La prononciacion qu'ei [ar'saɣə]. Las fòrmas ancianas que sonSanctus Johannes de Arzaage aus sègles XI-XII,Arsaage en 1010,Arsac en 1400,Arsague (mapas de 1714 e 1733)[2].
Dauzat qu'explica Arsague per un nom latin d'òmiArcius,Arsius o gallicArtius (dearto « ors ») dab lo sufixe-aca[3].Negre (citat per Bénédicte Boyrie-Fénié) qu'ei perArsius dab-aca.Rohlfs (tanben citat per B. Boyrie-Fénié) que compara lo nom dab lo d'Arsac (Gironda) e que causeish, dab plan de dobtes, un nom aquitan d'òmiHarsi qui ei a comparar dab lo bascoartz « ors ». Astor (tanben citat per B. Boyrie-Fénié) qu'ei, tanben dab dobtes, per un nom gau d'òmiArtios, basat susArtos « ors »[2].
Per Bénédicte Boyrie-Fénié, Arsague que sembla viéner deu cognomenArsio, rare pr'aquò, dab lo sufixe-aca. Arsague que seré atau un maine antic. Mès la toponimista que dona tanben l'opinion de J.B. Orpustan : un derivat de(h)arri « pèira »,*artzagoi « lòc peirut en hautor ». Pr'aquò, per totas las proposicions que demòra ua dificultat : las fòrmas dab -aa-[2].
Castèth d'Argobet, ostau baish dab fernestòts suu teit e qui presenta au miei un portic de quate colomnas ionicas, qui pòrtan un fronton triangular (proprietat privada).