Er zijn een groot aantal Tibetaanse dialecten. De belangrijkste zijn die vanCentraal-Tibet,Kham,Amdo enLadakh. Deze vier dialecten van Tibetaans delen een gemeenschappelijk schriftsysteem, maar er zijn ook grote verschillen. De dialecten van Centraal-Tibet en Kham hebben zich ontwikkeld tot eentoontaal. Dat is in het dialect van Amdo niet het geval. De taal van Centraal-Tibet kan beschouwd worden als eenanalytische taal. De taal van Amdo heeft zich ontwikkeld tot één, waar het morfologisch verschijnsel vanagglutinatie dominant is. Het dialect van Amdo kent in tegenstelling tot dat van Centraal-Tibet en Kham nog veleconsonantclusters, een opeenvolging van twee of meer medeklinkers zonder klinker ertussen.
De geografische isolatie van Tibet en de volstrekt verschillende ontwikkeling van Centraal-Tibet, Kham en Amdo hebben tot deze verschillen geleid. In de praktijk betekent het ook, dat etnische Tibetanen die alleen het dialect van hun gebied spreken elkaar zeer moeilijk tot onmogelijk kunnen verstaan.[1]
Zowel in deTibetaanse diaspora als in de Tibetaanse gebieden in China wordt in de laatste decennia toenemend beleid gemaakt om te komen tot standaardisering van de Tibetaanse taal.[2]
↑(en)Makley, Charlene, e.a. (1999)The Amdo dialect of Labrang[1] Linguistics of the Tibeto-Burman area
↑(en) Prins, Mariëlle (2002) 'Towards a Tibetan Common Language, Amdo Perspectives on Attempts at Language Standardisation', pag. 27-53, in Huber, Toni,Amdo Tibetans in Transition, Society and Culture in the post-Mao period, Brill,ISBN 9004125965
