Videmus, Deum creasse corpora mundana ad cer tum numerum. Numerus autem est quantitatis accidens, numerus inquam inmundo. Nam ante mundum nullus erat numerus praeter trinitatem, quae est ipse Deus. | | Before the universe was created, there were no numbers except the Trinity, which is God himself…. |
Quare si ad numerorum mensuram est conditus mundus, ergo ad quantitatum mensuram. At in linea nullus numerus nec in superficie, sed infinitas. In corporibus igitur. Removenda vero irregularia corpora, nempe in conditu ordinatissimae creaturae. Remanent igitur sex corpora: globus, sive potius sphaericum concavum et quinque rectilinea. Sphaericum ultimo coelo debetur. Nam duplex mundus, mobilis et quiescens. Hic est ad imaginem essentiae Divinae in se consideratae, ille ad imaginem Dei, quatenus creat: et propterea tanto minor (in margine: nam Deus non temere sumsit hunc numerum; nihil enim sine ratione optima facit. Quodsi dicas, potuisse numerum aliquem sumi ex spirituali mundo: tamen ad Deum recurret in illius ipsius creatione. Et absurdum erit, rem praestantissimam, sc. mundum creatum esse ad angelorum, non ad Dei imaginem. Ego angelos ipsos accenseo huic visibili mundo, perinde ut homines. In principio, ante angelos, creatum est Coelum et Terra). Curvum autem rectissime Deo, rectum creaturae comparatur. In globo igitur est trinitas, sphaericum, centrum, capacitas. Sic in mundo quieto, Fixae, Sol, aura sive aethra intermedia: et in Trinitate Filius, Pater, Spiritus. Jam mundus mobilis ex rectilineis censendus. Illorum autem quinque. Quare si illa pro terminis sive pro maceriebus habenda sunt (cujus etiam rationem bonam affero) non poterunt plures res distinguere, quam sex. Sex igitur mobilia Solem circumambeuntia. Habetur causa nnmeri planetarum. Sic igitur Sol in medio mobilium quietus ipse et tamen fons motns, gerit imaginem Dei patris creatoris. Nam quod est Deo creatio, hoc est Soli motus. Movet autem in fixis, ut pater in filio creat. Fixae enim nisi locum praebe rent sua quiete, nihil moveri posset. Quod axioma etiam dum Tubingae tenui. Dispertitur autem Sol virtutem motus per medium, in quo sunt mobilia: sicut pater per spiritum vel virtute spiritus sui creat. Atque jam ex necessitate praesuppositorum sequitur, motum cum distantiis in proportione esse. Sic igitur conclusi, ut, quae sententia eundem ordinem in motu et distantiis servaret, vera esset; quae non, falsa. Exinde probavi, corpora haec duorum esse ordinum, tria in uno, duo in reliquo ordine. Cubum esse primum omnium et sui ordinis etiam, post pyramida; ultimum primorum dodecaëdrum. Secundariorum primum esse octaëdron, ultimum icosaëdron: Hinc constitit ratio, quare res totius mundi praecipua, Terra nempe cum imagine Dei in homine distingueret inter ordines. Probavi igitur, quod primaria debeant extra terreni orbis complexum esse, secundaria intra: quod caput exterioris ordinis debeat ad fixas vergere, caput interioris ad Solem. Atque hic explicandae fuerunt omnes proprietates et cognationes horum corporum. His ita constitutis, accensui corporibus planetas, contentis a Terrae orbe, contentos a se; exclusis exclusos…. | | |
| | For, the line and the plane imply no numbers: here infinitude itself reigns. Let us consider, therefore, the solids. We must first eliminate the irregular solids, because we are only concerned with orderly creation. There remain six bodies, the sphere and the five regular polyhedra. To the sphere corresponds the outer heaven. For the universe is twofold: dynamic and static. The static is the image of God-Essence, while the dynamic is but the image of God-Creator, and is therefore of a lower order. In its very nature, the round corresponds to God and the flat to his creation. Indeed, the sphere is threefold: surface, center, volume; so is the static world: firmament, sun, ether; and so is God: Son, Father, Spirit. On the other hand, the dynamic world is represented by the flat-faced solids. Of these there are five: when viewed as boundaries, however, these five determine six distinct things: hence the six planets that revolve about the Sun. This is also the reason why there are but six planets. And because the Sun stands at the center of creation, and because it is at rest and yet the source of all motion, it is the true image of God, the Father, the Creator. For, what God is to creation, is motion to the Sun…. |
Nam si quis leviter geometriae peritus totidem verbis moneatur, illi statim in promtu sunt quinque regularia corpora cum proportione orbium circumscriptorum ad inscriptos: illi statim ob oculos versatur scholion illud Euclideum ad pro positionem 18. lib. 13. quo demonstratur impossibile esse, ut plura sint aut excogitentur regularia corpora quam quinque. Res admiratione digna, cum nondum constaret mihi de fingulorum corporum prærogatiuis in ordine, vsum me minimèarguta coniectura ex notis Planetarum distantijs deducta, adeò feliciter scopum tetigisse in ordine coporum, vt nihil in illis postea, cum exquisitis agerem rationibus, immutare potuerim. Ad reimemoriam ascribo tibi sententiam, ita vti incidit, & co momento verbis conceptam. Terraest Circulus mensor omnium; Illi circumscribe Dodecaedron: Circulus hoc comprehendens erit Mars. Marti circumscribe Tetraedron: Circulus hoc comprehendens erit Iupiter. Ioui circuscribe Cubum: Circulus hunc comprehendens erit Saturnus. Iam terra inscribe Icosaedron: Illi inscriptus Circulus erit Venus. Veneri inscribe octedron: Illi inscriptus Circulus erit Mercurius. Habes rationem numeri planetarum. | | |
| | I have further shown that the regular solids fall into two groups: three in one, and two in the other. To the larger group belongs, first of all, the Cube, then the Pyramid, and finally the Dodecahedron. To the second group belongs, first, the Octahedron, and second, the Icosahedron. That is why the most important portion of the universe, the Earth — where God's image is reflected in man — separates the two groups. For, as I have proved next, the solids of the first group must lie beyond the Earth's orbit, and those of the second group within… |
| | Thus I was led to assign the Cube to Saturn, the Tetrahedron to Jupiter, the Dodecahedron to Mars, the Icosahedron to Venus, and the Octahedron to Mercury…. |
Johannes Kepler, 1596 | | |