Dei sju kurfyrstane velHenrik VII til romersk konge i 1308.
Kurfyrste (tyskKurfürst, avmellomhøgtyskkur, 'val' ogfürste 'fyrste',latinprinceps elector imperii ellerelector) var ein tittel for deifyrstane idet tysk-romerske riket som utgjorde kurfyrstekollegiet og sidan1200-talet var dei einaste som hadde stemmerett ved valet (mellomhøgtysk:kure) avromersk konge. Den som blei vald tilromersk konge blei tradisjonelt seinare krona til tysk-romerskkeisar, fram til 1500-talet av paven iRoma.
Ingen kvinner vart valt til kurfyrste, men ektemaken til kurfyrstane fekk tittelen kurfyrstinne.
Riksdeputasjonshovudbeslutninga frå 1803 oppheva dei geistlege kurrettane for Köln og Trier i tillegg til kurretten for pfalzgreven ved Rhinen, og overdrog Mainz-kurretten til det nye fyrstedømetRegensburg-Aschaffenburg. Fire nye riksfyrstar mottok kurrett, men kunne ikkje lenger utøve den etter at det gamle riket tok slutt i 1806. Desse var:
