West-Francië, hetWest-Frankische Rijk of hetWest-Frankenrijk (Latijn:Francia Occidentalis) ontstond in 843, toen bij hetverdrag van Verdun hetFrankische Rijk van keizerLodewijk de Vrome na diens overlijden in drie ongeveer gelijke delen verdeeld werd onder zijnerfgenamen. Oudste zoon Lotharius volgde op in de rol van keizer over alle drie de grondgebieden,Karel de Kale werd koning van het westelijke deel. Het koninkrijk West-Francië ligt aan de grondslag van hetKoninkrijk Frankrijk, dat tot aan deFranse Revolutie bestond en waaruit de huidigeFranse Republiek voortgekomen is. Het Frankische Rijk werd voorgoed gesplitst in de jaren 887/888, zodat het deelrijk West-Francië onafhankelijk werd. Vanaf het jaar 987, als het Karolingische huis uitgestorven is, spreken historici al van "Frankrijk".
West-Francië omvatte alle gebieden ten westen van een ruwe noord-zuid-lijn vanAntwerpen overMâcon naarNîmes.
Het omvatte (meestal) de volgende delen:Aquitanië, (Bourgondië),Bretagne,Catalonië,Gascogne, Zuid-Gothië,Toulouse,Vlaanderen en hetÎle-de-France. In de loop van de eeuwen verkregen de Franse koningen oostwaarts een groot deel vanMidden-Francië, met name deElzas,Bourgondië,Franche-Comté,Rhône-Alpes en deProvence, door militaire veroveringen, strategische huwelijken of verdragen. Catalonië (Spaanse Mark) werd al vroeg onafhankelijk. Het oudegraafschap Vlaanderen werd opgeslokt doorBourgondische Nederlanden en bestond uitKroon-Vlaanderen (officieel Frans) enRijks-Vlaanderen (Duitse rijk). Deze Frans/Duitse grens was in de late Middeleeuwen zeer theoretisch met leenmanschappen over en weer. In 1529 zorgde deDamesvrede van Kamerijk ervoor dat de Franse Koning,Frans I, zijn aanspraken op Kroon-Vlaanderen opgaf. Hiermee verviel de oude Frans/Duitse grens uit de tijd van West-Francië.
