Dins la lirica occitana medievala, l'auba oalba (en occitan ancian:alba,[ˈalba]) es un genre trobadorenc que canta la separacion de dos aimadors quand arriba justament l'auba.
SegonMartí de Riquer, se conservan nòu albas dins la poesia trobadorenca.[1] La contrapartida de l'auba es laserena.
| « | Quan lo rosinhols escria ab sa part la nueg el dia, yeu suy ab ma bell'amia jos la flor, tro la gaita de la tor escria: "Drutz, al levar! Qu'ieu vey l'alba e·l jorn clar. | Quand lo rossinhòl escriá (canta) e la nuèit succedís lo dia, ieu sòi amb ma bèla amica jos la flor, fins que la gaita de la torre escriá: "Aimadors, al levar! Qu'ieu vesi l'auba e lo jorn clar. | » |
| — Autor anonim | |||
