The Doors was eenAmerikaanseband uit de jaren 1965 - 1973. De band maakterockmuziek metpsychedelische melodieën en poëtische teksten.De naam is ontleend aan een citaat uit het boekThe Doors of Perception vanAldous Huxley: "There are things known and there are things unknown, and in between are the doors of perception".[1]
De grootste successen boekte de band in de originele bezetting metJim Morrison als leadzanger. In deze bezetting bracht de band zes studioalbums uit, waarvan een aantal nummers geschreven waren onder invloed van drugs, zoalslsd. Morrison overleed in de zomer van 1971 in Parijs en ligt aldaar begraven op deCimetière du Père-Lachaise onder de naam James Douglas Morrison. Daarna bracht de band nog twee studioalbums uit met nieuwe nummers. De zang op deze albums werd door toetsenistRay Manzarek en gitaristRobby Krieger overgenomen. Na bijna dertig jaar kwam het tot een reünie. Op initiatief van Krieger en Manzarek vormde zichThe Doors of the 21st Century. Aangevuld metIan Astbury als vervanger van Jim Morrison speelden ze in diverse concertzalen. DrummerStewart Copeland trad in deze nieuwe bezetting van The Doors in 2002 - 2003 ook enkele keren met hen op.[2]
The Doors golden als een van de grootste en belangrijkste bands van de jaren zestig. De muziek is een mengsel vanblues,rock,psychedelische muziek,klassieke muziek enjazz. Het opruiende en compromisloze optreden van Morrison maakte hun optredens radicaal en controversieel. Menig maal droeg Morrison zijn zelfgeschreven gedichten voor.
Wat in de muzikale bezetting opvalt, is de afwezigheid van eenbassist. Er is gezocht naar een bassist, maar niemand was bereid de baspartijen op de voorgestelde manier te spelen. De baspartijen worden door Ray Manzarek met zijn linkerhand gespeeld op eenFender Rhodes Piano Bass, die bovenop zijn Continental Vox orgel was geplaatst.Tijdens de studio-opnames voor hun albums werden bassisten ingehuurd zoalsLarry Knechtel, Kerry Magness, Leroy Vinnegar, Harvey Brooks, Ray Neopolitan, Lonnie Mack, Douglas Lubahn enJerry Scheff. Laatstgenoemde was de bassist vanElvis Presley tijdens diens shows in Las Vegas van 1969 tot en met 1977. Hij heeftLA Woman ingespeeld. Jim Morrison zou hem hebben gevraagd, omdat hij een grote fan van Elvis was. Er wordt gezegd dat Scheff op verzoek van Morrison deel zou gaan uitmaken van de band. Door de dood van Morrison is het daar echter niet van gekomen.
Robby Krieger is een veelzijdige gitarist. Hij begon op zijn zestiende te spelen op eenSpaanse gitaar en kreeg later les vanRavi Shankar opsitar en sarod. Na het zien van een optreden vanChuck Berry koos hij voor een wijnrodeGibson SG. Door zijn voorkeur voorblues, de slidegitaar en het met de vingers bespelen van de snaren in plaats van met eenplectrum beschikt Robby Krieger over een karakteristieke speelstijl.
The Doors brachten een opvallend lang nummer (11:39) op hun debuutalbumThe Doors uit:The End. Bij live-optredens werd dit nog verder opgerekt, zodat sommige uitvoeringen wel 25 minuten duurden. Grote delen van het nummer werden dan geïmproviseerd. Morrison droeg daardoorheen zijnpoëzie voor, soms geïmproviseerd. Een goed voorbeeld daarvan is terug te vinden op deMatrix-tapes (1967), die alleen nog via het bootlegcircuit verkrijgbaar zijn.
De harmonieën worden grotendeels bepaald door de lage stem van Morrison die afsteekt tegen de schelle klanken van het Hammondorgel van Manzarek. Vaak wordt eenostinato (steeds herhaald kort motief) gebruikt. Tijdens hun improvisaties maakten ze gebruik van deturnaround, een van oorsprong uit dejazz stammendeakkoordenstructuur die zich steeds herhaalt. Hierdoor worden eindeloze improvisaties mogelijk. In de partituren bedienden The Doors zich vaak van een harmonische of melodischemineurtoonladder. Ook komen er none-akkoorden,pentatoniek en soms zelfsdodecafonie voor. Al deze middelen leveren een scala aan mogelijkheden. Zeker in de lange nummers zijn ze veelvuldig gebruikt, waardoor er een grote spanningsboog ontstaat.
Voor hun teksten maken The Doors voornamelijk gebruik van de poëzie van Jim Morrison.[3] Veel van zijn teksten zijn moeilijk te begrijpen, mystiek en somber van toon. Ze zijn dikwijls gebaseerd op gebeurtenissen uit het leven van Morrison zelf. Geweld, seks en de dood zijn belangrijke thema's. Hiervoor vond Morrison inspiratie bijArthur Rimbaud enCharles Baudelaire, dichters die hem er mede toe deden besluiten zich inParijs te vestigen.De tekst vanThe End leverde de band kritiek op vanwege het onderwerp ― hetoedipuscomplex. Zo kostte het nummer The Doors hun vaste contract als huisband van de club Whisky A Go Go, waar ze het voor het eerst speelden.[4]
Ook Robby Krieger schreef een aantal liedteksten, waaronder het zeer succesvolleLight My Fire.
In de vier jaar dat de band in zijn originele bezetting bestond, veranderde de stijl onder invloed van de algehele tijdgeest vanacid rock naar een meer bluesachtige sound. Met name opL.A. Woman valt dit verschil op. Hier is tevens de verandering in de stem van Morrison ― die door zijn verslaving rauwer, instabieler en lager was geworden ― op. Ook bediende de band zich vaker van een basgitarist.
Door hetcharisma van Jim Morrison was de band erg invloedrijk bij de jeugd. Dit tot groot ongenoegen van veel volwassenen, die in Morrison een provocateur, eendandy en onruststoker zagen. Zijn voortijdig overlijden heeft van Morrison een icoon gemaakt, waardoor de muziek meerdere generaties doorstaan heeft en in sommige kringen nog steeds hogelijk gewaardeerd wordt.
Ondanks het succes kwamen The Doors ernstig in de problemen toen Morrison vervolgd werd voorexhibitionisme en verstoring van deopenbare orde. Dit was het gevolg van een optreden inMiami in 1969, waar hij op het podium zijn lid zou hebben laten zien aan het publiek. Legendarisch is de uitspraak van de aanklager aan het einde van zijn requisitoir:And he did take his penis out, and shook it. Uiteindelijk werd Morrison veroordeeld voor openbare dronkenschap en exhibitionisme, maar niet voor de publieke masturbatie waar hij aanvankelijk voor opgepakt was. Optredens in grote steden werden door deze publiciteit afgezegd, waardoor de band ontbrak op de grotere festivals uit de late jaren zestig. Zo was de band vleugellam geworden. Morrison ging in beroep, maar overleed in 1971 in Parijs terwijl het proces nog liep. De gouverneur van de staat Florida, Charlie Crist, zette zich in voor gratie omdat er altijd twijfel is geweest over het bewijs. De Clementieraad van de staat sprak zich in december 2010, 37 jaar na zijn dood, unaniem uit voor postume vergiffenis.
Veel mensen zien The Doors als belangrijke vertegenwoordigers van de tegenbeweging van de jaren zestig. Ook de muziek en teksten zijn van blijvende waarde gebleken, zoals te zien is aan het grote aantal covers, de blijvende airplay en verkoop van albums, en het grote aantal bands dat zegt beïnvloed te zijn door The Doors.
↑Zie onder andereWikiquote. De quote ook wordt ook aangehaald in de filmThe Doors uit 1991. Huxley had die frase overigens op zijn beurt weer ontleend aan het gedichtThe Marriage of Heaven and Hell vanWilliam Blake, die daarin schrijft: "If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, infinite".
↑DrummerJohn Densmore weigerde indertijd deel te nemen aan een reünie. Zijn opstelling leidde in juli 2005 tot een rechtszaak, die hij won, waarna de band nog enige tijd doorging onder de naamRiders on the Storm.
↑Zijn poëzievoordracht is o.a. te horen op het albumAn American Prayer
