Det tørreørkenklimaet i Eilat, og den låge luftfukta, vert moderert ved plasseringa nær den varme sjøen. Temperaturane går ofte over 40 °C om sommaren, og 21 °C o mvinteren, medan vasstemperaturen varierer mellom 20 og 26 ºC. Eilat har i snitt 360 soldagar i året.[2]
Strendene i byen, koralrevet, nattelivet og ørkenlandskapet, gjer Eilat til ein populær feriestad med turistar frå både Israel og utlandet.
Geologien og landskapet er variert med vulkanske ogmetamorfe bergartar, sandstein og kalkstein. Dei høgaste fjell i området stig til 892 meter over havet, og her finst vide dalar som Arava, og kysten ved Akababukta. Årsmiddelnedbøren er på skarve 28 mm og sommartemperaturane er 40 ºC og høgare. Her finst lite vatn og vegetasjon. Hovudelementa som har påverka historia i regionen er koparressursane og andre mineral, dei eldgamle internasjonale vegane som kryssa området, og den geopolitiske og strategiske plasseringa.[3]
Eilat er først nemnd iDet gamle testamentet iAndre mosebok. Dei første seks kapitla i Andre mosebok er i Egypt. Den sjuande erkryssinga av Raudehavet og kapittel 9-13 er i og rundt Eilat, etter utvandringa frå Egypt og kryssinga av Raudehavet. Kapittel 12 refererer til mange leirstader i og rundt Timna nær Eilat.[treng kjelde] Dåkong David erobraEdom,[6] som fram til då hadde delt grensa med Midian, tok han over Eilat, grensebyen som var delt mellom dei to statane. Den kommersielle hamnebyen og den koparbaserte industrien var under egyptisk kontroll fram til hamna vart ombygd avSalomo på ein stad kallaEzion-Geber (I Kongebok 9:26). I2 Kongebok 14:21–22 «Heile folket iJuda tokAsarja, som då var seksten år gammal, til konge etterAmasja, far hans. Det var han som vann byen Eilat tilbake til Juda og bygde byen om til ei borg, etter at kongen hadde gått til kvile hos fedrane sine» Og igjen i 2. Kong 16:6: «Det var den gongen aramearkongenResin vann Eilat tilbake tilAram og dreiv judearane ut av byen. Så kom detedomittar og busette seg i Eilat, og dei bur der den dag i dag.»
I romartida vart det bygd ein veg frå området til dennabateiske byenPetra (i dagensJordan). Ruinane av ein storkoparsmelteomn og handelssamfunn som blmøde underomajadane (700–900 evt.) er òg funne i det som i dag er industriområdet i Eilat, nærkibbutzenEilot.
I dokumenta til muslimske vitskapsmenn i mellomalderen, somAl-Waqidi, vert det sagt atMuhammed gjorde ein avtale med folket i Eilat (Ayla), jødar og kristne. I avtalen tilbaud Muhammed vern til jødane og dei kristne, og dei fekk behalde sjølvstyre i byen, i byte mot ein årleg skatt.[7]Ei anna kjelde til Eliat i islamske tekstar trur ein finst iKoranen, sura 7:163–169. I desse står ei soge om «ein by ved sjøen» der jødiske innbyggjarar vart testa av Gud for å sjekke om dei verkeleg heldt sabbaten. Ein gong gjorde dei ikkje det, og dei vart omgjorte til aper.[8]Darb elHajj eller «Pilegrimsvegen, frå Afrika gjennomEgypt tilMekka, passerte ut frå Sinai frå vest iUmm Al-Rashrash, det moderne arabiske namnet på Eilat, før dei gjekk langs sjøen og fortsette sørover til Arabia. Ein britisk politistasjon vart oppretta i dette området i 1906.[9]
Ein islamsk landsby på 250–400 innbyggjarar, blømde i nordenden av det moderne Eilat på 600- og 700-talet.[10]
Timna kopargruver[11] nærTimnadalen vart opna, det vart bygd ei hamn, ogEilat Ashkelon-røyrleidninga vart lagt, samstundes som turistane byrja å kome til byen. Bygginga av byen og hamna i Eilat byrja kort tid etter slutten av krigen. Hamna vart viktig i utviklinga av landet. Etterden arabisk-israelske krigen i 1948 var mange arabiske land fiendtleg innstilt til Israel, og blokkerte alle landruter. Israel kunne berre handle med resten av verda via luft eller til sjøs. I tillegg nekta Egypt passasje gjennomSuezkanalen for israelsk-registrerte skip eller skip som bar last til eller frå israelske hamner. Dette gjorde EIlat og hamna der særs viktig for israelsk kommunikasjon og handel med Afrika og Asia, og for oljeimport. Utan ei hamn ved Raudehavet hadde ikkje Israel kunne ha utvikla dei diplomatiske, kulturelle og handelsbaserte banda til land utanforMiddelhavet og Europa. Dette skjedde i 1956 og igjen i 1967, då Egypt lukkaTiransunda for israelsk skipsfart med ein effektiv blokade av hamna i Eilat. I 1956 førte dette til at Israel i lag med Storbritannia og Frankrike gjekk til krig mot Egypt og skapteSuezkrisa. I 1967 passerte 90 % av israelsk olje gjennom Tiransunda.[12] Oljetankarar som skulle gjennom sunda var forseinka.[13][14] At sunda vart lukka vart av Israel omtalt som nok ei krigsårsak som førte til utbrotet avseksdagarskrigen. Etter det vart signertfredsavtalar medEgypt i 1979 ogJordan i 1994, har grensene til Eilat endeleg vore opne til naboane sine.
Eilat har eitvarmt ørkenklima (BWh[17] med varme, tørre somrar og varme, regnfattige vintrar iKöppen si klimaklassifisering). Om vinteren ligg temperaturen normal frå 11 til 23 ºC, om sommaren normalt mellom 26 til 40 ºC, Det ligg eit relativt litekorallrev nær Eilat, som for 50 år sidan var mykje større. Korallane har døydd på grunn av vassforureining.
Eilat er ein populær turiststad med mange forskjellige høve for losji, frå ungdomsherberge til luksushotell. I nyare år har Eliat vore eit mål for militante grupper frå Egypt og Gaza, noko som har redusert talet på turistar til området. Av turistattraksjonar finn ein fuglekikking, kamelturnar, korallstranda,Coral World Underwater Observatory, Delfinrevet, fallskjermhopping, Hai-Bar Yotvata naturreservat,Kings City, ein bibelske temapark, marina med 250 lystbåtar ogTimnadalenparken med dei eldste kopargruvene i verda og gamle egyptiske tempel
Særleg dykketurisme er særleg populært i Eilat. Byen ligg vedAkababukta som er ein av dei mest populære dykkedestinasjonane i verda.[21]
↑Discovering the World of Bibelen, LaMar C. Berrett, (Cedar Fort 1996), s. 204
↑Avner, U. 2008. Eilat Region. I: A. Stern (red.). The New Encyclopedia of Archaeological Excavation iHoly Land, Volume 5 (Supplementary). Jerusalem. 1704–1711.
↑Dr. Muhammed Abdul Nayeem, (1990). Prehistory and Protohistory of thearabisk Peninsula. Hyderabad. ISBN.
↑Artificial Reefs and Dive Turisme in Eilat, Israel Dan Wilhelmsson, Marcus C. Öhman, Henrik Ståhl and Yechiam Shlesinger Ambio, Vol. 27, No. 8, Building Capacity for Coastal Management (Dec., 1998), s. 764–766 Published by: Allen Press on behalf of Det kongelege svenske vitskapsakademiet[1]
