Lopebre es unaespècia obtenguda a partir de las baias de diferentas espècias depebrièrs, de plantas de la familha de las piperacèas. Sonque an drech legalament al nom de "pebre" los fruchs de pebrièr negre (Piper nigrum) que donan lo pebre verd, blanc, roge o negre (lo pebre del molin), los fruchs delPiper longum que donan lo pebre long, delPiper cubeba que dona lo pebre cubeba[1] e delPiper borbonense que dona lo pebre de Voatsiperifery.
Per analogia, d'autras espècias venet de plantas plan diferentas prenon aquel nom vernacular, mas aqueles pebres fals an d'autras caracteristicas botanicas e donan de savors diferentas.
Son nom ven delsanskritpippali, vengut en grèc πέπερι (peperi), puèi enlatinpiper. La cultura del pebrèr es originària de la còsta oèst d'Índia (costa de Malabar), dins l'Estat delKerala, e venguèt dins d'autres païses d'Asia del Sud Èst,Madagascar eBrasil. Son utilizacion en Grècia datariá de l'epopèa d'Alexandre lo Grand.
L'istòria antica del pebrèr negre es ligada, e confonduda, amb aquela del pèbre long. Los fruchs sècs d'aquel darrièrsfoguèron utilizat per far de flaütas. Los Romans utilizavan d'ambedoas espècias sens distinccion. Foguèt la descobèrta del Mond Nòu Nouveau Monde e dels pebres del Chili que faguèt desaparéisser l'utilizacion del pebrièrs long. Los fruchs del pebrièr del Chili, un còp sècs, pareisson a aqueles del pebrièr long. Aquel èra mai aisit de cultivar enEuròpa.
A l'Edat Mejana, las espècias coma lo pebre èran raras. La conquèsta d'Alexàndria en642 pelsArabis marca lo començament del comerci. Vaquí perque las espècias mai raras, coma lo pebre, èra utilizadas coma moneda d'escambi[2]. D'aquí ven l'expression « pagar en espècias ». La riquesa d'un nòble podava èsser evaluada segon la quantitat de pebre que possedián. Atal en seguida, los rics Alemands aviá per chafresacs de pebre[3].
Lo prètz exorbitant a l'Edat Mejana[4] e lo monopòli sul comèrci tengut per Itàlia negociant amb los marcands arabs, foguèt una de las rasons que menèron losPortugueses a cercar una rota maritima cap aÍndia. En1498,Vasco de Gama venguèt lo primièr a aténher Índia contornant Africa; alara que los mercands arabs aCalicut demandan a son messatgièr çò que volgava far, respond« cercam de crestians e d'espècias ». A la seguida deltractat de Tordesillas en1494, Portugal se vei balhat los drechs exclusius sus la mitat del mond qu'es eissit lo pebre negre.
Los Portuguses desvolopan d'establiments espandissent lor Empèri de las Índias mercé a Afonso de Albuquerque. Lor monopòli dura pas que la primièra mitat delsègle XVI, los ancians malhums de comèrci arab e venician capitèron a contornar lor blocatge mai aisidament que los Portugueses an mai d'òmes per gardar los fòrts de lors establiments que de marins e que jamai capitèron a contraròtlar logolf d'Adèn. Al sègle XVII, los Portugueses pèrdon gaireben tot lor comèrci del pebre de l'Ocean Indian al benefici dels Olandeses (amb lor Companhiá olandesa de las Índias orientalas) e dels Angleses que benfician de l'annexion de l'Espanha sul Portugal (1580 a 1640). A partir delsègle XVI, lo pebre es tanben cultivat aJava eSumatra, dins la peninsula Malesa e endacòm mai en Asia del Sud Èst, mas aquelas regions comerçan subretot amb laChina, ont se consomís lo pebre localament. Lo pebre es tanben cultivat aMadagascar. Los pòrts de la còsta de Malabar comerçan lo pebre amb los Olandeses dins lo periòde 1661-1663.
Amb lo desvolopament del comèrci e la democratizacion de las espècias al nivèl de la borgesia, lo pretz del pebre merma a laRenaissença (la valor totala de las importacions qu'aumentan demora ela constenta)[5].
Lo pebre buta sus una liana del genrePiper. Las autras espècias, nomenadas a vegada atal a causa de lor aspècte evòcant lo pebre verai, venon de plantas fòrça diferentas.
L'espèciaPiper nigrum produch, segon l'estadi de sa culhida e lo tipe de sa preparacion, lo pebre verd, blanc o negre.
L'espèciaPiper longum dona lo pebre long, fòrça utilizat dins l'Antiquitat e a l'Edat Mejana, mas gaireben oubliat ara.
L'espèciaPiper cubeba fa lo pebre cubèba, un gran redons de coata, que son nom de « pebre de coa ».
L'espèciaPiper borbonense fa lo pebre de Voatsiperifery, pebre salvatge de coa de gost intens e incisiu.
De plantas amb baias perfumadas que l'aspècte fa pensar al pebre verai. Malgrat lor nom, aquelas baias an d'autras caracteristicass botanicas e donan de savors diferentas[6].
La produccion mondiala de pebre atenguèt un suc de mai de355 000 tonas en2003. Es de271 000 tonas en2008[7].
LoVietnam, que prodisiá pas que25 000 tonas en1994, es dempuèi2001 lo primièr país productor e exportator[8]. A lo mai fòrt rendament a l'ectara:1 200 a1 300 kg (l’Índia a un rendament de314 kg)[9].
En 2008, lo Vietnam produch 34 % de la produccion mondiala (98 500 tonas[8]). Seguís l’Índia (19 %,50 000 tonas), puèi Bresil (13 %,35 000 tonas), Indonesia (9 %,25 000 tonas), Malaisia (8 %,20 000 tonas), China (7 %), Sri Lanka (6 %) eTailàndia (4 %)[7].
Totjorn en 2008, las exportacions son de83 000 tonas pel Vietnam, de36 000 tonas pel Brasil, de30 000 tonas per l’Índia, de19 000 tonas per la Malaisia, de16 300 tonas per l’Indonesia, de8 500 tonas pel Sri Lanka, de3 000 tonas per la China, de1 500 tonas per la Tailàndia[10] e1 200 tonas per Madagascar[11].
En2010, la produccion mondiala es estimada de320 000 a350 000 tonas[12].
Una granda partida del pebre partís deCochin, capitala de l'espècia, ont se crosan, crompaires, expèrts e foncionaris.
<ref> no vàlida; el nom «Karvy» està definit diverses vegades amb contingut diferent.<ref> no vàlida; el nom «Vietnamplus» està definit diverses vegades amb contingut diferent.