Sheldon Lee Glashow (New York,5 december1932) is eenAmerikaansenatuurkundige die decharm-quark ontdekte en deNobelprijs voor Natuurkunde ontving voor zijn werk betreffende deelektrozwakke wisselwerking die tegenwoordig een belangrijk deel uitmaakt van hetstandaardmodel van de deeltjesfysica.
Glashow werd geboren als jongste zoon van de uitRusland geïmmigreerde Lewis Glashow (loodgieter) en Bella Rubin, Hij ging naar deBronx High School of Science en vanaf 1950 naar deCornell-universiteit, waar hij in 1954 een graad behaalde. Vervolgens bezocht hij deHarvard-universiteit, waarna hij zich ging bezighouden met natuurkundige vraagstukken, onder andere op het gebied van dekwantumelektrodynamica.
In 1959 promoveerde hij onderJulian Schwinger op het proefschriftThe Vector Meson in Elementary Particle Decays, dat een eerste aanzet vormde tot de theorie vanelektrozwakke wisselwerking. Hij was verbonden aan het Niels Bohr-instituut te Kopenhagen, hetCalifornia Institute of Technology (1960-1961), deStanford-universiteit (1961-1962) en deUniversiteit van Californië - Berkeley, waar hij van 1962 tot 1966 universitair hoofddocent (associate professor) was.
Van 1966 tot 1982 was hij hoogleraar aan Harvard; sedert 1982 is hij hoogleraar Wiskunde en Natuurkunde aan deUniversiteit van Boston.
In 1961 breidde Glashow de van Schwinger afkomstige elektrozwakke unificatiemodellen uit door een zwakke neutrale stroom (vectorboson Z°) toe te voegen.[1] De resulterende symmetrische structuur die hij voorstelde, SU(2)×SU(1), vormde de basis van geaccepteerde theorie voor de elektrozwakke wisselwerking. Dit model werd algemeen geaccepteerd nadat de Nederlandse fysiciGerard 't Hooft enMartinus Veltman in 1971 hadden aangetoond dat de theorierenormaliseerbaar is, ofwel consistent met alle orders van destoringstheorie. Voor deze ontdekking won Glashow, samen met Steven Weinberg en Abdus Salam, in 1979 de Nobelprijs voor de Natuurkunde.
In collaboratie met James Bjorken was Glashow de eerste in 1964 die het bestaan van de charmquark (toverquark) voorspelde – door hem oorspronkelijkcharmed quark genoemd.
- Interactions (1988, samen metBen Bova)
- The Charm of Physics (1990)
- Form Alchemy to Quarks (1993)
Bronnen, noten en/of referenties
