Losvisigòts (en alemandWestgoten "gòts de l'Oèst") son una de las doas branchas de l'ancian pòble germanic dausgòts (l'autra brancha essent aquela dausostrogòts). Los gòts, d'origina escandinava, sortiguèron deSuècia meridionala e lors doas branchas, aparegudas enUcraïna, s'integrèron puei tardivament dins l'Occident roman, subretot durant losègle V. Après la chasuda oficiala de l'Empèri Roman d'Occident (476), los visigòts contunhèron gaireben 250 ans de temps a jugar un ròtle important enEuròpa Occidentala. Es un daus pòbles "barbars" mai prestigiós d'Euròpa, tant per sa lonja istòria e sas originas miticas coma per las marcas que laissèt beucòp de temps dins los esperits.
Los visigòts, sens o saber, joguèron un ròtle important per preparar l'emergéncia ulteriora d'Occitània e de la lenga e de la culturaoccitanas[1]. Durant l'ensems dau sègle V, a partir de lors capitalas qu'èranBordèu oTolosa, e en essent federats teoricament a l'Empèri Roman d'Occident, los Visigòts conqueriguèron progressivament un territòri qu'englobava gaireben tota la futuraOccitània (levat lo futurDaufinat jos dominacion dausBurgondis) e la màger part de laPeninsula Iberica. L'eiretage culturau daus visigòts consistiguèt a refortir la cultura e las institucions romanas, en tot i apondre daus elements de cultura visigotica (germanica), mas en proporcion moderada. Tanben l'impacte demografic e lingüistic (gotic,germanic) daus visigòts foguèt feble e laissèt se desvolopar lolatin liurament coma lenga de l'administracion, de l'Egleisa e de l'immensa majoritat de la populacion. Quò es un daus elements qu'explican que lo latin e la cultura latina dau reiaume visigòt foguèron pro conservators dins la futura Occitània, tant durant lo periòde visigòt au sègle V, coma durant los periòdes ulteriors, quand s'installèt una dominacion superficiala dausfrancs a partir de507 (batalha de Vouillé). A aquela data los francs faguèron refluir los visigòts enGòtia (Bas Lengadòc) e dins la Peninsula Iberica mas lo contèxte culturau de la futura Occitània chamgèt pas beucòp. L'emergéncia ulteriora de la lengaoccitana, au sègle VIII, dins un contèxte de fidelitat continua a la cultura romana durant tota la nautaEdat Mejana, fai que l'occitan es una lenga romanica pro conservatritz a respècte daulatin[2].
En contrast, lo nòrd de Gàllia (Nèustria e oèst d'Austràsia), qu'era lo futur domeni de la lengafrancesa, èra maitot dins la zona centrala dau poder politic e de l'installacion demografica dausfrancs. Coneguèt tre lo sègle V una dominacion prionda daus francs que laissèron dins lo latin locau de traças fòrtas de lor lenga (lofrancic) e de lor culturagermanica, çò qu'explica l'aparicion de la lengafrancesa, au sègle VIII, coma una lenga romanica relativament germanizada e pro distinta de l'occitan.
