LoReialme Unit[6] (var.Reiaume Unit; sigla:RU), oficialament loReialme Unit de Grand Bretanha e Irlanda del Nòrd[7] (enanglés:United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland; compendi enUK,AFI: [juːˈkeɪ]), es unestat sobeiran del nòrd-oèst d'Euròpa, compausat de laGrand Bretanha, del nòrd de l'illa d'Irlanda e d'illas pichonas adjacentas. La capitala esLondres, mentre queEdimborg,Cardiff eBelfast son respectivament las capitalas regionalas d'Escòcia, de Galas e de l'Irlanda del Nòrd.
Lo Reialme Unit es una monarquia constitucionala parlamentària,[9] eissida de l'union del Reialme Unit de Grand Bretanha e del Reialme d'Irlanda (1801–1922). A partir de 1922 amb lo tractat anglo-irlandés, l'Estat Liure d'Irlanda (actuala Republica d'Irlanda) non es pus integrat dins la monarquia britanica. De sinonims inexactes deReialme Unit sonGrand Bretanha eAnglatèrra.
La Grand Bretanha se tròba entre laslatituds 49° e 59° N (lasIllas Shetland s'estendon gaireben als 61° N) e laslongituds 8° O a 2° E. L'Observatòri de Greenwich, en Londres, es lo punt de definicion pelmeridian de Greenwich. Quand se mesura dirèctament del nòrd al sud, la Grand Bretanha mesura un pauc mai de 1100 quilomètres de longor e un pauc mens de 500 quilomètres dins la siá part pus larga. Malgrat aiçò, la màger distància entre dos punts dins l'illa es de 1350 quilomètres entre la fin de la tèrra enCornoalha (près dePenzance) eJohn o' Groats enCaithness (près deThurso).Irlanda del Nòrd parteja una frontièra de tèrra de360 km amb laRepublica d'Irlanda[10].
Lo clima britanic es de tipe oceanic, çò que s'explica aisament per la posicion dau país au nòrd-èst de l'Ocean Atlantic. Quauquei regions pus autas, enEscòcia, an un clima montanhòl. Lei temperaturas mejanas son moderadas car lo país es somés a l'influéncia dauCorrent dau Golf. Lei precipitacions regularas anant de 553 mm aCambridge fins a 3 000 mm sus lei cimas escocesas.
Conquista romana deis illas britanicas e formacion de la província de Britannia.
Fins au milleni VI avC, èran liats aucontinent per una faissa terrèstra dichaDoggerland. LeisIllas Britanicas foguèron donc pobladas après la fin dauPeriòde Glaciari de Würm e lei vestigis pus ancians descubèrts per leisarqueològs datan dauPaleolitic. Pasmens, en causa decondicions climaticas duras, la populacion deis illas demorèt pus febla que dins lei regions pus meridionalas coma lo mostra de produccions agricòla e artesenala limitadas. Lei progrès acomencèron durant loNeolitic gràcias a un melhorament de l'agricultura que permetèt de desvolopar d'estructuras politicas o religiosas pus complèxas. Un exemple d'aqueu desvolopament foguèt la bastida de l'ensems deStonehenge a partir de 2800 avC.
Vèrs 1000 avC, de tribúscèltas vengudas dau nòrd d'Euròpa e deGàllia s'installèron dins l'Archipèla enIrlanda, enEscòcia e dins lo sud e l'èst d'Anglatèrra. Coma dins lo rèsta d'Euròpa cèlta, se formèt unacivilizacion guerrièra dominada per una classaaristocratica e caracterizada per la bastida d'oppidums e lo desvolopament d'unaindústriametallurgica. Gràcias ai ressorsas mineralas deis illas, l'archipèla venguèt rapidament un territòri exportador demetaus (estam en particular) au sen dau comèrci europèuantic.
A partir de 55 avC, lei Romans acomencèron de s'interessar au contraròtle dei ressorsas deisIllas Britanicas ambé la campanha deJuli Cesar. Pasmens, de revòutas enGàllia l'obliguèron de se retirar sus lo continent. La conquista vertadiera se debanèt après la formacion de l'Empèri Roman durant lo rèine de l'emperaireClaudi (41-53). En43, una premiera campanha permetèt ai Romans de desbarcar dins lo sud-èst d'Anglatèrra après labatalha de Medway. Aquò representava lo començament d'una tièra de campanhas de43 a84 que van se turtar a una resisténcia acarnada, especialament dins lei regionsgalesas eescosesas. Lei premierei foguèron somesas après divèrsei campanhas de47 a84. En revènge, lo nòrd de l'illa demorèt independent e maugrat d'ofensivas victoriosas dins la region, l'armada romana poguèt jamai la conquistar totalament. Au contrari, au sègle II, leis emperairesAdrian (117-138) eAntonin lo Piós (138-161) ordonèron de construrre de muralhas defensivas per blocar leis atacas dei tribús cèltas dau nòrd (Picts, Scots) en direccion dei zònas romanas que formèron la província de Britannia.
En fòra de la menaça dei tribús cèltas totjorn independentas, l'òrdre roman foguèt tanben contestat dins lo sud de l'illa. La revòuta pus importanta se debanèt de 60 a 61 sota la direccion de la rèina Budicca. Entraïnèt la destruccion d'unei ciutats e temples romans mai s'acabèt per una desfacha aWatling Street. Per s'aparar còntra de dificultats novèlas, l'Empèri gardèt de tropas importantas (generalament quatre legions) dins l'archipèla fins au sègle V e la disparicion de la província.
De la província romania de Britannia a la conquista de Guilhèm de Normandia
Illas Britanicas vèrs la fin dau sègle IX.Territòris de Cnut lo Grand (1016-1035).
Coma d'una província de l'Empèri, la romanizacion dau país demorèt parciala e leis elèits autoctònas foguèron integradas a l'administracion locala. Ansin, en fòra dau ret dei vilas (Londres,York...) e dei rotas romanas, l'influéncia romana èra febla e lei tradicions cèltas demorèron vivas. LoCristianisme foguèt introduch dins l'archipèla au sègle IV. Trobèt un endrech favorable a son desvolopament car l'emperaireConstantin Ièr (306-324), qu'adoptèt per la seguida l'edicte de tolerància religiosa de Milan, foguèt proclamat per lei legions britanicas e demorèt popular dins la region.
A partir de la fin dau sègle IV, leis ambicions dei generaus romans de venir emperaire entraïnèron un afebliment militar de la província. De368 a370, una campanha saunosa permetèt de replegar lei tribús cèltas irlandesas e escocesas qu'avián desbordat lamuralha d'Adrian. Una autra guèrra se debanèt en383 e s'acabèt per una victòria romana. Pasmens, en406, lei frontieras continentalas de l'Empèri foguèron rompudas e l'archipèla venguèt la buta d'invasions anglas e saxonas. En407, lei legions britanicas capitèron d'empachar aquelei desbarcaments e proclamèron emperaire una tièra de generaus de l'archipèla. Vèrs410, totei lei legions romanas de Britannia èran estadas transferidas en Gàllia per sostenir la revendicacion imperiala de lor generau o per assaiar de replegar leis invasions barbaras.
Sensa legion per assegurar sa defensa, Britannia foguèt atacada per de tribús cèltas (Scots, Picts...) e per de pòbles germanics (Saxons, Angles, Jutes). Pasmens, la disparicion de l'òrdre foguèt progressiva car una tièra de caps indigèns capitèron de formar de principats cèltas a partir dei rèstas de l'administracion romana[11] e rapidament un conflicte lòng acomencèt entre leiCèltas, mai o mens crestianizats, e leis Anglosaxons pagans. Maugrat una resisténcia importanta dei Cèltas (legenda dauRei Artús), lei pòbles germanics conquistèron pauc a pauc lo sud e lo centre d'Anglatèrra onte fondèron divèrsei reiaumes.
Au sègle VII, se debanèt l'evangelizacion dei pòbles germanics e, en825, lorèi de WessexEgbert lo Grand (802-839) capitèt d'unificar lei principats saxons sota son autoritat. Pasmens, a partir de865, d'envasidors novèus, leiVikings ataquèron la region. Wessex resistiguèt dins lo sud e l'oèst d'Anglatèrra. Dins aquò, l'autoritat de son senhor sus sei vassaus demeniguèt e lei Vikings poguèron fondar una tièra de colonias dins l'èst de l'archipèla que formèron un territòri unificat dichDanelaw. En878, lo rèiAlfred lo Grand (871-899) bloquèt aquela invasion e Anglatèrra foguèt partejada entre Vikings e Saxons. Obtenguèt tanben la conversion aucristianisme de divèrsei caps nordics vencuts. Dins lo rèsta de l'archipèla, lei Vikings conquistèron leis illas lòng dei costats d'Escòcia e quauquei pòrts dePaís de Galas e d'Irlanda. Pasmens, la resisténcia dei tribús cèltas lei convenquèron de pas assaiar d'avançar mai dins lei tèrras. Au contrari, dins certanei regions (País de Galas en particular), Vikings e Cèltas formèron d'alianças còntra lei Saxons.
Au sègle X, lei posicions vikingas foguèron pauc a pauc conquistadas per lei Saxons e lei dos pòbles acomencèron pauc a pauc de se mesclar. Ansin, après l'unificacion d'Anglatèrra per lo rèivikingCnut lo Grand (1016-1035) que creèt un empèri a l'entorn de laMar dau Nòrd, un rèi saxon de l'Ostau d'Alfred lo Grand,Edoard lo Confessor (1044-1066), li succediguèt. Sa mòrt entraïnèt una crisi de successions que va entraïnar en1066 laGuèrra de succession d'Anglatèrra entre caps saxons e « vikings ».
De la conquista per lei Normands a la presa dau poder per lei Tudors
Esquèma de la conquista normanda d'Anglatèrra.Guèrra de Cent Ans (1337-1453).Esquèma generau de laGuèrra dei Doas Ròsas.
Tres senhors assaièron de succedir en1066 aEdoard lo Confessor. Lo premier èraHarold II que foguèt elegit rèi per l'aristocràcia anglesa. Lo segond foguètHarald III. Desbarquèt amb una flòtavikinga mai foguèt vencut e tuat per Harold aStamford Bridge. Enfn, lo tresen foguèt lo duc de Normandia,Guilhèm lo Conquistaire que desbarquèt dins lo sud-èst d'Anglatèrra. La batalha decisiva se debanèt aHastings e s'acabèt per la desfacha e la mòrt d'Harold. Après aquela victòria, Guilhèm venguèt rèi d'Anglatèrra e acomencèt una tièra campanhas saunosas per pacificar lo país fins a1076. Per aquò, eliminèt una partida importanta dei caps saxons que foguèron remplaçats per de senhors normands e formèt un ret decastèus per se protegir còntra lei revòutas.
Après lei rèines dei dos fius dau Conquistaire, la question de la succession reiala entraïnèt unaguèrra civila de1135 a1154 que s'acabèt per la designacion d'Enric Plantagenêt (1154-1189), senhors d'Anjau eNormandia coma rèi d'Anglatèrra. Son maridatge en1152 ambAlienòr d'Aquitània li donèt un domeni continentau fòrça important que va venir una fònt de tensions e de guèrras ambé de rèisfrancés desirós de limitar la poténcia anglesa dins lo Reiaume de França. Aprofichant lei dificultats anglesas durant laTresena Crosada,Felip II de França (1190-1223) capitèt de conquistar la màger part dei fèus anglés, franc deGuiana, au començament dau sègle XIII.
Aquela desfacha entraïnèt una crisi intèrna grèva enAnglatèrra e la noblesa se revoutèt còntra lo rèiJoan I d'Anglatèrra (1199-1216). Vencut, lo rèi deguèt acceptar de signar en1215 laMagna Carta que limitèt lo poder reiau au profiech d'un conseu de la noblesa e d'una independéncia importanta de la justícia. En1258, un grop de nobles dirigit perSimon V de Montfòrt, fiu dau cap crosatSimon IV de Montfòrt, obtenguèt un renfòrçament d'aquelei mesuras. Pasmens, la mòrt de Montfòrt aEversham còntra lei partisans dau rèiEnric III (1216-1272) permetèt de restablir l'autoritat reiala maugrat lo mantenement d'un parlament.
Lo rèine d'Edoard Ièr (1272-1307) marquèt lo començament d'un periòde d'expansion anglesa.País de Galas foguèt conquistat en1284.Escòcia acceptèt lo rèi anglés coma senhor en1291 mai la dominacion anglesa foguèt mau acceptada per la populacion locala e, tre1314, labatalha de Bannockburn s'acabèt per la restauracion de l'independéncia escocesa. En1337,Edoard III (1327-1377) revendiquèt la succession deFelip IV de França après la mòrt de sei tres fius. Aquò foguèt lo començament de laGuèrra de Cent Ans que marcarà prefondament lei dos país.
D'efèct, lei premiereis annadas de la guèrra veguèron una tièra de victòrias anglesas aCrécy (1346),Calais (1347) ePeitius (1356). Pasmens,Carles V de França (1364-1380) redreicèt lo Reiaume de França e capitèt de conquistar la màger part deifèus continentaus anglés. Aquelei desfachas obliguèron lei rèis anglés de faciar de revòutas de païsans e d'acceptar de donar mai de poders au parlament. Una autra consequéncia d'aquelei reviradas foguèt la demenicion de l'influéncia dei senhors francés — es a dire continentaus — sus leis afaires d'Anglatèrra que favorizèt lo remplaçament progressiu daufrancés per l'anglés coma lenga de govèrn.
La guèrra acomencèt tornarmai durant lo rèine d'Enric V (1413-1422). Devesits per una guèrra civila, lei Francés foguèron esquichats aAzincourt (1415) e leis Anglés s'alièron ambé Borgonha per dominar lo nòrd e lo sud-oèst deFrança. Aprofichant la foliá dau rèiCarles VI de França (1380-1422), impausèt la signatura dautractat de Troyes que sei condicions permetián d'unificar lei dos reiaumes sota l'autoritat dau rèi d'Anglatèrra. Dins aquò, lo fiu de Carles VI refusèt aqueu tractat e contunièt la lucha a partir dau centre e dau sud dau Reiaume de França. A partir de1429, prenguèt l'avantatge e acomencèt una reconquista progressiva dau territòri francés que s'acabèt per una desfacha anglesa en1453.
Coma au sègle XIII, aquela desfacha entraïnèt una crisi intèrna grèva en Anglatèrra en causa de la feblessa e de la foliá dau rèiEnric VI (1422-1461 puei1470-1471). En1455, acomencèt una guèrra civila lònga, dichaGuèrra dei Doas Ròsas, entre leis Ostaus de York e de Lancastre. S'acabèt solament en1485 per la presa dau poder dei Tudors que fondèron unadinastia novèla ambé l'acòrd dei York e dei Lancastre fòrça afeblits per lo conflicte.
Esquèma generau de la Guèrra Civila Anglesa (1642-1651).
Lo sègle XVI foguèt marcat per lei tensions causadas per la politica e lei divisions de la dinastia Tudor. Pasmens, maugrat aquelei dificultats, la poténcia anglesa capitèt de se renfòrçar durant aqueu periòde. D'efèct, après lo rèine d'Enric VII (1485-1509),Enric VIII (1509-1547) prenguèt una tièra de decisions fondamentalas. La premiera d'Enric VIII foguèt la separacion religiosa ambé laGlèisa Catolica Romana e la creacion de l'Anglicanisme en1533. Permetèt au rèi de divorciar e de prendre lo contraròtle d'una partida dei bens dau clergat anglés. La segonda decision foguèt l'adopcion de l'Acte d'Union de1536 entreAnglatèrra e loPaís de Galas. Aquò renforcèt l'integracion entre lei doas regions e foguèt la premiera etapa de la fondacion dau Reiaume Unit. Puei, en partida gràcias au tesaur confiscat dins lei monastèris, decidiguèt de fondar la premiera flòta anglesa permanenta per s'aparar còntra lei naviris dau rèiescocés aliat ai Francés. Enfin, en1541, prenguèt tanben lo títol de rèi d'Irlanda après l'extension de la dominacion anglesa sus tota l'illa en1494[12].
La segonda mitat dau sègle XVI foguèt marcada per lei rèines de tres enfants d'Enric VIII. Foguèt un periòde de crisi religiosa carMaria Ièra (1553-1558) assaièt de restablir loCatolicisme mentre qu'Edoard VI (1547-1553) eElisabeta Ièra (1558-1603) renforcèron lareforma anglicana. Lo rèine d'aquela darriera foguèt l'apogèu de laRenaissença anglesa e permetèt d'estabilizar pauc a pauc la societat anglesa. Pasmens, a partir de1585, unaguèrra malaisada còntraEspanha entraïnèt de dificultats financieras e s'acabarà en1604 per un resultat indecís. D'autra part, la mòrt sensa eiretier dirèct de la rèina causèt la fin de la dinastia.
Son successor foguèt lo rèi d'EscòciaJaume Stuart (1567-1625) sota un regime d'union personala dei dos reiaumes. Coma lei periòdes precedents, lei rèines de premiers sobeirans Stuart foguèron marcats per de tensions religiosas. Pasmens, conjugadas ai temptativas de renfòrçament de l'absolutisme reiau, la situacion s'agravèt rapidament e entraïnèt una tièra de guèrras civilas de1642 a1651 entre lo rèi e lo parlament. Après un començament relativament equilibrat fins a1644, lei fòrças parlementària aprofichèron lei reformas d'Oliver Cromwell per prendre l'avantatge e esquichar totei leis aliats dau rèiCarles Ièr (1625-1649) que foguèt executat. Après sa victòria, Cromwell venguèt lo Lord Protector d'un govèrn republican dichCommonwealth d'Angletèrra e impausèt la dominacion anglesa ais Escocés e ais Irlandés. Renforcèt tanben la politica de colonizacion anglesa d'Irlanda que va venir la fònt d'unei conflictes fins au sègle XX.
Pasmens, loCommonwealth d'Angletèrra subrevisquèt pas a la mòrt de son fondator e la monarquia foguèt restaurada après la mòrt de Cromwell segon un sistèma de monarquia parlementària. En particular, en1679, lo Parlament adoptèt l'Habeas corpus, jalon major de l'istòria daudrech, que permetèt de renfòrçar laseparacion dei poders. Lo periòde foguèt tanben marcat per l'extension, sostenguda per la creissença daucomèrci triangular, de l'empèri coloniau anglés dins leiCaribas e enAmerica dau Nòrd.
A la mòrt deCarles II (1660-1685), son fraire catolicJaume II (1685-1688) li succediguèt. Sei temptativas de restablir l'absolutisme reiau entraïnèron unaguèrra civila que s'acabèt per sa desfacha e son exil.Guilhèm III d'Aurenja Nassau lo remplacèt e adoptèt en1689 una declaracion dei drechs que limitèt d'un biais definitiu lei poders dau rèi au profiech dau Parlament. Capitèt tanben d'estabilizar la situacion religiosa e de demenir pauc a pauc lei tensions entre lei diferentei glèisas. Pasmens, leis acòrds negociats ambé lei Catolics irlandés en1691 foguèron pas respectats. Enfin, en1707, l'Acte d'Union permetèt d'unificar lei reiaumes d'Escòcia e d'Anglatèrra dins un ensems administratiu unic.
La lucha còntra lo Reiaume de França per la dominacion mondiala
Teatre d'America dau Nòrd de la Guèrra de Sèt Ans (1756-1763).
A partir de la fin dau sègle XVII,Londres venguèt lo poténcia emergenta d'Euròpa. En particular, la rivalitat ambéFrança acomencèt tornarmai en causa dei tensions colonialas enAmerica e enÍndia entre lei dos país e de l'oposicion anglesa ais ambicions continentalas deParís. Ansin, de1688 a1815,França e lo Reiaume Unit foguèron dins un estat de guèrra quasi permanent. Lo conflicte decisiu foguèt laGuèrra de Sèt Ans (1756-1763) que s'acabèt per la conquista de la màger part de l'empèri coloniau francés e faguèt dau Reiaume Unit la premiera poissança mondiala. Maugrat una desfacha durant laGuèrra d'Independéncia deis Estats Units d'America (1775-1783) e la pèrda dei colonias estatsunidencas, lo Reiaume Unit gardèt aquela posicion fins a laPremiera Guèrra Mondiala e va fondar lopremier empèri coloniau mondiau.
Durant aqueu periòde, lo Reiaume Unit conoguèt un desvolopament economic important que preparèt laRevolucion industriala dau sègle XIX. Ansin, la valor deis importacions passèt de 6 a 24 milions de liuras entre 1701 e 1798, aquela deis exportacions de 4,5 a 18 milions e aquela dei reexportacions de 2,1 a 12 milions. Unsistèma bancari modèrn e eficaç (4% còntra generalament 10% sus lo continent) e l'aumentacion dau nivèu tecnologic permetèron de sostenir aquela evolucion gràcias a de taus febles e au melhorament deis otís de produccion.
LaRevolucion Francesa e l'Empèri Napoleonenc foguèron una menaça majora per la posicion anglesa que desirava empachar l'emergéncia d'una nacion dominanta sus lo continent. Ansin, maugrat una simpatia iniciala per la monarquia parlementària francesa, lo Reiaume Unit venguèt rapidament l'enemic pus acarnat deFrança e lei dosestats foguèron en guèrra permanenta de1793 a1814 franc d'una trèva en1802-1803. En1815, formèt tanben la fòrça principala que s'opausèt au retorn de l'emperaire aWaterloo.
Protegida per sa posicion insulara e ais victòrias de l'amirauHoratio Nelson aAbokir, aCopenaga e aTrafalgar. En1807, aquò foguèt completat per la destruccion dau rèsta de la flòta danesa durant lasegonda batalha de Copenaga e per d'atacas còntra lei colonias francesas. En revènge, sus lo continent, Londres aguèt de dificultats per formar una armada vertadiera e preferiguèt finançar leis esfòrç de guèrra deis autrei poténcias colonialas comaPrússia,Àustria eRussia. En1808, lo començament de laguèrra d'Espanha foguèt l'occasion per lei Britanics de desbarcar pauc a pauc de fòrças importantas sus lo continent e d'avançar vèrs lei Pirenèus. Pasmens, lei desfachas francesas decisivas foguèron infligidas per leiRus, leisAustrians, leiPrussians e leiSuedés aLeipzig en1813 e durant lacampanha de França en1814.
Durant lei negociacions de patz, lo Reiaume Unit aguèt un ròtle primordiau que foguèt renfòrçat per la victòria dauduc de Wellington aWaterloo en1815 e la captura britanica deNapoleon. En particular, lo Reiaume Unit reprenguèt lo contraròtle de Hanovre, conquistèt Heligoland, Malta e leis Illas Ionianas e establiguèt un protectorat sus la partidaeuropèa dePortugal. De mai, capitèt de limitar l'afebliment deFrança per restaurar la basa deis equilibris continentaus de la fin dau sègle XVIII. Ansin, Londres venguèt l'arbitre dei relacions europèas fins a la formacion de l'Empèri alemand dirigit per lo cancelièrOtto von Bismarck. Enfin, en1800, s'acabèt la formacion dau Reiaume Unit quandIrlanda i foguèt integrada après la revirada d'una revòuta en1796.
Dau Congrès de Viena a la Premièra Guèrra Mondiala
Après la victòria còntraNapoleon Ièr, lo Reiaume Unit perdèt rapidament sei posicions principalas sus lo continent eLondres deguèt se contentar de sa posicion d'arbitre. Se concentrèt donc subretot sus lo mantenement daustatu quo, son desvolopament economic e l'extension de sonempèri coloniau.
Ansin, en1820, una revòuta portuguesa entraïnèt la fin dau protectorat britanic. Puei, en1837, lei règlas de succession diferentas dau Reiaume Unit e dau Reiaume de Hanovre entraïnèron la separacion dei dosestats sota lei direccions respectivas deVictòria Ièra (1837-1901) e d'Ernest August Ièr de Hanovre (1837-1851)[13]. En fòra d'aquelei pèrdas territòrialas, lo Reiaume Unit participèt a la formacion deBelgica, deGrècia e a l'emergéncia de nacions novèlas dins leiBalcans dins lei províncias europèas de l'Empèri Otoman. Pasmens, maugrat aqueu sostèn, Londres empachèt la disparicion de l'Empèri Otoman e s'opausèt militarament ais ambicions russas dins la region deis Estrechs durant laGuèrra de Crimèa (1853-1856). Acceptèt tanben leis unificacions d'Itàlia e d'Alemanha dins leis annadas 1860 e 1870. Aqueleis evolucions entraïnèron quauquei cambiaments territòriaus : leisIllas Ionianas foguèron balhadas aGrècia en1864,Chipre foguèt ocupada en1878 en cambi dau pagament d'unaredevença anuala ais Otomans eHeligoland foguèt cambiada còntraZanzibar en1890.
L'acòrd de cambi entre Heligoland e Zanzibar mostrava l'evolucion de la poténcia britanica dins lo corrent dau sègle XIX. D'efèct, en causa de l'extension de son empèri coloniau, son centre de gravitat se desplacèt pauc a pauc dau continent europèu vèrs lo rèsta dau mond, especialament vèrs lo continent asiatic onte lei Britanics formèron l'Empèri deis Índias Britanicas en1858. Ansin, au començament dau sègle XX, Londres contrarotlètCanadà, divèrseis illas americanas, la mitat orientala d'Africa, lo sud de laPeninsula Aràbia,Índia, la màger part dau sud-èst asiatic e la màger part d'Oceania, compresAustràlia eNòva Zelanda.
Lei dos conflictes mondiaus e l'afebliment britanic
Après la desmission deBismarck en1890, la politicaalemanda cambièt d'orientacion e adoptèt una politica expansionista que s'opausèt ais interés britanics. En particular, lo modernizacion e l'aumentacion numerica de la flòta alemanda èra una menaça per loReiaume Unit que sa marina èra pus nombrosa mai dispersada per protegir lei linhas d'avitalhament de l'Empèri. Ansin, au començament dau sègle XX, Londres formèt una aliança ambéFrança, segonda poissança coloniala mondiala e enemiga acarnada d'Alemanha dempuei1871, eRussia, subretot opausada au govèrn de Viena qu'èra l'aliat deis Alemands. La rivalitat entre aquelei blòts foguèt la causa de laPremiera Guèrra Mondiala (1914-1918). Sensa armada vertadiera au començament dau conflicte, lei Britanics utilizèron sei naviris per blocar lei liasons maritimas amb Alemanha e formèron pauc a pauc una armada terrèstra per participar a la guèrra continentala. Lei colonias qu'avián de còps de fòrças terrèstras pus importantas que la metropòli en1914 participèron a l'esfòrç de guèrra e ataquèron lei colonias alemandas o lei territòrisotomans.
Fins a1914, lei tropas britanicas perdiguèron 890 000 soudats tuats mai la guèrra s'acabèt per una victòria. L'Empèri Rus, rivau dei Britanics en Asia Centrala, dispareguèt e la conquista d'una partida dei colonias alemandas permetèt a l'Empèri Britanic d'agantar son apogèu territòriau e economic dins leis annadas 1920 e 1930. Pasmens, tre la fin dei combats, lei premiers indicis de declin apareguèron. Premier, lo còst èra estat important e Londres perdiguèt sa posicion de premiera plaça bancàriaau profiech deNòva York. Puei, la dificultat dei combats aviá començat de crear un sentiment nacionau au sen de certanei regions de l'Empèri. Ansin, l'autonòmia dei dominions aumentèt pauc a pauc e, en1923, lo drech deCanadà e deSud-Africa d'aver una politica estrangiera differenta dau Reiaume Unit foguèt reconegut. Dins lei zònas, de movements de contestacion se formèron tanben per revendicar l'independéncia. Per exemple, foguèt lo cas d'Índia a partir de1922. Pasmens, enIrlanda, lo movement nacionalista esperèt pas la fin de la guèrra e una insureccion armada acomencèt en1916. S'acabèt en1921 per l'independéncia de l'illa franc de la region d'Ulster au nòrd-èst.
LaSegonda Guèrra Mondiala (1939-1945) foguèt l'eveniment decisiu qu'afebliguèt lo govèrn centrau e entraïnèt la desintegracion de l'Empèri. D'efèct, sei desfachas còntra leis Alemands en1940 e subretot còntra lei Japonés en1941 (batalha de Singapor) entrainèron la disparicion dau mite de l'invinsibilitat britanica e encoratjèron la formacion d'insureccions independentistas après la guèrra. De mai, lei bombardaments alemands avián causat de destruccions importants sus lo territòri britanic e, en1945, lo Reiaume Unit èra dependent de l'ajuda economicaestatsunidenca.
Après la Segonda Guèrra Mondiala, loplan Marshall permetèt de redreiçar l'economia britanica e lo país participèt ai reünions ambé lei Sovietics per assaiar de reglar lei consequéncias dau conflicte. Après la rompedura entre lei venceires, intrèt dins l'OTAN tre sa fondacion en1949 e desvolopèt l'arma nucleara en1952. Pasmens, aquelei succès empachèron pas la desintegracion de l'Empèri a partir de1947 ambé l'independéncia d'Índia, deBirmania e la retirada dau mandat dePalestina.
En1956, la revirada de l'expedicion de Suèz e leis atacas estatsunidencas còntra la moneda britanica mostrèron l'estenduda de la pèrda de poissança dau Reiaume Unit e entraïnèt un renfòrçament dei movements anticolonialistas. Conjugats ambé lei guèrras d'independéncia lòngas e acarnadas dins leis empèris coloniaus francés e portugués, aquò ecidiguèt lo govèrn britanic d'acceptar e de favorizar l'independéncia de sei colonias. Ansin, dins leis annadas 1960, la màger part de l'Empèri dispareguèt au profiech d'estats independents novèus. Lei darrierei colonialas importantas foguèron abandonadas en1981 fins a la restitucion de Hong Kong en1997 que marquèt la fin de l'Empèri. Una autra consequéncia de la revirada de Suèz foguèt l'abandon d'una politica estrangiera independenta d'aquela deis Estats Units e Londres venguèt l'aliat pus fidèu e pus pròche de Washington.
La disparicion de l'Empèri obliguèt lo Reiaume Unit de reorientar sa politica en direccion d'Euròpa e d'America dau Nòrd. En1973, venguèt donc memebre de la Comunautat Economica Europèa. Pasmens, Londres deguèt tanben faciar un conflicte novèu en Irlanda dau Nòrd menat per lei nacionalistas irlandés de l'IRA a partir deis annadas 1960. En1979, l'eleccion deMargaret Thatcher entraïnèt un cambiament major de la politica economica britanica qu'adoptèt un modèl fòrça liberau. Maugrat de grèvas importantas organizadas per lei sindicats, especialament en1984-1985 per leis obriers de l'indústria miniera, capitèt d'aumentar lei taus d'interés, de demenir leisimpòsts dirècts au profiech dei taxas indirèctas, de limitar l'inflacion e de privatizar unei companhiás nacionalas. Aquò causèt una desindustralizacion importanta dau país (-30% d'emplechs dins lo sector de1979 a1984). En revènge, permetèt l'emergéncia dau premier centre financièr europèu aLondres que venguèt la basa de l'economia dau Reiaume Unit. L'eleccion dau trabalhistaTony Blair de 1997 a 2007 cambièt pas aquela orientacion de diminucion dau ròtle de l'estat dins leis afaires economics (independéncia de la Banca d'Anglatèrra). En revènge, Tony Blair capitèt de reglar lo conflicte nòrd-irlandés ambé lo desarmament de l'IRA e la participacion dei partits catolics ais institucions d'Ulster.
Lo Reialme Unit es unamonarquia constitucionala onte lopoder executiu es presidit en representacion del monarca pelprimièr ministre e los autres membres del gabinet. Lo gabinet, que compren lo primièr ministre, e los autres ministres constituisson lo Govèrn de Sa Majestat. Los ministres provenon delParlament, lo còrs legislatiu, considerat coma organisme « suprèm » (es a dire, que pòt legiferar de quin tèma que siá e es pas limitat per las decisions de los sieus predecessors). Lo Reialme Unit es actualament un dels paucs estats del mond qu'an pas cap deconstitucion codificada, mas qu'es regulat per las tradicions e las leis constitucionalas divèrsas e separadas.
Lo Reialme Unit compta amb ungovèrn parlamentari, basat en losistèma de Westminster, qu'es estat emulat a l'entorn del mond; lo monarca es locap d'Estat e a teoricament tot lo poder executiu, lo primièr ministre es locap de govèrn. Lo parlament del Reialme Unit que s'amassa alPalais de Westminster a doas cambras: la Cambra dels Comuns (elegida pel pòble) e la Cambra delsLords. Tota lei aprovada pel Parlament requerís lo consentiment real per venir una lei. Lo fach que lo parlament descentralizat en Escòcia e las assembladas enIrlanda del Nòrd ePaís de Galas son pas d'organs sobeirans e pòdon èsser abolits pel parlament britanic, fa qu'aqueste darrièr siá l'organ legislatiu pus important del país. Lo primièr ministre actual esTheresa May, dempuèi2016. Los ministres, totun, an pas l'obligacion legala de provenir del Parlament; es una costuma recenta.
Al Reialme Unit, lo monarca a de poders executius vastes, mas teorics, que son ròtle es principalament, mas pas exclusivament, ceremonial. Lo monarca es part integrala del Parlament (coma la "Corona dins lo Parlament") e dona teoricament l'autorizacion al Parlament per s'amassar e per legiferar. Un Acte del Parlament pòt pas venir una lei s'es pas signat pel monarca (accion coneguda coma l'Aprovacion Reiala), e mai se cap de monarca a pas refusat las actas aprovadas pel Parlament dempuèi los tempses de lareina Anna, lo1708. Per signar la lei, lo monarca utiliza la formula « Le Roi/La Reine le veut » (enfrancés: « Lo Rei/La Reina o vòl »). E mai se s'es prepausat l'abolicion de la monarquia, la siá popularitat es encara nauta. Lo supòrt al sistèma republican fluctua entre 15 e 25% de la populacion, amb 10% d'indiferents. Lo monarca actual es la reinaElisabeta II que pugèt al tròn en1952 e foguèt coronada en1953.
L'economia delReialme Unit seguís lo modèl anglosaxon: liberalizacion economica, liure mercat,impòsts e regulacions minimas. Basat sus la mesura delproduch interior brut en taxa de cambiament del mercat, lo Reialme Unit es la cinquena economia del mond e la segonda d'Euròpa aprèsAlemanha; es la seisena economia del mond en PIB enparitat de poder adquisitiu.
Los britanics foguèron los primièrs dins lo mond a dintrar dins laRevolucion industriala e coma la rèsta dels estats en industrializacion d'alavetz, la siá economia èra concentrada dins l'industria pesuga: bastison navala, minas, produccion d'acièr e textils. L'Empèri Britanic creèt un mercat mondial pels produches britanics, en permetent que lo Reialme Unit dominèsse lo comèrci internacional al sègle XIX, un avantatge unic que conservèt fins a l'industrializacion d'autras nacions europèas e nòrd-americanas. L'industria pesuga demeniguèt en importància al cors delsègle XX, del temps que lo sector dels servicis a crescut substancialament e representa a l'ora d'ara 73% del PIB. Lo sector dels servicis es dominat per las entrepresas financièras.Londres es un dels centres financièrs pus grands del mond.
L'agricultura representa unicament 1% delPIB e es fòrtament mecanizada. Dins l'industria, las principalas activitats son la maquinària, lo material de transpòrt (veïculs,camin de fèrres eaeronautica) e los produches quimics. Dins l'insdustria minièra, las minas decarbon situadas enYorkshire,País de Galas,Escòcia eLancashire provesiguèron a las centralas termicas britanicas l'energia necessària pel desvolopament economic. Mercés alpetròli descobèrt en1970 enmar del Nòrd, lo Reialme Unit es lo segond productor europèu aprèsNorvègia. Lo sector de servicis es lo qu'apòrta mai al PIB del país. Cal senhalar laborsa, los servicis financièrs de labanc e lascompanhiás d'asseguranças.
La moneda del Reialme Unit es laliura esterlina, representada amb lo simbòl £. Lo Banc d'Anglatèrra es lo banc central de l'Estat encargat de l'emission de la moneda, e mai se los bancs d'Escòcia e Irlanda del Nòrd conservan lo drech d'emetre de bilhets subjèctes a la retenguda de pro bilhets del Banc d'Anglatèrra per ne realizar l'emission. Al cors de l'istòria la liura esterlina s'es mantenguda coma una de las devisas mai establas e fòrtas del mond. Lo Reialme Unit foguèt un dels tres Estats que s'integrèron pas a lazòna èuro en 2002, e mai se lo govèrn s'es engatjat a realizar unreferendum se las "cinc condicions economicas" per l'integracion se complisson. La majoritat de la populacion, segon las darrièras enquèstas, s'i opausan, çò que los critics an nomenat l' "euroscepticisme".
Lo Reiaume Unit es una poténcia militara majora que fa partida de divèrseis organizacions militaras. La principala es l'OTAN que lo país n'es membre fondador. Entre lei membres d'aquela organizacion, tèn de relacions fòrça pròchas amb los Estats Units e certaneis aliats europèus coma França. D'acòrds existisson egalament per l'utilizacion de basas o l'obtencion de facilitats ambé de país coma Austràlia, Paquistan o Arabia Saudita. Enfin, dispausa de territòris vestigis de l'Empèri Britanic que pòdon èsser utilizats per sei fòrças armadas.
Lei fòrças armadas britanicas son devesidas entre tres còrs principaus que son :
l'Armada Britanica (British Army) que gropa l'ensems dei fòrças terrèstras.
la Fòrça Aeriana Reiala (Royal Air Force) qu'es compausada per leis unitats aerianas.
la Flòta Reialia (Royal Navy) que gropa lei fòrças navalas.
En 2008, lo budget militar èra situat entre 2,3 e 2,5% dau PIB per 230 000 òmes. Es un nivèu entre lei pus auts d'Euròpa Occidentala ambéFrança eGrècia. De mai, l'armada britanica fa partida dei fòrças pus modèrnas de la planeta. Enfin, lo país es un dei cinc possessors oficiaus de l'arma nucleara.
Ansin, en 2008, lei fòrças terrèstras èran devesidas entre 2 divisions e 8 bregadas activas. Seis equipaments principaus èran 345 carris de combatsChallenger 2, 325 carris leugiers, aperaquí 4500 veïculs de combat o de transpòrt de tropas, 304 canons d'artilhariá e 42 MLRS. L'aviacion dei fòrças terrèstras se compausava de 218 aparelhs que 206 son d'elicoptèrs. L'aviacion militara dispausava de son caire de 988 aparelhs que 220 èran de combats. Enfin, la flòta britanica èra capabla d'alinhar 79 naviris que certanei fan partida dei naviris europèus pus importants.
↑Commonwealth. ««Members of the Commonwealth of Nations ─ United Kingdom»» (en anglés). thecommonwealth.org. «The United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland (UK) is an island country that sits north-west of mainland Europe. It is made up of mainland Great Britain (England, Wales and Scotland) and the northern part of the island of Ireland (Northern Ireland). It has numerous smaller islands.»
↑Aqueu periòde es mau conegut. Pasmens, sembla que certaneis administracions d'origina romana foguèsson totjorn activas fins a la fin dau sègle V sota l'autoritat de caps cèltas.
↑La politica de colonizacion anglesa acomencèt dins lei regions occidentalas de l'illa au sègle XII sota lei rèis normands. S'estendèt pauc a pauc en direccion de l'èst mais demorèt fòrça contestada.
↑Lalèi salica enebissiá l'accession d'una frema sus lo tròne de Hanovre.
.svg)
.svg)
.svg)
.png)
.png)
.png)
_-_Teatre_d%2527America_dau_N%25C3%25B2rd.png)
.png)
.png)
