Rembrandt van Rijn (15 de julhet de1606,Lèida - 4 d'octòbre de1669,Amsterdam), dichRembrandt, es un pintreolandés dau sègle XVII considerat coma un artista major de l'istòria de lapintura, especialament dau periòdebarròc. Foguèt tanben l'autor degravaduras e d'aigafòrts. Una caracteristica importanta de son òbra foguèt son mestritge dauclar-escur que li permetèt de realizar de contrasts sostenguts e de donar mai d'intensitat e de vida a sei tablèus.
Nascut lo 15 de julhet de1606 aLèida, Rembrandt Harmenszoon van Rijn èra lo uechenenfant d'un molinier que fasiá partida de laborgesiá aisada. De 10 a 14 ans, seguèt lei cors de l'escòla latina qu'èra una institucioncalvinista amb un important ensenhamentreligiós. I descurbiguèt lodessenh e i menèt d'estudis li permetent de jónher l'universitat. Pasmens, i anèt probablament jamai car preferiguèt començar una carriera depintre.
En1621, comencèt son aprendissatge dins savila natala sota la direccion deJacob van Swanenburgh (1571-1638). Coma lo demandava l'ensenhament dau periòde, comencèt ambé l'estudi de la preparacion de la tela e deicolors puei dei tecnicas dedessenh. En1624, jonhètPieter Lastman (1583-1633) qu'èra considerat coma lo melhor pintre de la ciutat. Aquò li permetèt de descubrir leis influénciasitalianas de son mèstre.
Après un viatge anAmsterdam en1624, Rembrandt s'entornèt en1625 aLèida ont installèt lo sieu atalier. Tres ans pus tard, prenguèt son premier aprendís. DichGerrit Dou (1613-1675), anava tanben venir un pintre famós que son estil es fòrça pròche d'aqueu de son mèstre. En1629, Rembrandt recebèt la visita deConstantin Huygens, secretari deMaurici de Nassau. Aquò li donèt una certana notorietat e de comandas[1]. En1631, après lamòrt de sonpaire, poguèt ansin s'establir anAmsterdam.
AnAmsterdam, Rembrandt venguèt famós tre1632 amb un retrach collectiu dichLeiçon d'anatomia dau doctor Tulp. Après aqueu succès, abandonèt lo patronim Van Rijn e signèt d'ara endavant « Rembrandt fecit » (« Rembrandt faguèt » enoccitan). En1634, se maridèt ambéSaskia van Uylenburgh (1612-1642) qu'èra la neboda deHendrick van Uylenburgh (1587-1661), important marchand qu'auberguèt Rembrant an Amsterdam. Lo pareu aguèt quatre enfants mai solament un, Titus nascut en1641, subrevisquèt. En despiech d'aquelei disparicions, fins a1642 e la mòrt de sa frema, Rembrandt conoguèt un periòde de prosperitat e de bonur e son obrador e sei discípols – que mai d'un venguèt tanben un pintre famós – venguèron fòra prestigiós. En particular, ganhèt de sòmas importantas gràcias a la venda de seipinturas car aguèt l'idèa de lei vendre dirèctament per aprofichar sa valor sus lo mercat deis arts olandés.
Après lo decès deSaskia van Uylenburgh, tuada per latuberculòsi en1642, Rembrandt conoguèt un periòde dificultats moralas e financieras. Premier, son tablèuRonda de nuech foguèt mau acuelhit per sei comanditaris entraïnant la pèrda de plusors practicas. Puei, sa relacion ambé la norriça de son fiu foguèt a l'origina d'un escandòl e lo pintre foguèt finalament obligat de la congediar en1649. Pasmens, la norriça comencèt un procès còntra Rembrandt a prepaus d'una promessa demaridatge. Juridicament en dificultat, Rembrandt capitèt d'obtenir son embarrament dins un asile d'alinats en1650. Dins aquò, aquel afaire marquèt pas la fin dei vicissidus moralas dau pintre que recebèt en1654 un blaime de part de la Glèisa après la naissença d'un enfant eissit d'una laison amb una autra serventa dichaHendrickje Stoffels (1625-1663).
Durant aqueu periòde, Rembrandt contunièt de realizar un nombre important de pinturas mai la fònt principala de sei revenguts venguèt seisaigafòrts. Pasmens, aquò permetèt pas d'assegurar un trin de vida dispendiós (crompa d'òbras d'art utilizadas coma modèl, crompa de costums...). En1656, poguèt plus remborsar sei deutes e deguèt vendre sonostau a l'enquant.
Après1656, Rembrandt deguèt viure dins unostau pus modèst ambé Titus eHendrickje Stoffels. La familha i tenguèt una botiga d'objèctes d'art que li permetèt de viure. En parallèl, Rembrandt contunièt de recebre de comandas mai sei comanditaris foguèron pas totjorn contentats per son trabalh. Per exemple, laConjuracion de Claudius Civilis, comandanda per la comuna d'Amsterdam, li foguèt remandada en1660. Après lamòrt de Hendrickje en1663, Rembrandt arrestèt de s'interessar a l'elèit de la societat e sei dificultats s'agravèron. Son fiuTitus moriguèt en1668 e lo pintre eu meteis dispareguèt lo 4 d'octòbre de1669 dins l'anonimat. Foguèt enterrat dins unatomba arrendada de la glèisaWesterkerk.
Autor d'aperaquí 400pinturas, 300aigafòrts e 300dessenhs, Rembrandt es considerat coma un mèstre dauclar-escur. D'efèct, una caracteristica majora de son òbra es una utilizacion de lalutz e de la sornura, inspirada per la tecnica dauCaravaggio, per atraire lo regard sus deconstrastes ben marcats. Aquò li permetiá de se concentrar sus l'intensitat e la vida de sei modèls per ne mostrar leis expressions, la compassion e l'umanitat. Ansin, a respèct de sei contemporanèus, pintèt pauc labeutat e la richessa e esitèt pas de representar d'indigents ò de vièlhs.
Sei tèmas de predileccion èran leiretrachs (compres leisautoretrachs) e lei scenasbiblicas eistoricas. Pasmens, realizèt tanben de scenas de vida vidanta e de scenas popularas. En revènge, au contrari de la màger part dei pintres olandés, s'interessèt gaire ai païsatges. Lei tèmasmitologics son pereu rars dins son trabalh. Sa familha pròcha (sa frema Saskia, son fiu Titus e sa concubina Hendrickje) aparéisson regularament dins sei pinturas. Rembrandt realizèt tanben un centenau d'autoretrachs que mòstran son evolucion fisica lòng de savida.
Lo periòde de Lèida dura de1625 a1631 e correspond a l'apprendissatge ambéPieter Lastman. Lei pinturas d'aqueleis ans son de talha modèsta amb un nombre fòrça important de detalhs (costums, joièus...). Lei tematicas dei tablèus son sustotbiblicas.
Après son arribada anAmsterdam, Rembrandt aguèt un periòde, fins a1636, onte comencèt d'utilizar de telas pus largas e decolors pus poderosas. Lei retrachs i foguèron nombrós e dins leis autrei tablèus, lei scenas representadas venguèron pus espectaclosas. Aqueleis annadas foguèron tanben aquelei dei premiers succès comaLa Leiçon d'anatomia dau doctor Tulp.
Durant la fin dau decenni 1630, l'òbra de Rembrandt conoguèt un periòde particular marcat per de païsatges, fòrça rars durant lo rèsta de sa vida. La natura i es representada d'un biais agressiu e violent.
A partir de1640, lo trabalh de Rembrandt venguèt pus sòbri, probablament en causa dei tragèdias familialas dau periòde. La talha dei telas demeniguèt e l'exuberència dispareguèt au profiech de sentiments sovent interiorizats. Regardant lei scenas biblicas, lo Novèu Testament venguèt una fònt d'inspiracion pus importanta que l'Ancian. Enfin, dins lei representacions de la natura, la violéncia dispareguèt e Rembrant comencèt de representar un nombre important de scenas ruralas olandesas suavas.
Dins lo corrent deis ans 1650, l'estile de Rembrandt tornèt cambiar ambé l'adopcion de telas pus grandas e l'utilizacion decolors pus ricas. A respèct de sei contemporanèus, refusèt la mòda dau detalh e de la finor. Contunièt de s'inspirar de laBíblia mai pintèt desenant de scenas pus intimistas ambé de personatges solets.
En mai de la pintura, Rembrandt foguèt tanben un especialista de l'aigafòrt, art probablament aprés ambéJan Lievens aLeyde. Utilizava una placa decoire cubèrta d'unvernís. Aquò permetiá de trabalhar la placa coma un dessenh. Puei, unacid èra utilizat per atacar locoire dins leis endrechs onte lo vernís èra estat levat (lamordedura). Aquò entraïnava la formacion d'un relèu permetent de retenir latencha. Pasmens, Rembrandt utilizèt mai d'una tecnica complementària coma lamordedura dobla que consistís a cubrir d'un segond jaç de vernís la placa atacada per completar lo dessenh. Podiá tanben utilizar unburin per aumentar certanei trachs ò utilizar un acid dirèctament sus la placa per crear una sensacion de nèbla. Aquel efèct de nebla èra de còps renfòrçat per d'irregularitats dins lo depaus de tencha. Signèt pas seis aigafòrts franc deJove de bust : autoretrach.
La multiplicacion d'aqueleis aprendís entraïna uei de questions sus l'autenticitat de plusors òbras de Rembrandt. D'efèct, leis òbras dau mèstre son ja malaisadas d'identificar car certanei son pas signadas e car Rembrandt cambièt mai d'un còp de signatura. Pasmens, signèt de còps de tablèus realizats per seis aprendís ò permèt sei discípols d'utilizar sa signatura per aumentar la valor de la pintura. Enfin, per complicar la situacion, Rembrandt encoratjèt seis aprendís dins la realizacion d'òbras sus de tèmas identics a son trabalh. Per exemple,Willem Drost pintèt tanben un tablèu de Betsabèa amb la letra de David.
En1836, i aviá aperaquí 600 telas qu'èran atribuidas a Rembrandt, nombre qu'aumentèt per agantar un milier au començament dau sègle XX. Dins aquò, dins lo corrent de la segonda mitat dau sègle XX, un important trabalh de recèrca sus lo mèstre e seis aprendís entraïnèt una demenicion dau nombre de pinturas claramanent identificadas coma òbra de Rembrandt entre 300 e 420. En particular, plusors òbras majoras de l'obrador de Rembrandt, comaLo Cavalier polonés òL'Òme amb un casc d'aur, son atribuidas a sei discípols.
↑Dins leiProvíncias Unidas deis ans 1630, aquò èra important car lei comandas èran sovent passadas per de particulars. D'efèct, la Glèisa,calvinista, comandava ges de pintura e lei princes de Nassau avián sustot de foncions militaras qu'empachavan una activitat demecenat vertadier.
.jpg)
.png)
_van_het_Amsterdamse_lakenbereidersgilde_-_Google_Art_Project.jpg)
_-_Google_Art_Project.jpg)