej wydania[17], a do 2007 roku – ponad 22 miliony kopii[13]. Album osiągnął 1. pozycję wWielkiej Brytanii i 4. w USA, gdzie przez 131 tygodni był w czołowej dziesiątce[11]. Płyta była promowana czteremasinglami; trzy z nich – „You Shook Me All Night Long”, „Hells Bells”, „Back in Black” – zdobyły statuszłotej płyty w Stanach Zjednoczonych za sprzedanie 500 tysięcy egzemplarzy każdego z albumów[13].
Następny album,For Those About to Rock We Salute You z 1981 roku, również osiągnął dobre wyniki sprzedaży oraz został pozytywnie oceniony przez krytyków. Zawiera on jedne z popularniejszych singli zespołu: „Let’s Get It Up” i tytułowy „For Those About to Rock (We Salute You)”, które osiągnęły odpowiednio 13. i 15. pozycję nabrytyjskiej liście przebojów. Do wydania „Black Ice” był to jedyny album AC/DC, który osiągnął 1. pozycję w USA[13], również ostatni album wyprodukowany przez Roberta Lange’a.
Tymczasem nasilał się konflikt pomiędzy perkusistąPhilem Ruddem a gitarzystą Malcolmem Youngiem, spowodowany plotkami oalkoholizmie oraz narkotycznejparanoi. Po długim okresie wrogości doszło ostatecznie do bójki między nimi, a dwie godziny później Rudd został wyrzucony z AC/DC[18]. Rudd zdążył nagrać większość partii perkusji na następny album,Flick of the Switch wydany w 1983 roku, wyprodukowany przez AC/DC samodzielnie, co miało być próbą powrotu zespołu do surowości i prostoty muzyki z wczesnych albumów[19]. Album został wydany, gdy zespół miał już w składzie nowego perkusistę,Simona Wrighta[12].Flick of the Switch nie osiągnął zbyt dużego sukcesu z powodu niedopracowanych melodii[19]. AC/DC zostało ocenione w 1984 roku ósmym – największym rozczarowaniem roku w głosowaniu czytelników magazynuKerrang![18]. Mimo wszystko,Flick of the Switch osiągnął 4. pozycję w Wielkiej Brytanii[13]. Kolejny album,Fly on the Wall z 1985 roku, wyprodukowany tym razem przez Angusa i Malcolma Youngów został oceniony jako pozbawiony oryginalności[20], podobnie jak poprzednik. W tym samym roku został wydany także film muzycznyo tej samej nazwie, w którym zespół gra w barze pięć z dziesięciu utworów z tego albumu.
Również w 1985 roku miało miejsce wydarzenie związane z AC/DC. Seryjny mordercaRichard Ramirez był fanem zespołu, a szczególnie upodobał sobie albumHighway to Hell z utworem „Night Prowler.” Na miejscu jednej ze swoich zbrodni zostawił czapkę z emblematem AC/DC, a gdy został zatrzymany przez policję miał na sobie koszulkę AC/DC. Te fakty przysporzyły zespołowi niechcianego rozgłosu, a wielu rodziców nastolatków żądało zakazu występu muzyków w niektórychamerykańskich miastach oraz sprzedaży ich albumów[21].
W 1986 roku zespół wydał albumWho Made Who, który jestścieżką dźwiękową do filmuStephena Kinga,Maksymalne przyspieszenie, a zarazem albumem zespołu najbliższym określeniu składanki „największych hitów”/„najlepszych utworów”[22]. Zbiera on razem starsze utwory, takie jak „Hells Bells” czy „Ride On” z nowszymi utworami jak „Sink the Pink” oraz dodatkowo trzy nowe utwory: Who Made Who (wydany jako singel) i dwa instrumentalne utwory, „D.T.” i „Chase the Ace”, które są zarazem pierwszymi instrumentalnymi utworami studyjnymi wydanymi kiedykolwiek przez AC/DC. Wydaniu albumu towarzyszyła dziesiąta trasa koncertowa zespołu,Who Made Who World Tour.
Album AC/DC z 1988 roku,Blow Up Your Video, został nagrany w Miraval Studio wLe Val, weFrancji i ponownie połączył zespół z ich oryginalnymi producentami,Harrym Vandą iGeorge’em Youngiem. Zespół nagrał dziewiętnaście utworów, wybierając z nich dziesięć na końcowe wydanie. Chociaż album był później krytykowany za nadmierną liczbę „wypełniaczy”[24], to stał się jednak komercyjnym sukcesem. Sprzedano więcej egzemplarzyBlow Up Your Video niż poprzednich dwóch albumów studyjnych razem wziętych i osiągnął 2. pozycję w Wielkiej Brytanii – najwyższą od czasuBack in Black w 1980 roku. Po wydaniu albumu w lutym 1988 zespół wyruszył w trasę koncertową,Blow Up Your Video World Tour, ale już w kwietniuMalcolm Young oświadczył, że podjął decyzję o podjęciu próby leczenia zalkoholizmu, a jego miejsce w zespole tymczasowo zajął jego siostrzeniec,Stevie Young[12].
Po trasie koncertowej perkusistaSimon Wright odszedł z AC/DC, by pracować z zespołemDio nad nowym albumem,Lock up the Wolves. Jego miejsce w zespole w 1990 zajął sesyjny weteran,Chris Slade[12]. WokalistaBrian Johnson był niedostępny przez kilka miesięcy z powodu finalizowania swojego rozwodu[25], więc bracia Youngowie napisali wszystkie utwory na następny album, co postanowili kontynuować na kolejnych albumach studyjnych. Nowy album,The Razor’s Edge, został wyprodukowany przezBruce’a Fairbairna. Wydany w 1990 roku album zawierałprzeboje: „Thunderstruck” i „Are You Ready”, które osiągnęły odpowiednio 5. i 16. pozycję narockowej liście przebojówBillboardu wUSA, a także utwór „Moneytalks”, który osiągnął 3. pozycję na tej samej liście i 23. pozycję nakrajowej liście[13]. Album osiągnął 2. pozycję w USA, gdzie sprzedano ponad 5 milionów egzemplarzy[13]. Niektóre występy na trasie koncertowej pt.The Razor’s Edge Tour zostały nagrane i wydane na albumie koncertowym pt.AC/DC Live z 1992 roku. Taki sam album został wyprodukowany również przez Fairbairna i oceniono go jako jeden z najlepszych koncertowych albumówmetalowych lat 90[26]. Rok później AC/DC nagrał utwór „Big Gun” dościeżki dźwiękowej filmuBohater ostatniej akcji zArnoldem Schwarzeneggerem w roli głównej i wydał go jakosingel, co zaowocowało zdobyciem przez zespół po raz pierwszy 1. pozycji w USA wśród rockowych singli[13].
W 1994 roku Angus i Malcolm Youngowie zaprosili byłego perkusistę,Phila Rudda, na kilkajam sessions. Po czym postanowili ponownie przyjąć go do składu. Ówczesny perkusista, Chris Slade, wykazując zrozumienie dla nowej sytuacji, zgodził się odejść z zespołu. W 1995 roku ze składem z lat 1980–1983 zespół wydał albumBallbreaker nagrany w Ocean Way Studios wLos Angeles i wyprodukowany przezRicka Rubina. Pierwszym singlem z albumu był „Hard as a Rock”, który osiągnął 1. pozycję w USA wśród rockowych singli. Z albumu zostały wydane jeszcze dwa single: „Hail Caesar” i „Cover You in Oil”[13].
W 1997 roku został wydany album kompilacyjny o nazwieBonfire. Zawiera on cztery albumy: zremasterowaną wersjęBack in Black,Volts oraz dwa albumy koncertoweLive from the Atlantic Studios iLet There Be Rock: The Movie. Trzy ostatnie albumy nie zostały nigdy wcześniej wydane przez AC/DC.Volts jest głównie zbiorem niektórychdemo zespołu.Live from the Atlantic Studios został nagrany w 1977 r. w Atlantic Studios wNowym Jorku.Let There Be Rock jest podwójnym albumem nagranym w 1979 r. w The Pavillon wParyżu i jest też ścieżką dźwiękową z koncertu zespołu,Let There Be Rock.
W 2000 roku zespół wydał swój czternasty album studyjny,Stiff Upper Lip, wyprodukowany przezGeorge’a Younga. Album został lepiej oceniony przez krytyków niżBallbreaker, chociaż według nich brakuje na tym albumie nowych pomysłów[27][28]. W 2001 roku w Australii album został wydany także z dodatkową płytą zawierającą trzy teledyski i kilka utworów nagranych podczas koncertu zespołu wMadrycie w 1996 roku.Stiff Upper Lip osiągnął 1. pozycję wNiemczech,Szwecji iFinlandii; 2. weFrancji iSzwajcarii; 5. wKanadzie; 7. w Stanach Zjednoczonych i 12. wWielkiej Brytanii iNowej Zelandii[13]. Pierwszy singel z albumu, „Stiff Upper Lip”, utrzymał się na 1. pozycji rockowych singli w USA przez cztery tygodnie[11]. Pozostałe single z albumu, „Safe in New York City” i „Satelite Blues”, osiągnęły odpowiednio 21. i 7. pozycję w USA wśród rockowych singli.
W roku 2000 AC/DC podpisało długoterminowy, wieloalbumowy kontrakt z wytwórniąSony Music[29], która zobowiązała się do wydania serii zremasterowanych albumów AC/DC. Każdy taki album zawiera rozbudowaną książeczkę zawierającą rzadko spotykane fotografie, różnego typu opisy i recenzje dotyczące albumu oraz notatki. W 2003 wszystkie albumy zespołu (z wyjątkiem albumówBallbreaker iStiff Upper Lip) zostały zremasterowane i wydane. ZremasterowanyBallbreaker został wydany w październiku 2005;Stiff Upper Lip – w kwietniu 2007.
Aleja ACDC
W 2003 bracia Youngowie i Bon Scott otrzymali nagrodę Teda Alberta za Wybitne Zasługi dla Australijskiej Muzyki na APRA Music Awards[30]. 30 czerwca 2003 zespół zagrał między innymi zThe Rolling Stones iRush koncert na lotnisku wToronto wKanadzie, przed około półmilionową publicznością, który miał na celu pomóc miastu po epidemii wirusaSARS. Był to jeden z największych koncertów w historii Ameryki Północnej[31].
1 października 2004 wMelbourne wAustralii, aleja Korporacyjna (ang. Corporation Lane) otrzymała nową nazwę na cześć zespołu. Jednak miasto zakazało użyciaukośnika w nazwach ulic, więc cztery litery są połączone – ACDC Lane, ale w tle jest piorun[32]. Aleja znajduje się w pobliżu ulicy Swanston, gdzie w 1976 na platformie ciężarówki zespół nagrał swójteledysk do utworu „It’s a Long Way to the Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll)”.
W 2007 łączna sprzedaż albumów AC/DC w Stanach Zjednoczonych osiągnęła 69 milionów egzemplarzy, dzięki czemu AC/DC jest na piątym miejscu wśród zespołów, które sprzedały największą liczbę albumów w USA zaThe Beatles,Led Zeppelin,Eagles orazPink Floyd[5]. Najlepiej sprzedający się album zespołu,Back in Black, w 2007 w USA (sprzedano ponad 22 miliony sztuk) jest na piątym miejscu wśród najlepiej sprzedających się albumów w tym kraju[7].
AC/DC zostało wprowadzone doRock and Roll Hall of Fame w marcu 2003[33]. Podczas ceremonii zespół wykonał utwory „Highway to Hell” i „You Shook Me All Night Long” razem z prowadzącym tamtą ceremonię wokalistąAerosmith,Stevenem Tylerem.
Od stycznia 2006 zespół pracował nad nowym albumem studyjnym. W wywiadzie z początku 2004 Brian Johnson oświadczył, że pierwszy raz od albumuBlow Up Your Video z 1988 on zajmie się tworzeniem tekstów do utworów. Powiedział także, że napisane zostały ostrzejszeriffy od tych na albumieStiff Upper Lip[34]. W wywiadzie z 22 kwietnia 2005 Johnson powiedział, że zespół nie wie, kiedy album będzie nagrany i kto będzie jego producentem. Malcolm Young powiedział, że nowy album „musi być idealny”, a Johnson wspomniał też o możliwości wydania podwójnego albumu[35]. 7 maja 2007 pojawiła się plotka głosząca, że AC/DC nagrało już nowy album i że wydany zostanie w styczniu 2008, po czym zespół wyruszyłby w światową trasę koncertową[36]. 12 stycznia 2008 prezes wytwórniAlbert Productions,Danny Keenan, zaprzeczył trzem plotkom związanym z nowym albumem: AC/DC nie nagrywa obecnie albumu, nie nagrywa go zRobertem Lange (producentem AC/DC na przełomie lat 70. i 80.) oraz nie ma on jeszcze tytułu, tym bardziej tytułuStrap It On (który jest po prostu wymyślony przez fana grupy)[37].
AC/DC na żywo w Londynie, 14 kwietnia 2009
16 października 2007 wytwórniaColumbia Records wydała dwupłytowe DVD,Plug Me In, kompilujące m.in. (niepublikowane w większości do dziś) koncerty na żywo, występy w telewizjach czy wywiady. Tak jak na ostatnim DVD zespołu,The Family Jewels, tutaj na pierwszej płycie znajdują się materiały z okresu gdyBon Scott był wokalistą grupy, a na drugiej płycie materiały zBrianem Johnsonem. Również 16 października 2007 została wydana edycja kolekcjonerskaPlug Me In zawierająca dodatkową, trzecią płytę, na której znajdują się bardzo rzadko spotykane występy ze Scottem, jak i z Johnsonem. Jeszcze przed premierą nowego wydawnictwa zamówiono ponad 500 tysięcy kopii na całym świecie[38].
W połowie kwietnia 2008 na oficjalnej stronie internetowej AC/DC została podana informacja o nagrywaniu przez zespół nowego albumu wVancouver wKanadzie, gdzie grupa nagrywała album,Stiff Upper Lip. Producentem płyty byłBrendan O’Brien, a inżynierem dźwięku (bądź również producentem)Mike Fraser, który współpracował z AC/DC przy ostatnich dwóch płytach,Ballbreaker iStiff Upper Lip[39]. WokalistaBrian Johnson potwierdził, że gitarzyściAngus iMalcolm Youngowie kończą pracę nad płytą, po czym zostanie jeszcze do wykonania projekt okładki i ostateczne rozpoczęcie promocji nowego wydawnictwa, włącznie z kolejną trasą koncertową zespołu[40]. 28 sierpnia 2008 został wydany pierwszysingel „Rock ‘n’ Roll Train” z nowego albumu AC/DC,Black Ice, który miał premierę 20 października 2008[41].29 września 2009 zespół oficjalnie potwierdził zamiar wydania albumuBacktracks, który miał zawierać rzadkie utwory AC/DC, wydane na australijskich longplayach lub singlach zespołu. Backtracks został wydany 10 listopada.
Na tej samej stronie w grudniu 2009 pojawiła się wiadomość, która informowała o nadchodzącej trasie koncertowej po Europie. W połowie 2010 roku AC/DC odwiedził Rumunię, Włochy, Austrię, Niemcy i Francję[42], a także – o czym zespół poinformował później – Szwajcarię oraz Polskę[43][44].
W kwietniu 2014 zespół ogłosił, że gitarzystaMalcolm Young z powodu problemów zdrowotnych opuszcza zespół, co było źródłem wielu spekulacji na temat zakończenia działalności zespołu[45]. 24 września 2014 AC/DC potwierdziło wydanie nowego albumu noszącego tytułRock or Bust, mającego premierę w grudniu tego roku, przy okazji oznajmiając, że Malcolm nie wróci już do zespołu, a jego miejsce zajmie bratanek braci Young –Stevie Young. Była to pierwsza płyta zespołu bez Malcolma[46].
W kwietniu 2016 roku zespół poinformował, iż tymczasowym wokalistą grupy zostałAxl Rose, zastępując dotychczasowego frontmana, Briana Johnsona, który z powodu problemów ze słuchem nie może kontynuować działalności koncertowej jednak będzie nadal nagrywał z zespołem w studio[47][48]. We wrześniu tego samego roku zespół opuścił basista,Cliff Williams[49].
18 listopada 2017 zmarł Malcolm Young. Na oficjalnej stronie zespołu i jej facebookowym profilu pojawiła się informacja o śmierci muzyka. Gitarzysta od kilku lat cierpiał na demencję[50].
W 2018, z okazji 45-lecia AC/DC, „Australia Post” wydała serię znaczków, przedstawiających okładki wszystkich albumów zespołu[51]. Pomysł ten spotkał się z krytyką fanów grupy, z uwagi na fakt, iż na znaczkach pojawiły się okładki z międzynarodowych edycji płyt, różniące się od oryginalnych australijskich wersji[52].
Dennis Laughlin – wokal (1974; zm. 2019) – menedżer zespołu, który okazjonalnie zastępował na koncertach Dave’a Evansa.
B. J. Wilson – perkusja (1983) – został przydzielony do nagrania ścieżek albumuFlick of the Switch, po wyrzuceniu Phila Rudda z zespołu. Jego wkład nie został jednak ostatecznie wykorzystany na albumie.
Stevie Young – gitara rytmiczna (1988) – pod koniec trasyBlow Up Your Video zastąpił Malcolma Younga, który miał problemy z sercem.
Paul Greg – gitara basowa (1991) – zastąpił basistę Cliffa Williamsa na kilku koncertach trasyThe Razor’s Edge, gdy Williams był chory.
Bob Richards – perkusja (2014) – zastąpił Phila Rudda podczas kręcenia teledysków do singliRock or Bust orazPlay Ball w Londynie, w których Rudd nie był w stanie uczestniczyć z powodu sytuacji rodzinnej.
.jpg)
