Het woord tin komt van hetGermaanse *tina- en staatablautend naastteen dat 'twijg' betekent en in hetDuits,Zain, ook 'metalen staaf'. Het symbool Sn komt van het neolatijnstannum dat van het postklassieke Latijnstagnum 'legering vanzilver en lood' komt.
Al voor de tijd van deRomeinen ontstond er een bloeiende handel tussen de tinmijnen inCornwall en het gebied om deMiddellandse Zee. De Egyptische faraoPepi heeft omstreeks 2300 v.Chr. een standbeeld laten maken waarin tin was verwerkt uit de tinmijnen van Cornwall. InAssyrische handelsnederzettingen inAnatolië alsKaniš was ook al voor 2000 v.Chr. een levendigehandel in het metaal, dat daar waarschijnlijk uit het huidigeAfghanistan afkomstig was.
Tin werd vanaf ongeveer het jaar600 ook in zuivere vorm toegepast.
Tin is een buigzaam, kneedbaar en zeerkristallijn zilverachtig-witmetaal dat wanneer het wordt gebogen een karakteristiekgeluid geeft dat wordt veroorzaakt door de brekende kristallen. Het metaal is tegenwater bestand, tegen zee- en kraanwater, maar geeft wanneer het met de meestezuren in aanraking komt eenchemische reactie.
Bijstandaardomstandigheden komen er tweeallotropen van tin voor. Het komt bij lagetemperatuur voor als grijs tin, als alfa tin, en heeft dan eenkubische kristalstructuur, vergelijkbaar met die vansilicium engermanium. Bij temperaturen boven de 13,2 °C verandert het naar wit tin, naar beta tin en heeft in deze vorm eentetragonale structuur. Bij afkoeling keert het weer terug naar de kubische vorm. Deze faseovergang gaat gepaard met een volumetoename van 21 procent, waardoor het materiaal gaat afbrokkelen. Vroeger werd dit proces weltinpest genoemd. Het kan worden voorkomen doorantimoon ofbismut aan het tin toe te voegen.
in wisselende combinaties metantimoon enlood wordt tin gebruikt bij de productie vanloodletters voorboekdruk. Meer antimoon zorgt voor meer antimoon-tin kristallen en maakt de letter harder. Bij het smelten komen deze kristallen boven drijven, ze zijn lichter dan de omringendevloeistof.
Tin(II)chloride en tin(IV)chloride hebben verschillende toepassingen, waaronder dat van bijtmiddel.
Omglas een glad oppervlak te geven wordt het vaak in vloeibare vorm op gesmolten tin in een tinbad gegoten, een uitvinding vanAlastair Pilkington.
Zouten van tin voorkomen indien aangebracht op glas afzetting van ijs. Dit werd gebruikt voor glazen autoruiten.
Tin werd in vroeger eeuwen vaak gebruikt om borden, bekers, kannen en bestek te maken. Het gesmolten tin werd door eentingieter in vormen gegoten. Tinnen tafelgerei is sinds de 18e eeuw wat in onbruik geraakt en vervangen doorporselein,aardewerk en glas. Tegenwoordig wordt tin nog gebruikt voor de vervaardiging van sierbekers, -borden en miniatuurfiguren zoalstinnen soldaatjes.
Op vrijwel allecontinenten op aarde komt tin voor. De productie is redelijk stabiel, in 2014 werd er ongeveer 300.000 ton gewonnen en in 2019 was dit nauwelijks veranderd in 296.000 ton. De wereldwijde reserves worden op ongeveer 4,3 miljoen ton geschat.[6] Tin wordt ook uitafval teruggewonnen.
De vier grootste producenten waren achtereenvolgens deVolksrepubliek China,Indonesië,Myanmar enPeru.[6] Deze vier namen in 2019 ongeveer drie kwart van de wereldwijde productie voor hun rekening. Peru leverde als kleinere producent 19.900 ton, gevolgd doorBolivia met een kleine achterstand.
Indonesië is de grootste exporteur van tin,[6] aangezien China ongeveer de helft van de wereldwijde vraag naar tin zelf nodig heeft. Tin wordt vooral alssoldeer in elektronische producten gebruikt, ongeveer de helft van al het tin wordt hierin verwerkt.[7] Deblikindustrie staat op de tweede plaats en verwerkt ongeveer een zesde van al het tin. Verder wordt tin gebruikt in de chemische industrie en ook bij de productie vanbrons englas.
Belangrijke bedrijven die tin winnen zijn de Yunnan Tin Group in China, PT Timah en TGK in Indonesië en Malaysia Smelting in Maleisië.[7] TGK is de opvolger van het Nederlandse mijnbouwbedrijfBilliton na denationalisering van de onderneming als gevolg van de onafhankelijkheid van Indonesië.
Tin wordt verhandeld op de London Metal Exchange en de prijs wordt genoteerd inAmerikaanse dollars per pound of per ton. In de tabel staan de jaargemiddelden.
Mensen krijgen via voeding uitconservenblik lage concentraties tin binnen. Volgens een Britse warentest bevatten maar 4% van de met tin beklede blikjes concentraties tin die boven de 150 mg/kg uitkomen en hoewel in hetVerenigd Koninkrijk alleen al er meer dan 2,5 miljoen van dergelijke blikjes per jaar worden verkocht, zijn er tot op heden geen schadelijke gevolgen van bekend.[9]
Deprijs van tin is rond1965 enorm gestegen, tot 45 euro per kilogram, maar is daarna weer tot vijf euro per kilogram teruggezakt. Tingieters lengden om de kostprijs te drukken hun legering met lood aan, maar dat had als bezwaar dat iemand die uit zo'n tinnen beker had gedronken liep het risico van eenloodvergiftiging. De prijs van tin is aan schommelingen onderhevig.
De vertaling van hetEngelsetin is voor hetchemische element in hetNederlands hetzelfde, maar wordt soms ook gebruikt voor dunbladig metaal,tinplate. Detin can, hetblikje, is daar een voorbeeld. Blikjes worden vanstaal vervaardigd dat met een dun laagje tin tegen roestvorming wordt beschermd. Blikjes vanaluminium worden ook weltin cans genoemd. Gebruikstin, een legering van tin, antimoon en koper, heet in het Engelspewter.
