Ten artykuł dotyczy numeru alarmowego. Zobacz też:inne znaczenia.
Treść tego artykułu od 2025-11 należy opracować w taki sposób, abynie uwypuklała nadmiernie polskiej specyfiki / aby nie zawężała się tylko do polskich warunków Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon{{Dopracować}} z tego artykułu.
112 – jednolity ogólnoeuropejskinumer alarmowy używany w sieci telefonów stacjonarnych wUnii Europejskiej, jak również w sieciGSM (telefonów komórkowych) na całym świecie. Został wprowadzony w 1991 i został uregulowany dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/22/WE z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i praw użytkowników odnoszących się do sieci i usług łączności elektronicznej, w skrócie –dyrektywą o usłudze powszechnej[1].
Wybranie numeru 112 nie wymaga odblokowania klawiatury telefonu komórkowego. Ponadto w niektórych państwach numer 112 można wybrać w telefonie bez karty SIM.
W 2020Komisja Europejska opublikowała sprawozdanie na temat skuteczności wdrażania jednolitego europejskiego numeru alarmowego 112, w którym m.in. przedstawiła dane na temat odsetka wywołań za pomocą tego numeru w państwach członkowskich,Islandii iNorwegii[2].
Norwegia (tylko policja; straż pożarna dostępna pod numerem 110, pogotowie ratunkowe pod 113; 02800 pozwala na połączenie z najbliższym komisariatem)
Polska (jednocześnie dostępne numery: 999 – Państwowe Ratownictwo Medyczne, 997 – centrum powiadamiania ratunkowego (do 2018 roku Policja), 998 – centrum powiadamiania ratunkowego (do 2021 roku Państwowa Straż Pożarna) i inne)
Komisja Europejska zachęca, by każdego roku 11 lutego (11/2) poprzez przeróżne działania skierowane do swych mieszkańców przypominać o 112 wspólnym dla wszystkich numerze alarmowym. Taką działalność rozpoczęła Finlandia w roku 1997, a w roku 2009 już siedem państw wzięło udział w informacyjno-popularyzacyjnej kampanii prowadzonej 11 lutego.