De film werd zes keer genomineerd voor eenGolden Globe,[1] waarvan hij er drie won, onder meer de prijs voor beste komische of muzikale film.[2] Verder won hij zevenBAFTA Awards[3] envijf Oscars.[4]
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.
De film speelt in Hollywood van 1927. George Valentin, een ijdele maar sympathieke ster van destomme film, viert samen met zijn geliefde hondje een triomf in een avonturenfilm (A Russian Affair). Hij ontmoet een jonge bewonderaarster, Peppy Miller, die zich ontpopt tot een ambitieuze actrice en danseres. Dankzij hem wordt zij zijn nieuwe tegenspeelster in een nieuwe romantische film (A German Affair). Ze wordt verliefd op hem en voert een fraaiepantomime uit met zijn pandjesjas.
Anders dan zij ziet hij niets in de opkomendegeluidsfilm (talkie) waar zij carrière mee maakt (de filmBeauty Spot, het vlekje op haar bovenlip dat Valentin bedacht), terwijl hij ontslagen wordt door de studiobaas en zijn zelfgeproduceerde stomme filmTears of Love flopt. Hij heeft een komische droom over een rol in een geluidsfilm. Zijn huwelijk loopt op de klippen, hij raakt aan lager wal, ontslaat zijn bediende en laat zijn huisraad veilen. Na eenhallucinatie verbrandt hij al zijn films op een na, die met Peppy. Zijn hond redt hem uit de brand, waarna Peppy hem in haar huis opneemt om te herstellen.
Peppy chanteert de studiobaas met de eis dat zij alleen samen met Valentin in haar nieuwe filmSparkle of Love wil spelen. Valentin kan deze rol maar moeilijk aanvaarden, temeer daar hij in Peppy's huis al zijn oude huisraad ontdekt, destijds heimelijk opgekocht door Peppy. Dit kan hij niet accepteren, waarna hij wegloopt en op zijn oude adres eenzelfmoord beraamt. Maar Peppy onderneemt een gevaarlijke autorit naar hem toe, botst tegen een boom (tekstbordBang) bij Valentin voor de deur op het moment dat we zijn fatale schot verwachten en redt hem. Zij bedenkt voor hun gezamenlijke geluidsfilm eentapdansnummer - à laGinger Rogers enFred Astaire - dat bijzonder in de smaak valt bij de studiobaas. Terwijl ze uithijgen gaat het geluid aan.
De film is geheel inzwart-wit, zonder gesproken woord, behalve in de laatste minuut. Wel is er voortdurend suggestieve piano- en orkestmuziek vanLudovic Bource. De stijl van de stomme film op zijn hoogtepunt wordt effectief geïmiteerd: sterkemimiek (bekkentrekken,mugging) en gebaren van de spelers, krachtige beelden, humor en de karakteristieke minimale tussentitels. De film verwijst naar de overgang inHollywood van destomme naar degeluidsfilm in de jaren 1928-1929 die ertoe leidde dat alle aandacht naar het nieuwe medium ging, ten koste van bijvoorbeeld de stomme filmCity Lights, volgensOrson Welles de beste film vanCharlie Chaplin.The Artist kreeg een uitstekende waardering van 9,7 (op 10) op de recensiewebsiteRotten Tomatoes[5]. Er waren ook paar andere films waarin de overgang van de stomme film naar de geluidsfilm een belangrijke rol speelt zoalsSunset Boulevard (1950),Singin' in the Rain (1952) enThe Aviator (2004).
Van de film werd ook een muziekalbum uitgebracht. De Franse componistLudovic Bource maakte de muziek voor de film. HetBrussels Philharmonic onder leiding van de Nederlandse dirigentErnst van Tiel namen het album op in deFlagey's Studio 4 inBrussel in april 2011. Op 10 oktober 2011 werd het album uitgebracht. Op 10 maart 2012 kwam het album op de 52ste plaats binnen in de VlaamseUltratop 100 albumlijst.
