Lomaridatge (var.mariament), l’esposament ò lomatrimòni[1] es una union conjugala contractuala ò rituala, d'una durada determinada ò indeterminada, reconoissuda e enquadrada per una institucionjuridica òreligiosa que determina sei formas, sei règlas e seis efiechs. Es un dei quadrestradicionaus qu'establisse leis estructurasfamilialas d'unasocietat.
Lei condicions, lei formas e leis efiechs dau maridatge varian fòrça segon lei regions e leis epòcas, e de còps au sen de la meteissa societat. Ansin, lei maridatges diferisson considerablament dins sei condicions de cumplir (sèxe, temps,consanguinitat, consentiment, etc.), dins sei consequéncias materialas (drechs e obligacions deis espós, possibilitats de rompedura, solidaritat dedeutes, etc.) e dins sei consequéncias juridicas (possibilitat d'adopcion, possibilitat dedivòrci, direccion dau pareu, etc.). Li a pereu de diferéncias importantas au nivèu de la ceremònia que permet d'oficializar lo maridatge e dins lalibertat de chausir son espós (maridatges liures, consentits, forçats, etc.). Dins aquò, dempuei laSegonda Guèrra Mondiala, l'importància dau maridatge a pauc a cha pauc demenit dins lei país occidentaus amb l'aparicion de formas d'union alternativas. Pasmens, demòra encara la forma d'union de referéncia e a gardat tota son importància dins leis autrei regions dau monde.
Lo maridatge es una institucion que despend considerablament deis estructuras socialas. Ansin, son regime e sa definicion an conoissut d'evolucions importantas dins l'espaci e dins lo temps.
Exemple de diversitat de regime : l'acceptacion de lapoligamia per certanei país (enverd).
La forma dei celebracions d'un maridatge, sei condicions e seis efiechs an conoissut, e conoisson totjorn, de regimes fòrça diversificats dins lo monde. Uei, aqueleis elements son definits dins lalegislacion deisEstats mai pòdon existir d'elements tradicionaus (costumiers,religiós...) de prendre en còmpte. Lei formas de conclusion d'un maridatge son donc multiplas e abòrd de règlas existisson anant de ceremònias simplas e cortas a derituaus complèxes e lòngs. La meteissa diversitat s'obsèrva dins lei condicions necessàrias a la conclusion d'un maridatge. D'efiech, cadasocietat es susceptibla d'aver una respònsa diferenta a la question« cu pòt esposar cu ? » (exogamia,endogamia,poligamia...). Enfin, leis efiechs d'un maridatge, especialament son estabilitat e sa durada, presentan la meteissa diversitat que lei questions de formas e de condicions (pagament d'unadòt, indissolubilitat, drech dedivòrci, drech derepudiacion, partiment deibens...).
Totjorn au nivèu de la diversitat dei regimes de maridatge, si fau nòtar que la coexisténcia de plusors formas distintas d'union conjugala au sen d'una meteissa societat es frequenta. Per exemple, dins laRoma Antica, lo maridatge legitime èra dichjustae nuptiae mai de formas inferioras d'union reconoissudas per lalèi existián[2]. Uei, enOccitània Granda, lo maridatge coexistisse amb loPACS. Loconcubinatge es tanben, per certaneis aspèctes, una forma d'union reconoissuda per lo drech.
La diversitat dei definicions dau maridatge es liada a la diversitat deis objectius que li son estacats per lasocietat. Au mens tres dimensions pòdon èsser frequentament trobadas dins lo monde. Son pas exclusivas e una meteissa societat pòu n'acceptar mai d'una. La premiera es la fondacion d'unafamilha, es a dire d'una union establa entre unòme e unafrema per menar leisenfants fins au temps adulte e leiseducar.
La segonda es laprocreacion en organizant una institucion capabla de canalizar e de contraròtlar lasexualitat deis individús. Pasmens, aquel apròchi presenta de variacions importantas. Per exemple, en certanei societats, la sexualitat es illegitima en defòra dau maridatge. En d'autrei, la procreacion es la rason vertadiera dau maridatge e l'union d'un pareu sensa enfant pòt èsser legalament dissòuta. Lei nuanças son innombrablas[3] e mai d'una societat autoriza – e de còps encoratja – egalament leirelacions sexualas en defòra dau maridatge.
Enfin, la tresena dimension vetz lo maridatge coma l'acte fondator d'unafamilha per lei dos espós au sensjuridic dau tèrme. Aqueu trach dau maridatge es sovent presentat coma la diferéncia majora entre lo maridatge e loconcubinatge. Pasmens, un còp de mai, l'acceptacion e l'interpretacion d'aqueu principi son fòrça variablas segon lei regions e leis epòcas. Per exemple, per contractar un maridatge, un deis espós pòt èsser obligat d'abandonar safamilha per integrar aquela de son conjunt. Un autre limit regarda la naissença d'enfants qu'es obligatòria dins certaneisocietats de passar de l'estatut de « pareu » a aqueu de « familha ».
En despiech deis elements de diversitat dei formas, dau fons e deis efiechs dau maridatge presentats dins la seccion precedenta, li a tanben de principis comuns que varian mens ò pus lentament.
Fins au sègle XXI, la diferéncia desèxes entre leis espós èra una causa « naturala » en totei leisocietatsumanas. Aquò es desenant plus lo cas dins la màger part dei país occidentaus e deisEstats d'America Latina. Uei, lo maridatge entre doas personas dau meteissèxe es legala dins au mens 35Estats ò territòris autonòms[4]. Pasmens, quauqueis Estats occidentaus s'opausan a aquela evolucion[5] e dins lo rèsta dau monde, l'ostilitat es quasi generala. Aquela importància de la diferéncia de sèxe èra liada a la dimension procreatritz dau maridatge mai la possibilitat de l'adopcion e lei progrès de la medecina modèrna an rendut aqueu caractèr mens evident dins mai d'unpaís.
En despiech d'aquela evolucion, lo maridatge demòra encara l'union de doas personas. De mai, dins leis Estats qu'entretènon d'estatisticas sus lei maridatges entre individús dau meteissèxe, lei maridatges omosexuaus representan una part minoritària dau nombre totau de maridatges. Ansin, si lei causas càmbian lentament, la màger part dei maridatges actuaus es totjorn constituïda de l'union d'unòme e d'unafrema.
Leimaridatges forçats ò arrenjats son estats la nòrma dins mai d'unasocietat fins a un periòde recent. Existisson encara dins abòrd de regions onte pòdon coexistir amb de formas encara pus arcaïcas coma la crompa d'unafrema per unòme. Pasmens, lo maridatge es pauc a pauc estat considerat coma undrech fondamentau de l'èsser uman dins la màger part dau monde. De mai, en despiech dei formas arrenjadas de maridatge, lo consentiment public deis espós èra una etapa integrada dins la màger part dei ceremònias de maridatge conoissudas[6]. Uei, aquela libertat es assegurada per l'article 16 de laDeclaracion Universala dei Drechs de l'Òme.
Un autre aspècte fondamentau dau maridatge es qu'un engatjament entre leis espós. Segon lei regions e leis epòcas, sa significacion pòt variar d'un biais important mai, generalament, son presents un engatjament devida comuna, un engatjament de fidelitat, un engatjament d'ajuda materiala emorala e un engatjament d'educacion e de reconoissença deisenfants. La durada dau maridatge es egalament sovent fixada fins a lamòrt d'un deis espós. Per marcar lo caractèr fondamentau d'aqueleis engatjaments, la ceremònia de maridatge prevetz sovent un consentiment public dei dos espós a aquelei règlas, en preséncia d'au mens una autoritat reconoissuda (familha,clergat,magistrat...). Fòrça variacions son possiblas mai es rar que mai d'un dei trachs precedents siegue absent dins una region donada[7] La màger part dei règlas acceptadas an d'efiechsjuridics car son transcrichas dins lalèi, lacostuma ò leitradicions.
En causa de son importància dins l'estructuracion de lasocietat, lo maridatge es sovent unainstitucion. Aquò es necessari per assegurar son estabilitat e son interès tant per leis espós que per leifamilhas. Aquò explica donc lo caractèr formau dau maridatge e leidrechs variats que son autrejats ai maridats.
Aquela seccion presenta sustot lo maridatge enOccitàniaGranda car es la region onte viu la màger part dau pòbleoccitan. Presenta donc largament lodrechfrancés que definisse lei disposicions dau maridatge dins aquel espaci. Pasmens, lo darrier paragrafe tracta dei particularitats dau maridatge enAran e dins leiValadas onte s'aplican lei drechsespanhòu eitalian.
Dessenh de 1870 representant un maridatgemedievau.
Dins laRoma Antica, lo maridatge supausava un renovelament constant dau consentiment entre lei dos espós. La disparicion de la volontat d'un dei maridats èra alora sufisenta per entraïnar la disparicion dau maridatge. Per laGlèisa, aquò èra pas acceptable car lo maridatge deviá venir lo remèdi a laconcupiscéncia e l'unic quadrelegau de l'union entre unòme e unafrema e de lasexualitat. LaGlèisa decidèt donc de donar un caractèr permanent au maridatge en li donant l'estatut desacrament e en plaçant son començament au consentiment dei dos espós.
Pasmens, a partir dau sègle XVI, lamonarquia francesa comencèt de contestar la dominacion daudrech canonic sus leisafaires civius. Aquò li permetèt rapidament de sometre lo maridatge ai juridiccions civilas dau reiaume[8][9]. Aquò menèt a l'introduccion de règlas diferentas que prefiguravan lomaridatge civiu coma l'obligacion de publicacion e l'autorizacion parentala per lo maridatge dei menors. Pasmens, lodrech canonic contunièt de predominar[10]. Aquò menèt a definir tres dimensions fondamentalas au maridatge : un caractèr liure e carnau, un aspèctecontractuau e sacrat e una dimension d'exclusivitat e d'indissolubilitat.
Premier, per lodrech canonic, lo maridatge es un acte liure e carnau. La liure volontat deis espós èra un element centrau dau maridatge per laGlèisa que foguèt regularament afiermat. Aquela insisténcia li permetiá d'encoratjar la conclusion de maridatges qu'èran vists coma un remèdi a la concupiscéncia e coma una fònt de gràcias. Lalibertat de maridatge èra donc considerada coma absoluda e lopoder ecclesiastic si turtèt au poderreiau que voliá limitar lei maridatges secrèts, sovent a l'origina de mesalianças, en impausant de constrenchas de formas per validar un maridatge. Aquò menèt pauc a pauc a l'introduccion dau testimòni obligatòri e volontari e a la ceremònia en preséncia d'unprèire egalament volontari e susceptible de verificar la realitat d'un consentiment[11].
Lo caractèr carnau dau maridatge es liat a la volontat de laGlèisa de regular leirelacions sexualas. Lo maridatge èra lo quadre legau de la sexualitat e èra destinat a laprocreacion. La consumacion dau maridatge venguèt donc una condicion necessària a sa validacion. Durant desègles, la non consumacion dau maridatge foguèt ansin una causa majora de dissolucion. Per demorar dins la linhada de la liure volontat, lodrech canonic precisèt qu'unviòl èra pas sinonim de consumacion.
Coma lo maridatge es un cambi de consentiments, leiteologians li visquèron uncontracte que foguèt transformat, per la vision daudrech naturau de l'epòca, ensacrament. Ansin, lo maridatge èra pas solament lo quadre destinat a perpetuar l'espècia umana mai venguèt una institucion sanctificada perDieu, çò que li permetiá de va transformar en institucions dispensatritz de gràcias divinas. Foguèt ansin lo simbòl de l'union entreDieu e laGlèisa e presentat coma una « aliança ».
Aquela vision foguèt contestada per leiprotestants e per leis autoritats civilas. Per lei premiers, lo maridatge aviá pas lo caractèr d'unsacrament[12]. Per lei segondas, li aviá una diferéncia clara entre lo contracte e la naturasacramentala. Aquò èra un biais per laissar la gestion de la partida contractuala aijuridiccions civilas e lo rèsta a la Glèisa.
En revènge, lo principi de l'indissolubilitat foguèt pus contestat. D'efiech, s'es possible de fondar l'indissolubilitat dau maridatge sus de paraulas deJèsus, d'autrei tèxtes, especialament aquelei deSant Matèu, permèton derepudiar la fremaadultèra. Lo principi venguèt donc unicament la nòrma au sègle XI[15]. Quauquei demandas de reformas foguèron formuladas durant loconcili de Vatican II mai l'indissolubilitat es encara pauc contestada au sen de laGlèisa ela meteissa. Es un particularisme daudrech canoniccatolic car lodivòrci es mai admés per leiprotestants e leisortodòxes. Pasmens, leis autoritatscatolicas an acceptat quauquei temperaments coma la persisténcia de causas dedivòrci ò de nullitat coma, per exemple, l'impoténcia.
En 1804, loCòdi Napoleon donèt un quadrelegau novèu au maridatge. Pasmens, particularitat de sonescritura, definisse pas lo maridatge mai si contenta de donar lei règlas que regisson son foncionament e seis efiechs[16]. D'un biais generau, leilegislatorsnapoleonencs reglèron lo conflicte entre l'aspècteciviu ereligiós dau maridatge de l'Ancian Regime. Per aquò, separèron lei maridatges civiu e religiós. Lo premier venguèt una institucion dedrech civiu que produtz d'efiechs dedrech civiu. Lo segond foguèt laissat ai cultes e perdissèt sa capacitat de produrre d'efiechs legaus reconoissuts per lo poderestatau. Lo Còdi Napoleon deguèt donc acabar la secularizacion dau maridatge iniciada per laRevolucion e definir una ceremònia civila. Sei principis son largament inspirats per lo drech canonic (cambi de consentaments liures, preséncia liura d'un oficier de l'estat civiu, enebiment de laconsanguinitat...) e pausan encara lei basas dau maridatge actuau. Aquela inspiracion canonica es visibla dins lo mantenement de l'indissolubilitat dau maridatge napoleonenc que durèt fins a 1884 e l'introduccion d'un drech audivòrci que foguèt pauc a cha pauc estendut per lolegislator.
Lo maridatge dèu respectar un ensemble de condicions indispensablas. Regarda dos individús majors[17] e necessita l'escambi d'un consentiment mutuau e liure durant una ceremònia publica davant un oficier d'Estat civiu. De restriccions existisson per empachar lapoligamia, leis unionsconsanguinas, leimaridatges blancs e lei maridatges fondats sus una engana de part d'un dei conjunts. De mesuras de proteccion existisson pereu per protegir lei personas dependentas. E la legislacion francesa contèn un cas fòrça particular qu'es lomaridatge postume entre una personaviventa e una personadefuntada (mai, en realitat, es un maridatge limitat).
Lei formas dau maridatge permèton de verificar lo respècte dei condicions de fons dau maridatge. Son devesidas en dos grops. Lo premier es aqueu dei formalitats de preparacion dau maridatge coma lo tiratge deis anóncias, la celebracion dau maridatge davant un oficier d'Estat civiu en preséncia deis espós e dei testimònis. La preséncia de l'oficier d'Estat civiu dèu èsser liura e volontària[18]. Avans la ceremònia, un dossier de maridatge dèu èsser constituït per permetre a l'oficier de verificar aisament lo respècte dei condicions de basa. Si necessari, l'oficier pòt tanben discutir amb un deis espós per s'assegurar de la validitat de l'union (generalament, per empachar leimaridatges forçats ò descubrir d'unionspoligamas). Après la conclusion de la ceremònia, de pròvas dau maridatge son produchas (acte de maridatge elibret de familha). Pasmens, de mejans existisson per demostrar un estat de maridatge entre doas personas en l'abséncia d'aquelei documents ò de testimoniatges. Aquò es sustot destinat a establir la legimitat d'unenfant e es desenant relativament rare.
Lo non respècte d'aquelei condicions e formas pòt entraïnar l'irregularitat e l'annulacion dau maridatge per leitribunaus. Dins lo cas contrari, lo maridatge valide engendra d'efiechs importants per lei conjunts. La natura precisa d'aqueleis efiechs pòt variar segon lo regime matrimoniau chausit per leis espós mai son presents d'efiechs personaus (obligacion de respècte mutuau, obligacion de fidelitat, obligacion d'assisténcia, codireccion de lafamilha[19], obligacion de comunautat de vida[20]), d'efiechs pecuniaris (obligacion d'ajuda financiera, obligacion de participar ai despensas dau pareu). Li a tanben de proteccions eficaças car leis espós son solidaris unicament per leideutes contractats per assegurar la gestion materiala dau pareu. Ansin, un deute contractat per una autra rason impacta pas l'autre espós. En revènge, l'obtencion de lanacionalitatfrancesa per un conjunt estrangier es desenant somesa a de règlas estrictas que necessitan d'esperar 4 a 5 ans après la ceremònia per faire una demanda.
Despuei leis ans 1970, la societat es venguda pusindividualista, çò qu'aguèt d'efiechs importants sus leis institucions qu'enquadran lasocietat. Pèça importanta d'aqueu sòcle, lo maridatge es estat tocat per aquela evolucion entraïnant una crisi d'aquela institucion. Leis aspèctes e lei causas d'aquela crisi son multiples. Premier, l'importància e la soliditatlegala dau maridatge an demenit. Per exemple, la lèi dau 3 de genier de 1972 abolissèt la nocion d'enfants « legitimes » e « naturaus ». Puei, la lèi dau 11 de julhet de 1975 facilitèt lodivòrci. Ansin, lo maridatge venguèt mens necessari per establir unafamilha. Leis evolucions socialas, especialament l'aumentacion dau trabalh deifremas, entraïnèron tanben un maridatge pus tardiu durant aqueu periòde. Ansin, enFrança[21], lo nombre de maridatges es passat de 394 000 en 1974 a 220 000 en 2021.
L'aparicion dauPacs, una union estacada a « l'union liura », es un autre factor de declin dau maridatge enOccitània. D'efiech, en 2020, lo nombre de Pacs concluts èra de 173 894 e aquel estatut es una concurréncia dirècta per lo maridatge. La reconoissença d'un « drech dei pareus » per lajustícia es una autra causa de declin de l'institucion dau maridatge car permet a deconcubins d'obtenir de drechs. Ansin, lo maridatge es pauc a cha pauc vengut es un estatut relativament similar ais autrei formas d'union, çò qu'a reduch son interès e son sens.
Si lo maridatge es en crisi despuei leis ans 1970, es egalament unainstitucion que conoisse a l'ora d'ara d'evolucions importantas. La pus marcanta es probable la dubertura dau maridatge ai pareusomosexuaus en 2013. Lo vòte de la lèi permetent aqueu cambiament suscitèt de manifestacions nombrosas mai, dins lei fachs, la reforma aguèt de consequéncias limitadas amb solament 6 000 maridatges entre personas dau meteissèxe en 2021 (siá 2,7 % dau totau). De mai, au nivèulegislatiu, aquela lèi s'inscriu dins dos movenements de fons pus importants que son la contractualizacion dau pareu e la defamiliarizacion dau maridatge.
Lacontractualizacion dau pareu es una consequéncia de mai d'una evolucionjuridica recenta. Per exemple, la possibilitat de divorciar sensa contraròtle judiciari rapròcha lo maridatge daudrech ordinari dei contractes. La multiplicacion deis estatuts deconcubinatge es un autre element de la contractualizacion de la vida de pareu. D'efiech, la reconoissença progressiva de drechs per lei pareus non maridats a permés la formacion d'un drech mai e mai adaptat ai volontats individualas en permetent de crear una mena de maridatge « a la carta ». Dins un tau quadre, lo maridatge apareisse pauc a pauc coma una opcion entre d'autras.
La defamiliarizacion dau maridatge es una autra consequéncia de l'individualisme creissent. Aquò a menat a la disparicion de la nocion « d'aliança » entre doasfamilhas qu'èra liada au maridatge e a la fin dau destriament entreenfants legitimes e naturaus. D'efiech, sensa aquelei dos aspèctes fondamentaus dau maridatge ancian, lo maridatge s'es pauc a pauc centrat sus la vida dau pareu e dissociat de la parentalitat.
EnAran, lo maridatge es definit per la lèiespanhòla en vertut de l'article 149 de laconstitucion. Li a pauc de diferéncias importantas amb lo maridatgefrancés e lo maridatge omosexuau es autorizat dempuei 2005. Una autra particularitat de remarca a respècte dau drech francés es la possibilitat de celebrar son maridatge unicament a laglèisa car lo drech espanhòu reconoisse leimaridatges religiós. Dins leiValadas, lo maridatge es regit per lo drechitalian. Es fòrça similar audrechespanhòu. Pasmens, una diferéncia importanta es lo mantenement de la diferéncia desèxe coma condicion dau maridatge ; leisomosexuaus an solament accès a unaunion civila que produtz de drechs relativament similars.
↑Lo Congrès Permanent de la Lenga Occitana,Dicod'Òc, recèrca « mariage »,[1], consultat lo 8 d'aost de 2023.
↑Una forma importanta d'aqueleis unions inferioras èra lo concubinat qu'èra una union duradissa entre un òme e una frema de reng sociau tròp inferior per permetre un maridatge vertadier entre lei dos. Enebit per Justinian après la cristianizacion de l'Empèri, dispareissèt totalament au sègle IX.
↑Per exemple, dins la teologia catolica tradicionala, lo maridatge èra lo quadre legau de la sexualitat e èra destinat a la procreacion. Pasmens, un maridatge sensa enfant demòra legau e quasi indissoluble.
↑País-Bas (2001), Belgica (2003), Espanha (2005), Canadà (2005), Africa dau Sud (2006), Norvègia (2009), Suècia (2009), Portugau (2010), Islàndia (2010), Argentina (2010), Danemarc (2012), Uruguai (2013), França (2013), Nòva Zelanda (2013), Brasil (2013), Anglatèrra e País de Galas (2013), Escòcia (2014), Luxemborg (2014), Finlàndia (2014), Eslovènia (2015), Irlanda (2015), Colómbia (2016), Alemanha (2017), Austràlia (2017), Malta (2017), Bermudas (2018), Àustria (2019), Eqüator (2019), Taiwan (2019), Còsta Rica (2020)...
↑Principalament Bulgaria, Polonha, Serbia e Russia qu'an integrat d'enebiments dins sa constitucion.
↑De segur, en mai d'una societat, aqueu drech èra sustot nominau e un refús d'acceptar l'espós chausit podiá menar a de formas de violéncia ò d'ostracisme.
↑Per exemple, dins la ciutat-Estat grèga d'Esparta, èra possible a una frema de far un enfant amb un autre òme que son marit. Pasmens, aquò necessita l'acòrdi dau marit e totei leis autreis aspèctes evocats èran presents dins la societat espartenca.
↑J. Basdevant,Des rapports de l'Église et de l'État dans la législation du mariage, du concile de Trente au Code civil, tèsi, 1900.
↑A. Sériaux,Droit canonique, Presses Universitaires de France, 1996.
↑Y. Jeanclos, « Le consentement dans le mariage français aux XVIIe e XVIIIe et s. »,R. dr. can., 2003, n° 41.
↑D'efiech, au sègle XVII, avans l'adopcion d'aquelei règlas, l'intendant Gilbert Gaulmin aviá sasit lo curat de sa parròquia e declarat son intencion de si maridar en preséncia de sa promessa. Lo curet refusèt de realizar la celebracion mai segon la lèi, lo maridatge èra conclut e valide. Coma aqueu tipe de maridatge si multipliquèt, un edicte reiau de 1697 precisèt donc lo caractèr volontari de la preséncia dau curat a un maridatge.
↑M. Luther (trad. R. Esnault),Prélude sus la captivité babylonienne de l'Église, premiera edicion en 1520, Pléiade, t. I, 1999, p. 791.
↑F. Engels,L'origine de la famille, de la propriété privée et de l'État, Éditions sociales, 1954, p. 64.
↑J. Werckmeister, « Le mariage et la famille, évolution des idées et des comportements en France »,R. dr. can., 1974, sp. 295.
↑J. Gaudemet, « L'interprétation du principe d'indissolubilité du mariage chrétien, au cours du premier millénaire », dinsSociété et mariage, Cerdic, 1980, pp. 230 e seguentas.
↑D'efiech, lo Còdi Napoleon definisse jamai leis institucions que son regidas per sei règlas.
↑Lo maridatge d'un menor es possible per de motius grèus amb l'autorizacion dau procuraire de la Republica.
↑Aqueu caractèr volontari de la preséncia de l'oficier d'Estat civiu es a l'origina dei clausas de consciéncias invocadas per d'elegits per pas celebrar de maridatges omosexuaus. Pasmens, en 2013, lo Conseu Constitucionau refusèt de reconéisser aqueu drech ais oficiers d'Estat civiu per mantenir la neutralitat de l'Estat.
↑En particular, l'autoritat parentala sus leis enfants es partejada.
↑Mai aquò significa pas necessiarament de viure dins lo meteis ostau (art. 108 dau Còdi Civiu).
↑I a pas d'estatisticas disponiblas per lei territòris occitans.
.jpg)
