Era prononciacion qu'ei [a'ramits] (accent tonic sus la segonda sillaba). Eras fòrmas ancianas que sonAramiçs, en 1270,Aramitz en Baratons en 1376,Iramitz en 1383,Aramitz en 1606,Aramys en 1630,Aramits (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIIIau)[2].
Dauzat qu'explica lo radicau d'Aràmits ei escur; lo nom qu'ei benlhèu a arreligar dabAramon[3].
Miquèu Grosclaude non cred pas au ligam dab Aramon, mès que pensa lo nom eibasco. Ua prumèra solucion que seréaran +ametz, donc « eth casso dera vath », ua plan milhora qu'eiaran dab eth sufixe collectiu-itz, « lòc deras vaths, donc confluent », pr'amor s'i ajustan losVerts d'Areta e deBarlanès (enfrancés)[2]. Mès Grosclaude explica pas lo passatge d'*Arànitz aAràmitz.