I sine tidlege verk var Magritte mykje påverka avfuturismen ogkubismen. Saman med den belgiske poeten og collage-kunstnaren Édouard Messens grunnla han i 1925 dei to tidsskriftaOesophage ogMarie, som begge lanserte den belgiske surrealismen. Frå og med det året, påverka avGiorgio de Chirico sine vyar om at «poesien er eineståande jamført måleriet», utvikla Magritte sin personlege stil. Han byrja lage litterære måleri, der dei figurative bileta uttrykte poetiske idear. Dei framviste objekta beheld utsjånaden, men eigenskapane deira vert endra, sameleis med den funksjonen og nytten dei har til dagleg. Bileta varslar noko mystisk og ukjent, eller gjev ei oppleving av meir enn det som er synleg, som iDen truga mordaren frå 1926. For Magritte var det viktigast å vise gåta, å gjere sjåaren merksam på det forunderlege og å skape bilete av det useielege.
Magritte reiste tilParis i 1927, der han budde i tre år og slo seg saman med andre surrealistar. Deretter busette han seg iBrussel og vart der verande resten av livet. Hans såkalla «magiske realisme» endra seg lite gjennom åra, til dømesBiletets forråding(1928-29) som stiller seg tvilande til identiteten gjennom påstanden om at «Dette er ikkje ei pipe»',Menneskets vilkår I (1933) som syner ei røynleg djupne opp mot ein måla illusjon av djup,Trugande ver (1929) ogEldstigen I (1933),Slottet i Pyreneane (1959) ogStormannsgalskap (1961).
Det var fyrst etterandre verdskrigen at Magritte sin kunst vart allment kjend. Den retrospektive utstillinga i 1965 på Museum of Modern Art iNew York, samt etterfølgjande store utstillingar iLondon ogParis stadfesta inntrykket av han som ein av dei viktigaste surrealistiske målarane. Magrittes karakteristiske stil har hatt stort innverknad også på plakatkunst, reklame og grafisk formgjeving.
Han døydde i Brussel.
