Sugerowane pola (wstaw w kodzie):| liga2 = | trener2 = | asystent trenera2 = | forma prawna = | liczba członków = | płeć = | obiekt sportowy2 = | dyrektor sportowy =
Nieznane pola: "kod" oraz "komandor".
A.C. Milan,Associazione Calcio Milan –włoskiklub piłkarski z siedzibą wMediolanie, wielokrotny klubowy mistrz Europy i świata.
Zespół występuje w koszulkach w czerwono-czarne pasy oraz białych spodenkach; od barw wywodzi się ich przydomekrossoneri („czerwono-czarni”). Drużyna 7 razy zwyciężyła wPucharze Europy, 19 razy wygrałamistrzostwo Włoch i 5 razyPuchar Włoch[1]
Klub został utworzony 16 grudnia 1899 przez sześciu brytyjskich imigrantów, wśród których znajdował sięHerbert Kilpin, tradycyjnie uważany za założyciela mediolańskiego zespołu[2]. Początkowo istniały w nim dwie sekcje: piłki nożnej ikrykieta. Po sześciu latach ta druga została zlikwidowana, a Milan stał się klubem czysto piłkarskim. Pamiętając o swoich początkach, zespół zachował w nazwieangielską (a takżelombardzką) nazwę miasta, zamiast włoskiej formyMilano.
Tradycyjnie A.C. Milan (nazywany przez kibiców na całym świecie po prostuMilan) był klubem związanym ze środowiskiem robotniczym i związkami zawodowymi, podczas gdy inny pierwszoligowy zespół z Mediolanu –Internazionale, był wspierany przez bogatszych kibiców. Obecnie podział ten ulega zatarciu; Milan jest aktualnie własnością Elliott Management Corporation, a prezesem klubu jego przedstawiciel Paul Singer – podczas gdy Interem zarządza Suning Holdings Group ze Steven Zhangiem Jr. na czele.
Domowe mecze Milan rozgrywa na miejskimStadionie Giuseppego Meazzy, potocznie nazywanym swoją pierwotną nazwą –San Siro. Na obiekcie tym występuje również Inter.
Historia Milanu jest nierozerwalnie związana z brytyjskimi imigrantami, upowszechniającymi pod koniec XIX wieku weWłoszech nowoczesne technologieprzemysłu włókienniczego. Dzięki nim nowoczesny futbol zyskał w Italii ogromną popularność. W 1887 wTurynie powstały pierwsze kluby sportowe z sekcją piłkarską: Torino Football and Cricket Club oraz Nobili Torino[3].
W 1898 powstałaWłoska federacja Piłkarska (FIF), która w tym samym roku zorganizowała pierwsze zawody o tytuł mistrza Włoch z udziałem 4 zespołów. Pod koniec następnego roku wMediolanie, jako drugi klub z sekcją piłkarską w stolicyLombardii (po SEF Mediolanum), został założonyMilan Cricket and Foot-Ball Club, znany dzisiaj jakoA.C. Milan.
Herbert Kilpin, jeden z założycieli Milanu i pierwszy kapitan drużyny
Mediolański klub został założony 16 grudnia 1899 jakoMilan Cricket and Foot-Ball Club przez sześciu brytyjskich imigrantów:Herberta Kilpina,Alfreda Odmonde Edwardsa, Davida Allisona, Edwarda Nathana Berrę, Samuela Richarda Davisa i Barnetta (imię nieznane).
Edwards, były brytyjski wicekonsul, został jego pierwszym prezydentem. Klub miał dwie sekcje: krykieta (dowodzoną przez Berrę) i piłki nożnej (prowadzoną przez Allisona). Trenerem drużyny piłkarskiej został Kilpin.
15 stycznia 1900 Milan został członkiemWłoskiej Federacji Piłkarskiej, a 11 marca rozegrał swój pierwszy mecz w historii, wygrywając z zespołem Mediolanu2:0. Dokładnie trzy miesiące po uzyskaniu członkostwa wFIF, 15 kwietnia, Mediolańczycy rozegrali pierwsze spotkanie w oficjalnych zawodach. W meczu trzeciej rundy mistrzostw Włoch przegrali z FC Torinese0:3. W tym samym roku Milan zdobył też swoje pierwsze trofeum, wygrywając Medal Króla po zwycięstwie nadJuventusem2:0.
A.C. Milan w 1901 roku
Wroku 1901 piłkarze Milanu dotarli do finału mistrzostw kraju, gdzie pokonali w wyjazdowym spotkaniu niepokonaną dotychczas drużynę zGenui3:0. Obronili również Medal Króla.Rok później genueńscy piłkarze zrewanżowali się Mediolańczykom, wygrywając2:0. Natomiast po trzecim triumfie z rzędu w rozgrywkach o Medal Króla w 1903 Milan zdobył to trofeum na własność.
W 1905 zakończyła działalność sekcja krykieta. Na kolejny tytuł mistrzowski piłkarze Milanu czekali doroku 1906. W grupie finałowej uzyskali tyle samo punktów, co Juventus. Po remisie w pierwszym meczu barażowym zespół zTurynu nie przyjechał na rewanż i tym samym tytuł trafił doMediolanu.Rok późniejrossoneri obronili mistrzostwo.
W tamtym okresie Milan brał również udział w rozgrywkach mistrzowskichFNGI (Włoskiej Federacji Gimnastycznej). Po triumfie w 1902 (ex-aequo z Andreą Doria), w latach 1904–1907 udało mu się zdobyć tytuł cztery razy z rzędu. Z powodzeniem grał również w meczach o Piłkę Dapplesa (Palla d’Argento Henry Dapples). Mecze o to trofeum cieszyły się większym zainteresowaniem niż mistrzostwa Włoch[4], nagrodę przejmował zespół który pokonał aktualnego jej posiadacza. W latach 1905–1908 Milan 22 razy zdobywał lub skutecznie bronił trofeum.
Wroku 1908 mediolański klub, podobnie jak kilka innych czołowych włoskich drużyn, został wykluczony z rozgrywek z powodu posiadania w drużynie obcokrajowców. Po konflikcie wśród członków klubu dotyczącego ewentualnej przyszłości w zespole zawodników spozaWłoch wystąpiła z niego „postępowa” grupa członków, zakładając swoją własną drużynę –Internazionale, która w założeniu miała być otwarta na graczy z różnych krajów. Prawdopodobnie był to jednak tylko pretekst do opuszczenia Milanu[5].
Puchar Spensleya, Puchar dla trzykrotnego z rzędu mistrza Włoch. Milan otrzymał to trofeum w 1908, jako rekompensatę za niesłuszne wykluczenie z rozgrywek i utratę szansy obrony tytułów z dwóch poprzednich lat.
Rok później zawieszone zespoły zostały przywrócone do rozgrywek. Federacja uznała swój błąd, przyznając Milanowi w ramach rekompensatyPuchar Spensleya, przeznaczony dla drużyny która 3 razy z rzędu wygrałaby mistrzostwo Włoch. W kilku kolejnych sezonach Milan zajmował dalsze pozycje w oficjalnych rozgrywkach, najczęściej odpadając w eliminacjach regionalnych mistrzostw Włoch.
Wsezonie 1915/16 zespół zdobył Puchar Federalny, o który walczyły włoskie zespoły w zastępstwie zawodów o mistrzostwo Włoch przerwanych z powoduI wojny światowej. Wsezonie 1916/17 Milan wygrał mistrzostwaLombardii, organizowane w miejsce zawieszonej ligi.Rok później zespół zdobył Puchar Lombardii (Puchar Mauro), wygrywając w barażowym meczu zInterem8:1.
W 1919 z powodu nieistniejącej już od dawna sekcji krykieta zespół zmienił nazwę naMilan Football Club. Po wznowieniu rozgrywek omistrzostwo Włoch Milan dwukrotnie odpadł w grupie półfinałowej.
Wsezonie 1921/22 nastąpił konflikt pomiędzywłoską federacją piłkarską a klubami żądającymi utworzenia jednolitej najwyższej klasy rozgrywkowej. Konflikt zakończył się założeniem konkurencyjnej federacji –Confederazione Calcistica Italiana. W mistrzostwachCCI wystartowało większość czołowych klubów Włoch, w tym Milan, który zajął dziewiątą pozycję w grupie eliminacyjnej.
W 1922 spór między federacjami został zażegnany, a najlepsze kluby powróciły doFIGC i wystartowały w rozbudowanychMistrzostwach Pierwszej Dywizji. Milan zajął w fazie eliminacyjnej czwarte miejsce, będąc pod wodzą pierwszego w swojej historii profesjonalnego zagranicznego trenera – AustriakaFerdinanda Oppenheima. W kilku kolejnych sezonach Milan zajmował miejsce w środku grup eliminacyjnych. 19 września 1926 klub rozegrał swój pierwszy mecz na nowo wybudowanym stadionieSan Siro, przegrywając zInterem3:6. Na tym obiekcie oba mediolańskie kluby grają do dzisiaj.
Wsezonie 1926/27 po raz pierwszy rozgrywki o mistrzostwo Włoch odbyły się bez eliminacji regionalnych. W podzielonej na 2 grupy dwudziestozespołowej Dywizji Narodowej Milan zajął drugie miejsce w eliminacjach, a następnie szóste w finałach, co było najlepszym wynikiem klubu od czasu zakończenia wojny. Wsezonie 1928/29 Milan znalazł się o krok od awansu do finałowego dwumeczu, zajmując drugie miejsce w grupie eliminacyjnej. W barażu o awans doPucharu Mitropa Mediolańczycy zmierzyli sięGenoą. Po dwóch meczach i dogrywkach doszło do losowania, którerossoneri przegrali.
Rozgrywkisezonu 1929/30 po raz pierwszy zostały rozegrane pod nazwąSerie A. 6 października 1929 Milan wygrał w swoim historycznym meczu zBrescią4:1, a pierwszego gola w Serie A dla Mediolańczyków strzelił Mariano Tansini. Przez kilka kolejnych sezonów drużyna grała ze zmiennym szczęściem, zajmując z reguły miejsca w środku tabeli.
W 1936 nastąpiła kolejna zmiana nazwy klubu naMilan Associazione Sportiva. W tym samym roku Milan po raz pierwszy dotarł do półfinałuPucharu Włoch, przegrywając z Alessandrią. 26 czerwca 1938 mediolański zespół zadebiutował międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Mitropa, przegrywając0:3 wyjazdowy mecz z rumuńskim zespołem Ripensia Timisoara. W rewanżu Milan nie zdołał odrobić strat i awansować do ćwierćfinału, wygrywając3:1.
Na przełomie lat 1938 i 1939faszystowski reżimMussoliniego nakazał zmienić nazwę klubu na całkowicie włoską –Associazione Calcio Milano. NatomiastAldo Boffi został wówczesnym sezonie pierwszym w historii Milanu królem strzelcówSerie A, strzelając 19 bramek. Wyczyn swój powtórzył w sezonach1939/40 i1941/42 (odpowiednio 24 i 22 gole).
Mimo rozpoczęciaII wojny światowej Serie A grała doroku 1943. Milan nie odniósł w niej większych sukcesów, podobnie jak w dwóch następnych latach w turniejach regionalnych organizowanych w zastępstwie zawieszonej ligi. Wyjątkiem był rok 1942, w którym zespół dotarł po raz pierwszy do finału Pucharu Włoch, przegrywając po barażowym meczu zJuventusem1:4.
14 czerwca 1945 nastąpiła kolejna zmiana nazwy klubu naAssociazione Calcio Milan, która obowiązuje do dziś. Jesienią 1945Serie A wznowiła rozgrywki. Milan zajął w fazie eliminacyjnej czwarte miejsceex aequo z zespołemBrescii. Po barażach Mediolańczycy awansowali do grupy finałowej, gdzie stanęli na najniższym stopniu podium. W styczniu 1947 Milan po raz pierwszy objął prowadzenie w tabeli Serie A. Ostatecznie – po fatalnej końcówce sezonu – z trudem zajęli drugie miejsce. Rok później doMediolanu przybył reprezentantSzwecji,Gunnar Nordahl. Od tego momentu włoski klub na długie lata zagościł w czołówce włoskiego i europejskiego futbolu.
Gre-No-Li, Tercet szwedzkich napastników występował w Milanie odsezonu 1949/50. Już w pierwszym sezonie występów w lidze włoskiej zdobyli oni łącznie 71 bramek, przyczyniając się do ustanowienia klubowego rekordu – 118 goli w sezonie.
Wsezonie 1949/50 Milan już z tercetem szwedzkich napastników w składzie –Gren,Nordahl iLiedholm (potocznie nazywanychGre-No-Li) zdobył wicemistrzostwo Włoch, plasując się tuż zaJuventusem. Ten ostatni został jednak pokonany wTurynie7:1. Do historii włoskiego futbolu przeszedł Nordahl, który ustanowił aktualny do dziś rekord wszech czasów ligi włoskiej – 35 goli w jednym sezonie. Łącznie szwedzki napastnik pięciokrotnie zostawał królem strzelców Serie A (w latach1950,1951,1953,1954 i1955).
Wnastępnym sezonie Milan po raz czwarty w historii został mistrzem Włoch. Dodatkowo mediolański zespół zdobyłPuchar Łaciński, wygrywając w finale zLille OSC5:0. Kolejne tytuły mistrzowskie włoski klub zdobywał w sezonach1954/55 i1956/57.
Wsezonie 1955/56 zespół wziął udział w pierwszej edycji rozgrywek oPuchar Europy. W historycznym meczu, 1 listopada 1955,rossoneri przegrali na własnym boisku z1. FC Saarbrücken3:4. W rewanżu Milan odrobił straty, wygrywając4:1, a później dotarł do półfinału w którym okazał się minimalnie słabszy od późniejszego triumfatora,Realu Madryt. Latem 1956 Milan po raz drugi wygrał rozgrywki Pucharu Łacińskiego (w finale2:1 zAthletic Bilbao).
Aż doroku 1957 Milan przez 10 sezonów z rzędu zawsze zajmował miejsce na podium. Wsezonie 1957/58 Milan po raz pierwszy zagrał w finale europejskich pucharów, przegrywając wBrukseli po dogrywce z Realem2:3.
Kolejny tytuł mistrzowski mediolański klub zdobył wsezonie 1961/62, pod wodzą treneraNereo Rocco, aJosé Altafini został królem strzelców ligi. Rok późniejrossoneri po raz pierwszy wygrali w rozgrywkach o Puchar Europy, dokonując tego także jako pierwszy włoski zespół. Na londyńskimWembley Milan pokonałSL Benfica2:1. Kapitanem zwycięskiego zespołu byłCesare Maldini. Zwycięstwo to dało Milanowi prawo do gry oPuchar Interkontynentalny. Po zaciętym trójmeczu mediolański klub uległ brazylijskiemuSantosowi (zPelém w składzie)4:2,2:4 i0:1.
W kilku kolejnych latach Milan grał bez sukcesów. Sytuacja odmieniła się wroku 1967, gdy klub po raz pierwszy w historii zdobyłPuchar Włoch, wygrywając w finale zPadovą1:0.Rok później mediolańczycy zdobyli swój dziewiąty tytuł mistrza Włoch, a w finałowym meczuPucharu Zdobywców Pucharów pokonaliHamburger SV2:0 po dwóch bramkachKurta Hamrina. NatomiastPierino Prati został kolejnym królem strzelców ligi włoskiej w barwach Milanu.
W kolejnym sezonie (1968/69) klub dotarł do finału Pucharu Europy. Jego przeciwnikiem byłAFC Ajax, mający w swoim składzieJohana Cruijffa. Milan wygrał4:1 i po raz drugi zdobył najcenniejsze europejskie trofeum, ahat trick w meczu finałowym uzyskał Prati. Następnie po raz pierwszy w swojej historii zespół triumfował w Pucharze Interkontynentalnym, wygrywając dwumecz z argentyńskimEstudiantes La Plata (1:2 i3:0). Na zakończenie 1969Gianni Rivera jako pierwszy gracz w historii Milanu został wybrany najlepszym piłkarzem Europy i otrzymałZłotą Piłkę.
Na kolejne sukcesy Milan czekał dosezonu 1971/72. Zdobył swój drugi Puchar Włoch, a rok później powtórzył to osiągnięcie, uzyskując ponadtoPuchar Zdobywców Pucharów po zwycięstwie1:0 nadLeeds United. W dramatycznych okolicznościach Milan utracił szansę na dziesiąty tytuł mistrzowski. Cztery dni po finale PZP przegrał w wyjazdowym meczu zWeroną3:5. Na pocieszenie Gianni Rivera zdobył tytuł króla strzelców Serie A.
Po spadku formy w następnych latach klub znalazł się wsezonie 1976/77 tuż nad strefą spadkową Serie A. Mediolański zespół w decydującym spotkaniu wygrał zCatanzaro3:2 i uniknął spadku. W Pucharze Włoch natomiast wygrał grupę półfinałową i w derbowym meczu finałowym naSan Siro pokonałInter Mediolan2:0, zdobywając to trofeum po raz czwarty.
Wsezonie 1978/79 Milan toczył zaciętą walkę w lidze zPerugią. Mimo że ich rywale nie przegrali ani jednego ligowego meczu, mediolańczycy zdobyli tytuł mistrzowski. Był to dziesiąty triumf zespołu, co oznaczało, że Milan jako trzeci klub we Włoszech (poJuventusie i Interze) uzyskał prawo do noszenia na koszulkach symbolicznej gwiazdki.
W wyniku afery korupcyjnej w 1980 Milan (wraz zS.S. Lazio) po raz pierwszy w historii został zdegradowany doSerie B. Po raz drugi mediolański klub spadł do drugiej ligi w 1982. Łącznie zespół rozegrał w tych rozgrywkach 76 spotkań, z których 37 wygrał, 30 zremisował i 9 przegrał.
W 1980 została ujawniona afera „czarnego totka” (totonero). Działacze i piłkarze dziewięciu włoskich klubów organizowali nielegalne zakłady piłkarskie i manipulowali wynikami meczów rozgrywanych w lidze włoskiej. Za udział w tym procederze został m.in. dożywotnio zdyskwalifikowany prezydent Milanu Felice Colombo. Czasową karą dyskwalifikacji zostali ukarani trzej piłkarze mediolańskiego klubu:Enrico Albertosi,Giorgio Morini iStefano Chiodi.
Włoski trybunał sportowy zdegradował zespoły Milanu iS.S. Lazio doSerie B oraz przyznał ujemne punkty kilku innym zespołom.Sezon 1980/81 Milan po raz pierwszy spędził w drugiej lidze. Mediolańczycy wygrali te rozgrywki i awansowali doSerie A. Wkolejnym sezonie ligi włoskiej Milan, targany konfliktami i nieporozumieniami, walczył o utrzymanie. Ostatecznie klub nie zdołał zająć odpowiednio bezpiecznego miejsca w tabeli, po dramatycznej końcówce sezonu i zajęciu 14. miejsca w gronie 16 zespołów po raz drugi znalazł się w Serie B.
Wsezonie 1982/83 Milan po raz drugi wygrał rozgrywki drugiej ligi. Od tego czasu nieprzerwanie gra w Serie A. Po awansie Milan próbował odbudować swoją pozycję, zajmując w trzech kolejnych sezonach miejsca w środku ligowej tabeli (kolejno ósme, piąte i siódme).
Będący w kłopotach finansowych klub został przejęty na początku 1986 przezSilvia Berlusconiego, włoskiego magnata mediowego.Sezon 1986/87 Milan zakończył na piątym miejscu w tabeli po zwycięstwie1:0 w barażowym meczu o awans doPucharu UEFA zSampdorią, aPietro Paolo Virdis został kolejnym królem strzelców ligi wśródrossonerich.
Latem 1987 Berlusconi zatrudnił w zespole trójkę Holendrów:Marco van Bastena,Franka Rijkaarda iRuuda Gullita. W czerwcu Milan wygrał zorganizowane przez nowego prezesa nieoficjalne mistrzostwa świata –Mundialito. W trzeciej już edycji zawodów klub pokonał zespołyFC Porto,Paris Saint-Germain iBarcelony oraz zremisował zInterem, wygrywając turniej bez straty gola. Bardzo dobra gra Gullita zarówno w Milanie, jak i wreprezentacji Holandii zaowocowała przyznaniem mu pod koniec rokuZłotej Piłki.
Marco van Basten, dwukrotny zdobywca Pucharu Europy i tytułu króla strzelców Serie A w barwach Milanu
Rok później, latem 1988, Milan pod wodząArrigo Sacchiego odzyskał tytuł mistrzowski, wygrywając na wyjeździe w decydującym meczu na dwie kolejki przed końcem rozgrywek z broniącym tytułuSSC Napoli (zDiego Maradoną w składzie)3:2. Rok 1988 po raz drugi z rzędu zakończył się zwycięstwem gracza mediolańskiego zespołu w plebiscycieFrance Football. Tym razem Złotą Piłkę otrzymał van Basten.
Wiosnąsezonu 1988/89 Milan awansował do finałuPucharu Europy, wygrywając m.in. w półfinale zRealem Madryt5:0. 24 maja 1989 Mediolańczycy wygrali naCamp Nou wBarcelonie z rumuńskąSteauą Bukareszt4:0. Triumf Milanu obserwowało na katalońskim stadionie 90 tysięcy kibiców tego zespołu. Do zwycięstwa w Europierossoneri dołożyli rozgrywany po raz pierwszySuperpuchar Włoch (za rok 1988). Natomiast po raz drugi z rzęduZłotą Piłkę zdobyłvan Basten. Także po raz drugi całe podium tego plebiscytu zajęli piłkarze Milanu – co jest ewenementem w historii tej nagrody.
Rok 1990 zakończył się całkowitym sukcesem Milan na szczeblu międzynarodowym. Klub obronił zdobyty rok wcześniej Puchar Europy (1:0 zBenficą w finale), po raz pierwszy triumfował w meczach oSuperpuchar Europy (1:1 i1:0 zBarceloną) oraz drugi raz w historii zdobyłPuchar Interkontynentalny (1:0 z kolumbijskimNacional Medellín). Do pełni szczęściarossonerim zabrakło obrony mistrzowskiego tytułu. Zadecydowała przedostatnia kolejka. Milan przegrał w niej wyjazdowy mecz zWeroną1:2, podczas którego czerwone kartki ujrzeli trener i trzech graczy mediolańskiego zespołu. Marco van Basten zdobył swój pierwszy tytuł króla strzelców ligi włoskiej.
Triumf w Pucharze Europy po raz kolejny dał Milanowi prawo gry o dodatkowe trofea. Klub po raz drugi z rzędu zdobył Superpuchar Europy (1:1 i2:0 zSampdorią) oraz Puchar Interkontynentalny (3:0 z paragwajskąOlimpią Asunción). Wsezonie 1990/91 Milan ponownie zajął drugie miejsce w Serie A. Natomiast w europejskich pucharach zespół odpadł w ćwierćfinale zOlympique Marsylia, po opuszczeniu boiska w trakcie awarii oświetlenia w końcówce wyjazdowego rewanżu. Mediolański klub został za to ukarany wykluczeniem z kolejnej edycji europejskich pucharów.
Następne lata to dominacja Milanu w Serie A. W latach 1992–1994 Milan trzy razy z rzędu wygrywał ligę włoską.W sezonie 1991/92 po raz drugi królem strzelców zostałMarco van Basten. Został także pierwszym graczem w historii klubu, który trzykrotnie został uhonorowany Złotą Piłką. Wsezonie 1992/93 Mediolańczycy przegrali finałowe spotkanie Pucharu Europy (po raz pierwszy rozgrywane pod nazwą „Liga Mistrzów”) zOlympique Marsylia (0:1).
W latach 1991–1993 Milan w 58 kolejnych spotkaniach odniósł 32 zwycięstwa i uzyskał 26 remisów zyskując miano „Niezwyciężonych”.
Rok później drużyna odbiła sobie to niepowodzenie, zdobywając piąty Puchar Europy, wygrywając w finale naStadionie Olimpijskim wAtenach zBarceloną4:0. W tych samych latach Milan trzykrotnie wygrywał również mecze o Superpuchar Włoch. W międzyczasie klub ustanowił też rekord Italii pod względem kolejnych meczów w Serie A bez porażki – 58.
Do bogatej kolekcji trofeów mediolański klub dołożył w początkach 1995 kolejny, wygrywając Superpuchar Europy po zwycięstwie w dwumeczu z londyńskimArsenalem (0:0 i2:0). W tym samym roku tytuł najlepszego piłkarza europejskich klubów, a tym samym Złotą Piłkę, otrzymał liberyjski napastnik MilanuGeorge Weah. Pasmo sukcesów włoskiego zespołu zakończyło się wroku 1996 zdobyciem 15. tytułu mistrzowskiego.Rok wcześniej klub przegrał kolejny finał Ligi Mistrzów (0:1 zAjaxem).
W sezonach1996/97 i1997/98 klub osiągał bardzo słabe wyniki, co skutkowało brakiem awansu do europejskich pucharów. W rozgrywkach ligowych piłkarze Milanu zajmowali kolejno 11. i 10. pozycję. Jedynym jasnym punktem zespołu była gra wPucharze Włoch, w którym Milan przegrał w kwietniu 1998 w finałowej rywalizacji zS.S. Lazio (1:0 i1:3).
Latem 1997 karierę piłkarską, po 20 latach gry w Milanie, zakończyłFranco Baresi. Włoski obrońca został klubowym rekordzistą, zatrzymując się na 719 rozegranych spotkaniach w barwach mediolańskiego zespołu (wynik ten poprawił w pierwszej dekadzie obecnego wiekuPaolo Maldini).
Na szczyt ligi włoskiej zespół powrócił wsezonie 1998/99. Milan w siedmiu ostatnich kolejkachSerie A odrobił siedmiopunktową stratę do rzymskiegoS.S. Lazio i zdobył szesnasty tytuł mistrzowski. Wsezonie 1999/00 do mediolańskiego klubu dołączył UkrainiecAndrij Szewczenko. Już w swoim pierwszym sezonie został królem strzelców Serie A, jednak Milan nie zdołał obronić tytułu, plasując się na najniższym stopniu ligowego podium.
W 2001 stanowisko trenera zespołu objął WłochCarlo Ancelotti. Nowatorskie metody szkoleniowe oraz taktyka wprowadzone przez byłego gracza Milanu poskutkowały kolejnym pasmem sukcesów w historii klubu – już wsezonie 2001/02 mediolański zespół dotarł do półfinałuPucharu UEFA, gdzie odpadł po dwumeczu zBorussią Dortmund (0:4 i3:1).
Latem do klubu zakupionoAlessandro Nestę,Clarence Seedorfa orazRivaldo, zaś zimą do klubu dołączył BrazylijczykLeonardo. Wsezonie 2002/03Rossoneri w półfinaleLigi Mistrzów zagrali po raz pierwszy w historii z innym zespołem z Włoch –Interem. Po zaciętych derbach do finału awansował Milan dzięki bramce strzelonej na wyjeździe (0:0 i1:1). W finale przeciwnikiem Mediolańczyków był kolejny rywal z Serie A –Juventus F.C. Po bezbramkowym remisie Milan wygrał w rzutach karnych 3-2 i po raz szósty sięgnął po Puchar Europy. Opaskę kapitana w tym meczu nosiłPaolo Maldini. Po 40 latach włoski obrońca powtórzył wyczyn swojego ojcaCesare, który zdobył najcenniejsze europejskie trofeum jako kapitan włoskiego klubu w 1963.
Kaká, mistrz świata i zdobywca Pucharu Europy w barwach Milanu
Wsezonie 2003/04 Milan zdobył siedemnasty tytuł mistrzowski. Pomógł w tym nowy rozgrywający mediolańskiej drużyny – BrazylijczykKaká, wspomagany przezSzewczenkę, który zdobył swój drugi tytuł króla strzelców ligi włoskiej oraz nowo sprowadzonego obrońcęCafú. W rozgrywkach międzynarodowych zespołowi szło nieco gorzej. Milan przegrał po rzutach karnych zBoca Juniors mecz oPuchar Interkontynentalny, natomiast w Lidze Mistrzów klub odpadł w ćwierćfinale zDeportivo La Coruña głównie przez słaby mecz rewanżowy (4:1 i0:4).Rossoneri zakończyli sezon zdobyciem piątegoSuperpucharu Włoch, co jest do dziś rekordem tych rozgrywek. Natomiast pod koniec roku Szewczenko jako piąty gracz w historii Milanu zdobyłZłotą Piłkę.
W letnim okienku transferowym na zasadzie wypożyczania zespół zasilił ArgentyńczykHernán Crespo. Wsezonie 2004/05 klub zajął drugie miejsce zarówno w lidze włoskiej, jak i Lidze Mistrzów. W tej ostatniej Milan rozgrywał dramatyczne mecze. W półfinale (2:0 i1:3 zPSV Eindhoven) zdobył bramkę na wagę awansu już w doliczonym czasie gry. W finale zLiverpoolem Mediolańczycy prowadzili do przerwy trzema bramkami, by ostatecznie zremisować3:3. W rzutach karnych lepszy okazał się zespół z Anglii.
Sezon 2005/06 klub rozpoczął od zakupienia czeskiego obrońcyMarka Jankulovskiego i włoskiego napastnikaAlberta Gilardina. Wsezonie 2005/06 Milan zajął początkowo drugie miejsce w Serie A, zdobywając 88 punktów, co było klubowym rekordem. W 38 meczach zespół odniósł 28 zwycięstw, uzyskał 4 remisy i poniósł 6 porażek. Klub dotarł też do półfinałuLigi Mistrzów. Po zakończeniu sezonu okazało się, że Milan jest jednym z klubów zamieszanych waferę Calciopoli. Początkowo klubowi odebrano 44 punkty, wykluczając go z europejskich pucharów w kolejnym sezonie. Ostatecznie wskutek braku bezpośrednich dowodów korupcji Milan został ukarany za przekroczenie regulaminu przezAdriana Gallianego odjęciem 30 punktów i przesunięciem na trzecią pozycję w tabeli.UEFA natomiast dopuściła zespół do kwalifikacji Ligi Mistrzów.
W 2006 roku na fotel prezydenta klubu powróciłSilvio Berlusconi, obejmując tym samym stanowisko nieobsadzone przez poprzednie 2 lata.Zimą do klubu przybyła legenda brazylijskiej piłki –Ronaldo.Sezon 2006/07 mediolańska drużyna rozpoczęła z ośmioma ujemnymi punktami. Milan grał ze zmiennym szczęściem, kończąc ligowe rozgrywki na 4. pozycji. WPucharze Europy, po wygraniu rozgrywek w swojej grupie, zespół eliminował kolejnych rywali w fazie pucharowej:Celtic F.C.,Bayern Monachium iManchester United. Po meczach z tą ostatnią drużyną Milan awansował do finału, w którym – jak dwa lata wcześniej – zmierzył się zLiverpoolem. Po zwycięstwie2:1 Mediolańczycy zdobyli najważniejsze europejskie trofeum piłkarskie po raz siódmy.
David Beckham – zawodnik, który występował w Milanie w latach 2009–2010.
Rok 2007 Milan zakończył zwycięstwem wklubowych mistrzostwach świata. W finałowym spotkaniu Mediolańczycy pokonaliBoca Juniors4:2. Oznaczało to, że po raz trzeci w historii Milan zdobyłpotrójną koronę (Puchar Europy, Superpuchar Europy oraz Puchar Interkontynentalny lub Klubowe MŚ). Tym samym włoski zespół został najbardziej utytułowanym klubem w oficjalnych rozgrywkach międzynarodowych, mając na koncie 18 trofeów.
Ligę mediolański klub zakończył sezon na 5. pozycji. Milan wygrał 18 spotkań oraz uzyskał 10 remisów i tyle samo porażek. Zespół strzelił 66 bramek, tracąc 38.
Przed rozpoczęciemsezonu 2008/09 w drużynie zaszły spore zmiany w składzie. Do zespołu dołączyli m.in. mistrzowie świata, włoski napastnikMarco Borriello, BrazylijczykRonaldinho i WłochGianluca Zambrotta. Po dwóch latach gry wChelsea do Milanu powrócił równieżAndrij Szewczenko. Po zwycięstwie w dwumeczu ze szwajcarskimFC Zürich mediolański zespół awansował do fazy grupowejPucharu UEFA. Zajmując drugie miejsce w swojej grupie Milan awansował do 1/16 finału. Po dwóch remisach zWerderem Brema (1:1 i2:2)rossoneri odpadli z dalszych rozgrywek. Również w Pucharze Włoch zespół nie odniósł sukcesu, odpadając w 1/8 finału po porażce zS.S. Lazio.
W styczniu 2009 do Milanu dołączył wypożyczony zLos Angeles Galaxy na dwa miesiąceDavid Beckham. Po dobrych występach Anglika jego kontrakt został przedłużony do końca sezonu. W Serie A, po zmiennych występach na początku roku, włoski zespół zanotował wzrost formy w marcu i kwietniu. Pod koniec tego ostatniego miesiąca Mediolańczycy awansowali na 2. pozycję w tabeli oraz zapewnili sobie 11. z rzędu awans do europejskich pucharów.
W 2008 roku po raz kolejnySilvio Berlusconi przestał pełnić funkcję prezesa klubu i przez kolejne dwa lata klub nie miał prezydenta klubu. Powodem odejścia Berlusconiego było zostanie nowym premierem Włoch. Sezon2008/2009 Milan zakończył na trzecim miejscu w Serie A. 31 maja 2009 roku, po ostatnim meczu rozgrywek zFiorentiną (wygrana 2:0) ogłoszono, żeCarlo Ancelotti przestał być trenerem zespołu, a jego następcą ogłoszono byłego zawodnika Milanu,Leonardo.
W letnim okienku transferowym brazylijski trener sprowadziłIgnazio Abate,Flavio Romę orazKlaasa-Jana Huntelaara. Zespół opuściła gwiazdaKaká, który podpisał kontrakt zRealem Madryt.Kolejne rozgrywki Milan zakończył na 3 pozycji. W sezonie tym Milan wziął udział w Lidze Mistrzów, przegrał jednak w dwumeczu z Manchesterem United. Leonardo podczas pełnienia funkcji trenera Milanu najczęściej stosował formację 4-3-3. Wykreował on również nowe gwiazdy drużyny. Leonardo popadł jednak w konflikt z zarządem, przez co nie przedłużono z nim wygasającej po sezonie, umowy. Brazylijczyk ostatni raz poprowadził drużynę 15 maja 2010 roku podczas prestiżowego spotkania zJuventusem na zakończenie sezonu ligowego. Milan gładko pokonał gościu z Turynu, wygrywając3:0. Po tym spotkaniu oficjalnie ogłoszono zakończenie współpracy przez obie strony.
Sezon 2010/2011 klub rozpoczął z nowym trenerem –Massimiliano Allegrim. Do klubu podczas letniego okienka doszli znani piłkarze – z BarcelonyZlatan Ibrahimović, z Manchesteru City BrazylijczykRobinho oraz na zasadzie współwłasności z Genuą GhanijczykKevin-Prince Boateng, który udowodnił swój talent na mundialu w RPA.
W sezonie 2010/2011 AC Milan zdobył 18. w historii klubu Scudetto, a w sierpniu 2011 dołożył do tego Superpuchar Włoch pokonując w Pekinie Inter2:1 i stał się klubem, który jako jedyny we Włoszech sięgał po niego 6 razy.
W letniej przerwie sezonu 2011/12 z klubem pożegnała się jedna z legend –Andrea Pirlo. Rozgrywającemu reprezentacji Italii nie zaproponowano nowego kontraktu. Poza Pirlo z Milanem pożegnał się równieżMarek Jankulovski. Czeski obrońca powrócił do swojego pierwszego klubuBaník Ostrava, lecz po zaledwie jednym występie postanowił zakończyć karierę. W letnim okienku transferowym Massimiliano Allegri obiecywał sprowadzenie gracza światowego formatu, lecz nie chciał zdradzać jego nazwiska. Przez niespełna 3 miesiące osoba ta znana była jako „Mister X”. Ostatecznie do klubu dołączyliPhilippe Mexès,Alberto Aquilani,Taye Taiwo,Stephan El Shaarawy,Marco Amelia iAntonio Nocerino. Walka o tytuł mistrzowski toczyła się pomiędzy czerwono-czarnymi z Mediolanu, a biało-czarnymi z Turynu. Po porażce zInterem2:4 było jasne, że obrona mistrzostwa jest niemożliwa. Dla wszystkich z San Siro sezon był porażką nie tylko na tle Serie A, lecz również na innych szczeblach. Z Pucharu Włoch Milan odpadł po pięknym boju z Juventusem, w dwumeczu było po2:2, więc dopiero po niesamowitym strzale z dystansuMirko Vučinicia zawodnicy z Turynu mogli cieszyć się z awansu. Duże nadzieje wiązano z Ligą Mistrzów. Milan trafił do grupy zViktorią Pilzno,BATE Borysów orazBarceloną. Tak jak zakładano z grupy wyszli mistrzowie Włoch oraz Hiszpanii. W 1/8 finału AC Milan spotkał się zArsenalem. W pierwszym meczu w Mediolanie Kanonierzy zostali rozgromieni4:0, zaś w rewanżu naEmirates Stadium Rossoneri polegli aż0:3. Ostatecznie do ćwierćfinałów awansował zespół Allegriego. Tam AC Milan ponownie zmierzył się z Barceloną ulegając „Dumie Katalonii” w dwumeczu1:3. To, co było największym problemem drużyny w sezonie 2011–2012 to były kontuzje. Adriano Galliani robił co mógł aby kontraktować jak największą liczba zawodników. Liczba kontraktowanych piłkarzy nie zawsze przekładała się na ich jakość. Drugim problemem był wiek piłkarzy. To, co niegdyś było atutem drużyny, czyli doświadczenie, obróciło się przeciw niej. Milan zaczynał popadać w przeciętność, co stało się powodem frustracji kibiców i zarzutów kierowanych wobec Berlusconiego i Gallianiego.
W letnim okienku transferowym poprzedzającym sezon 2013/14 do zespołu zostali sprowadzeni:Andrea Poli,Riccardo Saponara,Cristian Zapata,Matías Silvestre orazAlessandro Matri. Ponadto do zespołu po pięcioletniej przerwie powróciła brazylijska legenda –Kaká[7]. Niestety Brazylijczyk w swoim debiucie 14 września przeciwkoTorino FC doznał kontuzji przywodziciela i musiał pauzować przez długi czas. Zespół opuściliKevin-Prince Boateng,Mario Yepes orazMathieu Flamini. Ponadto z klubem rozstał sięBartosz Salamon, który nie dostawał za dużo szans gry w zespole Rossonerich. Polak przeniósł się doSampdorii. Milan po trzynastu kolejkach zajmował 13. miejsce w tabeli, co było bardzo dużym rozczarowaniem. Zespół zaliczył trzy zwycięstwa, pięć remisów oraz pięć porażek. Rossoneri prowadzeni przez Allegriego przegrali m.in.1:2 z beniaminkiemHellas Werona. 10 listopada piłkarze AC Milanu wyruszyli na specjalny obóz treningowy, który miał im pomóc w przezwyciężeniu kryzysu[8]. W tamtym czasie spekulowano, że Allegri opuści zespół. Nieoficjalnie mówiło się, że na stanowisku zastąpić ma go była gwiazda MilanuFilippo Inzaghi. 29 listopada 2013 roku dyrektor generalny klubuAdriano Galliani zapowiedział, że planuje złożyć dymisję po meczu Ligi Mistrzów zAjaksem Amsterdam, 11 grudnia. Przyczyną chęci odejścia Gallianiego z klubu były coraz poważniejsze konflikty z Barbarą Berlusconi – córką prezydenta, która domagała się zmiany strategii klubu[9][10][11]. Cześć obowiązków Gallianiego miała przejąć była legenda klubu –Paolo Maldini[12]. Ostatecznie jednak właściciel klubu Silvio Berlusconi spotkał się z Gallianim na kolacji, której wynikiem podjęto decyzje o pozostaniu doświadczonego działacza na stanowisku. W sprawie chęci wyrzucenia Gallianiego głos zabrał nawet były gracz Milanu –Gennaro Gattuso, który skrytykował zarząd[13]. 1 grudnia 2013 roku po dwumiesięcznej przerwie Milan zdobył trzy punkty w lidze. Zespół pokonał3:1Calcio Catanie. W zimowym okienku transferowym zespół zasili na zasadzie wypożyczania obrońcaAdil Rami i sprowadzony na zasadzie wolnego transferu japoński pomocnikKeisuke Honda. 5 stycznia trenerMassimiliano Allegri, ogłosił, że latem odejdzie z włoskiego klubu[14]. Ostatecznie jednak rozstał się z klubem już 13 stycznia po tym, jak został zwolniony przez zarząd klubu. Powodem zwolnienia Allegriego była ostatnia porażka z broniącym się przed spadkiemUS Sassuolo3:4. AC Milan pod wodzą Allegriego po 19 kolejkach zajmował dopiero 11. miejsce w tabeli. Do prowadzącegoJuventusu Turyn tracił aż 30 punktów.
14 stycznia 2014 roku Milan znalazł następcę Włocha. Nowym szkoleniowcem został były zawodnik tego klubu Holender –Clarence Seedorf, który podpisał kontrakt do końca sezonu 2015/16. Seedorf sprowadził naSan Siro ghańskiego pomocnikaMichaela Essiena. Niestety do końca sezonu Holender nie sprostał zadaniu, pomimo nieco lepsze gry zespołu. Nie zgadzając się na dobrowolne rozwiązanie kontraktu, Seedorf został zwolniony ze stanowiska (lecz nadal opłacany przez klub do końca trwania kontraktu). Sam trener o swoim zwolnieniu dowiedział się przez e-mail[15], co fatalnie świadczy o powadze i szacunku kierownictwa klubu wobec swojej piłkarskiej legendy. Ostatecznie Milan zajął w lidze 8. miejsce, zdobywając punktów, a tracąc do mistrza aż 45 ptk.
9 czerwca 2014 roku nowym szkoleniowcem zostałFilippo Inzaghi, były napastnik Milanu, podpisał kontrakt obowiązujący do 2016 roku[16]. Zadaniem Włocha było wyprowadzenie Milanu z największego od lat kryzysu. O fatalnej sytuacji w klubie świadczyło odejście m.in. wicekapitana zespołuKaki. Do klubu pozyskanoAlexa,Jérémy’ego Méneza,Marco van Ginkela,Giacomo Bonaventurę,Diego Lópeza. Ponadto klub pozyskał na stałe wcześniej wypożyczonegoAdila Ramiego. Oddano zaśMario Balotellego, który został sprzedany doLiverpoolu. Zimą na zasadzie wypożyczenia pozyskanoAlessia Cerciego zAtlético Madryt, natomiast w drugą stronę na takich samych zasadach odszedłFernando Torres, który zimą został wykupiony na stałe zChelsea za 3 mln euro. Ponadto pozyskano młodego, hiszpańskiego piłkarzaSusa, a także wypożyczyłMattie Destra. W ostatnich dniach okienka chcąc wzmocnić linię obrony Milan sprowadziłGabriela Palette orazLucę Antonellego. Pomimo niezłego początku sezonu (m.in. wygrana na inaugurację z Lazio 3-1), sezon niewątpliwie zaliczyć można do straconych. Rossoneri zakończyli rozgrywki na zaledwie 10 pozycji w tabeli, zdobywając jedynie 52 punktów, zaś tracąc do mistrza 35 ptk. Inzaghi podzielił los Seedorfa, stając się kolejną ikona klubu, która nie poradziła sobie w roli trenera Milanu.
Zatrudnienie Sinišy Mihajlovicia
Nowym trenerem Milanu został wielokrotny reprezentant Jugosławii, były trener m.in.Fiorentiny iSampdorii, SerbSiniša Mihajlović. Pomimo swojego piłkarskiego epizodu w odwiecznym rywalu,Interze, został zaakceptowany przez kibiców Milanu, jako możliwy odnowiciel piłkarskiej potęgi. Podczas letniego mercato pożegnano się w klubie m.in. z Pazzinim, Muntarim, Bonerą, Ramim i Zaccardo, zaś El Shaarawy trafił na wypożyczenie doA.S. Monaco. Do zespołu dołączyli Carlos Bacca zSevilli, Luis Adriano zSzachtaru, Juraj Kucka zGenui, Alessio Romagnoli i Andrea Berolacci zRomy, a także wypożyczony zLiverpoolu Mario Balotelli. Ambicje transferowe Adriano Gallianiego były większe, ale ostatecznie kibice Milanu musieli zadowolić się powyższymi zawodnikami. Pomimo odmłodzenia zespołu i zatrudnienia perspektywicznych graczy, początku sezonu nie sposób uznać za udany. W pierwszych trzech kolejkach Milan odniósł dwie porażki – na inaugurację zFiorentiną oraz prestiżowederby della Madonnina z Interem, zaś grając naSan Siro zEmpoli FC, gospodarzom pomimo przeciętnej gry udało się wymęczyć zwycięstwo. Ta sytuacja już we wrześniu postawiło Mihajlovicia pod ścianą.
1910/11: 2. miejsce w grupie eliminacyjnej mistrzostw Włoch (Liguria-Lombardia-Piemont)
1911/12: 2. miejsce w grupie eliminacyjnej mistrzostw Włoch (Liguria-Lombardia-Piemont)
1912/13: 1. miejsce w grupie eliminacyjnej mistrzostw Włoch (Liguria-Lombardia), 2. miejsce w grupie półfinałowej (Włochy Północne)
1913/14: 3. miejsce w grupie eliminacyjnej mistrzostw Włoch (Lombardia-Piemont)
1914/15: 1. miejsce w eliminacyjnej grupie D mistrzostw Włoch (Włochy Północne), 1. miejsce w grupie B półfinałów (Włochy Północne), 4. miejsce w Grupie Finałowej (Włochy Północne)
Milan wywalczył 45 oficjalnych[21] trofeów: 27 krajowych i 18 międzynarodowych. Pod tym względem jest jednym z najbardziej utytułowanych klubów świata. Więcej trofeów krajowych ma jedyniePSG&AL NASSR F.C., a pod względem liczby trofeów międzynarodowych Milan zajmuje 1. miejsce na świecie (razem zBoca Juniors) oraz w Europie (samodzielnie).
Od 1979 Milan jest jednym z trzech włoskich klubów (obok Juventusu iInteru), które mają prawo nosić na koszulkach symbol gwiazdy oznaczający 10 zdobytych tytułów mistrzowskich. Mediolański klub jest też jest jednym z pięciu zespołów, których zawodnicy w meczachLigi Mistrzów mają prawo nosić na rękawach specjalne logo – honorową odznakęUEFA, przyznawaną za zdobycie przez klub pięciu Pucharów Europy lub wygranie tego trofeum 3 razy z rzędu[22][23].
Milan może również pochwalić się wieloma indywidualnymi sukcesami swoich piłkarzy. Jego zawodnicy 16 razy zdobywali tytuł króla strzelcówSerie A, a także 8 razy zdobywali nagrodęZłotej Piłki dla najlepszego piłkarza w Europie.
* W 1980 Milan zdegradowany do Serie B za udział waferze Totonero. ** W 2006 Milan pozbawiony 30 pkt. i utracił 2. miejsce za udział waferze Calciopoli.
Milan ma młodzieżowe i dziecięce zespoły we wszystkich kategoriach wiekowych, uczestniczące w oficjalnych rozgrywkach juniorów[40].
Najstarszym zespołem jestPrimavera, w której grają zawodnicy do dwudziestego roku życia. Gracze Primavery stanowią naturalne zaplecze pierwszej drużyny, a jej członkowie często powoływani są do szerokiej kadry klubu i uczestniczą w treningach razem z seniorami.
W razie potrzeby najlepsi gracze włączani są do składu na mecze Milanu. Wsezonie 2008/09 są nimi: obrońcy Denis Fondrini i Nicola Pasini oraz pomocnicy: Wilfred Osuji, Jordan Pedrocchi i Rodney Strasser. Ten ostatni ma już za sobą debiut wSerie A.
W pierwszych latach swojego istnienia Milan wielokrotnie zmieniał boiska, na których rozgrywał swoje mecze jako gospodarz[41]. Łącznie mediolański zespół grał na ośmiu różnych boiskach. Od grudnia 1949 mediolański zespół występuje w roli gospodarza na stadionieSan Siro.
Trotter (1900–1903). Nieistniejące już boisko znajdujące się w miejscu, gdzie dziś istnieje mediolańskiDworzec Centralny. Położone na placu Andrea Doria miało jedynie drewniane bramki bez siatek oraz linie namalowane wapnem. Mecze można było oglądać za darmo. W meczu Milanu zGenoą padł ówczesny rekord frekwencji: spotkanie obserwowało 500 widzów[42].
Acquabella (1903–1905). Od towarzyskiego meczu z Genoą 15 marca 1903 (0:0). Boisko miało niewielką trybunę oraz było ogrodzone, wstęp na mecze nadal był nieodpłatny[42].
Campo Milan di Porta Monforte (1906–1914). W późniejszych latach (od 1909), po zmianie umiejscowienia wejścia na boisko, nazwa zmieniona naCampo di Via Fratelli Bronzetti. Po raz pierwszy obowiązywał zakup biletów, 7 stycznia 1906 naPorta Monforte po raz pierwszy we Włoszech został rozegrany mecz z siatkami w bramkach[42]. (Milan –US Milanese 4:3). Pierwszym graczemrossonerich który umieścił piłkę w siatce byłGuido Pedroni.
Arena Civica (1908–1914, 1941 – 1949).
Velodoromo Sempione (1914–1920). Stadion przy via Arona miał dwie zadaszone trybuny. Inauguracja nastąpiła 31 maja 1914, Milan zremisował z FC Phoenix Karlsruhe 3:3[42].
Campo Pirelli (1919). Z boiska w północnomediolańskiej dzielnicyBicocca Milan korzystał od września do listopada 1919. Dodatkowo wsezonie 1919/20 Milan występował gościnnie na boiskachCampo Ausonia Pro Gorla iCampo U.S. Milanese.
Viale Lombardia (1920–1926). Stadion (obecnieViale Campania) miał obszerne trybuny oraz szatnie z prawdziwego zdarzenia. Swoje mecze rozgrywała też na nimwłoska drużyna narodowa[43].
Jeden z najstarszych mediolańskich obiektów sportowych, zbudowany w 1807. Od 1870 własność miasta. Swoje mecze piłkarskie rozgrywała na nim głównie drużynaInteru. Dwukrotnie obiekt ten służył jako domowe boisko piłkarzom Milanu: w latach 1908–1914 oraz 1941-1949. Po raz ostatni Milan zagrał w roli gospodarza naArenie 30 listopada 1949 (Milan –Atalanta BC 2:1)[44].
Latem 1956 na Arena Civica odbył się turniej oPuchar Łaciński, wygrany przez Milan. Obecnie odnowiony stadion ma ok. 10 tysięcy miejsc. Występuje na nim drużyna Brera F.C., jeden z mediolańskich zespołów grających w jednej z niższych klas rozgrywkowych.
Stadionem, na którym zespół Milanu obecnie rozgrywa swoje mecze w roli gospodarza, jestStadion Giuseppego Meazzy, powszechnie nazywany swoją pierwotną nazwą – San Siro. W sezonie 2008/09 obiekt ma 80 074 miejsc siedzących do dyspozycji kibiców. Boisko na San Siro ma 105 metrów długości i 68 szerokości. Jest to stadion miejski, więc na tym samym obiekcie rozgrywa swoje spotkania drugi mediolański klub –Inter Mediolan.
Budowa stadionu została rozpoczęta w grudniu 1925. Inauguracja nastąpiła 19 września 1926 – Milan przegrał z Interem 3:6. Nazwa stadionu – San Siro – powstała od nazwy dzielnicy, w której został wybudowany. W 1981 obiekt został nazwany imieniem słynnego gracza obu mediolańskich zespołów –Giuseppego Meazzy. Jednak kibice najczęściej używają pierwotnej nazwy.
Na San Siro odbyło się 8 spotkań mistrzostw świata (3 podczasMŚ 1934 i 5 naMŚ 1990). Ponadto mediolański stadion 7 razy gościł uczestników finałowych spotkań europejskich pucharów: 3 razy finalistówPucharu Europy i 4 razy finalistówPucharu UEFA.
W klasyfikacjiUEFA San Siro jest jednym z 27 stadionów ocenionych na 5 gwiazdek (najwyższa klasa). W podziemiach stadionu znajduje się klubowe muzeum Milanu i Interu, otwarte 5 października 1996 z inicjatywy Onorato Arisiego.
19 grudnia 2005 wiceprezydent MilanuAdriano Galliani zapowiedział rozpoczęcie konsultacji w sprawie budowy nowego stadionu[45]. Byłby on do wyłącznego użytku Milanu i tylko do rozgrywania spotkań piłki nożnej (bez bieżni lekkoatletycznej). Także wśród władz Interu pojawiły się plany budowy nowego obiektu[46], co z kolei spowodowało pomysły wykupienia przez Milan „San Siro” z rąk miasta i rozpoczęcie gruntownej przebudowy stadionu, tak aby spełniał on standardy współczesnych, najnowocześniejszych obiektów. Plany te uległy zmianie w 2014 roku, kiedy to zarządcy Milanu podjęli decyzję o wzięciu udziału w przetargu na wykupienie terenów, na których w 2015 roku w Mediolanie odbyć mają siętargi Expo. AC Milan pozostaje faworytem do wykupu tego terenu[47]. Wszystko za sprawą chęci uniezależnienia się od miasta i budowy obiektu pozwalającego na podążanie za najnowszymi trendami umożliwiającymi rozwój klubów piłkarskich[48].
Fani Milanu stanowią jedną z największych i najstarszych zorganizowanych grup kibiców weWłoszech. Pierwsze grupy skupiały wielu emigrantów z południowych Włoch, którzy przybyli doMediolanu w poszukiwaniu pracy. Tradycyjnie Milan był wspierany przez robotników i związkowców, podczas gdyInter Mediolan był klubem typowej klasy średniej. Obecnie grupy kibiców nie są z reguły ukierunkowane politycznie, jednak wśródrossonerich nadal dominują fani ze środowisk robotniczych (zarówno lewicowi, jak i prawicowi). Brak grup o charakterze skrajnie prawicowym.
Kibice Milanu należą do bardziej spokojnych grup na Półwyspie Apenińskim. Awantury z ich udziałem zdarzają się stosunkowo rzadko. Jednocześnie milaniści pod względem opraw meczowych i zaangażowania w dopingowanie z trybun należą, zdaniem obserwatorów, do europejskiej czołówki[49].
Do najpoważniejszych incydentów z udziałem kibiców Milanu doszło wsezonie 1994/95. W meczuLigi Mistrzów bramkarzCasino Salzburg został uderzony w głowę plastikową butelką rzuconą z trybun. Kilka tygodni później podczas meczu zGenoą jeden z kibiców gości został śmiertelnie pchnięty nożem.
Na szczeblu międzynarodowymmilanistów łączą pozytywne stosunki z kibicami hiszpańskiejSevilli[51]. Przyjaźń z sympatykami tego zespołu rozpoczęła się w meczu oSuperpuchar Europy w 2007, przed którym zmarł piłkarz sewilskiej drużyny,Antonio Puerta. Kibice wspólnie oddali hołd hiszpańskiemu zawodnikowi, wzajemnie dopingując zawodników obu zespołów.
Kartonowa choreografia kibiców Milanu po zdobyciu mistrzostwa Włoch w 2004
Najbardziej zagorzali fani Milanu zasiadają w sektorzeCurva Sud (Zakole Południowe). W sektorze tym zasiada do 10 000 kibiców. Przeciwległy sektor (Curva Nord) tradycyjnie przypisany jest kibicom Interu.
Kibicujemy najlepszej drużynie jaką kiedykolwiek widział świat[52]
Kibice Milanu zorganizowani są w wiele nieoficjalnych grup, do których należą lub należały:
Fossa dei Leoni (Jama Lwów) – najstarsza i największa grupa fanatycznych kibiców Milanu. Założona w 1968, zakończyła działalność w listopadzie 2005 po stracie swojej wyjazdowej flagi (niepisany zwyczaj włoskich grup)[53]. Apolityczna, liczyła do 10 000 członków.
Brigate Rossonere – druga pod względem wielkości, założona w 1975, liczy ok. 3000 członków.
Alternativa Rossonera – około 800 członków.
Commandos Tigre – założona w 1967, około 300 członków.
inne mniejsze grupy: Dannati, Gruppo Lucifero, Gruppo Veleno, Guerrieri Ultras Curva Sud Milano, Lord Kaos, Panthers, Prugne Korps, Rams, Rembambi, Sconvolts, Torcida Rossonera, Vecchia Guardia
Wszystkie najważniejsze sukcesy kibice Milanu świętują naPiazza del Duomo, placu przedmediolańską katedrą. Nieoficjalnym hymnem fanów klubu jest popularna w Mediolanie piosenka z lat 30. –O mia bela Madonina.
Wykres statystyczny przedstawiający średnią liczbę kibiców Milanu w poszczególnych sezonach na San Siro w meczach ligowych
Milan jest jednym z czołowych klubów świata pod względem frekwencji na swoich domowych meczach. W sezonie 2007/08 mecze mediolańskiego zespołu wSerie A naSan Siro oglądało średnio 56 642 widzów, co plasuje Milan na 9. miejscu w Europie i 1. we Włoszech[54]. W ostatnich 10 sezonach liczba średnia liczba widzów wynosiła od ok. 47 do 63 tysięcy.
Milan jest jednym z czołowych klubów pod względem liczby kibiców we Włoszech oraz na świecie. Według badań sondażowych liczba kibiców Milanu w Italii wynosi ok. 7.4 miliona[58]. Bardziej popularnym klubem we Włoszech jest jedynie Juventus. Około 23% włoskich kibiców kibicuje Milanowi[59], według innego sondażu do grona kibiców mediolańskiego klubu zalicza się 12.4% populacji Włoch (w tym 20.3% wśród osób do 24 roku życia)[60].
Sympatię do mediolańskiego klubu deklaruje wielu sportowców, aktorów i polityków z Włoch i innych krajów świata[62]. Jednym z nich był amerykańskikoszykarzKobe Bryant, którego ojciec występował we włoskiej lidze koszykówki[63]. Także inny amerykański gracz,Dennis Rodman, jest kibicem włoskiego klubu.
Do najbardziej znanych kibiców Milanu wśród włoskich dziennikarzy sportowych należyTiziano Crudeli. Uczucia do mediolańskiego zespołu deklaruje włoski aktor i scenarzysta Diego Abantuono, autor wielu cytatów na temat Milanu[65]. Innymi kibicami mediolańskiego klubu z branży filmowej są: włoski komik Teo Teocoli oraz hiszpańska aktorkaNatalia Estrada, była partnerka Paolo Berlusconiego, brata prezydenta Milanu.
Milanowi kibicuje również brytyjski piosenkarzRobbie Williams oraz jeden z najlepszych tenisistów XXI w.Novak Đoković, a także potentat modowy(twórca kultowej marki Diesel) Renzo Rosso.
Milan ma specjalną komórkę klubu, zrzeszającej wszystkie oficjalne fankluby zespołu –Associazione Italiana Milan Clubs (AIMC). DoAIMC należy wiele fanklubów z całego świata. W Polsce od 2001 roku aktywnie działaMilan Club Polonia. Milan Club Polonia jest jedynym oficjalnym fan klubem Milanu w Polsce. Powstał z myślą o zrzeszeniu polskich sympatyków rossonerich. Obecnie stowarzyszenie liczy 684 członków reprezentujących wszystkie regiony Polski i od sezonu 2012/13 jest największym oficjalnym fan klubem Milanu w Europie.
Stolik w szatni Milanu z klubowym logoFlagaMediolanu, wykorzystana w logo klubu
Herb klubu przedstawia połączenie klubowych barw w postaci czarno-czerwonych pasów oraz miejską flagę Mediolanu (czerwony krzyż na białym tle), oba elementy wpisane są w okrąg. Ponad nim znajduje się skrót nazwy zespołu – „ACM”, a poniżej – rok założenia (1899). Całość otoczona jest czerwoną elipsą. Często ponad właściwym logo umieszczona jest żółta, pięcioramienna gwiazda, przyznana Milanowi za osiągnięcie dziesięciu tytułów mistrza Włoch.
Z okazji stulecia klubu w roku 1999 klub przygotował specjalne logo w kształcie pucharu i składające się z wizerunku piłki oraz napisów100 Milan, 1899 – 1999.
Hymnem Milanu (Inno Milan) jest utwórMilan, Milan! – utwór napisany z okazji zdobycia 11. tytułu mistrzowskiego w 1988. Od tego czasu utwór ten jest tradycyjnie odgrywany przed meczami drużyny na własnym boisku. Autorem słów jest Massimi Guantini, natomiast muzykę skomponował Tony Renis[66].
Od 16 lutego 2006 Milan ma swoją oficjalną maskotkę[67] o imieniuMilanello, zaprojektowaną przezWarner Bros.Milanello ma postać czerwonego diabła z piłką przy nodze, ubranego w strój mediolańskiego zespołu.
Do 2006 klubową maskotką była żółta postać o imieniuDudy[68].
Komplet strojów Milanu w sezonie 2008/09, na górze: stroje domowe i stroje wyjazdowe, na dole: trzeci komplet strojów i stroje bramkarskie
Klubowe barwy Milanu to czerwony i czarny. Barwy te w momencie ich przyjęcia miały symbolizować: czerwień – kolor ognia (nawiązanie do symboliki piekła,diabły – pierwszy przydomek Milanu) i zapał do gry członków zespołu, natomiast czerń – strach przeciwników:
Jesteśmy drużyną diabłów. Naszymi kolorami będą czerwony jak ogień i czarny jak strach naszych rywali![69]
(Herbert Kilpin)
Jednocześnie nawiązują one do barw zespołu klubu piłkarskiego zNottingham, rodzinnego miastaHerberta Kilpina – założyciela Milanu.
Podstawowy strój graczy to koszulki w czerwone-czarne pasy, białe spodenki i czarne skarpetki. Strój wyjazdowy jest cały w kolorze białym, w takich strojach najczęściej grają też piłkarze Milanu w meczach finałowych europejskich pucharów[70]. Czasem stosowany jest też trzeci komplet strojów – obecnie w całości w kolorze czarnym. Bramkarze Milanu odsezonu 2002/03 występują w ciemnożółtych (czasem zielonych) koszulkach, czarnych spodenkach i czarnych skarpetkach.
Odsezonu 2006/2007 na koszulkach mediolańskiego zespołu znajduje się logo oficjalnego sponsora –austriackiej firmy prowadzącej internetowe zakłady sportowe –bwin.com, z którą Milan podpisał czteroletni kontrakt[71]. W poprzednich dwunastu sezonach głównym sponsorem zespołu byłOpel. Od sezonu 2010/2011 na koszulkach Milanu widnieje logo nowego sponsora, linii lotniczychEmirates. Stroje zawodników są produkowane przez niemieckiAdidas.
Najczęściej używanym przydomkiem Milanu jestrossoneri – „czerwono-czarni”, co związane jest z klubowymi barwami mediolańskiego zespołu. Drugim przydomkiem, który jest obecnie używany, jestdiavolo – „diabeł”. W ten sposóbHerbert Kilpin, jeszcze przed założeniem Milanu, określił drużynę którą miał zamiar utworzyć.
To ostatnie zwycięstwo Genui, wkrótce będę w Mediolanie i zrobię z nich drużynę prawdziwych diabłów, przed którymi będziecie drżeć![72]
(Herbert Kilpin)
W pierwszej połowie XX wieku kibice Milanu byli nazywani przez fanówInterui casciavitt (lubi casciavid) – „śrubokręty”. Było to związane ze stereotypem kibica – robotnika (fanami Milanu były osoby wywodzące się głównie ze środowisk robotniczych, bogatsi kibicowali Interowi). Określenie to, pochodzące zjęzyka lombardzkiego, w późniejszych latach kibice przyjęli sami dla siebie, acasciavitt stał się nieoficjalnym przydomkiem zespołu.
Czasopismo poświęcone Milanowi, miesięcznik. Założony w listopadzie 1963 przez dziennikarza Gino Sansoniego. Pierwotnie magazyn był oficjalnym pismem fanklubów drużyny. W 1979Forza Milan! zyskał aprobatę władz Milanu jako oficjalne czasopismo klubu.
Forza Milan! zawiera informacje o zespołu i piłkarzach, wywiady oraz komentarze i dyskusje na tematy dotyczące zarówno aktualnej sytuacji zespołu, jak i jego celów na przyszłość oraz działalności społecznej klubu. Ma też działy poświęcone drużynom juniorskim oraz oficjalnym fanklubom.
Od stycznia 1997 magazyn wydawany jest przez wydawnictwoPanini Comics. Redaktorem naczelnym czasopisma jest Fabrizio Melegari. Z czasopismem współpracują tacy dziennikarze jakTiziano Crudeli, Mauro Suma, Charles Pellegatti i Luca Serafini. Cena czasopisma w 2009 wynosi 3.5 euro.
Cyfrowy, kodowany kanał telewizyjny w stu procentach poświęcony mediolańskiej drużynie. Założony na stulecie klubu, pierwszą transmisję przeprowadził 16 grudnia 1999. Przez całą dobę kanał prezentuje historię i teraźniejszość klubu, programy o zawodnikach, wywiady i najnowsze informacje o zespole.
Stacja znajduje się na platformie cyfrowej Sky Italia na kanale 230. Jako pierwsza stacja klubowa we Włoszech przekroczyła liczbę 50 000 widzów abonujących kanał[73]. Prezesem stacji jest Ricardo Silva, funkcję dyrektora programowego pełni Mauro Suma. W 2009 miesięczny abonament wynosi 8.72 euro.
Prywatna stacja z siedzibą wMediolanie poświęcona w głównej mierze zespołom Milanu orazInteru. Założona 23 grudnia 2005 jakoMilanInter FM przez Giorgio Michelettiego i Lukę Galliatiego.
W 2008 stacja ma średnio 48 tysięcy słuchaczy[74].Radio Milan Inter jest również bezpłatnie dostępne w internecie[75].
Nowoczesny ośrodek treningowy Milanu, położony ok. 40 km odMediolanu, w pobliżuVarese. Zbudowany w 1963 z inicjatywy Andrei Rizzoliego, w większości został przebudowany podczas kadencji prezydentaBerlusconiego. Otoczony lasem obiekt zajmuje powierzchnię 1600 hektarów. W Milanello oprócz piłkarzy Milanu często trenuje takżereprezentacja Włoch.
Milanello ma dwa treningowe, kilkudziesięciometrowe boiska oraz bieżnię o długości ponad 1 kilometra. Na terenie obiektu znajduje się też centrum wypoczynkowo-konferencyjne oraz sala gimnastyczna wyposażona w najnowsze osiągnięcia techniki sportowej, mające na celu doprowadzenie graczy Milanu do optymalnej sprawności fizycznej.
Treningi w Milanello można oglądać na klubowym kanale Milan Channel dzięki sieci kamer umieszczonych na terenie ośrodka.
Utworzone w lipcu 2002 nowoczesnebiomechaniczne centrum badawcze, zajmujące się analizą formy i parametrów psychofizycznych graczy Milanu. Każdy z piłkarzy przechodzi w nim regularne badania, sprawdzające m.in. odporność psychiczną, czas reakcji czy też parametry mięśni. Systemy komputerowe analizują wszystkie dane, dobierając optymalny rodzaj treningu, a także dietę zawodnika, co pozwala w znacznym stopniu obniżyć prawdopodobieństwo spadku formy lub kontuzji. W Milan Lab piłkarze odbywają również zajęcia z psychologiem.
Bezpośrednią przyczyną powstania laboratorium był przypadekFernando Redondo, którego zatrudnienie kosztowało mediolański klub olbrzymią kwotę, podczas gdy już na pierwszym treningu argentyński gracz odniósł kontuzję. Wyeliminowała go ona z gry na dwa lata. Od tego czasu, dzięki współpracy klubu z biomechanikami, liczba niespodziewanych urazów w zespole spadła w znaczący sposób[76].
Oficjalny sklep Milanu. W jego asortymencie znajdują się nie tylko oficjalne stroje zespołu czy też sprzęt sportowy z autografami piłkarzy, lecz także wiele innych przedmiotów z logo mediolańskiego klubu.
Obiekt znajduje się na trzech poziomach, z czego jeden ma oficjalną klubową kawiarnię i salę kinową. Prezentowane są w niej wszystkie wyjazdowe spotkania Milanu, a w pozameczowym czasie transmitowana jest klubowa telewizja.
Najwybitniejsi piłkarze w historii Milanu, umieszczeni w galerii sławy włoskiego klubu (Hall of Fame)[77]. Należy do niej 51 sław piłkarskich i trenerskich: 48 wymienionych poniżej zawodników oraz 7 trenerów (Nereo Rocco,Arrigo Sacchi,Giuseppe Viani,Fabio Capello,Giovanni Trapattoni,Carlo Ancelotti iLeonardo). Czterej ostatni byli zarówno szkoleniowcami, jak i graczami mediolańskiego zespołu.
Na liścieFIFA 100, przygotowanej na jubileusz stuleciaFIFA znajduje się 123 mężczyzn i 2 kobiety, uznanych za najwybitniejszych graczy w historii. Znajduje się na niej 26 piłkarzy, którzy występowali w mediolańskim zespole.
W historii Milanu funkcję kapitana drużyny pełniło 41 zawodników. Trzech z nich dostąpiło tego zaszczytu dwukrotnie:Giuseppe Bonizzoni (1934/35-1935/36 i 1938/39-1939/40),Giuseppe Antonini (1942/43-1943/44 i 1945/46-1948/49) orazGianni Rivera (1966/67-1974/75 i 1976/77-1978/79).
Pierwszym kapitanem drużyny był AnglikDavid Allison, pełnił on tę funkcję w pierwszym meczu klubu, po czym zastąpił goHerbert Kilpin. Odsezonu 1997/98 do sezonu 2008/2009 był nimPaolo Maldini. Najdłużej – 15 sezonów – funkcję kapitana pełniłFranco Baresi (1982/83-1996/97).
Paolo Maldini – spośród piłkarzy Milanu zawodnik z największą liczbą występów w narodowej reprezentacji Włoch
W piłkarskiejreprezentacji Włoch zagrało 90 piłkarzy, którzy w momencie wyjścia na boisko znajdowali się w składzie mediolańskiego zespołu. Jako pierwsi we włoskiej drużynie zagraliAldo Cevenini iPietro Lana, występując 15 maja 1910 w debiutanckim meczu drużyny narodowej przeciwkoreprezentacji Francji. Mecz zakończył się zwycięstwem włoskiego zespołu 6:2, a Lana zdobył 3 bramki, w tym pierwszą bramkę tej drużyny w historii. Z kolei ostatnim debiutantem w reprezentacji Włoch, jako zawodnik Milanu, byłStephan El Shaarawy, którego debiut przypadł na dzień 15 sierpnia 2012.
Trenerska historia Milanu zawiera kilkadziesiąt nazwisk, począwszy odHerberta Kilpina. Jednak w pierwszych latach klubu formalne stanowisko trenera nie istniało. Niektóre źródła traktują jako pierwszego treneraDaniele Angeloniego, który dowodził piłkarzami mediolańskiego zespołu w 1907, czasem jako pierwszy szkoleniowiecrossonerich wymieniany jestFerdinand Oppenheim, pracujący w klubie w latach 1922–1924[84].
Wielokrotnie w dziejach Milanu istniało stanowisko dyrektora technicznego. Dyrektorzy często mieli większy wpływ na zespół niż szkoleniowcy formalnie zatrudnieni na stanowisku trenera. Jako pierwszy, w latach 1937–1940, był nimJózsef Bánás. Ostatnim jak dotychczas dyrektorem technicznym Milanu był w 2001Fatih Terim.
Trzykrotnie zdarzyło się, że Milan miał osobnego trenera dowodzącego zespołem w konkretnych rozgrywkach. W 1953 w meczachPucharu Łacińskiego na ławce trenerskiej zasiadałGunnar Gren, w 1958 w meczachPucharu Włoch Milan był prowadzony przezLuigi Bonizzoniego, a w 1961 szkoleniowcem Milanu w meczach o Puchar Przyjaźni byłNereo Rocco.
Dotychczasowym rekordzistą, jeśli chodzi o najdłuższy nieprzerwany staż trenerski w Milanie, był Herbert Kilpin, który przez 6 lat (1900-1906) był treneremrossonerich. Po 5 lat bez przerwy pracowali we włoskim zespole profesjonalni szkoleniowcy: Nereo Rocco (1967–1972) iFabio Capello (1991−1996), obaj trenowali Milan także w innych latach, jednak w krótszym okresie. Obecnie rekord należy doCarlo Ancelottiego, który trenował mediolański klub od 2001, a opuścił zespół po sezonie 2008/09.
Jednym z najważniejszych wydarzeń w piłkarskim kalendarzu Milanu sąderby Mediolanu (potocznie nazywaneDerby della Madonnina) zInterem. Mediolańskie derby należą do najstarszych i najczęściej rozgrywanych meczów derbowych w światowej piłce nożnej. W latach 1908–2015 odbyło się 215 takich spotkań.
Derby Mediolanu są rozgrywane głównie w Serie A, czasem także w Pucharze Włoch. Dwukrotnie (razem cztery rozegrane mecze) Milan trafiał na Inter w dwumeczachLigi Mistrzów: w półfinalesezonu 2002/03 oraz w ćwierćfinalesezonu 2004/05. W obu przypadkach do kolejnej rundy awansował Milan. Ponadto tradycją stały się przedsezonowe mecze oTrofeum TIM (niegdyś z udziałemJuventusu, obecniez Sassuolo), lecz nie są one zaliczane do oficjalnych statystyk (mecze trwają po 45 minut).
Derby Mediolanu znane są z gorącej atmosfery na trybunach, jednak z reguły nie dochodziło do poważniejszych zakłóceń porządku. Na stadionie pojawia się wtedy wiele flag i transparentów dotyczących obu zespołów, często o charakterze ironicznym i humorystycznych. Jednym z wyjątków był mecz w ćwierćfinale Ligi Mistrzów 2004/05, gdy bramkarz MilanuDida został trafiony przez kibica Interu racą w bark. Mecz został przerwany, a następnie Milanowi został przyznany walkower[93].
W ogólnej statystyce meczów derbowych lepszy jest Inter, który wygrał 76 meczów w stosunku do 74 Milanu. W samej Serie A przewagę ma Inter (69 zwycięstwa tego zespołu i 61 Milanu). Jedyny mecz pomiędzy tymi zespołami na szczeblu finałowym odbył się w roku 1977. W finalePucharu Włoch Milan wygrał 2:0.
Pierwszy, nieoficjalny mecz pomiędzy mediolańskimi zespołami odbył się w 1908 i zakończył zwycięstwem Milanu 6:3. Natomiast pierwszy mecz oficjalny został rozegrany 18 października tego samego roku. W spotkaniu o Puchar Chiassorossoneri wygrali 2:1 po golach Lany i Forlano.
Najwyższe zwycięstwo w tej rywalizacji Milan odniósł w 1918, wygrywając w meczu o Puchar Mauro 8:1 (5 goliAldo Ceveniniego, 2 gole jego brataLuigiego i 1 golMariniego). Inter wygrał zaś w 1910 w wyjazdowym meczu w ramach mistrzostw Włoch 5:0.
6 lutego 1949 w meczu Serie A padł najwyższy remis – 4:4. Bramki dla Milanu zdobyliAnnovazzi,Sloan oraz dwieNordahl. Natomiast 6 listopada tego samego roku padło 11 bramek – Inter wygrał 6:5 (bramki dla Milanu:Candiani II – dwie, Nordahl,Liedholm i Annovazzi). Natomiast w XXI wieku najwięcej bramek w meczu derbowym padło 29 października 2006 – Milan przegrał u siebie 3:4 (goleSeedorfa,Gilardino iKaki).
11 maja 2001 w meczu Serie A Milan odniósł swoje najwyższe zwycięstwo w tych rozgrywkach nad Interem, wygrywając 6:0 (po dwa goleComandiniego iSzewczenki oraz po jednymGiunto iSerginho).
W ostatnim z dotychczas rozegranych spotkań, 31 stycznia 2016 roku, Milan pokonał rywali 3:0.
Bilans Milanu w derbach Mediolanu według stanu na 31 stycznia 2016:
Rywalem Milanu, z którym ten ostatni rozegrał największą liczbę spotkań, jestJuventus F.C. Oba kluby do końca sezonu 2009/10 spotkały się aż 254 razy. Żaden z klubów nie uzyskał znaczącej przewagi w tej rywalizacji, na tamten czas minimalnie lepszy bilans posiadał Milan. Jest to rywalizacja dwóch najbardziej utytułowanych włoskich drużyn.
Oprócz spotkań wSerie A oba zespoły spotykają się każdego roku w corocznym spotkaniu oTrofeo Luigi Berlusconi. W meczach o to trofeum 8 razy lepszy był Juventus, 6 razy Milan.
Najwyższe zwycięstwa Milan odniósł w latach 1901 (7:0 w meczu towarzyskim) i 1912 (8:1 w mistrzostwach Włoch), Juventus – w latach 1925 (6:0) i 1927 (8:2, oba mecze w ramach mistrzostw Włoch). Do historii przeszło również wyjazdowe ligowe zwycięstwo Milanu w 1950 (7:1, po trzech bramkachNordahla i po jednejGrena,Liedholma,Buriniego iCandianiego). Triumf ten Mediolańczycy odnieśli po wodzą węgierskiego treneraLajosa Czeizlera.
Juventus zrewanżował się w 1996, wygrywając6:1. Oba powyższe wyniki to najwyższe porażki tych klubów w historii na własnym boisku.
Trzykrotnie oba zespoły spotykały się w finalePucharu Włoch. W latach 1942 i 1990 w finałowych dwumeczach lepszy okazał się Juventus, w 1973 wRzymie w decydującym spotkaniu po rzutach karnych wygrał Milan.
Jednym z najważniejszych momentów tej rywalizacji był finał Ligi Mistrzów wsezonie 2002/03. Nastadionie w Manchesterze padł wówczas bezbramkowy remis, a w rzutach karnych lepsi okazali się piłkarze Milanu wygrywając 3-2. Był to pierwszy i jedyny finałPucharu Europy z udziałem dwóch włoskich zespołów.
Bilans Milanu w meczach z Juventusem według stanu na 7 maja 2009:
Wykres statystyczny przedstawiający końcowe pozycje Milanu w kolejnych sezonach ligi włoskiej
Od momentu utworzenia jednolitej ligi włoskiej (wsezonie 1929/30) Milan na 76 rozegranych sezonów 74 razy występował w najwyższej klasie rozgrywkowej –Serie A. Tylko 2 razy mediolański klub zagrał wdrugiej lidze – w sezonach1980/81 i1982/83.
W tabeli wszech czasów ligi włoskiej[94] Milan zajmuje 3. miejsce (3067 pkt), ustępując jedynieJuventusowi (3515) iInterowi (3179).
Dotychczas Milan wystąpił w 61 edycjach (na 62 rozegrane)Pucharu Włoch. 5 razy wygrywał trofeum, 12 razy uczestniczył co najmniej w finale, 23 razy w półfinale i 39 razy w ćwierćfinale.
Milan nie brał udziału jedynie w pierwszej edycji Pucharu Włoch (w roku 1922), podobnie jak większość czołowych włoskich zespołów.
Osiągnięcia Milanu w kolejnych edycjach Pucharu Włoch:
Piłkarze Milanu świętują zdobycie Pucharu Europy wroku 2007Wykres statystyczny przedstawiający fazy rozgrywek które osiągnął Milan w poszczególnych sezonach
Sezon 2008/09 był dla Milanu 39., w którym wystąpił w rozgrywkach o europejskie trofeum. Z dotychczasowych startów 9 edycji zakończyło się triumfem Mediolańczyków. W finale Milan brał udział 14 razy, 18 razy dochodził co najmniej do półfinału, a 23 razy do ćwierćfinału.
W tabeli wszech czasów europejskich pucharów klub zajmuje 5. miejsce[101] (414 pkt; zaBarceloną,Realem,Juventusem iBayernem). Sezon 2009/10 będzie 11. sezonem z rzędu, w którym Milan zagra w europejskich pucharach (rekord klubu).
Osiągnięcia Milanu w kolejnych edycjach europejskich pucharów:
W pierwszym swoim oficjalnym meczu Milan zagrał wmistrzostwach Włoch z zespołem FC Torinese, jednym z założycieliWłoskiej Federacji Piłkarskiej. Mecz odbył się na turyńskim stadionie Velodromo Umberto I. Mediolański zespół był jedyną drużyną zLombardii, otrzymał więc automatyczną kwalifikację do półfinału. Stawką meczu był awans do spotkania finałowego, w którym na rywala czekał broniący tytułu zespółGenoa CFC. W mediolańskim zespole wystąpiło 6Brytyjczyków oraz 5Włochów, drużyna zagrała popularnym wówczas systemem 2-3-5 (2 obrońców, 3 pomocników i 5 napastników).
w meczach oficjalnych: Milan –FC Bologna0:8 (5 listopada 1922, mistrzostwa Włoch)
w Serie A: Milan –Juventus F.C.1:6 (6 kwietnia 1997)
w Pucharze Włoch: Milan –AS Roma0:4 (21 listopada 1979)
w rozgrywkach międzynarodowych: Milan –FC Barcelona0:2 (4 listopada 1959, Puchar Europy); Milan –Espanyol Barcelona0:2 (21 października 1987,Puchar UEFA); Milan –AFC Ajax0:2 (23 listopada 1994, Puchar Europy); Milan –Lille OSC0:2 (6 grudnia 2006, Puchar Europy); Milan –Arsenal F.C.0:2 (4 marca 2008, Puchar Europy)
w meczach oficjalnych:Juventus F.C. – Milan6:0 (25 października 1925, mistrzostwa Włoch); Juventus – Milan8:2 (10 lipca 1927, mistrzostwa Włoch);AFC Ajax – Milan6:0 (16 stycznia 1974,Superpuchar Europy)
w Serie A:Alessandria – Milan6:1 (26 stycznia 1936);AS Roma – Milan5:0 (3 maja 1998)
w Pucharze Włoch:ACF Fiorentina – Milan5:0 (13 kwietnia 1940);AC Torino – Milan5:0 (16 maja 1943)
w rozgrywkach międzynarodowych:AFC Ajax – Milan6:0 (16 stycznia 1974, Superpuchar Europy)
Najwięcej meczów z rzędu bez porażki w lidze:58 (od 26 maja 1991 do 21 marca 1993, rekord Włoch i trzeci wynik w Europie)
Najwięcej zwycięstw z rzędu:10 (od 28 stycznia do 1 kwietnia 1951 oraz od 16 stycznia do 20 marca 1994)
Najwięcej meczów z rzędu bez porażki w europejskich pucharach –17 (od 19 kwietnia 1972 do 10 kwietnia 1974)
Najwięcej meczów w historii:Paolo Maldini –897. Drugi w tej klasyfikacjiFranco Baresi zaliczył719 spotkań.
Najwięcej bramek w historii:Gunnar Nordahl –221. Potrzebował na to 8 sezonów, co dało mu średnią 27.6 goli na sezon. Na drugim miejscu znajduje sięAndrij Szewczenko, który w 8 sezonach strzelił175 bramek.
Najwięcej zdobytych bramek w jednym sezonie Serie A:118 bramek w38 spotkaniach, średnia3.11 gola na mecz (sezon 1949/50)
Najmniej straconych bramek w jednym sezonie Serie A:12 bramek w30 spotkaniach, średnia0.4 gola na mecz (sezon 1968/69, rekord Włoch)
Sezony mistrzostw Włoch bez porażki:2 (rok 1907 –4 zwycięstwa i2 remisy orazsezon 1991/92 –22 zwycięstwa i12 remisów). Ten ostatni sezon to jedyny przypadek od momentu utworzenia Serie A, kiedy mistrz Włoch nie przegrał ani jednego meczu.
Milan4 razy zdobywał europejskie trofeum nie odnosząc ani jednej porażki w całych rozgrywkach:
Milan jest rekordzistą pod względem liczby zdobytych Superpucharów Europy oraz Superpucharów Włoch. Oba trofea mediolański klub zdobywał5 razy.
Milan52 razy plasował się na podium mistrzostw Włoch:17 razy na 1. miejscu,15 razy na 2. i20 razy na 3. Łącznie daje to51% wszystkich edycji rozgrywek (102) w których brał udział.
W sezonie 1993/94 oba mediolańskie kluby zdobyły europejskie trofeum – Milan Puchar Europy,Inter Mediolan Puchar UEFA. To jedyny przypadek dwóch zwycięskich klubów z jednego miasta w tym samym sezonie w historii europejskich pucharów.
W sezonach 2000/01-2006/07 Milan 7 razy z rzędu był najlepszą włoską drużyną w poszczególnych edycjach europejskich pucharów.
W sezonach 2002/03-2006/07 Milan był jedyną drużyną, która wystąpiła we wszystkich pięciu edycjachLigi Mistrzów, awansując co najmniej do ćwierćfinału, z czego 3 razy zagrał w finale, 2 razy zwyciężając.
W klubowym rankinguUEFA, prowadzonym od sezonu 1997/98 i obejmującym wyniki drużyn klubowych z pięciu ostatnich edycji europejskich pucharów od daty ogłoszenia klasyfikacji, Milan dwukrotnie znalazł się na pierwszej pozycji: w sezonach 2005/06 i 2006/07[107].
W rankingu prowadzonym przezMiędzynarodową Federację Historyków i Statystyków Futbolu (IFFHS), prowadzonym od stycznia 1991 i obejmującym wyniki uzyskane we wszystkich oficjalnych rozgrywkach, Milan zwyciężał w rocznej klasyfikacji za lata 1995 i 2003. W klasyfikacji miesięcznej, obejmującej wyniki za ostatni rok od dnia ogłoszenia rankingu, Mediolańczycy znajdowali się na czele 37 razy (rekord rankingu; w następujących okresach:styczeń 1991 – luty 1991,styczeń 1993 – październik 1993,styczeń 1994 – październik 1994,listopad 1995 – marzec 1996,maj 2003 –październik 2003,grudzień 2003 – styczeń 2004 orazmarzec 2004 – kwiecień 2004). Dwukrotnie Milan został Drużyną Miesiąca: w październiku 2004 oraz w maju 2005.
W klasyfikacji wszech czasów obejmującej okres od powstania rankinguIFFHS (1991–2008) Milan znajduje się na 4. pozycji, zaBarceloną,Manchesterem iJuventusem[108].
W plebiscycie czytelnikówFIFA Magazine, opublikowanym 23 grudnia 2000 Milan został sklasyfikowany na 9. pozycji (ex aequo zCR Flamengo iRiver Plate) w rankingu najlepszych klubów XX wieku (1.53% głosów).
W plebiscycie magazynuWorld Soccer mediolański klub trzykrotnie otrzymywał nagrodę dla najlepszej drużyny roku na świecie (klasyfikacja obejmowała łącznie zarówno drużyny klubowe, jak i reprezentacje narodowe): w latach 1989 (51% głosów), 1994 (33%) i 2003 (23%).
W 2007 World Soccer uznał Milan zsezonu 1989/90 za najlepszą drużynę klubową wszech czasów i czwartą w klasyfikacji obejmującej łącznie drużyny klubowe i reprezentacyjne[109].
Według rankingu opublikowanego przez magazynForbes, A.C. Milan jest szóstym klubem świata pod względem wartości rynkowej. Wartość klubu w 2008 została oszacowana na 990 milionów dolarów[112]. W 2007 Milan znajdował się w tym rankingu na piątej pozycji, osiągając wartość 824 milionów dolarów[113].
W 2008 przychody A.C. Milan S.p.A. wyniosły 237.9 miliona dolarów. Spółka zanotowała stratę w wysokości 66.8 miliona dolarów, za przyczynę takiego wyniku wedługAdriano Gallianiego miała wpływ w głównej mierze nieobecność Milanu w rozgrywkachLigi Mistrzów[114].
Głównym sponsorem klubu jest austriacka internetowa firma bukmacherskabwin.com. Czteroletni kontrakt został podpisany przedsezonem 2006/07. Stroje zawodników oraz sprzęt sportowy dostarczaAdidas. Umowa z niemieckim producentem została podpisana do końca sezonu 2016/17[115].
Kapitał spółki Associazione Calcio Milan S.p.A. jest podzielony na 48 milionów akcji, z których każda warta jest 0,52 euro. Około 99,93% z nich należy do koncernuFininvest. Pozostałe akcje podzielone są wśród 108 mniejszych akcjonariuszy[116].
Spółka kontroluje 100% akcjiMilan Entertainment Srl,Milan Real Estate Spa iFondazione Milan Onlus. Ponadto posiada 50% akcji zarządzającegoStadionem Giuseppego MeazzyConsorzio San Siro Duemila[117] oraz 45% udziałów lokalnej agencji rozwojuASanSiro.
Członkowie zarządu: Pasquale Cannatelli, Leandro Cantamessa, Michele Carpinelli, Alfonso Cefaliello, Francesco Forneron Mondadori, Giancarlo Foscale, Livio Gironi, Paolo Ligresti
Główni sponsorzy instytucjonalni: Audi, Emirates, General Logistics Systems, Intesa San Paolo,Nivea For Men
Sponsorzy instytucjonalni: Adecco, Alice, Al Tayer, Bavaria, Cronotech, Eagle Pictures, MSC Crociere, Nutrilite, Ricoh, San Carlo,Sony,Telecom Italia Mobile
Oficjalni partnerzy: Atahotels, Caffe’ Barbera, Carta Viva Milan, Emiliana Serbatoi, Eminflex, Fassi, Fondital, Garelli, Global Relax, Grafiche Casbot, Il Mobile, Il Pastaio, Kirby, Limonta, Norda, Parmacotto, Pasqua,Powerade, Promocard, Radio Italia, RVA, Santa Margherita, Sixtus, Technogym, Unidelta, Valvitalia
Fundacja Milanu[119] (Fondazione Milan Onlus) została założona z inicjatywy klubu 20 lutego 2003. Celem fundacji jest
zaspokojenie podstawowych potrzeb oraz zapewnienie praw do opieki socjalnej, edukacji (...) oraz szerzenie kultury sportu i aktywności fizycznej jako środka mającego na celu zdrowie psychiczne i fizyczne oraz poprawę jakości życia[120]
W ciągu sześciu lat swojej działalności fundacja wsparła 39 projektów na łączną kwotę ponad 3 milionów euro[121]. Pomogła m.in. w programachUNICEFu, wsparła kliniki pediatryczne i oddziałyneonatologii w szpitalach oraz pomogła w budowie placów zabaw i parków rozrywki dla dzieci.
W zarządzie fundacji zasiadają:Adriano Galliani (prezydent), Paolo Berlusconi (wiceprezydent) oraz 13 innych członków, wśród których znajduje się były obrońca MilanuPaolo Maldini. Sekretarzem generalnym fundacji jest były gracz i trener mediolańskiego zespołu,Leonardo Nascimento de Araújo[122].
Milan współpracuje również z organizacjąFundação Gol de Letra[123] (we WłoszechAssociazione Gol de Letra Italia[124]), założoną przez BrazylijczykaLeonardo, działającego także w Fundacji Milanu. Ma ona na celu aktywne zaangażowanie w rozwiązywanie problemów doświadczanych przez dzieci wBrazylii, będących ofiarami handlarzy narkotyków.
Milan Junior[125] to nazwa oznaczająca cykl imprez sportowych oraz różnego rodzaju usługi i produkty związane z piłką nożną. Projekt ten powstał w 1999 jakoMilan Progetto Giovani, jego celem jest zachęcić do fizycznej aktywności dzieci i młodzież. W skład projektu wchodzą m.in.:
Milan Junior Camp – obozy organizowane w ponad 100 miejscowościach Włoch i poza ich granicami dla dziewcząt i chłopców od 8 do 15 lat. Są one połączeniem szkółek piłki nożnej oraz profesjonalnych kursów językaangielskiego.
Sunday Camp – niedzielne obozy piłkarskie dla dzieci od 6 do 11 lat, odbywające się w centrum sportowym„Lombardia Uno” wMediolanie oraz na stadionieSan Siro.
Milan Park – objazdowy park zabaw dla dzieci i rodziców.
MGeneration – oficjalny klub kibiców Milanu dla dzieci i młodzieży do 18 roku życia.
Scuole Calcio – szkoły piłki nożnej dla dzieci od 6 do 8 lat, prowadzone zgodnie z wytycznymiWłoskiej Federacji Piłkarskiej.
Milan jest jednym z 20 klubów, który bierze udział w sportowo-reklamowych wyścigach specjalnych samochodów –Superleague Formula[126]. Każdy pojazd jest reprezentowany przez inny klub piłkarski. Zawody są transmitowane przez wiele klubowych stacji telewizyjnych, w tym Milan Channel.
Milan, obok tureckiegoGalatasaray SK, wchodzi w skład włoskiego zespołuScuderia Playteam. Zawodnikiem reprezentującym włoski klub w 2008 był HolenderRobert Doornbos, były kierowcaFormuły 1. Natomiast kierowcami testowymi byli Włosi Giambattista Giannoccaro oraz Edoardo Mortara. Skład zespołu w roku 2009 nie został jeszcze ustalony.
W 2008 Robert Dornboos wywalczył dla włoskiego zespołu 3. pozycję w końcowej klasyfikacji w stawce 18 bolidów. W 12 wyścigach dwukrotnie odnosił zwycięstwo – na torachNürburgring orazCircuito Permanente de Jerez. W łącznej klasyfikacji Milan uzyskał335 punktów, przegrywając jedynie z pojazdami reprezentującymiBeijing Guo’an (413 pkt) iPSV Eindhoven (337 pkt).
Autonomiczną sekcję mediolańskiego klubu stanowi drużyna kobiet –Associazione Calcio Femminile Milan[127] (A.C.F. Milan). Drużyna pań została założona w 1970. Funkcję prezydenta pełni Francesco Crudo.
Zawodniczki Milanu grają, podobnie jak ich klubowi koledzy, w czerwono-czarnych koszulkach oraz białych spodenkach. Stroje wyjazdowe są białe. Trenerem zespołu jest Gianni Zambetta. Oprócz seniorek, A.C.F. Milan posiada juniorskie drużyny dziewcząt.
W sezonie 2008/09 zespół występuje w kobiecych rozgrywkachSerie A. Jest czterokrotnym mistrzem Włoch (w sezonach 1973, 1975, 1991/92, 1998/99), dwukrotnym zdobywcą Pucharu Włoch (1975/76, 1997/98) oraz dwukrotnym zdobywcą Superpucharu Włoch (1998, 1999).
Domowe mecze panie rozgrywają na boisku centrum sportowegoSnam San Donato Milanese.
↑Znani kibice. W: Paweł Czado: AC Milan. Poznań: Oficyna Wydawnicza Atena, 2007, s. 87–89, seria: Słynne kluby piłkarskie.ISBN 978-83-7552-042-2. (pol.).
↑„Po skończeniu kariery chętnie zostanę piłkarzem, pod warunkiem jednak, że kontrakt zaproponuje mi AC Milan” – wywiad Kobego Bryanta dlaGazety Wyborczej.
↑Gabriele Porri: I pioneri del calcio: Herbert Kilpin. La Grande Storia del Calcio, 2007-04-02. [dostęp 2009-05-01]. [zarchiwizowane ztego adresu (2007-08-28)]. Cytat:Saremo una squadra di diavoli. I nostri colori saranno il rosso come il fuoco e il nero come la paura che incuteremo agli avversari!(wł.).
↑abUstawowy zakaz łączenia funkcji premiera Włoch oraz prezesa klubu sportowego (obie funkcje pełnione przezSilvia Berlusconiego). Formalne zarządzanie klubem w rękach wiceprezesaAdriano Gallianiego.
↑Puchar Łaciński,Puchar Mitropa, Puchar Federalny, Puchar Ligi (Torneo Estivo), Mistrzostwa Włoch Północnych (Campionato Alta Italia), Puchar Przyjaźni, Puchar Alp, Puchar Mauro, Regionalny Puchar Lombardii, Torneo Benefico Lombardo.
↑Fondazione Milan. ACMilan.com. [dostęp 2009-04-28]. Cytat:Fondazione Milan agisce in Italia e all’estero per soddisfare i bisogni primari e per realizzare pienamente i diritti fondamentali della persona nei settori dell’assistenza sociale, dell’istruzione, della formazione e dell’avviamento allo sport. Allo stesso modo si impegna a diffondere la cultura e la pratica dell’attività sportiva come mezzo finalizzato alla salute psicofisica, all’integrazione e al miglioramento della qualità della vita.(wł.).
Almanacco Illustrato del Milan wyd. II, pr. zbiorowa p. red. Fabrizio Melegari, wyd. Panini, marzec 2005,ISBN 977-11-2933800-8.
SergioS.BarberoSergioS.,Il diavolo in corpo. Storia del grande Milan, Torino: wyd. Graphot, 2004,ISBN 88-86906-67-6,OCLC898683062. Brak numerów stron w książce
Paweł Czado,AC Milan, seria „Słynne kluby piłkarskie”, wyd. Oficyna Wydawnicza Atena, wrzesień 2007,ISBN 978-83-7552-042-2.
FabrizioF.CalziaFabrizioF.,Il diavolo e i suoi profeti,FrancescoF.Caremani, Torino: wyd. Bradipolibri, 2003,ISBN 978-88-88329-29-1,OCLC66031942. Brak numerów stron w książce
Tiziano Crudeli,Crudelmente Milan. 20 anni di passione rossonera, wyd. Libri di Sport, 2007,ISBN 978-88-87676-48-8.
Quelli che il Diavolo, seria 'I Tascabili – Ultimo Stadio’, wyd. Fratelli Frilli, 2003,ISBN 88-87923-75-2.
Dante di Ragogna,Milan – Triestina, seriaLe partite della storia, wyd. Edizioni Luglio, 2004,ISBN 88-89153-04-0.
MauroM.SumaMauroM.,Segni particolari. Il Milan visto dal di dentro, Castel Guelfo: wyd. Libri di Sport, 2005,ISBN 978-88-87676-57-0,OCLC963444054. Brak numerów stron w książce
Fabrizio Tanzilli,La settima meraviglia del Milan, wyd. R & C Ricerca e Comunicazione, 2007,ISBN 978-88-903101-0-2.
Sergio Travaglia,Diavolo d’un Milan, wyd. Sperling & Kupfer, 1994,ISBN 978-88-200-1905-1.
Francesco Valitutti,Breve storia del grande Milan, wyd. Newton Compton,ISBN 978-88-8183-147-0.
.jpg)
%2c_Paris%2c_Audot_Fils%2c_1834-1837.jpg)
.jpg)
.svg)
.jpg)
_cropped.jpg)
_e_Rosso_e_Nero_(Strisce).svg)
