Movatterモバイル変換

Tegen het einde van deTweede Wereldoorlog wantrouwde de Sovjet-Unie de strategische bombardementencapaciteit van deVerenigde Staten. De VS voerden regelmatig bombardementen uit opJapan, grenzend aan het oosten van de Sovjet-Unie, vanuit afgelegen bases in deStille Oceaan met deB-29 Superfortress.Stalin gaf de opdracht een vergelijkbare bommenwerper te ontwikkelen.

In 1944 waren drie B-29's genoodzaakt op Sovjet-grondgebied te landen na bombardementen op Japan. De Sovjets confisqueerden de bommenwerpers en Toepolev OKB ontmantelde en bestudeerde ze. Stalin beval Toepolev om de B-29 te kopiëren, tot in de kleinste details en een ontwerp te maken dat zo snel mogelijk in serieproductie kon. Dus kopieerde Toepolev de B-29 en reverse-engineerde waar nodig. Toepolev nam waarschijnlijk het bevel van Stalin erg letterlijk, en kopieerde zelfs de plaatstukken bedoeld als reparatie van tijdens missies opgedane schade. Omdat de doorBoeing gebruikte materialen niet verkrijgbaar waren in de Sovjet-Unie, maakte Toepolev onder meer gebruik van dikker plaatmateriaal. Hierdoor was het toestel zwaarder dan de B-29, waardoor zijn bereik en laadvermogen minder was.

De resulterende bommenwerper was de Tu-4, die voor het eerst vloog op 19 mei 1947. Serieproductie begon meteen, en het toestel kwam in dienst in 1949. De introductie van de Tu-4 leidde tot paniek bij deUSAF omdat deactieradius van de Tu-4 groot genoeg was om de stedenChicago,Los Angeles enNew York met een redelijke lading op een eenrichtingsmissie te bereiken. Enkele pogingen werden gedaan om de toestellen te voorzien van apparatuur voorbijtanken in de lucht om het bereik te vergroten, maar deze werden slechts op enkele toestellen gebouwd.

Operationele geschiedenis

[bewerken |brontekst bewerken]

Er zijn in totaal 847 Tu-4's gebouwd in de Sovjet-Unie tot de productie stopte in 1952, waarvan enkele naarChina gingen tijdens de eind jaren 50. Vele experimentele versies zijn er gebouwd, en de waardevolle ervaring leidde tot het Sovjetprogramma van strategische bommenwerpers. De Tu-4's werden in de jaren 60 uit dienst genomen, en werden vervangen door deToepolev Tu-95 (vanaf 1956) en deToepolev Tu-16 (vanaf 1954). Aan het begin van de jaren 60 waren de enige Sovjet Tu-4's die nog in dienst waren in gebruik als transporttoestellen en vliegende laboratoria. Er is in ieder geval nog een Tu-4 bewaard gebleven, die staat in hetMonino-luchtmachtmuseum op het terrein van hetKosmonautentrainingscentrum Joeri Gagarin buitenMoskou.

Er staan ook nog twee Tu-4's in het National Air Museum bijPeking, China. Een van deze toestellen is omgebouwd totAWACS-testbed, de ander vervoert een onbemand spionagevliegtuigje onder elke vleugel. Beide toestellen zijn opgewaardeerd met 4.000pk sterkeIvtsjenko AI-20K turboprops. Er gaan ook geruchten dat er nog minstens 15 Tu-4's in dienst van deLuchtmacht van het Volksbevrijdingsleger zijn.^[bron?]

Een aantal afleidingen zijn ook gepland, waaronder een passagierstoestel (Toepolev Tu-70), vrachttoestel (Toepolev Tu-75) en verbeterde versies van de basisbommenwerper (Toepolev Tu-80 enToepolev Tu-85), maar geen van deze projecten bereikte massaproductie.

Naslagwerk

[bewerken |brontekst bewerken]

(en) Gordon, Yefim en Vladimir Rigmant.Tupolev Tu-4: Soviet Superfortress. Hinckley, Leicestershire: Midland Counties Publications Ltd., 2002.ISBN 1-85780-142-3.

Externe links

[bewerken |brontekst bewerken]

Mediabestanden

Zie de categorieTupolev Tu-4 vanWikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Toepolev_Tu-4&oldid=66394670"

Categorieën:

Verborgen categorieën:

[8]ページ先頭