William Robert Grove (Swansea,11 juli1811 –Londen,1 augustus1896) was eenBrits jurist ennatuurwetenschapper. Grove is samen met de ZwitserChristian Friedrich Schönbein bekend als de "vader vanbrandstofcel".
William Grove, geboren inWales, was het enige kind van John Grove – eenmagistraat en plaatsvervangend gouverneur vanGlamorgan – en diens echtgenote Anne Bevan. Hij kreeg aanvankelijk privéonderwijs voordat hij naar hetBrasenose College inOxford ging en rechten studeerde aanLincoln's Inn. In 1835 trad hij toe tot de orde van advocaten. In 1837 huwde hij Emma Maria Powles, met wie hij zes kinderen kreeg.
Van 1840 tot 1847 was Grove hoogleraar natuurkunde aan hetLondon Institution. In zijn essay "On the Correlation of Physical Forces" (1846) formuleerde hij het principe van hetbehoud van energie een jaar eerder dan dat de Duitse natuurkundigeHermann von Helmholtz dit zou doen in zijn beroemde schrijven "Über die Erhaltung der Kraft".
Zijn wetenschappelijke carrière leidde er na 1853 toe dat hij zich ging bezighouden met octrooien en vergelijkbare rechten. Grove werd in 1871 aangesteld als advocaat en rechter voor administratiefrechtelijke zaken (Court of Common Pleas). In 1872 werd hij geridderd. Na zijn pensionering in 1887 hervatte hij zijn wetenschappelijke studies.
ZieGrove-element voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Zijn wetenschappelijke carrière begon eind jaren dertig toen hij zijngalvanisch element ontwikkelde, een verbeterde versie van hetdaniell-element. Zijn element bestond uit eenzinken en eenplatina elektrode, in twee verschillendezuren van elkaar gescheiden door een poreuze pot. In 1839 stelde hij zijn uitvinding tentoon op deAcadémie des Sciences inParijs[1] en later datzelfde jaar bij deBritish Association for the Advancement of Science. Hier trok de uitvinding de aandacht vanMichael Faraday. Op diens uitnodiging presenteerde Grove zijn element op 13 maart 1840 aan het prestigieuzeRoyal Institution.
In 1839 ontwikkelde Grove zijn tweede element, eengaseous voltaic battery, die gezien wordt als de voorloper van de moderne brandstofcel. Rond deze tijd was reeds bekend dat water gesplitst kon worden in de elementenwaterstof enzuurstof door er een elektrische stroom doorheen te sturen. Grove beschrijft een experiment waarin twee platina strips zijn geplaatst in een oplossing van verdundzwavelzuur; de ene strip staat daarbij in contact metwaterstofgas, de andere metzuurstofgas. Hij ontdekte dat er dan een elektrische stroom tussen beide strips loopt. De term "brandstofcel" werd pas in 1889 gebruikt doorLudwig Mond enCharles Langer, toen ze een praktisch toestel bouwden werkend oplucht ensteenkoolgas.
