Eenwilsoncyclus ofsupercontinentcyclus is in deplatentektoniek een zich herhalende cyclus waarbij decontinenten zich eerst samenvoegen tot eensupercontinent, om later weer op te breken en van elkaar te bewegen. De fragmenten komen uiteindelijk weer bij elkaar om een nieuw supercontinent te vormen. Platentektoniek en de beweging van continenten worden aangedreven doorconvectiestroming in de aardmantel.
De cyclus is naar deCanadesegeofysicusJohn Tuzo Wilson (1908-1993) genoemd, wie het opviel datoceanische korst over het algemeen veel jonger is dancontinentale korst.[1] Hij leidde daaruit af datoceanische bekkens vergeleken met de continenten een korte levensduur hebben. Oceanische korst wordt telkens opnieuw aangemaakt en op andere plaatsen vernietigd, zodat dit type korst zich voortdurend vernieuwt.
Wilsoncycli hebben een belangrijk effect op heteustatischzeeniveau. In tijden dat een supercontinent opbreekt zal er veel nieuwe oceanische korst worden aangemaakt en zal het totale oppervlak van demid-oceanische ruggen stijgen. Jonge, relatief warme oceanische korst heeft een lageredichtheid dan oude, relatief koele oceanische korst. Uit het principe vanisostatisch evenwicht volgt dat jonge oceanische korst minder diep in demantel wegzinkt, wat tot gevolg heeft dat de oceaanbodem minder diep ligt. In tijden waarin relatief veel continenten opbreken, zal het gemiddelde hoogteverschil tussen de oceaanbodem en de continenten daarom minder groot zijn. Dit leidt ertoe dat het zeeniveau stijgt en grote delen van de continenten in zulke perioden onder water staan.[2]
Omdat het eustatisch zeeniveau grote invloed heeft op welk typesedimentair gesteente gevormd wordt, zijn wilsoncycli en andere grootschalige tektonische gebeurtenissen terug te vinden in destratigrafische opeenvolging vangesteentelagen. Zulke zich op grote schaal herhalende opeenvolgingen van gesteentelagen wordenmegasequenties genoemd.
