.jpg) Replika A7V w Bovington Tank Museum | |||
| Dane podstawowe | |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Producent | |||
| Typ pojazdu | |||
| Trakcja | gąsienicowa | ||
| Załoga | 18 (dowódca, kierowca, dwóch mechaników (prawy i lewy silnik), celowniczy działa, ładowniczy działa, dwunastu żołnierzy obsługujących km-y) | ||
| Historia | |||
| Prototypy | 1917 | ||
| Produkcja | |||
| Wycofanie | 1918 | ||
| Egzemplarze | 20 | ||
| Dane techniczne | |||
| Silnik | 2silniki gaźnikowe, 4-cylindrowe, chłodzone ciecząDaimler o mocy 100KM (każdy) | ||
| Transmisja | mechaniczna | ||
| Poj. zb. paliwa | 500 l | ||
| Pancerz | nitowany z płyt walcowanych, o grubości 15–30 mm | ||
| Długość | 8,00 m (całkowita) | ||
| Szerokość | 3,10 m | ||
| Wysokość | 3,40 m | ||
| Prześwit | 0,20 m | ||
| Masa | 30–33 t | ||
| Moc jedn. | 6,6 KM/t | ||
| Nacisk jedn. | 0,64 kG/cm² | ||
| Osiągi | |||
| Prędkość | 16 km/h (po drodze) | ||
| Zasięg pojazdu | 35 km | ||
| Pokonywanie przeszkód | |||
| Brody (głęb.) | 0,50 m | ||
| Rowy (szer.) | 2,20 m | ||
| Kąt podjazdu | 16º | ||
| Dane operacyjne | |||
| Uzbrojenie | |||
| 1 działoMaxim-Nordenfelt kal. 57 mm (zapas amunicji – 300 sztuk) 6 karabinów maszynowychMG08 kal. 7,92 mm (zapas amunicji – 18000 sztuk) | |||
| Użytkownicy | |||
| Cesarstwo Niemieckie | |||
| |||
Sturmpanzerwagen A7V –czołg używany przezArmię Cesarstwa Niemieckiego w czasieI wojny światowej.
O możliwości stworzenia gąsienicowego pojazdu opancerzonego myślano wNiemczech już od początku wojny. Pomysłem zainteresowała się armia niemiecka, ale że brakowało zdatnego do użytkupodwozia gąsienicowego, skupiono się nasamochodach pancernych. Już w 1915 roku stało się jasne, że samochody pancerne nie nadają się do przełamywaniaokopów wroga, więc próbowano stworzyć gąsienicową wersję samochodu pancernegoMarienwagen. Początkowo planowano wymianę tylko tylnych kół na gąsienice, ale w październiku 1916 roku przednie koła także wymieniono. W marcu 1917 roku ukończono budowę kadłuba pancernego i przygotowano plany uzbrojenia, jednak projekty te okazały się nieopłacalne[1][2].
W tym samym czasiebrytyjski czołgMark I sprawdził się już w walce, a Niemcy korzystający do tej pory zczołgów zdobycznych, pośpiesznie zaczęli opracowywać własną wersję. Podobnie jak Francuzi, próbowano wykorzystać gąsienice ciągnikaHolt i jako doradcę wezwano Leo Steinera, niemieckiego przedstawiciela firmy Holt. Początkowy projekt nazwanoGeländespanzerwagen. Ważył 30 ton, posiadał dwa działa (z przodu i z tyłu) oraz karabiny maszynowe po bokach. Dla maszyny zaplanowano silnik o mocy 100 koni mechanicznych, który miał rozwijać prędkość 12 km/h po drodze i 6 km/h w terenie. Plan ten okazał się nierealny i nie uwzględniał warunków terenowych frontu[1].
W rozwój projektu czołgu zaangażował się inżynierJoseph Vollmer, natomiast Steiner pracował nad udoskonaleniem gąsienic Holta, tak by pasowały do czołgu, dzięki czemu projekt otrzymał „drugie życie”. W kwietniu 1917 roku rozwiązania techniczne były gotowe, a 14 maja zatwierdzono po kontroli drewniany prototyp czołgu. 1 grudnia 1917 roku zamówiono 100 maszyn nazwanychSturmpanzerwagen A7V, z czego 20 zostało faktycznie ukończonych, gdyż niemiecki przemysł zbrojeniowy nie miał żadnych wolnych mocy produkcyjnych, by plan ten zrealizować w całości[1].
Produkowane przezDaimler-Motoren-Gesellschaft A7V różniły się szczegółami konstrukcyjnymi, dlatego też różna była ich masa (30–33 tony)[3]. Czołg o długości 8 metrów, napędzany był dwoma centralnymi silnikami benzynowymi o mocy 100 KM (74,6 kW). Gąsienice miały długość 4,5 metra, a każdy tor miał 15kół nośnych. Ponieważ prześwit wynosił zaledwie 20 centymetrów, poruszanie się po miękkim terenie powodowało poważne trudności. Czołg był w stanie pokonać jedynie rowy o szerokości 2,2 metra i przeszkody o wysokości 0,5 metra. A7V miał być mobilną fortecą współpracującą z piechotą, ale poza koncepcją fortecy zbyt mało uwagi poświęcono mobilności[1]. Z przodu maszyny umieszczono jedno działo Maxim-Nordenfelt kalibru 57 milimetrów, a po bokach i z tyłu umieszczono w sumie sześć karabinów maszynowychMG08 kalibru 7,92 milimetra. W zbiornikach mieściło się 500 litrów paliwa. Załoga składała się z 18 żołnierzy: dowódcy, kierowcy, dwóch mechaników (prawy i lewy silnik), celowniczego działa, ładowniczego działa i dwunastu żołnierzy obsługujących karabiny maszynowe[1].
A7V został po raz pierwszy użyty 21 marca 1918 roku podczas walk w rejonie kanału St. Quentin. Poza podniesieniem morale żołnierzy niemieckich na niewiele się one przydały. Pierwsza bitwa pancerna miała miejsce 24 kwietnia bieżącego roku, kiedy trzy A7V spotkały dwa „żeńskie” i jeden „męski” czołgMark IV. Początkowo jeden A7V zmusił dwa „żeńskie” Mark IV do odwrotu, ale „męski” Mark IV ostrzelał go swoim działem QF 6 kalibru 57 milimetrów i zaatakował dwa kolejne A7V, zmuszając je do odwrotu[1]. Tego samego dnia wszystkie 18 dostępnych A7V wzięło udział w walce, ale bez większego sukcesu[1]; jeden z nich zdobyli Australijczycy i nazwali goMephisto. W niektórych publikacjach pojawia się informacja, że po zakończeniu I wojny światowejFrancja przekazała kilka zdobycznych maszynPolsce, która korzystała z nich w 1920 roku, podczaswojny polsko-bolszewickiej, ale nie ma na to żadnego dowodu[4].
Po I wojnie światowej zbudowano co najmniej dwa kolejne A7V. Dach tych czołgów był bardziej pochylony, a uzbrojenie różniło się od standardowego A7V. Zamiast działa i karabinów maszynowych po bokach znajdowała się obrotowa wieża z karabinem maszynowym w każdym narożniku.Freikorps używał tych czołgów w 1919 roku, podczas tłumienia zamieszek wBerlinie[5].
| Czołgi amerykańskie | |
|---|---|
| Czołgi brytyjskie | |
| Czołgi francuskie | |
| Czołgi niemieckie | |
| Czołgi włoskie | |
| Prototypy i projekty |
