DeVroege Slaven waren deSlavische volkeren van de prehistorie tot het uiteenvallen inOostelijke,Westelijke enZuidelijke Slaven aan het einde van de 6e eeuw.
De oorsprong van deSlavische volkeren is tot op heden onbekend en wordt betwist. Dit komt door het ontbreken van geschreven bronnen van voor de 8e eeuw onder hen. Hetcyrillisch schrift werd pas in 863 geïntroduceerd en hun gebied lag relatief geïsoleerd van de beschavingen in Europa en Azië.
Tot aan het begin van de jaartelling hielden de Slaven zich op in Oost-Polen, Wit-Rusland en westelijk Oekraïne rond dePripjatmoerassen. Ze leefden voornamelijk in de uitgestrekte wouden in deze streek en in deSlavische mythologie kan men hier nog sporen van terugvinden.
Veel is afgeleid uit archeologische opgravingen, geschreven bronnen van reizigers die het gebied bezochten en vergelijkende taalkundige analyses van deSlavische talen.
Uit archeologisch en taalkundig bewijs is doorhistorici,filologen enarcheologen de theorie opgesteld dat de Slaven tegen 1500 v.Chr. een etnische groep moeten hebben gevormd, die zich afsplitste van deBalto-Slavische taalgroep. Archeologisch zou deze vertegenwoordigd worden door deKomarivcultuur.
Rond 800 v.Chr. woonden ze ergens in het gebied tussen de rivieren deWisła en deDon. Een mogelijke kandidaat voor deze vroege Slavische cultuur is deTsjornoliscultuur. DezeOerslaven waren bewoners van debossteppe,polytheïstisch, en hielden zich bezig met landbouw, jagen en vallen zetten, vissen, bijenhouden en veeteelt.
De zuidelijkesteppen werden van oudsher bewoond door seminomadische volkeren als deScythen enSarmaten. Deze onderwierpen een aantal, waarschijnlijk Slavische, stammen, die doorHerodotus "Akkerbouwende Skythen" werden genoemd. De Scythen verhandelden de producten van de onderworpen Slaven met deGriekse koloniën op deKrim. De Grieken handelden in olijfolie, wijn en textiel en de Scythen in vee, huiden, bont, hout, bijenwas, honing en graan.
Rond 200 v.Chr. kwamen deSarmaten vanuit Azië. De Scythen werden verdreven of geassimileerd en verdwenen rond 100 v.Chr. als bevolkingsgroep, al wordt door Romeinse geschiedschrijvers later soms nog wel gesproken van Scythen, waar het echter Slaven betreft. HetRomeinse Rijk nam in die tijd ook de Griekse koloniën in. Verschillende Sarmatische stammen vestigden zich als heersers over de Slavische landbouwers. Een voorbeeld van deze Sarmatisch-Slavische symbiose waren deAnten, maar ook volkeren als deChorvaten (Kroaten) enSorben (ofServiërs) zijn waarschijnlijk zo ontstaan.[1]
400 jaar later werden de Sarmaten verdreven door deGoten, die hun rijk uitbreidden tot aan deZwarte Zee en de Romeinse keizerDecius bij deDonau versloegen in 251. Rond 300 tot 400 werden de Goten bekeerd tot het christendom en splitsten zich op, waarbij deOstrogoten in het gebied bleven.
In de archeologie wordt deze periode vertegenwoordigd door deTsjernjachivcultuur, de bevolking waarvan althansten dele als Slavisch beschouwd kan worden. Ten noorden van de Tsjernjachivcultuur bevond zich het gebied van deKievcultuur, die daarentegen met enige zekerheid als Slavisch kan worden gezien.
Onder druk van de Gotische overheersing trokken Slavische volkeren zoals deKrivitsjen,Ilmenslovenen enVjatitsjen naar het noorden en noordoosten, op hun beurt deOost-Baltische volkeren naar het noordwesten verdringend, en tot diep in het gebied van deFins-Oegrische volkeren dringend.[1]
DeHunnen kwamen vanuitCentraal-Azië naar Europa en verdreven de Ostrogoten naar het westen. Rond 360 bereikten ze deKaspische Zee en veroverden tot 400 het hele zuidelijke gebied tussen deWolga en de Rijn. Rond 451 hadden de Hunnen onder leiding vanAttila de Hun de meeste Slavische stammen overwonnen, maar kregen ook de eerste tegenslag te verduren tegen de Romeinse generaalFlavius Aetius in deSlag op de Catalaunische Velden inGallië.
Na 450 nam de macht van het uitgestrekte rijk van de Hunnen af en rond 500 hadden deze zich teruggetrokken tot bij de benedenloop van de Don en de Wolga. Een aantal overgebleven Goten vestigden zich op deKrim, wat tot in de 16e eeuw terug te zien was in hetKrim-Gotisch. DeGermanen trokken vervolgens naar het westen en de Slaven trokken in hun gebieden en vestigden zich tot aan deElbe en bedreigden aan de Donau hetByzantijnse Rijk.
Met de komst van de Hunnen begon ook de Slavische trek naar het westen, deels in kleine groepen, deels in groter stamverband zoals de Chorvaten en Sorben.[1]
Opnieuw kwam er echter een Turks volk naar Zuidelijk Rusland; deAvaren. De Byzantijnse keizerJustinianus I had een niet-aanvalsverdrag met hen gesloten en de Avaren trokken daarom ten noorden van zijn rijk door Zuid-Rusland, versloegen de Slaven, die toen de dominante bevolkingsgroep waren in hetRussisch Laagland, en bereikten de Elbe in 562. Ze stichtten hetAvaarse Rijk rond deDonaudelta en vielen in 626 alsnogConstantinopel aan, maar wisten de stad niet te veroveren.
.svg)
De Slaven splitsten zich rond die tijd op in zuidelijke, westelijke en oostelijke groepen. In 606 hadden de Westelijke Slaven bij de Elbe de Avaren teruggedreven en de Zuidelijke Slaven spreiden zich uit tot op het Griekse schiereilandPeloponnesos.
Zie verder:Westelijke SlavenZie verder:Zuidelijke SlavenZie verder:Oostelijke Slaven