De bevolking vanIsraël is een cultureel diverse gemeenschap, waarin meerdere talen worden gesproken. Volgens de vijftiende editie vanEthnologue worden er 33 talen en dialecten gesproken.[1] De meest voorkomende talen zijn modernHebreeuws (ook wel Ivriet genoemd) enArabisch. Modern Hebreeuws is een taal die ontstond in de negentiende eeuw en zich baseerde op klassiek Hebreeuws. Het is beïnvloed door andere talen (Aramees, talen vanJoden in dediaspora zoalsSlavische talen enDuits, en andere). Hebreeuws is de officiële taal van het land. Arabisch heeft sinds juli 2018 een speciale status binnen Israël, daarvoor was het een tweede officiële taal.[2]
Volgens een onderzoek van hetIsrael Central Bureau of Statistics uit 2011[3][bron?] sprak van de Israëlische bevolking boven de 20 jaar 49% Hebreeuws als moedertaal, 18% Arabisch, 15%Russisch, 2%Jiddisch, 2%Engels, 1,6%Spaans en 10% andere talen (waaronderRoemeens, Duits enAmhaars, die geen optie waren om aan te duiden bij het onderzoek). Het onderzoek wees ook aan dat 90% van de Joden en 60% van dePalestijnen een goede kennis hebben van het Hebreeuws.
In 1922 werd in hetMandaatgebied Palestina het Hebreeuws erkend als een officiële taal. Dit was een belangrijke verwezenlijking van dezionistische beweging, die ijverde om het Hebreeuws in te stellen als nationale taal voor alle Joden en het gebruik van 'Joodse' talen zoals het Jiddisch, niet aanmoedigde.
De beweging om het Hebreeuws, dat voor de negentiende eeuw eendode taal was, te laten heropleven was populair bij de zionistische immigranten die naar Palestina gekomen waren in de jaren 1880.Eliëzer Ben-Jehoeda (geboren in hetRussische keizerrijk) en zijn volgelingen richtten Hebreeuwse scholen op, gaven Hebreeuwse kranten uit en richtten andere taleninstituten op. Na de inspanningen van Ben-Jehoeda en vooral na de tweedealia (1905-1914) werd het Hebreeuws de enige officiële taal die gesproken werd door de Joodse gemeenschap in Palestina. Toen de staat Israël gevormd werd in 1948 zag de regering het Hebreeuws als dede facto officiële landstaal. Nieuwe immigranten werd opgelegd om Hebreeuws te leren en vaak om een Hebreeuwse achternaam aan te nemen. Het gebruik van Jiddisch, vóór deTweede Wereldoorlog de belangrijkste rivaal van het Hebreeuws, werd ontmoedigd en het aantal sprekers daarvan stierf samen met de oudere generatie geleidelijk aan uit. Echter het Jiddisch wordt nog steeds gebruikt bij decharedische joden.
Het Hebreeuws is vandaag de dag de officiële taal in de regering, handel,Knesset, rechtbanken, scholen en universiteiten. Vanaf een bepaalde leeftijd is Hebreeuws ook een verplicht vak op Arabische scholen.
Arabisch was naast het Hebreeuws tot juli 2018 de tweede officiële taal in Israël. Hier kwam echter verandering in nadat het Israëlische parlement de Joodse Natiestaat-wet aannam. Arabische dialecten worden voornamelijk gesproken door deArabische Israëliërs en de Israëlischedruzen alsook doorMizrachi-Joden enJeminitische Joden, vooral de oudere generatie die vanuit Arabisch sprekende landen naar Israël emigreerden. Tot na de oprichting van de staat Israël sprakenPalestijnen nauwelijks Hebreeuws, maar tegenwoordig spreken de Palestijnseingezetenen van Israël, die een vijfde van de bevolking uitmaken, Hebreeuws als tweede taal.
Lange tijd was de Israëlische regering terughoudend over het gebruik van Arabisch, maar na een wetswijziging in 2000 kwam hier verandering in. Wegwijzers, voedseletiketten en mededelingen van de regering werden nu ook in het Arabisch vertaald. In de Knesset was het altijd toegestaan Arabisch te spreken, maar de meesten Arabisch sprekende Israëli's maakten hier geen gebruik van. Arabisch wordt ook onderwezen op Hebreeuwse scholen.
