En junh de1812, lei dos camps èran pas preparats a menar unaguèrra a la frontiera entreCanadà e leisEstats Units. Lei tropas regularasbritanicas avián solament 6 000 òmes sostenguts per aperaquí 10 000milicians. La màger de l'armada terrèstra èra mobilizada enEspanha e la flòta èra encargada d'assegurar loblocus dei pòrtsfrancés. Ansin, logenerauGeorge Prévost, cap dei fòrçasbritanicas, recebèt pauc de renfòrç.
En fàcia, lo Congrès autorizèt la formacion d'una armada de 35 000 volontaris. Pasmens, lo nombre d'engatjaments foguèt feble. La basa de l'armadaestatsunidenca demorèt donc seimilícias localas. Pasmens, leimilicians volián pas participar a de combats en fòra de son Estat. De mai, lor disciplina e lor entraïnament èran limitats. Per agravar la situacion, leis abitants deis Estats dau Nòrd èran ostils a ladeclaracion de guèrra e de menaças de secession aguèron luòc.
Enfin, au nivèumaritim, la situacion èra relativament equilibrada. Leinavirisestatsunidencs èran mens nombrós mai l'afondrament dau comèrci transatlantic permetèt a l'US Navy de seleccionar d'equipatges competents e eficaç. Dins lo campbritanic, lo nombre de vaissèus èra pus important mai l'elèit de la flòta foguèt mantengut enEuròpa.
En causa de dificultatslogisticas, lei combats terrèstres se debanèron principalament dins la region frontaliera entre leisEstats Units e deCanadà. Mau preparada, una premiera temptativa d'invasion estatsunidenca foguèt aisament arrestada per leiBritanics que prenguèronDetroit e capturèron 2 500 combatentsestatsunidencs (15 d'aost de1812). D'autrei desfachas estatsunidencas entraïnèron lo remplaçament dau secretari d'Estat a la Guèrra,William Eustis, perJohn Armstrong, Jr..
Lo trabalh d'Armstrong permetèt d'aumentar lo nombre d'òmes disponibles e d'establir una estrategia. L'objectiu èra la presa deMontreal. Una victòria navala sus loLac Erie (10 de setembre de1813) permetèt aisEstatsunidencs de reconquistarDetroit, abandonada per lei Britanics e d'ocuparYrok (27 d'abriu de1813). Pasmens, de problemaslogistics e un comandament marrit entraïnèron la revirada de l'ofensiva estatsunidenca a labatalha de Châteauguay (26 d'octòbre de1813).
Après aqueu succès, leiBritanics assaièron d'atacar dirèctament lo territòri estatsunidenc. La fin de la guèrra europèa permetèt de mandar quauquei renfòrç enAmerica. Dins aquò, l'ofensiva principala s'acabèt per una desfacha a labatalha de Baltimore (12-15 de setembre de1814).
Gràcias a sa superioritat numerica, laRoyal Navy organizèt loblocus dei pòrtsestatsunidencs, especialament aquelei deis Estats dau Sud qu'èran pus favorables a laguèrra. Aquò aguèt d'efiechseconomics importants amb una demenicion deisexportacions de produchsagricòlas estatsunidencs. De mai, leiBritanics organizèron d'incursions còntra lo litorau. Lo pus important s'acabèt per l'incendi deWashington (24 d'aost de1814), vist coma una operacion de represalhas après la destruccion deYrok per leis Estatsunidencs.
Dins aquò, mai d'un combat entre naviris isolats s'acabèt a l'avantatge dei navirisestatsunidencs[3]. De mai, leis Estatsunidencs capitèron de prendre lo contraròtle dei Grands Lacs, çò que limitèt l'avançada dei tropas britanicas dins la region. Pasmens, la victòria estatsunidenca pus importanta de la guèrra foguèt labatalha de la Nòva Orleans (24 de decembre de1814 - 8 de genier de1815). Veguèt la resisténcia de lagarnison de la vila còntra una importanta ataca navala e terrèstra.
Lo lassitge generau e lo blocatge militar entraïnèron la dubertura de negociacions a partir de1814.Londres èra pauc desirós de menar una guèrra suplementària enAmerica eWashington s'inquietava de l'arribada de renfòrç britanics dins la region. LoTractat de Gand (24 de decembre de1814) restabliguèt lostatu quo ante bellum entre lei dos país. De clausas prevesián l'abolicion de l'esclavatge e lo mantement de lapatz entre leisEstats Units e leisAmerindians – aliats dei Britanics durant la guèrra – mai foguèron pas respectadas.
La guèrra permetèt de fixar una partida de la frontiera entre leisEstats Units d'America eCanadà e de mantenir l'independéncia dau segond. De mai, perLondres, lo conflicte permetèt de blocar lei relacions entreFrança e leisEstats Units e de justificar la perseguida de laconscripcion fòrçada de marinsestatsunidencs. PerWashington, la victòria de laNòva Orleans foguèt un motiu de fiertat car illustrèt lei capacitats militaras dau país. Ansin, per leisEstatsunidencs, lo conflicte es sovent considerat coma una segonda guèrra d'independéncia. Permetèt tanben d'iniciar la conquista dei regions amerindianas car lei combats continuèron entre lei colons e divèrsei pòbles indigèns.
↑(en) Donald R. Hickey,The War of 1812 : A Forgotten Conflict, University of Illinois Press, 1990, p. 19.
↑Aquel acòrdi foguèt conclut durant lo sègle XVIII. Permetiá aisIroqués de protegir son territòri e aiBritanics de trobar d'aliatsamerindians per atacar leiFrancés.
↑Lei Britanics èran conscients de lor feblessa dins lei duèls. Èran explicats per la manca d'experiéncia deis equipatges e per un armament sovent inferior aifregatas estatsunidencas de 44canons. Ordonèron donc una aumentacion deis entraïnaments au tir, çò que permetèt de melhorar la performança generala de laRoyal Navy a la fin dau conflicte.
.svg)
.svg)
