| The Supremes | |||
 | |||
| Aktiv | 1959–1977 | ||
|---|---|---|---|
| Sjanger | doo-wop,rhythm and blues,soul,pop,disco | ||
| Plateselskap | Motown,Lu Pine Records | ||
| Prisar | stjerne på Hollywood Walk of Fame,Rock and Roll Hall of Fame | ||
The Supremes var ei songgruppe innansoul- ogrhythm-and-blues-sjangeren, hovudsakleg danna avFlorence Ballard,Mary Wilson ogDiana Ross. På 1960-talet var gruppa topprosjektet til plateselskapetMotown Records. Ho blir rekna som den mest suksessrike vokalgruppa iUSA, med tolv fyrsteplassar påBillboard si Hot 100-liste.[1]
Gruppa blei skipa i 1959 under namnetThe Primettes. I utgangspunktet bestod dei av Ballard, Wilson, Ross ogBetty McGlown, som alle var frå det same nabolaget iDetroit. Gruppa var tenkt som eit motstykke til den mannlege songgruppaThe Primes (med mellom anna Paul Williams ogEddie Kendricks, som seinare var med å dannaThe Temptations) frå det same strøket.[2] The Primettes song på klubbar og deltok i talentkonkurransar, og fekk eit godt rykte lokalt. Etter kvart fekk dei med seg gitaristenMarv Tarplin.[3]
Etter å ha vunne ein større talentkonkurranse gjorde jentene eit framstøyt for å få gjeve ut ei plate. Dei tok kontakt medSmokey Robinson (ein tidlegare nabo av Ross), som då song iThe Miracles, og bad han ordna med prøvesynging for Motown-direktørenBerry Gordy. Robinson lova å få til dette, men overtalte dei samtidig til å la han få overta gitaristen Tarplin. Prøvesongen seinsommaren 1960 var dermeda cappella. Gordy meinte jentene var for unge og uerfarne, og han bad dei koma tilbake når dei var ferdige medhigh school. Gruppa klarte likevel å få gjeve ut ein singel («Tears of Sorrow»/«Pretty Baby») på eit anna selskap, utan at denne blei nokon stor suksess.[4][3]
Like etter forlét McGlown gruppa og blei erstatta avBarbara Martin. Jentene gjorde nye forsøk på å overtala Gordy, og dei fekk no og då kora på innspelingar med andre Motown-artister, somMarvin Gaye ogMary Wells. I januar 1961 fekk dei eigen kontrakt, no under namnet The Supremes. Martin gjekk ut av gruppa neste vår, og Ross, Ballard og Wilson etablerte seg som eintrio.[4][5][6]
Frå 1961 til 1963 gav The Supremes ut ei rekke singlar, hovudsakleg med materiale av Gordy og Robinson. Ingen av desse kom høgt opp på listene. I desember 1963 gav dei ut «When the Lovelight Starts Shining Through His Eyes», den fyrste songen deira skriven avHolland-Dozier-Holland. Denne nådde 23.-plassen påBillboard Hot 100. Neste år kom «Where Did Our Love Go», laga av den same låtskrivargruppa, og denne nådde – noko overraskande – fyrsteplass i USA og tredjeplass iStorbritannia.[7] Også dei fire neste låtane til gruppa hamna på topp i USA: «Baby Love», «Come See About Me», «Stop! In the Name of Love» og «Back in My Arms Again».[8]
På denne tida hadde Gordy bestemt at Ross skulle vera fyrstesongaren i gruppa. Denne rolla hadde dei tidlegare delt jamt seg imellom. Motown la stor vekt på at The Supremes skulle verka feminine og ikkje som ein imitasjon av mannlege songgrupper. Musikalsk skjedde dette gjennom den rolege stemma til Ross, og i opptreden gjennom nøye uttenkt sminke og påkledning og roleg koreografi. Det var viktig for selskapet at gruppa skulle appellera like mykje til eit kvitt som til eit svart publikum, noko som lykkast.[9][10]
På midten av 1960-talet var The Supremes blitt store stjerner. På eit og eit halvt år frå sommaren 1964 var dei med i femten nasjonale tv-show og deltok i nasjonale reklamekampanjar mellom anna forCoca-Cola. Dei var på framsida av blad somJet,Ebony,Look ogTime, og dei gav ut tolv singlar og sju album. Repertoaret blei samtidig utvida til å også omfatta standard-poplåtar, noko som passa stemma til Ross særleg godt. Medan det vanlege hittil hadde vore at kvite artistar overtok og fekk hittar med låtane til svarte rock-and-roll-songarar, skjedde no det motsette.[11] Gruppa var blant dei fyrste afroamerikanarane som ofte vitja dei mest populære amerikanske TV-showa (til dømes var dei 17 gongar på programmet tilEd Sullivan), og suksessen dei oppnådde, var eit viktig symbol iborgarrettskampen.[12][13]
Suksessen førte til at det blei brukt Supremes-musikk i fleire filmar, og i 1965 var dei òg sjølv på lerretet iBeach Ball.[14] Ei rekke produkt blei kalla opp etter dei, til dømes blei det lansert eit eige Supremes-brød.[15] Dei fekk fleire topplasseringar på listene, mellom anna «I Hear a Symphony», «You Can't Hurry Love» og «You Keep Me Hangin' On». MedSupremes A' Go-Go blei dei den fyrste kvinnegruppa som nådde toppen av albumlista tilBillboard, der dei dyttaThe Beatles medRevolver ned på andreplassen.[16][17]
Den meir framtredande rolla til Ross skapte etter kvart uro i gruppa. Dette blei ikkje betre av at Ross og Gordy i ein periode var kjærastar. Ballard følte seg tilsidesett og fekk problem med alkohol og med vekta, noko som ikkje var gunstig for scene-imaget til gruppa. Sjølv om gruppa tidleg 1967 hadde ytterlegare to topplåtar («Love Is Here and Now You're Gone» og «The Happening»), var vennskapen og samarbeidsklimaet jentene imellom i stadig forverring. På denne tida bestemte Gordy òg at namnet skulle endrast til Diana Ross & the Supremes. I juli fekk Ballard sparken frå gruppa, ogCindy Birdsong overtok plassen hennar.[2][18]
The Supremes hadde no noko dalande popularitet. I 1968 og 1969 var det «berre» fire av ti singlar som nådde Topp 20 i USA (Billboards Hot 100-lista), og berre éin («Love Child») kom heilt til topps. Årsakene var fleire: Det var uro og dårleg klima i gruppa, låtskrivartrioen Holland-Dozier-Holland hadde forlate Motown i 1968 på grunn av økonomiske usemjer, den generelle musikksmaken hadde endra seg, og litt meir militante haldningar blant svarte gjorde at gruppa mista noko av fotfestet sitt i denne marknaden.[19][3]
I 1969 byrja arbeidet med å lansera Diana Ross som soloartist. Jean Terrell blei henta inn som erstatting. På dagtid var ho med på plateinnspelingar med Wilson og Birdsong, medan Ross framleis turnerte med dei to. Samstundes spelte Ross inn plater som skulle gjevast ut berre i hennar namn. Ei av desse var «Someday We'll Be Together». Gordy fann likevel ut at det ville vore fint med ein siste hit for Diana Ross & the Supremes, og plata kom ut under dette namnet, sjølv om verken Mary Wilson eller Cindy Birdsong er med. Låten nådde fyrsteplassen, som den tolvte for gruppa.[2]
I november 1969 blei det gjort kjent at Ross skulle gå solo. 21. desember opptredde gruppa saman for siste gong på tv, på showet til Ed Sullivan. 14. januar 1970 hadde dei den siste konserten sin iLas Vegas. Denne blei til dobbelt-albumetFarewell.[2][20]
På avsluttingskonserten blei Terrell offentleg presentert som medlem av gruppa, som gjekk tilbake til det gamle namnet sitt, The Supremes. Dei fyrste par åra fekk dei fleire hit-låtar, men ingen nådde heilt til topps. «Up the Ladder to the Roof», «Stoned Love», «Nathan Jones» og «Floy Joy» kom alle inn på Topp 20 i USA, det same gjorde ein gruppeduettversjon avIke ogTina Turner sin «River Deep – Mountain High» saman medThe Four Tops.
I april 1972 forlét Birdsong gruppa. Ho blei erstatta av Lynda Laurence, men kom tilbake igjen året etter. Terrell gjekk så ut, medan Scherrie Payne kom inn.[2] Dei komande åra hadde The Supremes suksess med ein deldiscolåtar, og dei fekk tre fyrsteplassar på listene for denne sjangeren. 12. juni 1977 hadde The Supremes ein avskjedskonsert på Drury Lane-teateret iLondon. Det siste året hadde då Birdsong vore erstatta av Susaye Greene.[2]
Tre av songane til The Supremes er valde inn iGrammy Hall of Fame: «Where Did Our Love Go», «You Keep Me Hangin' On» og «Stop! In the Name of Love».[21]
I 1994 fekk gruppa ei stjerne påHollywood Walk of Fame.[22] I 1988 blei gruppa (med besetninga Ross, Wilson og Ballard) vald inn iRock and roll Hall of Fame,[23] og to av songane deira («Stop! In the Name of Love» og «You Can't Hurry Love» er på æresgalleriet si liste over 500 songar som forma rocken.[24] I 1998 blei dei valde inn iVocal Group Hall of Fame.[25]
BladetRolling Stone har plassert dei som nummer 96 på ei liste over dei 100 største artistane gjennom tidene.[26]
FilmenSparkle frå 1976 handlar om den fiktive trioen «Sister & the Sisters» frå Harlem, med ein karriere som er svært lik den til The Supremes.Curtis Mayfield skreiv musikken, ogIrene Cara hadde rolla som Sparkle.[27]
MusikalenDreamgirls gjekk påBroadway 1521 gongar frå desember 1981. Han handlar om gruppa «The Dreams» fråChicago, og historia har òg her klare likskapstrekk med den til The Supremes. Musikalen fekkTony-prisen.[28] I 2006 kom ein film basert på musikalen.Beyoncé Knowles har ei sentral rolle i denne filmen.[29]
Frå 1986 turnerte Jean Terrell, Scherrie Payne og Lynda Laurence under namnet "The FLOS" (Former Ladies of the Supremes. I 1992 avslutta Terrell samarbeidet, ogSundray Tucker (syster til Laurence) kom då inn. Ho hadde faktisk prøvesunge for The Supremes tidlegare. I 1996 gjekk Tucker ut av gruppa igjen og blei då erstatta avFreddie Poole. The FLOS hadde tjueårsjubileet sitt i 2006. Birdsong var då til stades blant publikum og deltok òg i arrangementet med ein song.[2][30][31]
