Eenstrafwetboek ofwetboek van strafrecht is een document dat het gehele of een groot deel van hetstrafrecht in een bepaaldejurisdictie verzamelt. Een strafwetboek omvat doorgaansmisdaden (in België misdrijven) die in de jurisdictie worden erkend, straffen die kunnen worden opgelegd voor deze misdaden en enkele algemene bepalingen (zoals enkele definities, of een verbod op vervolging metterugwerkende kracht).[1] Het is te onderscheiden van eenburgerlijk wetboek, dat het geheel of een groot deel van hetburgerlijk recht (dat wil zeggen, de rechtsverhoudingen tussen personen) in een bepaalde jurisdictie verzamelt.
Het eerste strafwetboek was deFranse revolutionaireCode Pénal van 1791. Zij was een belangrijke voorganger van deCode Napoléon van 1810, die aan de basis ligt van hetcontinentaal strafrecht en daarna diepgaande invloed heeft gehad incontinentaal Europa en de rest van de wereld.
Strafwetboeken zijn relatief gangbaar in continentaalrechtelijke jurisdicties, die vaak rechtsstelsels opbouwen rondom codes en principes die relatief abstract zijn, en deze per geval toepassen. Daarentegen zijn strafwetboeken zeldzaam in jurisdicties waarcommon law geldt (vooral inAngelsaksische landen).
De voorgestelde invoering van een strafwetboek voorEngeland en Wales was van 1968 tot 2008 een belangrijk project van de Law Commission. Vanwege de sterke traditie vanprecedenten in de jurisdictie en daardoor een groot aantal bindende uitspraken en ambigue 'common law-misdaden', naast de vaak inconsistente aard van het Engels recht, werd het ontwikkelen van een bevredigend wetboek erg moeilijk. Het project werd officieel opgegeven in 2008, maar in 2009 voortgezet.[2]